Coldplay @ Ολυμπιακό Στάδιο, 09/06/24

Ασχέτως με το τι νιώθει/πιστεύει κανείς για τους Coldplay του 2024, δε χωρά αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα όνομα τεράστιου βεληνεκούς, με τραγούδια που έχουν απήχηση σε τεράστιο εύρος κόσμου. Έτσι λοιπόν η παρθενική τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, αναμενόμενα συνοδεύτηκε από κάθε είδους σχόλια, από αποθεωτικά, έως επικριτικά. Η αλήθεια όμως φαίνεται στο σανίδι της σκηνής, και κρίνεται από τα χαμόγελα και τα χειροκροτήματα του κόσμου. Άξιζε άραγε η αναμονή τόσων χρόνων;

Με τον ντόρο της πρώτης ημέρας να μην έχει κοπάσει ακόμη, η δεύτερη μέρα των Coldplay στη χώρα μας φάνηκε από νωρίς πως θα είχε τα ίδια υψηλά επίπεδα ενέργειας, παρά τη ζέστη που μας χτύπησε μέχρι να φτάσουμε στο ΟΑΚΑ. Περνώντας την πύλη, πήραμε το περίφημο βραχιολάκι μας (και μερικές κονκάρδες) και πιάσαμε θέση στην (πενταβρώμικη από τα χώματα) κερκίδα.

Γύρω στις 19:15, η Αντωνία Καούρη με τη μπάντα της ανέβηκε επί σκηνής με αέρα και ενέργεια που τροφοδοτήθηκε και από τον πολύ κόσμο που είχε ήδη μαζευτεί. Χωρίς να έχω καμία επαφή με τη μουσική της, αυτό που μπορώ να πω είναι πως εξυπηρέτησε επάξια τον πολύ δύσκολο ρόλο του opening act. Με μια μίξη από δικά της κομμάτια (Ανωση, Πιο Πάνω), αλλά και covers (από Pink Vanity, Χρήστο Θηβαίο), φάνηκε να κερδίζει το χειροκρότημα του κόσμου. Και η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα που παρουσίασε ήταν ατμοσφαιρικό και πιασάρικο, με όμορφες μελωδίες και καλοδουλεμένες ενορχηστρώσεις.

Το γεγονός ότι η ίδια έπαιζε πλήκτρα και τραγουδούσε στο μεγαλύτερο μέρος του show δίνει έξτρα πόντους στην εμφάνισή τους. Νομίζω πως ούτε η ίδια η μπάντα μπορούσε να πιστέψει την ευκαιρία που είχε να παίξει μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό, και έδωσε όλη της την ενέργεια σε αυτό. Ακούγοντας αργότερα τα κομμάτια στο Spotify, κατάλαβα ότι αυτό που ακούσαμε απέχει αρκετά από τη στουντιακή έκδοση, και ενώ αντιλαμβάνομαι την εμπορική χροιά του ήχου, θεωρώ πως αυτό που είδαμε στο live ήταν κατά πολύ ανώτερο λόγω της οργανικότητας των ενορχηστρώσεων, κάτι που έδωσε στα τραγούδια πολύ πιο ενδιαφέρουσα χροιά κι ενέργεια.

Όσο οι ετοιμασίες για το δεύτερο support προχωρούσαν, μέσα από τις οθόνες βλέπαμε μηνύματα ενημέρωσης για τις περιβαλλοντικές οργανώσεις που στηρίζουν οι Coldplay με τη συνεισφορά τους μέσα από τα έσοδα της περιοδείας τους. Ταυτόχρονα, ήρθε και το κάλεσμα για ένα “Kinetic dance party” στις πλατφόρμες που υπήρχαν στο στάδιο οι οποίες παράγουν ενέργεια από την κίνηση των ατόμων που είναι πάνω τους. Με κάποιους γρήγορους υπολογισμούς, η ενέργεια που παρήχθη απο αυτο ήταν περίπου 0.0038888888 Κιλοβατώρες (kwh) οπότε μάλλον πολύ κακό για το τίποτα, αλλά σε κάθε περίπτωση ο κόσμος φάνηκε να το διασκεδάζει.

Στις 20:15, η μικροσκοπική Maisie Peters ανέβηκε στη σκηνή συνοδευόμενη από τους μουσικούς της, με ένα εμφατικό intro και λίγο μπουκωμένο ήχο. Mε περισσή χάρη και αέρα αλώνισε τη σκηνή, προσπάθησε να ξεσηκώσει τον κόσμο, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να πω οτι με έπεισε. Παρά το καλογυαλισμένο περιτύλιγμα και την αδιαμφισβήτητα πολύ καλή φωνή της, τα υπερ-γλυκανάλατα τραγούδια της που κρύβουν την αφίσα της Taylor Swift κολλημένη στο πίσω μέρος του δωματίου, δεν είχαν το κάτι παραπάνω που θα μπορούσε να την ξεχωρίσει. Το cover στους Killers και το Mr. Brightside που χαριτολογώντας ανέφερε οτι άκουγε όταν ήταν μικρή (πέρσυ) ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή της εμφάνισής της.

Μετά το απαραίτητο διάλειμμα, αλλά και το “κυμα” που έγινε μερικές φορές στις εξέδρες ( κάτι που θύμισε ποδοσφαιρική διοργάνωση), στις εννιάμιση εμφανίστηκαν δύο κυρίες επί σκηνής, σε μια από τις ίσως πιο άβολες στιγμές που έχουμε ζήσει συναυλιακά. Προλογίζοντας τους Coldplay με ένα βίντεο για περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση, και μια αλα-Ρουλα Κορομηλά αναφώνηση, πριν τα φώτα χαμηλώσουν και μια κόκκινη λάμψη εμφανιστεί σε όλο το στάδιο από τα συγχρονισμένα βραχιολάκια που άναψαν ταυτόχρονα. Οι Coldplay, ερχόμενοι από το κοινό προς τη σκηνή, ανέβηκαν δεχόμενοι τη θερμή υποδοχή του κόσμου.

Το πρώτο “act”, αυτό των πλανητών ξεκίνησε αναμενόμενα με την πιο πρόσφατη δουλειά “Music Of The Spheres” να εκπροσωπείται με το upbeat “Higher Power”, ενώ στο “Adventure Of A Lifetime” το θέαμα με το ρυθμικό παλμό των φώτων τόσο από τη σκηνή όσο και απο τα led βραχιόλια, ήταν κάτι όντως εντυπωσιακό, ενώ τα χρωματιστά μπαλόνια που ξεχύθηκαν στην αρένα έδωσαν έναν αέρα πάρτυ στην όλη εμφάνιση.

Στο “Paradise” - αναμενόμενα έγινε ο κακός χαμός. Ό,τι και να λέμε για τους Coldplay κι ανεξάρτητα αν η κατεύθυνσή τους είναι στα γούστα μας πλέον, το ότι έχουν κομμάτια που είναι άμεσα αναγνωρίσιμα από όλο τον κόσμο και τον κάνει να τραγουδά πιο δυνατά κι από το ίδιο το συγκρότημα, είναι κάτι που οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε. Η διάθεση και η ενέργεια του χαρισματικού Chris Martin ήταν αξιοθαύμαστη. Προσπαθώντας να είναι σε διαρκή επαφη με το κοινό, αεικίνητος, είχε στο πρόσταγμά του όλο τον κόσμο στο ΟΑΚΑ, παίζοντας και μερικά παιχνίδια σε όλη τη διάρκεια του show. Μας ευχαρίστησε στα ελληνικά, ζητώντας μάλιστα και συγγνώμη που δεν μπορεί να μιλήσει καλύτερα τη γλώσσα μας.

Στο υπέροχο “The Scientist” γυρίσαμε πίσω στις εποχές του “Α Rush Full Of Blood To The Head”, για να κλείσει το πρώτο act θυμίζοντάς μας τη μπάντα που αγαπήσαμε (αρκετά) περισσότερο από τη σύγχρονη εκδοχή της. Το “Let’s go back to the start” έγινε πράξη, με ένα rewind να μας φέρνει στο κέντρο της σκηνής, με κρουστά και μια καμπάνα να δεσπόζει, και τους Coldplay να επανέρχονται στις πιο πρόσφατες επιτυχίες τους, όπως το “Viva la Vida” και το “Hymn for the Weekend”. Στη συνέχεια, ψάχνοντας το κοινό, o Chris ανέβασε στη σκηνή δυο κοπέλες για να τον συνοδεύσουν στο τραγούδι, που όπως έγραφε και το πλακάτ τους ήταν το “Up&Up”, ενώ όπως ανέφερε, έκαναν τόσα χρόνια να έρθουν στην Ελλάδα γιατί προετοιμάζονταν για να είναι αρκετά καλοί για μας.

Με αυτή την αφορμή και με την κουβέντα περι Ελλάδας, κάλεσε στη σκηνή έναν νεαρό καλλιτέχνη που ομολογώ ότι δεν ήξερα, αλλά απ’ότι φαίνεται είμαι ο boomer της υπόθεσης γιατί οι τσιρίδες των νεανίδων έμοιαζαν να δείχνουν ότι πρόκειται για κάποιον ευρέως γνωστό τραγουδιστή. Eν τέλει επρόκειτο για τον επονομαζόμενο ΖΑF που με τον Chris να τον συνοδεύει στο είπε ένα δικό του κομμάτι. Θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτο, ωστόσο το παλικάρι μια χαρά τραγούδησε, έκανε και το κομμάτι του, οι τσιρίδες έδειξαν ότι έχει το κοινό του, οπότε όλα καλά.

Η δυάδα “Politik” και “Yellow”, στο οποίο όλο το ΟΑΚΑ κιτρίνισε ήταν ένα από τα highlights της βραδιάς, και μια απόδειξη του συναισθηματισμού που δείχνει να έχει χαθεί με τα χρόνια μέσα στα beat-άτα μονοπάτια των Coldplay. Ας είναι όμως, η ομορφιά των κομματιών παραμένει αναλλοίωτη.

Το τρίτο “act” συνέχισε το υπερθέαμα, με μάσκες εξωγήινων και μπλούζες που έγραφαν “Everyone is an alien somewhere” να δινουν έναν πιο παιχνιδιάρικο, σχεδόν παιδικά αφελή τόνο στη βραδιά. Στο κλείσιμό του με το “Sky Full Of Stars”, η μπάντα διέκοψε το κομμάτι, αρχικά κάνοντας πλάκα πως έληξε η βίζα τους και πρέπει να επιστρέψουν στην Αγγλία. Στη συνέχεια ζήτησε να το ξαναπάνε από την αρχή, παρακαλώντας τον κόσμο να βάλει στην τσέπη τα κινητά και να ζήσει τη στιγμή, κάνοντας τόσο θόρυβο ώστε να μείνει στην ιστορία αυτή η βραδιά, όπως άλλα ιστορικά γεγονότα.

Το τέταρτο act, επομονομαζόμενο “Home”, βρίσκει τη μπάντα να έρχεται στο πίσω μέρος της σκηνής, όπου όπως μας είπαν ήθελαν να είναι κοντά σε όλους, ακόμη και αυτούς που ήταν στο πιο απομακρυσμένο σημείο του σταδίου. Η έκπληξη ήταν η εκτέλεση του “Don’t Panic” που όπως ανέφερε και ο Chris είναι το μόνο κομμάτι στο οποίο ο Jonny Buckland τραγουδά ένα ολόκληρο κουπλέ, παροτρύνοντάς τον να το ξανακάνει παρότι δεν νιώθει ιδιαίτερα άνετα με αυτό. Το παιχνίδι με τον κόσμο, και ο αυτοσχεδιασμός με χιουμοριστικά στιχάκια ελάφρυνε το κλίμα και χάρισε αρκετές στιγμές γέλιου, κάτι με το οποίο φάνηκαν να διασκεδάζουν μικροί και μεγάλοι στους οποίους γύρισε η κάμερα και άκουσαν ένα μικρό τραγούδι για τους ίδιους. Ο μικρός ο οποίος έκλεισε τα μάτια πιστεύοντας στη δύναμη της μαγείας, είδε τα πυροτεχνήματα να φωτίζουν τον ουρανό μετά την αντίστροφη μέτρηση που έκανε σύσσωμο το κοινό.

Δεν έλειψαν και οι εκπλήξεις, με το “Biutyful” να διακόπτεται απότομα και τον Chris να φωνάζει “stop - stop - stop!”, μετά την απόπειρα ενός ατόμου να πηδήξει στη σκηνή, πέφτοντας τελικά, ευτυχώς χωρίς τραυματισμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η μπάντα να αλλάξει τα σχέδιά της, εφόσον “χάλασε” το φινάλε που είχαν προγραμματίσει. Έτσι, μετά από μια μικρή σύσκεψη, αποφάσισαν να φέρουν το πιάνο στο κέντρο της σκηνής, και να μας παίξει ο Chris ένα νέο κομμάτι το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει το Σεπτέμβρη, το “All My Love”, παρακαλώντας να μην το ανεβάσουμε στο ίντερνετ. Μια αρκετά συμπαθητική σύνθεση που έκλεισε με μια πιο υποτονική ίσως, αλλά αληθινή στιγμή σε μια καλοσκηνοθετημένη παράσταση.

Τί έμεινε τελικά, μετά από αυτές τις δυο μέρες κι ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ; Αρκετός ενθουσιασμός, μια αναμφίβολα εντυπωσιακή παραγωγή ενός άρτια δουλεμένου show, και μια μπάντα που ακόμη κι αν κανείς διαφωνεί με την πορεία που ακολουθεί, φέρνει συγκινήσεις και συναισθήματα. Το περιτύλιγμα περιβαλλοντικής ευαισθησίας, αν και μοιάζει ίσως λίγο υποκριτικό, τουλάχιστον αφήνει μερικά μηνύματα στον κόσμο. Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, είναι πως όσοι βρέθηκαν εκεί, έζησαν μοναδικές στιγμές. Αν είναι και λίγο γερογκρινιάρηδες σαν εμάς, ίσως είδαν με άλλη ματιά κάποια κομμάτια που τους κάνουν να αλλάξουν σταθμό στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Το ότι ένας ήχος όπου (ακόμη) πρωταγωνιστεί η κιθάρα καταφέρνει να γεμίσει εις διπλούν το ΟΑΚΑ μόνο θετικά μπορούμε να το δούμε. Ελπίζουμε η επόμενη φορά να είναι πιο σύντομα.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη