Jack White @ Istanbul Volkswagen Arena (Κωνσταντινούπολη), 07/11/14

Είσαι 22. Όταν διαλύθηκαν οι Stripes είχες ακόμα σπυράκια ακμής. Δεν πρόφτασες ποτέ να τους δεις live (έστω και σε εκείνο το μισοτελειωμένο, λόγω αέρα, του 2005 στην Αθήνα). H Meg έχει πλέον αποσυρθεί κάπου στο Detroit. Όμως, ο Τζάκαρος είναι ακόμα εδώ με δυο προσωπικές αλμπουμάρες τα τελευταία δύο χρόνια. Μαθαίνεις ότι έρχεται στην Ευρώπη για περιοδεία και, ως συνήθως, η Ελλάδα δεν είναι μέσα στις ημερομηνίες. Κοιτάς τα tour dates... Κοντινότερος προορισμός: H Πόλη. Φύγαμεεε!

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου, Κωνσταντινούπολη

Ώρα 19:00
Ανυπομονησία, προσμονή για κάτι πρωτόγνωρο και πολύ περπάτημα για να βρεις το νεοσύστατο Wolkswagen Arena. Περνάς από δυο-τρεις απανωτούς ελέγχους και εν τέλει μπαίνεις μέσα. Μένεις με το στόμα ανοικτό. «Δεν έχουμε στην Ελλάδα τέτοιο κλειστό χώρο. Χωράει 5 χιλιάδες κόσμο και έχει τέλεια ακουστική.»

Ώρα 20:00
Μετά από ένα προθερμαντικό Dj Set από κάποια πολύ εντυπωσιακά γυναικεία χέρια, τη σκηνή καταλαμβάνουν οι Umut Adan. Κατ' εξοχήν τούρκικη μπάντα με ενδιαφέρουσες συνθέσεις ΑΛΛΑ τούρκικο στίχο. Επόμενο να μην καταλαβαίνεις τον Αλλάχ σου και να αρκεστείς στο σχόλιο «Καλά είναι μωρέ τα τουρκαλάκια».

Ένας Τούρκος γύρω στα 35 μας εξομολογείται ότι ανυπομονεί να βγει στη σκηνή ο Jack White... και πιάνεις στον αέρα ότι η γενική αίσθηση όλων, είναι ακριβώς αυτή.

Ώρα 21:00+
Η τεράστια μπλε κουρτίνα που κάλυψε τη σκηνή μετά τους Umut Adan, ανοίγει. Η αρένα είναι πλέον κατάμεστη και από παντού ακούγονται φωνές. Ένας ωραίος τυπάκος από το crew που μας προειδοποιεί να μην είμαστε όλη την ώρα με το κινητό και να προσπαθήσουμε να απολαύσουμε το show με την καρδιά μας και όχι με το i-phone μας. Σωστόοος!

Ώρα 21:30
Ακούγονται μουσικές πίσω από την κουρτίνα, η οποία ανοίγει. Η μπάντα είχε πάρει ήδη θέσεις. Μέτα από λίγο βγαίνει και ο Jack στη σκηνή. Ανατριχίλα και φωνές. Πρώτο τραγούδι το "High Ball Stepper", ορχηστρικό από τον νέο δίσκο. Χωρίς παύση, ακολουθεί το "Dead Leaves And The Dirty Ground" των Stripes. Νιώθεις μέχρι και την τελευταία τρίχα σου να σηκώνεται. Λες: «Για τον αδικοχαμένο, μέχρι πρότινος κιμπορντίστα τους, Isaiah "Ikey" Owens, θα το έπαιξαν». Όντως. Ο Jack του το αφιερώνει και μας καλησπερίζει.



Συνεχίζει δυναμικά με την κιθάρα να σου παίρνει το κεφάλι και τον drummer να δίνει ρέστα, παίζοντας σχεδόν όρθιος. Η μεγάλη έκπληξη ήταν το "Hotel Yorba", που είχαμε να το ακούσουμε από το λύκειο. Ακολουθούν τραγούδια από όλες τις δουλειές του Jack:"Top Yourself (διασκευή Raconteurs)", "Would You Fight For My Love? (solo)", "I'm Slowly Turning Into You" (Stripes)...

Ώρα 22:15
Η κουρτίνα κλείνει. Ο Jack καληνυχτίζει. Το αίμα παγώνει. Τόσο ταξίδι για 45 λεπτά live; Τα 20 λεπτά που ακολούθησαν ήταν ατελείωτα, με άπειρες υποθετικές σκέψεις να περνούν από το κεφάλι...

Ώρα 22:35
Η κουρτίνα ανοίγει. O Jack White λέει: «It was just a joke». Ακούγονται οι πρώτες νότες του "Icky Thump". Η αρένα παίρνει φωτιά, η οποία παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις με το "Sixteen Saltines" να ακολουθεί. Ο Jack συνεχίζει να διασκευάζει τον εαυτό του κάνοντας τα κομμάτια αγνώριστα, προς το καλό. Εξακολουθεί να μας κάνει τσαλιμάκια με τη φωνή του και να παίζει αυτό το ερωτικό παιχνίδι με την επί σκηνής παρτενέρ του Lillie Rische, που κορυφώνεται στο άκρως ερωτικό "Love Interruption".

Το καλύτερο, βέβαια, μας το επιφύλασσε για το τέλος: "Fell In Love With A Girl" και "Seven Nation Army" έβαλαν το κερασάκι στην τούρτα. Πέντε χιλιάδες κόσμος ήταν σχεδόν εκστασιασμένος και δεν πίστευε αυτό που ζούσε...

Highlight: Το "Seven Nation Army", βεβαίως. Ένας rock ύμνος από τα '00s που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί το "We Will Rock You" των '80s. Με τον Jack White να το διασκευάζει και αυτό εξαιρετικά και να παίζει με το κοινό ζητώντας μας να φωνάξουμε για 7 σχεδόν λεπτά.



Εν κατακλείδι: Ο «εγγονός» του John Lee Hooker και «πνευματικό παιδί» του Cobain είναι ακόμα εδώ και το κρατάει ζωντανό. Είναι ο μόνος από τα μεγάλα ονόματα των ‘00s που συνεχίζει να παίζει με τις blues γραμμές της κιθάρας του (οι Black Keys κάηκαν μετά το "Fever") και το κάνει πάρα πολύ καλά. Όσο συνεχίζει να το κάνει μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος και να πιστεύω ότι «Rock is not dead»...