Blaze Bayley @ Fuzz Club, 08/11/25

Ανακαλώ μια κουβέντα που είχαμε πρόσφατα με τον φίλο Αντώνη Καλαμούτσο, σχετικά με την εποχή Blaze Bayley στους Iron Maiden. Για τη γενιά του, που δεν πρόκαμε την ιστορική πρώτη το 1988, η εμφάνιση τους στο Περιστέρι, το 1995, υπήρξε κοσμοϊστορικής σημασίας. Με τότε φρέσκο το "X Factor" και τη δίψα του Έλληνα ακροατή να μην χαμπαριάζει από αλλαγές τραγουδιστών, αποδόσεις τραγουδιών και άλλα τέτοια πεζά, μπορεί η εν λόγω εμφάνιση να είναι εκείνη στο μικρότερο venue ιστορικά σε εν Αθήναις show της Σιδηράς Παρθένου, αλλά και πάλι υπήρξε κομβικής σημασίας για την κληρονομιά του συγκεκριμένου άλμπουμ.

Από το 1995, λοιπόν, στο σήμερα, ο Blaze έχει επισκεφθεί τη χώρα μας πάμπολλες φορές, παίζοντας τραγούδια από όλη την προσωπική του δισκογραφία - με Maiden ή όχι - σε κάθε λογής περίσταση και χώρο. Ετούτη, δε, η φορά, είχε και τη ξεχωριστή σημασία της πλήρους απόδοσης του "X Factor" για τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του, και ήδη από την προπώληση - και την αλλαγή χώρου που η ζήτηση επέβαλλε - προμηνυόταν μια ξεχωριστή βραδιά.

Πλήθος κόσμου είχε καταφθάσει στο γνωστό μαγαζί επί της Πειραιώς από νωρίς, με το meet & greet να μοιάζει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι των συναυλιών του Βρετανού τραγουδιστή. Με την ώρα να περνάει και το χώρο να γεμίζει ιδανικά, η supporting μπάντα ανέβηκε στη σκηνή και, με τις πρώτες νότες του "Doctor, Doctor", έδωσε το έναυσμα για αυτήν που θα αποδεικνυόταν ως η κορυφαία εμφάνιση του Blaze στη χώρα μας.

Το πρώτο μέρος της εμφάνισης, αναμενόμενα, αφορούσε την πλήρη παρουσίαση, track by track, του "X Factor", οπότε η έναρξη με το επιβλητικό "Sign Of The Cross" μονάχα έκπληξη δεν προξένησε. Βέβαια, έθεσε τον πήχη ψηλά, αφού φάνηκε πως ο Blaze και η φωνή του βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση, ενώ οι μουσικοί που τον συνόδευαν, μονάχα διαδικαστικά δεν αντιμετώπισαν τα καθήκοντα τους. Με ελάχιστες αποκλίσεις που αφορούσαν το εκτελεστικό κομμάτι των κιθαριστικών leads και κάποια μέρη των μπασοτυμπάνων, τα πράγματα κύλησαν ιδανικά, με έντονη συμμετοχή του κοινού και μπόλικες κορυφώσεις, που μεταφράζονταν σε διαρκές sing along και γηπεδικά συνθήματα για την όχι-και-τόσο-ανέμελη κόμη του 62χρονου ερμηνευτή.

Μια μικρή κοιλιά ίσως μπορεί να θεωρηθεί η ταχυδύναμη τριπλέτα των "I Live My Way", "Judgement Day" και "Justice Of The Peace", αν και η ιστορικότητα της ζωντανής απόδοσης αυτών των ξαχασμένων gems από την Maiden δισκογραφία είχε τη δική της βαρύτητα. Όμορφη υπήρξε η απλοϊκή, ακουστική απόδοση του "Como Estais Amigos", με τον ενωτικό, αντιπολεμικό πρόλογο του Blaze να είναι συγκινητικός, ενώ από το "Virus" κι έπειτα, θα μπαίναμε στην τελική ευθεία του πλούσιου set του.

Το "Wrathchild" στάθηκε μια ξεσηκωτική προσθήκη, που κούμπωσε άψογα με τα φανταστικά - σε απόδοση αλλά και συνθετικά - "Clansman" και "Futureal", με τον λαλίστατο Blaze να προλογίζει το τελευταίο εκτεταμένα. Η επανεκτέλεση του "Doctor, Doctor", πάλι, έδωσε την ευκαιρία στο Βρετανό τραγουδιστή να παρουσιάσει τους μουσικούς της μπάντας του, λίγο πριν το ύστατο "The Angel And The Gambler" - και με το "Heaven And Hell/No More Tears/For Whom The Bell Tolls" medley να παρεμβάλλεται και να δίνει λίγο παλμό ακόμη.

Παρά το ιδιαίτερο κλείσιμο, λοιπόν, με ένα τραγούδι που δεν το λες ακριβώς σπουδαία Maiden στιγμή - μάλλον το πολύ αντίθετο (© Α. Καλαμούτσος, 1998), ο κόσμος συμμετείχε με τη ψυχή του στην πανηγυρική ολοκλήρωση μιας βραδιάς που διήρκησε σχεδόν 150 γεμάτα λεπτά και άνετα θα μπορούσε να τραβήξει αρκετά περισσότερο - ίσως με την απόδοση περισσότερων συνθέσεων από το "Virtual XI". Μεγάλη εμφάνιση, από ένα μουσικό που έχει παλέψει για όσα απολαμβάνει και σέβεται στο απόλυτο το κοινό που τον στηρίζει. Τον περιμένουμε ξανά, και πριν το 2028.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής