Plisskën Festival: Day 2 (Yung Lean, Los Bitchos, Lambrini Girls, Nabihah Iqbal κ.α) @ Πειραιώς 260, 14/09/24

Το φετινό Plisskën Festival επέστρεψε δριμύτερο, με τέσσερεις σκηνές - δύο υπαίθριες και δύο κλειστές - στον πολυχώρο που βρίσκεται στον αριθμό 260 της οδού Πειραιώς. Ύστερα από την πρώτη μέρα όπου απολαύσαμε παλιούς γνώριμους όπως οι Viagra Boys και νέες γνωριμίες όπως οι Slift, παρευρεθήκαμε και στη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ. Τα ονόματα που είδαμε ήταν σίγουρα λιγότερο rock σε σχέση με αυτά της πρώτης μέρα, με headliner τον Σουηδό rapper Yung Lean. Ακόμα πιο σίγουρα όμως, τα ονόματα αυτά έδεναν με τον χαρακτήρα που έχει φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια το συγκεκριμένο φεστιβάλ.

Εμείς αποφασίσαμε να εναλλαχθούμε περισσότερο μεταξύ Aquarium και Main Stage, μιας και εκεί ήταν τα ονόματα που μας ενδιέφεραν περισσότερο και που είχαμε τη μεγαλύτερη περιέργεια να δούμε. Από την αρχή φαινόταν ότι ο κόσμος του Σαββάτου θα ήταν λιγότερος συγκριτικά με αυτόν της Παρασκευής. Οι δικοί μας Kobrah Habibi το κατάλαβαν δυστυχώς από πρώτο χέρι ως πρώτοι εμφανιζόμενοι στην (κλειστή) Aquarium Stage, αφού ανέπτυξαν τα ηλεκτρονικά τους beats μπροστά σε μετρημένους θεατές.

Λίγο πιο δίπλα, στην κεντρική ανοιχτή σκηνή, ο Casisdead εμφανίστηκε με τη μόνιμη μάσκα του που εμποδίζει την αποκάλυψη της ταυτότητάς του. Ο Βρετανός MC κατάφερε να συγκεντρώσει ένα μικρό μεν αλλά αφοσιωμένο πλήθος και έπαιξε με ένα splatter βίντεο να αναπαράγεται σε λούπα από πίσω. Οι (διάσημες) τελευταίες λέξεις του - δηλαδή το τελευταίο του κομμάτι - ήταν αφιερωμένες στα άτομα που πραγματοποιούν σεξεργασία. Μόλις τελείωσε το set του, άρχισε να περιφέρεται στους χώρους του φεστιβάλ μαζί με τους συνοδοιπόρους του.

Η πιο ευχάριστη έκπληξη του φετινού Plisskën για μένα ήταν η Βρετανίδα Nabihah Iqbal με την πολύ ωραία μπάντα της. Σε ένα set διάρκειας περίπου μιας ώρας στην Aquarium Stage κατάφερε να χωρέσει από μικρές δόσεις μελαγχολίας, όπως στο "This World Couldn’t See Us", μέχρι dream pop απολαύσεις, όπως στο τελείωμα με το "A Tender Victory". Κερασάκι στην τούρτα οι δύο εξαιρετικές διασκευές σε Deftones και The Cure - αυτό το "The Forest", μπορείς να το καταλάβεις από την πρώτη νότα. Όπως μας ανακοίνωσαν, βλέπαμε την τελευταία συναυλία τους ως κουαρτέτο για κάποιο διάστημα και μάλλον πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που τους είδαμε.

Πίσω στην κεντρική σκηνή, το κουαρτέτο των Los Bitchos είχε πολλούς ενδιαφερόμενους στα πόδια του. Για μια ακόμη φορά πολύ καλή εντύπωση έκανε ο καταπληκτικός ήχος στη συγκεκριμένη σκηνή. Το setlist τους βασίστηκε ισομερώς στους δύο δίσκους τους "Let The Festivities Begin!" και "Talkie Talkie" και από όρεξη είχαν αρκετή και τη μετέδωσαν κιόλας στον περισσότερο κόσμο. Προσωπικά πάντως με πήραν λίγο ξώφαλτσα, μιας και η εμφάνισή τους δε με ενθουσίασε όσο το περίμενα. Ίσως να φταίει η έκπληξη που είχα νιώσει με την Nabihah Iqbal λίγο πριν. Ωραία η διάθεση, πολλή η όρεξη, απλώς το υλικό μου φάνηκε λίγο επαλαμβανόμενο.

Ο Parra For Cuva γέμισε την Aquarium Stage για ένα, στην ουσία, DJ set που κράτησε το ενδιαφέρον για την περίπου μία ώρα που διήρκησε. Τα vibes ήταν σχετικά χαλαρά και η μουσική ήταν διανθισμένη με πιο εξωτικούς ήχους ξεφεύγοντας λίγο από τα στενά όρια του house. Μπορούσες είτε να την απολαύσεις και να κουνηθείς όρθιος μπροστά στην όμορφα φωτισμένη σκηνή, είτε να αράξεις στην κερκίδα με το ποτό σου και να παρακολουθήσεις από εκεί. Ούτε καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα για να πρέπει να επιστρέψουμε στην κεντρική σκηνή για το βασικό όνομα της βραδιάς.

Από την προηγούμενη κιόλας εμφάνιση στην κεντρική σκηνή, υπήρχαν 5-6 σειρές από φανατισμένους νεαρούς και νεαρές που είχαν πιάσει στασίδι μπροστά στο κάγκελο. Παρέμειναν εκεί υπομονετικά για πάρα πολλή ώρα, περιμένοντας την πρώτη εμφάνιση του Σουηδού Yung Lean στην Ελλάδα. Με το που βγήκε στη σκηνή, ο νεαρόκοσμος από κάτω έγινε πολύ εκδηλωτικός και παρέμεινε έτσι όλη την ώρα, βλέποντας προφανώς ένα συναυλιακό απωθημένο.

Τα κονφετί που εκτοξεύτηκαν από δυο κανόνια στο "Fantasy" προσγειώθηκαν μεν στην Πειραιώς, αλλά βοήθησαν και να χαραχτεί ακόμα περισσότερο σε κάποιες μνήμες αυτό που βλέπαμε μπροστά μας. Παρεμπιπτόντως, την αμέσως επόμενη εργάσιμη μέρα είδα παιδιά που πηγαίνανε στο σχολείο τους και φορούσανε μπλουζάκια του Yung Lean που πουλιόντουσαν στη συναυλία. Όποιος βρέθηκε εκεί για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, δε βρίσκω κάποιον λόγο για τον οποίο να έφυγε κάτι λιγότερο από ικανοποιημένος. Για να μην πω από ενθουσιασμένος.

Μετακίνηση και πάλι στην Aquarium Stage, για το δυναμικό queer τρίο των Lambrini Girls. Παίζοντας ορμητικά μπροστά σε αρκετό κόσμο, η ενέργεια της μπάντας τη βοήθησε να κερδίσει εύκολα την υποστήριξή μας. Για πότε μας βάλανε στο "Big Dick Energy" να κάτσουμε κάτω και να αρχίσουμε να χοροπηδάμε με τα προστάγματά τους, ούτε που το καταλάβαμε. "Help Me I’m Gay" και "Company Culture" συνέχισαν να δίνουν το ζωηρό στίγμα του συγκροτήματος. Δεν υπήρχε λόγος να αφήσουν το πόδι τους από το γκάζι και δεν το έκαναν, δίνοντάς μας μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του φετινού φεστιβάλ.

Στην κεντρική σκηνή είχε ήδη βγει το ντουέτο των Βέλγων αδελφών David και Stephen Dewaele. Μπορεί να τους ξέρουμε περισσότερο ως μέλη των Soulwax, ενίοτε όμως περιοδεύουν και μόνοι τους, υπό το moniker των 2Manydjs. Το set τους ήταν προγραμματισμένο να κρατήσει δυο ώρες, από την αρχή όμως είχαν μαζέψει κάποιον κόσμο μπροστά, οι οποίοι χορεύανε. Όσο αντέξαμε

Οι βόλτες μας στον χώρο μας έφεραν αρκετές φορές και στις δύο άλλες σκηνές του φετινού Plisskën Festival. Στην κλειστή Tunnel Stage η εκ Βραζιλίας King Kami και η εξ Αυστραλίας Jennifer Loveless που είδαμε παίξανε μπροστά σε κόσμο που αυξομειωνόταν και δημιούργησαν κυρίως ένα κλίμα πιο ακραίας dance μουσικής όπου όσοι συμμετείχαν το έκαναν φανατικά. Λίγο πιο δίπλα, σε έναν ανοιχτό κήπο η Republic Stage στέγασε τους Nikos, Jordan και Deedrah σε πιο τσιλαριστούς ρυθμούς και οι λίγες ξαπλώστρες μπορούσαν να δώσουν κάποια έξτρα χαλάρωση.

Σε γενικές γραμμές, το φετινό Plisskën Festival πιστεύω ότι ήταν μια διοργάνωση που τίμησε στο έπακρο τη φήμη που τη συνοδεύει όλα αυτά τα χρόνια. Κάποια ονόματα που δεν έχουμε ξαναδεί, κάποια ονόματα που μας αρέσουν, κάποια ονόματα που θα κάνουν «μπαμ» τα επόμενα χρόνια, πολλοί και διάφοροι DJs για τους χορευταράδες που δε σταμάτησαν να μπαίνουν στον χώρο ακόμα κι όταν εμείς βγαίναμε. Το πέρα-δώθε μεταξύ των σκηνών ήταν πολύ εύκολο και η μόνη εμφάνιση που είχε πραγματικά περισσότερο κόσμο απ’ ό,τι μπορούσε να αντέξει ο χώρος της ήταν αυτή των Viagra Boys. Κατά τα άλλα, μπράβο Plisskën, πάμε γι’ άλλα!

Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης, Αλέξανδρος Πέτσαβας