Turbonegro @ Gazarte Ground Stage, 09/11/25

Πήρε κάποια χρόνια στους Turbonegro, ομολογουμένως, να επιστρέψουν στην Αθήνα. Αν υπολογίσουμε πως το βράδυ της Κυριακής που μας πέρασε ήταν και club show, πρέπει να πάμε ακόμη πιο πίσω στο παρελθόν. Συνεπώς, ήταν λογικό πως πλήθος κόσμου, ένα ετερόκλητο κοινό, με rock, punk, extreme metal, indie, stoner καταβολές, καθώς και απανταχού εγχώριων Turbojugends, θα ερχόταν στο Ground Stage του Gazarte από νωρίς, έτοιμο να ανταποδώσει την ενέργεια των Νορβηγών deathpunks.

Κατά τις 10, τα φώτα έκλεισαν, και όλα ήταν έτοιμα για την αποθέωση. Οι Turbonegro εμφανίστηκαν στην σκηνή, εν μέσω επιδοκιμασιών, και για τα επόμενα 80 περίπου λεπτά, ισοπέδωσαν τα πάντα στο διάβα τους. Αν κάποιο άτομο δεν γνώριζε τι εστί Turbonegro επί σκηνής, το εμπέδωσε στα πρώτα τρία λεπτά. Αν αντιθέτως, ήταν προετοιμασμένο, το ανταπέδωσε από τα πρώτα τρία λεπτά. Όπως ήταν, πιθανώς, γνωστό, στην τρέχουσα περιοδεία τους, οι Turbonegro τιμούσαν ως επί το πλείστον την κορύφωση της Apocalypse τριλογίας τους, το κλασικό "Apocalypse Dudes", τον δίσκο που το 1997 σημάδεψε το ευρωπαικό rock ‘n’ roll όσο λίγοι της εποχής, το άλμπουμ που τελειοποίησε τον ήχο τους, τον δίσκο που περιέχει πολλά από τα (ακόμη περισσότερα) σπουδαία τους τραγούδια, και άλμπουμ πάνω στο οποίο βάσισαν όλη την μετέπειτα αισθητική τους.

Συνεπώς, και σε συνδυασμό με τις επιλογές από την υπόλοιπη δισκογραφία, κατέστη άμεσα σαφές, πως αυτό το σετ δεν θα πλάτειαζε ποτέ. Παράλληλα, το πιο πρόσφατο, "Rock ‘N’ Roll Machine" του 2018, τιμήθηκε σημαντικά, με το ομότιτλο κομμάτι να φέρνει νωρίς στην βραδιά μια AC/DC αύρα. Αναμενόμενα, "Hurry Up And Die", "Selfdestructo Bust" και "Get It On" άνοιξαν πιτ και πόγκο, παρότρυναν με την punk ορμή τους το crowdsurfing, και γενικά το χάος. Οι Νορβηγοί επί σκηνής ήταν χάρμα οφθαλμών και αυτιών. Έκαστος, εκπροσωπούσε μια διαφορετική συνιστώσα του αισθητικού retro/cult/glam/punk ύφους της μπάντας. Με μπροστάρη το frontman Duke Of Nothing, που εδώ και κοντά 15 χρόνια καλύπτει έντιμα το κενό του Hank von Helvete, το Euroboy στην κιθάρα όπως και τον Happy Tom στο μπassο (αξέχαστη η παρουσίασή του από τον Duke) να είναι σταθερές αξίες, και την μορφή Crown Prince Haakon-Marius σε σύνθια/πλήκτρα/ντέφι να δίνει μια ανεπανάληπτη b-movie αύρα με την σκηνική του παρουσία, οι Turbonegro βιώνουν στο πετσί τους όσα εκπροσωπούν.

Οι εισαγωγές με τα πλήκτρα, οι πρόλογοι με τα κάφρικα λογοπαίγνια, οι πόζες, η απόδοση του απολαυστικού "Hot For Nietzsche", όλα υπενθυμίζουν αυτή την υπέροχη, νοητή πορεία από τους Stooges, τον Bowie και τους New York Dolls μέχρι σήμερα. Αυτή η πορεία όμως, δεν είναι απλά μαρκίζα, πρόκληση και επιτήδευση. Έτσι, όταν κατά το τεράστιο "City Of Satan", με τον ανθεμικό του, mid-tempo χαρακτήρα, υψώθηκε στη σκηνή η σημαία της Παλαιστίνης με το σύμβολο των Turbonegro, χειροκροτήσαμε, χαμογελάσαμε, επειδή ξέραμε, αλλά και εμπεδώσαμε πως αντιρατσισμός σημαίνει και αντι-αποικιοκρατία, ανάχωμα ενάντια σε κάθε γενοκτονία, πως καμία προσωρινή συμφωνία δεν αρκεί. Μακάρι δε, πολλοί, ειδικά extreme metallers, που επηρεάστηκαν από την αισθητική της πρόκλησης των Turbonegro, να είχαν διατηρήσει και τον πυρήνα της. Τέλος παρένθεσης.

Σε κάθε συναυλία των Νορβηγών, ξέρεις πως σε μερικά κομμάτια θα προκληθεί χάος. Το "Do You Dig Destruction", ή το ανατριχιαστικό "Are You Ready (For Some Darkness)" δεν θα μπορούσαν να λείπουν, αλλά η προσθήκη στην ντρέχουσα περιοδεία του "Boys From Nowhere" από το "Retox" απέδειξε πως το σκοτάδι των Turbonegro μπορεί ακόμη να χαμογελάει σαρδόνια. Στoν ύμνο του "All My Friends Are Dead", "Fuck The World" από το φοβερό "Scandinavian Leather" και φυσικά το "The Age Of Pamparius" για την καλύτερη πίτσα της μουσικοπηγής που ονομάζεται Kolbotn, η συναυλία έπιασε μυθικές κορυφές. Εκείνες τις στιγμές, το venue έμοιαζε να συρρικνώνεται, το club show άρχισε να μετατρέπεται σε σουρρεαλ στροβιλιστό όνειρο, κορμιά, ιδρώτας, χορός, πάθος, μεράκλωμα. Οι Turbonegro παρτάρουν όπως κανείς άλλος, και για αυτό και κάθε τους εμφάνιση είναι άχαστη.

Με το σχήμα να αποχωρεί και να επιστρέφει λίγο αργότερα για το ανκόρ, ξέραμε πως η σεξουαλική ενέργεια θα έπιανε κορυφή. Φυσικά, το "I Got Erection", μέσα από το κλασικό "Ass Cobra", αυτός ο ιδιότυπος ύμνος, «γκρέμισε» το Gazarte, που άντεχε τον γεμάτο και βρώμικο συνάμα ήχο των Νορβηγών για 80 λεπτά, και φυσικά το φινάλε με τον deathpunk ύμνο του περιθωρίου που ακούει στο όνομα "Prince Of The Rodeo", θα έβαζαν τη σφραγίδα τους σε μια σπουδαία συναυλιακή βραδιά. Είναι κοινό μυστικό, θαρρώ, πως τέτοιες συναυλίες, αν τις πετύχεις και μπορείς, τις τιμάς. Μέχρι την επόμενη φορά, οι ρυθμοί, τα γκάζια, τα σόλο και τα ρεφραίν των Turbonegro θα ηχούν στο μυαλό μου ξάστερα, όσο το εκτόπισμά τους. Οι Turbonegro ήρθαν και συντάραξαν τον Αθηναϊκό ουρανό ένα βράδυ Κυριακής, και χάθηκαν εκ νέου στο σκοτάδι από το οποίο ανατροφοδοτούνται. Και εμείς θα συνεχίσουμε να χορεύουμε.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης