«A Buyer's Guide»: Magnum

Δισκογραφικός οδηγός για τους αρχοντικούς Βρετανούς rockers

Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε εξαρχής, καθώς οι Magnum συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να δισκογραφούν με ρυθμούς διψασμένων εφήβων και να αποτελούν εγγύηση στις ζωντανές τους εμφανίσεις, αλλά οι Βρετανοί pomp rockers συγκαταλέγονται χωρίς αμφιβολία στα συγκροτήματα που ορίζουν την έννοια του classic rock, από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς. Με μια καριέρα που ξεκίνησε στο μουντό Birmingham στις αρχές των '70s, για να φθάσει μέχρι τις μέρες μας να έχει να παρουσιάσει 20 ολοκληρωμένους δίσκους, μια δεκάδα ζωντανά ηχογραφημένων άλμπουμ και άλλες τόσες συλλογές, οι ίδιοι δεν έχουν να αποδείξουν πλέον τίποτα, συνεχίζοντας απρόσκοπτοι να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, δίχως ποιοτικές εκπτώσεις.

Υπό τη σκέπη της Jet Records του περίφημου Don Arden (διαβόητου manager κι επιχειρηματία του χώρου - και πατέρα της Sharon Osbourne), θα κατάφερναν να πραγματοποιήσουν τα πρώτα σπουδαία δισκογραφικά τους βήματα, λίγο πριν το "On A Storyteller's Night" αποτελέσει το μεγάλο τους breakthrough - εμπορικά και ποιοτικά - και τους τοποθετήσει στο προσκήνιο του σκληρού ήχου. Η επιτυχία εκείνου, θα έφερνε και την πολυπόθητη εμπορική καταξίωση, με τίμημα, ωστόσο, τη διαφοροποίηση του τόσο προσωπικού και χαρακτηριστικού τους ήχου για χάρη μιας ακόμη πιο εύληπτης (για το ευρύ κοινό) τραγουδοποιίας.

Αυτή η εμπορική στροφή θα φτάσει στην ολοκλήρωση της με το "Goodnight L.A.", ένα άλμπουμ στο οποίο η μπάντα έχει απολέσει το δημιουργικό της χαρακτήρα, συνθέτοντας στα τότε δημοφιλή αμερικανικά πρότυπα χωρίς πραγματική επιτυχία. Εκεί θα υπάρξει και το ουσιαστικό σημείο καμπής για το σχήμα, το οποίο θα οδηγούσε στην παύση των δραστηριοτήτων του λίγο μετά το "Rock Art" άλμπουμ του, το 1995. Κατόπιν, το υποκατάστατο των Hard Rain (project των Catley και Clarkin) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ό,τι το κοντινότερο στους Magnum, δίχως όμως τις δεσμεύσεις και τα «πρέπει» που έφερε το όνομα των τελευταίων, κάτι που μάλλον χρειαζόταν στο δημιουργικό πυρήνα της μπάντας. Η, δε, εκκίνηση της solo καριέρας του Catley και οι επιλεγμένες του guest συμμετοχές σε άλμπουμ άλλων καλλιτεχνών κρατούσαν στην επικαιρότητα μια κορυφαία φωνή, αλλά έφεραν για πρώτη φορά μια άνω τελεία στη συνεργασία του με τον Clarkin, καθώς ο σπουδαίος ερμηνευτής αποχωρούσε από τους Hard Rain το 1999 για να εστιάσει στα δικά του projects.

Η ανατροπή θα έρθει το 2001, με τους Magnum να επανασυνδέονται επισήμως, έστω κι αν μονάχα οι Tony Clarkin, Bob Catley και Mark Stanway θα επέστρεφαν στη δράση από το lineup που είχαν σταματήσει, πίσω στο 1995. Ακόμη κι έτσι, το 2002 θα επανέρχονταν και δισκογραφικά με το "Breath Of Life", ένα άλμπουμ που ακόμη και οι ίδιοι χαρακτήρισαν περισσότερο δίσκο των Hard Rain, παρά κανονικό άλμπουμ των Magnum. Τα πραγματικά σπουδαία θα καθυστερούσαν ακόμη ένα δίσκο, με το "Princess Alice And The Broken Arrow" να ολοκληρώνει την επιστροφή των Βρετανών στο ύφος και την αισθητική που τους έκαναν αυτό που είναι.

Από τότε μέχρι και φέτος, πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι, με τους ίδιους να παρουσιάζονται συνεπέστατοι στο δημιουργικό τους ραντεβού, δισκογραφώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα και χαρίζοντας μας σταθερά όμορφες δουλειές, πιστές στον αρχοντικό τους ήχο. Με αφορμή, λοιπόν, τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τη στιγμή της επανασύνδεσης τους, αλλά και την πιο πρόσφατη συλλογή τους, επισκεπτόμαστε ξανά τη δισκογραφία τους, σταχυολογώντας τις πιο ξεχωριστές των κυκλοφοριών που την απαρτίζουν. [Σ.Κ.]

 
Magnum - Chase The Dragon

Chase The Dragon
(Jet, 1982)

Μετά από δύο πιο δοκιμαστικά βήματα, με τον τρίτο τους δίσκο οι Magnum χτυπάνε διάνα και πιάνουν κορυφή. Πρώτος δίσκος με τον καθοριστικό πληκτρά Mark Stanway, πρώτο εξώφυλλο από τον σπουδαίο Rodney Matthews, πρώτος δίσκος αναφοράς για το επικό, μελωδικό hard rock από τους Άγγλους. Έμεινε στο ψυγείο του Tony Clarkin δύο ολόκληρα χρόνια από τότε που ηχογραφήθηκε μέχρι τελικά να κυκλοφορήσει, αλλά το αποτέλεσμα είναι πραγματικά απολαυστικό. Οι σεμιναριακές ερμηνείες του Bob Catley ανεβάζουν στο πάνθεον τις υπέροχες μελωδίες του αποκλειστικού συνθέτη Clarkin.Το άνοιγμα με "Soldier Of The Line" και "On The Edge Of The World" προϊδεάζει ότι κάτι μεγάλο ακολουθεί. Η συνεισφορά του Stanway (αλλά και των Lord/Blackmore!) φαίνεται τόσο στο "The Teacher", όσο και στο διαχρονικό "The Spirit", όπου το σόλο πλήκτρων ανταγωνίζεται με το καταπληκτικό αναγεννησιακό κιθαριστικό σόλο. Αυτό το τελευταίο μαζί με το ευλαβικό "Sacred Hour" αποτελούν ακόμα και σήμερα αναπόσπαστα κομμάτια των συναυλιών των Magnum. Δίσκος χωρίς μέτρια στιγμή, καθοριστικός για την ταυτότητα των Magnum, αλλά και για τη θέση που έχουν στην καρδιά μας. Βασικό άκουσμα hard rock από μια μπάντα στην αρχή της ακμής της. [Π.Κ.]

Magnum - On A Storyteller's Night

On A Storyteller's Night
(Polydor, 1985)

Είναι κάποιοι δίσκοι που ξεφεύγουν από το απλάνα είναι οι καλύτεροι ενός συγκροτήματος, είναι αντίθετα σα να ενσωματώνουν όλο το είναι, όλη την ουσία των καλλιτεχνών που τους δημιούργησαν, όλο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Αυτό είναι το "On A Storyteller's Night", είναι ο σκοπός που δημιουργήθηκαν οι Magnum, το raison d'etre τους, το δημιούργημα που και μοναδικό τους να είχε υπάρξει θα δικαιολογούσε τη σύλληψή τους ως καλλιτεχνικό σύνολο. Και όλα αυτά όχι απομακρυνόμενοι αλλά αντίθετα πλησιάζοντας την πιο εμπορική (μέχρι εκείνη τη στιγμή) πλευρά τους. Κανείς άλλος δε δημιούργησε όμως τόσο πιασάρικα επικολυρικά τραγούδια, γεμάτα ιδέες και μελωδίες αλλά ταυτόχρονα και απόλυτα προσιτά. Απευθυνόμενοι με την ίδια ευκολία σε ένα κοινό που μπορεί να είχε από heavy metal καταβολές ("All England's Eyes") μέχρι AOR ευαισθησίες ("Just Like An Arrow"), από γεύση μελωδικού prog ("How Far Jerusalem") μέχρι όρεξη για απλά, αλλά όχι απλοϊκά ροκάκια ("Before First Light", "Endless Love") ξετυλίγουν ικανότητες που θα ζήλευαν πολλά πιο γνωστά και φτασμένα ονόματα της εποχής (και όχι μόνο). Σε ένα σύνολο δέκα ισάξιων και αψεγάδιαστων τραγουδιών, η μόνη δοκιμή για το αν κάποιος ακροατής έχει νόημα να βουτήξει στον κόσμο των Magnum είναι το αν θα ανατριχιάσει με το "Les Morts Dansant". [Κ.Σ.]

 

Magnum - Kingdom Of Madness

Kingdom Of Madness
(Jet, 1978)

Έτσι μας πρωτοσυστήθηκαν και η αλήθεια είναι ότι ακόμα ήταν κάπως άγουροι, σε κατεύθυνση, σε ήχο και σε παραγωγή. Όμως εκεί κρύβεται και μεγάλο μέρος της γοητείας του "Kingdom Of Madness". Η κατεύθυνση που θέλουν να πάρουν δεν είναι ακόμα ξεκάθαρη και μάλιστα σε ένα-δύο τραγούδια του δίσκου θα ξεγελούσαν ότι πρόκειται για έναν κλώνο των (εμπορικών) Yes. Όμως κάποια βασικά χαρακτηριστικά εντοπίζονται ήδη εδώ και είναι πολύ ενδιαφέρον πώς απλώνονται προς όλες τις επιρροές που προσπαθούν να ενσωματώσουν. Πρώτα και κύρια η φωνή του Catley, η καθαρότητα, η έκταση και το μέταλλο της οποίας θα τον καταστήσουν έναν από τους καλύτερους τραγουδιστές της γενιάς του. Δεύτερον η κιθαριστική δεινότητα του Clarkin αποδεικνύεται τόσο στη ρυθμική κιθάρα (ασταμάτητη μηχανή παραγωγής riff) όσο και στα lead μέρη. Τρίτο και σημαντικότερο η έμπνευσή τους στις συνθέσεις που δίνει πνοή ακόμα και σε τραγούδια που στα χέρια κουρασμένων βετεράνων το 1978 θα ακούγονταν γεμάτα κλισέ. Πόσο μάλλον σε αυτά που με φρέσκια έμπνευση φέρουν ολοφάνερα δική τους σφραγίδα σε μελωδίες, κλιμάκωση, λυρισμό, στίχους. Το ομώνυμο τραγούδι τούς συνοδεύει μέχρι σήμερα στις συναυλίες τους. [Κ.Σ.]

Magnum - The Eleventh Hour

The Eleventh Hour
(Jet, 1983)

Θαρρώ πως αυτό το σερί κυκλοφοριών που είχαν οι Magnum στο πρώτο μισό των '80s στέκεται σαφώς ως η καλλιτεχνική κορυφή της καριέρας τους, με τα τρία άλμπουμ που βγήκαν τότε να μην χωρούν αμφισβήτησης. Από αυτά, το "Eleventh Hour" έχει το συγκριτικό «μειονέκτημα» να βρίσκεται ανάμεσα στα πλέον γνωστά και κοινώς αποδεκτά "Chase The Dragon" και "On A Storyteller's Night" και, αναμενόμενα, να έρχεται καθυστερημένο στις συζητήσεις σχετικά με τις κορυφαίες τους δουλειές - αν και αδίκως. Άλλωστε, σαν έργο ακολουθεί και τελειοποιεί το προσωπικό συνθετικό μοτίβο που εισήγαγαν στο προηγούμενο τους άλμπουμ, με το δυναμικό hard & heavy εναρκτήριο (βλέπε "The Prize"), το εντυπωσιακό heavy "The Great Disaster" και το - κατά τα πρότυπα του "The Spirit" - πομπώδες (και αγαπημένο του γράφοντα) "Vicious Companions" να είναι ενδεικτικά για του λόγου το αληθές. Κατά τα λοιπά, η συνεργασία με τον Rodney Matthews συνεχίζεται κι εδώ με εκλεκτά αποτελέσματα, ο Bob Catley συγκαταλέγεται χωρίς αμφιβολία στις σπουδαιότερες φωνές εκείνης της εποχής και ο «πολύς» Tony Clarkin μοιάζει αστείρευτος εμπνεύσεων, εκτελεστικά και συνθετικά, σε ένα ύφος που εκτείνεται από τις μελωδικές μπαλάντες και τις επικολυρικές σουίτες, στα heavy prog ξεσπάσματα και ορίζει τους Magnum ως συνώνυμο, πλέον, της έννοιας του pomp rock. [Σ.Κ.]

 
Magnum - II

II
(Jet, 1979)

Με φόρα από τη δημιουργία του ντεμπούτου τους, οι Magnum θα έφταναν μόλις ένα χρόνο μετά στη "sophomore" κυκλοφορία τους, το ποικιλόμορφο και πολυαγαπημένο "II". Έχοντας ήδη τεστάρει το υλικό του σε συνθήκες ζωντανών εμφανίσεων και με παραγωγό τον (πρώην μπασίστα των Ten Years After - και υπεύθυνο για τις παραγωγές των σπουδαιότερων άλμπουμ των UFO) Leo Lyons, το δεύτερο έργο των Βρετανών θα παρουσίαζε ένα πρόσωπο ελαφρώς μεστότερο, αλλά και με έντονες τις δημιουργικές του παραπομπές. Σαφώς, αυτή η ευρύτητα ήχων κι επιρροών και η ποικιλία στις συνθετικές τους διαθέσεις είναι τα στοιχεία που κάνουν το "II" ένα σχεδόν παραγνωρισμένο άλμπουμ της συνολικής τους δισκογραφίας, αλλά και ο λόγος που δεν συγκαταλέγεται στις ασυζητητί κορυφαίες τους δουλειές, καθώς ο άγουρος χαρακτήρας του δεν κρύβεται. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η περίοδος που ξεκινά από ετούτο εδώ το δημιούργημα που μπλέκει υπέροχα το heavy prog με το AOR και το hard & heavy και φθάνει στο "Chase The Dragon" είναι το πρώτο και σημαντικότερο μεταίχμιο της συνολικής τους πορείας. [Σ.Κ]

Magnum - Wings Of Heaven

Wings Of Heaven
(Polydor, 1988)

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 ο ήχος των Magnum παρέμεινε κατά βάση επικός. Το "Wings Of Heaven" ήταν ο πρώτος στον οποίο απεκδύθηκαν εμφανώς τα επικά τους στοιχεία και στράφηκαν προς πιο εμπορικές, έως και AOR φόρμες. Τόσο στο songwriting, όσο και στην παραγωγή. Η κατακλείδα αυτού ήταν μεν ο πιο επιτυχημένος εμπορικά δίσκος τους, που όμως δε συνδυάστηκε από ποιότητα ανάλογη του άμεσου παρελθόντος. Παραμένει ένας πολύ καλός δίσκος που απλώς είναι λιγότερο καλός από τους προκατόχους του - αλλά περισσότερο από τους κοντινούς διαδόχους του. Το μνημειώδες"Wake The Lion" προφανώς και ξεχωρίζει. Το "Wild Swan" με τις κοφτές αλλαγές είναι επίσης εξαιρετικό, όπως επίσης και το "Days Of No Trust". Από εκεί και πέρα, τα καψούρικα "Start Talking Love" και "It Must Have Been Love" είναι λίγο περισσότερο soft απ' ό,τι μας είχαν συνηθίσει και το "One Step Away" είναι '80s με τα όλα του και πολύ χαρακτηριστικό της εποχής εκείνης. Ο τελευταίος πολύ καλός δίσκος της πρώτης τους δόξας. [Π.Κ.]

Magnum - Princess Alice And The Broken Arrow

Princess Alice And The Broken Arrow
(SPV, 2007)

Μετά την επανασύνδεση στις αρχές της χιλιετίας οι Magnum είχαν διατηρήσει ένα πολύ καλό επίπεδο στις κυκλοφορίες τους, αλλά το "Princess Alice" ξεχωρίζει μάλλον ως ο πιο καλός τους δίσκος τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Μεστά κομμάτια, εμπορικός και προσιτός ήχος με κατάλληλες δόσεις επικότητας, αγέραστος και αγέρωχος Bob Catley, εξαιρετικά φορμαρισμένος Tony Clarkin, επιστροφή μετά από πολλά χρόνια του Rodney Matthews στη φιλοτέχνηση του εξωφύλλου. Από το ξεκίνημα κιόλας, με το πομπώδες "When We Were Younger" φαίνεται πως τα πράγματα είναι σοβαρά. Το ανθεμικό "Like Brothers We Stand" αλλά και η μπαλάντα "Inside Your Head"έχουν ρεφραινάρες, ενώ το αγαπησιάρικο "Thank You For The Day" βγάζει έντονο συναίσθημα. Τα "Be Strong", "Dragons Are Real" και "Desperate Times" ξεφεύγουν από τον mid tempo χαρακτήρα, διατηρώντας πάντως το χαρακτηριστικό του ευκολομνημόνευτου ρεφρέν. Μπορεί ο δίσκος να ξεπερνάει τη μια ώρα, αλλά ακούγεται χωρίς διακοπή και με ευχαρίστηση ακόμα και σήμερα. Μια πολύ καλή έκπληξη όταν κυκλοφόρησε που έχει σταθεί πολύ καλά και ανθεκτικά απέναντι στον πανδαμάτορα. [Π.Κ.]

 
Magnum - The Visitation

The Visitation
(SPV, 2011)

Η δεύτερη φάση της καριέρας των Magnum στέκεται πολύ αξιοπρεπώς και το "The Visitation" του 2011 είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα αυτή της δεύτερης νεότητας. Ο Catley ακόμα και στα εξήντα-φεύγα του ακούγεται πάρα πολύ καλός και εξακολουθεί να δίνει πνοή στα τραγούδια του Διόσκουρού του Tony Clarkin. Οι κιθάρες εδώ έχουν κερδίσει έδαφος σε σχέση με τα πλήκτρα. Τα "Doors To Nowhere"και "Wild Angels" είναι κλασσικές συνθέσεις Magnum και χαρακτηριστικές του πιο rock προσανατολισμού.Τα "Black Skies" και "Tonight's The Night" χαρίζουν κατά σειρά ένα πετυχημένο άνοιγμα και ένα πετυχημένο κλείσιμο στον δίσκο. Το ομώνυμο είναι επίσης ωραίο κομμάτι, ενώ το "Spin Like A Wheel" θα μπορούσε να είναι και πιο σύντομο. Σημαντικότερο αρνητικό είναι ο κομπρεσαρισμένος ήχος και δευτερεύον η χρονική διάρκεια, η οποία μπορεί να κουράσει λίγο.Το συνολικό πρόσημο όμως είναι εύκολα θετικό και το "The Visitation" συγκαταλέγεται στις καλές στιγμές της μπάντας. [Π.Κ.]

 
Magnum - Goodnight L.A.

Goodnight L.A.
(Polydor, 1990)

To "Goodnight L.A." είναι η αρχή μίας σκοτεινής περιόδου για τους Magnum, η οποία μάλιστα θα καταλήξει και στην προσωρινή διάλυσή τους. Η ελεγχόμενη προσέγγισή τους στο AOR και το εμπορικό rock εδώ πλέον ξεφεύγει από τον έλεγχό τους, σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να κατακτήσουν την αμερικάνική αγορά. To αποτέλεσμα είναι να απωλέσουν κάθε ίχνος προσωπικότητας και στυλ που χαρακτήριζε τα προηγούμενα άλμπουμ τους, καθόλου απρόσμενο φυσικά όταν επέλεξαν τη συνεργασία με κατά παραγγελία hit-makers όπως ο Russ Ballard και ο Jim Vallance. Iδίως σε επίπεδο παραγωγής και ενορχήστρωσης παρουσιάζουν το πιο απωθητικό σύνολο τραγουδιών στην καριέρα τους. Σαν να μην έφτανε αυτό, το κάνουν και στη χειρότερη χρονικά στιγμή, την εποχή που τα '90s έρχονται να ρίξουν στο περιθώριο αυτού του είδους το rock. Όπως φυσικά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ούτε την πολυπόθητη νέα αγορά κατάφεραν να κατακτήσουν, ούτε την υπάρχουσα βάση να διατηρήσουν, με αποτέλεσμα να τους πάρει αρκετά χρόνια μέχρι να αποδεχτούν αυτό που κάνουν καλύτερα, να ξαναβρούν τον εαυτό τους και μαζί μία νέα γενιά οπαδών. [Κ.Σ.]

 
Magnum - The Spirit

The Spirit
(Polydor, 1991)

Δε χρειάζεται να είναι μάγος κανείς για να καταλάβει ότι ένας ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος των Magnum, στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας τους που περιλαμβάνει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους θα είναι όχι απλά καλός αλλά ίσως και βασικό σημείο έναρξης για όποιον θέλει να γνωριστεί μαζί τους. Κι αυτό γιατί τα τραγούδια των Magnum ήδη από τις στούντιο εκτελέσεις «φωνάζουν» για sing along, για υψωμένες γροθιές, για κάθε είδους συμμετοχή του κοινού. Αλλά και οι ίδιοι βρίσκουν τους τρόπους να τα κάνουν αν όχι πιο ενδιαφέροντα, σίγουρα να βάλουν λεπτομέρειες που τα αλλάζουν και αναδεικνύουν το χαρακτήρα τους για τις ανάγκες μίας συναυλίας. Ακόμα και τα τρία τραγούδια από το "Goodnight L.A." μεταμορφώνονται και ακούγονται αξιοπρεπή ή αν μη τι άλλο, λιγότερο πλαστικά. Φυσικά μέσα στα πολλά highlights, απόλυτο ζενίθ της συναυλίας η βραδύκαυστη εκδοχή του "The Spirit" με το κοινό να συμμετέχει με μία φωνή. [Κ.Σ.]

A Compilation 

Spotify Playlist

1. Kingdom Of Madness (Kingdom Of Madness)
2. Invasion (Kingdom Of Madness)
3. If I Could Live Forever (II)
4. All Of My Life (II)
5. The Prize (The Eleventh Hour)
6. So Cold The Night (II)
7. How Far Jerusalem (On A Storyteller's Night)
8. The Great Disaster (The Eleventh Hour)
9. Just Like An Arrow (On A Storyteller's Night)
10. Les Morts Dansant (On A Storyteller's Night)
11. Vigilante (Vigilante)
12. Vicious Companions (The Eleventh Hour)
13. All My Bridges (Into The Valley Of The Moonking)
14. Sacred Blood "Divine" Lies (Sacred Blood "Divine" Lies)
15. The Spirit (Chase The Dragon)
16. Sacred Hour (Chase The Dragon)
17. The Lights Burned Out (Chase The Dragon)
18. Wild Swan (Wings Of Heaven)
19. Don't Wake The Lion (Too Old To Die Young) (Wings Of Heaven)
20. Days Of No Trust (Wings Of Heaven)
21. Like Brothers We Stand (Princess Alice And The Broken Arrow)
22. Thank You For The Day (Princess Alice And The Broken Arrow)
23. Desperate Times (Princess Alice And The Broken Arrow)
24. Doors To Nowhere (The Visitation)
25. The Visitation (The Visitation)
26. Spin Like A Wheel (The Visitation)

  • SHARE
  • TWEET