Οι Idles αποτελούν ένα φαινόμενο της εποχής που διανύουμε, τουλάχιστον σε ότι αφορά το προς τα που κινείται η σκληρή μουσική του σήμερα. Είναι κοινή παραδοχή πως ο σκληρότερος ήχος και κάθε έκφανσή του βρίσκουν περισσότερο χώρο στο mainstream ακροατήριο, είτε με κλασικά συγκροτήματα που πλέον χαίρουν καθολικής αποδοχής όπως οι Metallica, είτε με περιπτώσεις όπως οι Turnstile, οι Sleep Token, η Poppy και οι Knocked Loose όπου ο καθένας στον ήχο του, έχει κατορθώσει παρά το μέχρι πρότινος, σχετικά μικρό του κοινό να αποκτήσει προβολή σε mainstream μέσα και να υπερπολλαπλασιάσει το κοινό του με ένα μεγάλο μπαμ, αλλά και να δημιουργήσει τις βάσεις έμπνευσης για πάρα πολλά νέα σχήματα εκεί έξω.
Στην περίπτωση των Idles, συνέβη κάτι παρόμοιο αλλά με διαφορετικό τρόπο. Η νέα γενιά του post punk στη Μεγάλη Βρετανία βρήκε φως περί τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, με πρωτεργάτες σχήματα όπως οι Idles, που ξεσήκωσαν το underground της πόλης τους με τον πρώτο δίσκο τους, "Brutalism" κι έπειτα άφησαν ιστορία με το "Joy As An Act Of A Resistance" που εμείς προσωπικά, το ψηφίσαμε και στους καλύτερούς δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας (ναι, ήταν τόσο καλό). Μπορεί να έπεσαν πάνω στη σφοδρή κριτική του ___ των Sleaford Mods, ωστόσο αυτό τους ώθησε να επαναδιαπραγματευτούν τους εαυτούς τους στο "Ultra Mono", να πειραματιστούν με απόλυτη επιτυχία στο "Crawler" και να συνεχίσουν σταθερά στο "Tangk".
Τα έχουμε γράψει βέβαια πολύ αναλυτικά για όλη τους την πορεία καθώς τους αγαπήσαμε κι εξακολουθούμε από το πρώτο λεπτό αν θέλει κανείς να τους γνωρίσει βαθύτερα. Το θέμα όμως είναι πως οι Idles γιγαντώθηκαν πέρα από τα δικά τους σύνορα, εξαπλώνοντας μηνύματα αλληλεγγύης, σφοδρής άλλοτε και άλλοτε σφοδρότερης κοινωνικής κριτικής και βρήκαν κόσμο να τους αγαπάει και να αφεντεύουν τις κεντρικές σκηνές μεγάλων φεστιβάλ, ή και να ξεπουλούν εμφανίσεις τους θέτοντας την ανάγκη και για μία δεύτερη, όπως συνέβη στην περίπτωση της Αθήνας ιδιαίτερα πρόσφατα - και τα διέλυσαν όλα και τις δύο. Απότοκο του καλλιτεχνικού τους αποτυπώματος, είναι τελικά και η γένεση πολλών νέων συγκροτημάτων που άντλησαν επιρροή από τη νέα τάξη πραγμάτων στο post punk και φυσικά, τη συμβολή των Idles σε αυτή. Λίγο πριν την εμφάνισή τους στο Release Festival, πάμε να δούμε το καλλιτεχνικό αποτύπωμα που έχουν αφήσει οι Idles στους γύρω τους, μιας που δεν χορταίνουμε τη μουσική που δημιουργούν.
Shame
Τα έχουμε πει πολλές φορές για τους Shame. Αν έτυχε να μην τα διαβάσετε όμως, θα τα ξαναπούμε. Οι Shame είναι μπαντάρα. Και αν το "
Songs of Praise" δεν σας έφερε κατευθείαν τους Idles στο μυαλό, είναι βέβαιο πως το συγκρότημα, στη
δεύτερη κυκλοφορία του, έστρεψε για τα καλά το βλέμμα του στις πιο σκληρές εκδοχές του post-punk, θυμίζοντας αρκετά τους συνοδοιπόρους του από το Bristol. Από τότε μέχρι σήμερα όμως, οι Shame συνέχισαν να χτίζουν τον δικό τους ήχο, με αποτέλεσμα το "
Food For Worms" να μοιάζει ως ένα έργο απολύτως αυτόφωτο, ενώ μέσα στο 2025 αναμένουμε τη νέα τους δουλειά. Το ανυπομονούμε είναι λίγο. (ΑΑ)
Enola Gay
Είναι κάποια σχήματα που σου κάθονται καλά με το καλημέρα σας. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Enola Gay από το Μπέλφαστ. Αν και υφίσταται από το 2019, το γκρουπ δεν έχει βγάλει ακόμη το ντεμπούτο του όμως μας έχει χαρίσει μια σειρά από δυναμικά singles και ένα live δίσκο που κοντράρει με άνεση σπουδαία και φτασμένα σχήματα. Εκκινώντας από το ευρύ φάσμα του post-punk, οι Enola Gay μπερδεύουν noise και ηλεκτρονικά στοιχεία φέρνοντας στο μυαλό τους Idles, δίχως να κάνουν ίχνος ηχητικών εκπτώσεων, ενώ η ματιά τους παραμένει ουσιαστικά πολιτική και αναζωογονητική. Προσωπικά τους θεωρώ ένα από τα σχήματα από τα οποία περιμένουμε μεγάλα πράγματα τα επόμενα χρόνια. Κι αν τελικά πάμε κουβά, δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα, ό,τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα, μου φτάνει. (ΑΑ)
Lambrini Girls
Ένα τελευταίας κοπής συγκρότημα που έχει μελετήσει πολύ καλά τους IDLES και τα διδάγματά τους. Φυσικά, το ντουέτο των Phoebe Lunny (κιθάρα, φωνή) και Lilly Macieira (μπάσο) δεν μένει μόνο σ’ αυτή την μιμητική περιοχή, αλλά επεκτείνουν το λεξιλόγιό τους παραπέρα. Στο ντεμπούτο τους, "
Who Let The Girls Out", θα βρούμε γκρουβάτο, σχεδόν γκαραζάδικο punk, φουλ τσαμπουκά, και έντονα φεμινιστικό στίχο, που παρά τα σημεία κριτικής, θα συνταράξει και θα ξεσηκώσει. Αυτά συμβαίνουν όταν γράφεις ένα μάτσο χιτάρες τη μία μετά την άλλη, και κρίνοντας απ’ τα λογής βιντεάκια, αλλά και
τις ντόπιες αναφορές, τα κορίτσια του φτηνόκρασου (απ’ την μάρκα περιπτερόκρασου "Lambrini") φαίνεται πως σε ζωντανό πλαίσιο αποτελούν μία αποκάλυψη, κι αν με ρωτάτε, αυτό είναι το ζητούμενο. (ΜΚΟ)
Ditz
Οργή και κατακραυγή της κοινωνίας για την κοινωνική κατακραυγή παρέα με χαοτικές κιθάρες, στίχους-μονολόγους βγαλμένους από εφιάλτες και
εκρηκτικές ζωντανές εμφανίσεις, είναι βασικά συστατικά των Ditz. Ο πρώτος τους δίσκος, "The Great Regression" σαγήνευσε ενώ ο δεύτερος, "Never Exhale", συνέχισε την ιστορία. Εμφανώς επηρεασμένοι από τη σφραγίδα, ειδικά αυτή του κοινωνικοπολιτικού στίχου των πρώιμων Idles, αλλά στρέφοντας το βλέμμα στις πιο σκοτεινές γωνίες που μπορεί να επιχειρήσει η νέα βρετανική σκηνή του post punk να ρίξει φώτα, ο κόσμος των Ditz έχει νεύρα, τσαγανό και θράσος. Πίνει μπύρες και φωνάζει για αδικίες σε καταγώγια, όπως το punk οφείλει, και λαμβάνοντας τις επιρροές του μετασχηματίζοντας τες σε κάτι διαφορετικό, δυναμικό, έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο. (ΕΤ)
Girls In Synthesis
Πώς και χωράει εδώ ένα συγκρότημα που έχει
δηλώσει ότι αισθάνεται αρκετά μοναδικό για να συγκριθεί με τους συγχρόνους του; Γιατί αναφέρονται τόσο συχνά πλάι στους IDLES; Ίσως γιατί είναι απ’ την Αγγλία, ίσως γιατί στο δεύτερο δίσκο τους, "The Rest Is Distraction", παρατηρούμε μία αξιοπρόσεκτη σύγκλιση με τον μπάσο, γωνιώδη και γκρουβάτο ήχο των IDLES, με τις πιο παραδοσιακές post-punk φόρμες (και τα φωνητικά) να υποχωρούν για λίγο. Η punk τους είναι απότομη, μελωδική, απρόσεκτη, και φασαριόζικη, αγγίζει το noise - δεν το υπερβαίνει. Η αισθητική τους μοναδική, με κάθε άλμπουμ να ξεχωρίζει για το ασπρόμαυρο εξώφυλλό του. Έχοντας κυκλοφορήσει το τρίτο και τελευταίο τους άλμπουμ μόλις πέρυσι, οι GIS
ανακοίνωσαν τέλη Γενάρη πως η αποστολή τους ολοκληρώθηκε. (MKO)
Heavy Lungs
Γνωρίζουμε πολύ καλά τους Heavy Lungs, ή τουλάχιστον ξέρουμε πολύ καλά τον τραγουδιστή τους. Φρόντισε ο Joe Talbot γι’ αυτό, δίνοντας το όνομά του σ’ ένα απ’ τα πιο σπουδαία τραγούδια τους. Ο Danny Nedelko κι η παρέα του, λοιπόν, μοιράζονται - πέρα από αλληλοσεβασμό κι εκτίμηση - το ίδιο μουσικό όραμα με τους IDLES, με το ντεμπούτο τους να αντανακλά την ίδια μινιμαλιστική post-punk με φωνητικά που μοιάζει να κηρύττουν στην άκρη του δρόμου. Το δεύτερο άλμπουμ τους, "Caviar", που κυκλοφόρησε λίγο καιρό πριν, δείχνει ένα ακόμη πιο ψυχωμένο κι αχαλίνωτο συγκρότημα, που θέλει να συγκριθεί αλλά όχι να ταυτιστεί με τους ομοτράπεζούς του, και να ξεχωρίσει βάσει της ωμής ενέργειας, του κοπανητού, και των ακατέργαστων φωνητικών, που φιλοδοξούν να τα γκρεμίσουν όλα. (ΜΚΟ)
Italia 90
Έχουμε πει πως αν και μη ποδοσφαιρόφιλοι, το όνομα των Italia 90 αντλείται από μια σημαντική στιγμή για το άθλημα. Η μουσική τους ωστόσο, έχει γερές βάσεις στην αναβίωση του post punk που ξεκίνησαν μεταξύ άλλων και οι Idles, κι έτσι με τους εφηβικούς τους, σχολικούς ήρωες και τους ρυθμούς των Idles, οι Italia 90 δημιουργούν ένα post punk φρέσκο και αναζωογονητικό. Κύριο μέσo αυτής της εκφοράς αποτελεί η full length κυκλοφορία τους του 2023, "
Living Human Treasure". Στακάτοι ρυθμοί, εμβατηριακά ρεφρέν, πολιτικοποιημένος στίχος, κομματάρες όπως τα "Leisure Activities" "Competition", "Golgotha" και ενδεχομένως, όλα τα υπόλοιπα του δίσκου, επισφραγίζουν το όραμα των Italia 90 μπλέκοντας σε αυτή την παράδοση και πολλά alt στοιχεία. Τους είδαμε και ζωντανά, μήπως είναι ο καιρός για έναν ακόμη δίσκο; (ΕΤ)
TV Priest
Με ένα
ντεμπούτο σαφέστατα επηρεασμένο από τους Idles, οι TV Priests μας συστήθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κι ευτυχώς, δεν έμειναν εκεί αφού, στη
συνέχεια, έδειξαν πως μπορούν να εξελίσσονται και να διευρύνουν τον ήχο τους. Με πρωταγωνιστή τον τραγουδιστή τους, Charlie Drinkwater, ο οποίος έχει την ικανότητα να μας χαρίζει έξυπνους, καυστικούς στίχους με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο, το συγκρότημα κατάφερε να ξεχωρίσει χάρη στο δυναμικό post punk του που τιμάει τις επιρροές του αλλά, ταυτόχρονα, χαράσσει τη δική του πορεία στον σύγχρονο μουσικό χάρτη. Νομίζω πως ακόμη δεν μας έχουν δώσει την καλύτερη δουλειά τους. (ΑΑ)
Talk Show
Σε ρυθμούς σαφέστατα περισσότερο χορευτικούς από τις υπόλοιπες παρουσίες σε αυτή τη λίστα, οι Talk Show τράβηξαν πάνω τους την προσοχή με το ντεμπούτο τους, "Effigy". Με προφανές post punk υπόβαθρο σε σύμπραξη με την ηλεκτρονική μουσική, τα ρυθμικά μέρη των Talk Show γυρνούν πίσω στους Idles και έτσι το συγκρότημα εμπνέεται από την ύστερη, λίγο περισσότερο πειραματική περίοδο των τελευταίων. Σημαντικό ατού βέβαια και η χροιά του τραγουδιστή τους, Harrison Swann, που ακολουθεί το μονοπάτι το οποίο άνοιξε ο Joe Talbot, γυρνώντας όμως τη γενικότερη υφολογία της μουσικής των Talk Show σε κάτι πιο σκοτεινό, πιο ατμοσφαιρικό. Τα άγχη της βρετανικής μοντέρνας καθημερινότητας δεν υπήρξαν ποτέ πιο ελκυστικά. (ΕΤ)
Barno Koevoet & The Duijmschpijkers
Η αλήθεια είναι πως οι Barno Koevoet & The Duijmschpijkers, από τη Μπριζ, κατάφεραν να φέρουν μια πραγματικά εκρηκτική ενέργεια στη σκηνή. Συνδυάζοντας punk ρυθμούς με μια, noise rock ακατέργαστη αισθητική, το σχήμα ξεχώρισε γρήγορα, κυρίως, λόγω των ζωντανών του εμφανίσεων. Μπορεί οι επιρροές από τους Idles να είναι εμφανείς όμως, παράλληλα το συγκρότημα, με κάθε του κυκλοφορία, φαίνεται να ενσωματώνει στη μουσική του όλο και περισσότερα δικά του πράγματα. Κι ακόμη δεν έχουν βγάλει δίσκο οπότε το μέλλον φαίνεται ιδιαίτερα ευοίωνο για αυτούς (και για εμάς). (ΑΑ)
