«A Buyer's Guide»: Mono

Οδηγός δισκογραφίας για τους Ιάπωνες άρχοντες του αγγελικού ορχηστρικού rock

Από τους Αντώνη Καλαμούτσο, Αντώνη Μαρίνη, 16/03/2021 @ 11:28

Βασικά, αυτό που λέει ο υπότιτλος: οι ΜΟΝΟ είναι η απόλυτη μπάντα αγγελικού ορχηστρικού rock. Αν πέσαμε στην παγίδα της μουσικής τους και το ρίξαμε στις ποιητικές περιγραφές, ας το πούμε και κάπως πιο πεζά. Οι MONO είναι αναμφισβήτητα μία από τις σημαντικότερες και πιο συνεπείς post-rock μπάντες του 21ου αιώνα, με τέτοιο βάθος δισκογραφίας που ένας οδηγός μοιάζει αναγκαίος, ειδικά από τη στιγμή που το νέο, επετειακό live για τα 20 χρόνια της μπάντας κυκλοφορεί σε λίγες μέρες.

Mono

Δημιουργημένοι στο Tokyo της Ιαπωνίας το 1999, οι MONO είναι μία μπάντα των οποίων η ιστορία δεν έχει πολλή ίντριγκα. Το αυθεντικό line-up των Takaakira Goto, Hideki Suematsu, Tamaki Kunishi και Yasunori Takada άλλαξε μόλις μια φορά, με την πρόσφατη αντικατάσταση του τελευταίου (τύμπανα) από τον Dahm Majuri Cipolla. Στη θέση της ίντριγκας, θα βρει κανείς εργασιομανία και μπόλικο καλλιτεχνικό ήθος. Σε είκοσι χρόνια, οι MONO έχουν κυκλοφορήσει δέκα studio άλμπουμ, τέσσερα live, τέσσερις συνεργατικές δουλειές, soundtracks, remixes, DVD και compilations... Κι έχουν κάνει όλα τα παραπάνω, ενώ έχουν δώσει περίπου 3.000 συναυλίες!

Αν και η μουσική τους είναι (συνήθως) χωρίς λόγια, θεωρούμε ότι λέει εύγλωττα όλα όσα «πρέπει» να ξέρει κανείς για το καλλιτεχνικό τους εκτόπισμα. Εμείς εδώ θα αρκεστούμε μόνο να πούμε ότι είναι λίγο άδικο οι MONO να θεωρούνται μια τυπική, έστω κλασική, post-rock μπάντα. Διότι μπορεί τα πρώτα χρόνια τους να θεωρήθηκαν ως η «ιαπωνική απάντηση στους Mogwai και GY!BE», στη συνέχεια όμως απέδειξαν επανειλημμένα ότι πρόκειται για ένα γκρουπ με ευρύτερες contemporary, classical και ambient ανησυχίες. Υπάρχουν άνθρωποι και εκτός του rock χώρου, που τους αντιμετωπίζουν ως μια μπάντα που παίζει ένα είδος κιθαριστικής κλασικής μουσικής.

Mono

Οι MONO χαίρουν της εκτίμησης των πάντων μέσα στη rock/metal βιομηχανία. Είτε μέσα από τις προσωπικές τους δουλειές, είτε συνεργαζόμενοι με βαριά ονόματα (Steve Albini, Pelican, The Ocean), είτε προωθώντας νέα (A.A Williams) ή βρισκόμενοι στο ίδιο σανίδι με, εχμμμ, τους πάντες, ήταν πάντα ευγενείς και πάντα ο εαυτός τους. Είναι μια πορεία που αξίζει να τη γιορτάσει κανείς.

Πάνω απ' όλα όμως η μουσική. Σβήστε τα φώτα και αισθανθείτε το ουρλιαχτό της φύσης, τα ολόλευκα φώτα της ψυχής, τις ουράνιες μελωδίες και τις κορυφώσεις που σκίζουν ηχεία. Είσαι εκεί.

 
Mono - You Are There

You Are There
(Temporary Residence Limited, 2006)

Δάσος, βουνά, ουρανός, κι ένα φως που έρχεται από μακριά. Δεν είναι ξεκάθαρο αν είναι για καλό ή για κακό, αλλά έχει μία παράξενη γοητεία, σχεδόν τρομακτική. Ο ήχος των πρώτων τριών δίσκων, χωρίς να χάνει την προσωπικότητα ή τη μαγεία του, αποκτά νέα υπόσταση. Ο τρόπος που ξετυλίγονται οι ιδέες είναι συγκλονιστικός. Τα αρπίσματα και τα ξεσπάσματα. Τα τρέμολο και τα ηχητικά τείχη. Ακόμα και οι μικρότερες λεπτομέρειες, που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζουν προσεκτικά τοποθετημένες, ξεχειλίζουν φυσικότητα. Στη σωστή ένταση, όχι απαραίτητα πολύ δυνατά αλλά σίγουρα όχι χαμηλά, μπορείς να χαθείς στον κόσμο του χωρίς να το καταλάβεις.

Mono - Hymn To The Immortal Wind

Hymn To The Immortal Wind
(Temporary Residence Limited, 2009)

Το πέμπτο άλμπουμ της μπάντας αποτελεί, μάλλον κατά κοινή ομολογία, και την κορυφαία τους στιγμή, με το παράδοξο στοιχείο να είναι ότι αποτελεί ταυτόχρονα τελειοποίηση και στροφή. Τελειοποίηση γιατί οι post rock φόρμες έφτασαν την απόλυτη τους ωριμότητα και στροφή διότι - με τη συμμετοχή και μιας 28μελούς ορχήστρας - το άνοιγμα τους προς την contemporary classical άρχιζε πια να καρποφορεί. Λίγη σημασία έχουν βέβαια αυτά μπροστά στην ανυπέρβλητη δύναμη της μουσικής, σε ένα άλμπουμ του οποίου και τα επτά τραγούδια, πέραν από band classics, είναι απολύτως αψεγάδιαστα. Η ομορφιά, η θλίψη και η κινηματογραφικότητα σε όλο τους το μεγαλείο. Κάτω από κύματα, στο παγωμένο χιόνι και στον αθάνατο άνεμο, φώλιασε λίγη μουσική αιωνιότητα.

 

Mono - Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined

Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined
(Temporary Residence Limited, 2004)

Η ιστορία έγραψε ότι στο τρίτο άλμπουμ των MONO ξεκίνησε η συνεργασία με τον Steve Albini, μια καρποφόρα σχέση που συνετέλεσε αρκετά στην ηχητική ωρίμανση της μπάντας. Ήδη από το πρώτο τεράστιο κρεσέντο του "16.12" γίνεται φανερό ότι υπάρχει μια διαφορετική, φυσικότερη οργανικότητα. Την ίδια στιγμή, οι συνθέσεις συνεχίζουν να εξερευνούν περεταίρω την αίσθηση του φωτός και το κουαρτέτο εγχόρδων που συμμετέχει έχει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ατμόσφαιρας. Ένα πανέμορφο άλμπουμ με πολλές στιγμές μαγείας, που δημιούργησε συνολικά την εντύπωση ότι η μπάντα θα συνεχίσει να ανεβάζει τον πήχη. Η σφραγίδα μπήκε στο τελευταίο θαύμα "Lost Snow" και στα 15 επικά λεπτά του.

Mono - For My Parents

For My Parents
(Temporary Residence Limited, 2012)

Το ηχητικό αντίστοιχο του να περπατάς για πενήντα πέντε λεπτά κάτω από καταρρακτώδη βροχή, μόνο που κάθε σταγόνα που σε χτυπά είναι ένα συναίσθημα. Μετά την αξεπέραστη κορυφή του προκατόχου του, το "For My Parents" συνεχίζει στα γνώριμα μονοπάτια του σχήματος, ρίχνοντας λίγο περισσότερο φως, άλλη τόση νοσταλγία και διατηρώντας την ουσία του ακέραιη. Η ορχήστρα συνεχίζει να σιγοντάρει. Οι μελωδίες παραμένουν από τις πιο φορτισμένες στη σκηνή και όχι μόνο. Τα κρεσέντο ακούγονται πιο καλλιτεχνικά από ποτέ. Η θεματολογία (βλ. τίτλος) μαζί με την ίδια τη μουσική είναι αρκετή για να λυγίσει ακόμα και τους πιο δύσκολους.

 
Mono - One Step More And You Die

One Step More And You Die
(Arena Rock Recordings, 2002)

Παρά το γεγονός ότι το "One Step More And You Die" κυκλοφόρησε από ανεξάρτητο ιαπωνικό label, ήταν το πρώτο άλμπουμ που έκανε αισθητό το όνομα των MONO στην Ευρώπη. Φυσικά, τα κολακευτικά σχόλια που το συνόδευαν δεν παρέλειπαν να αναφέρουν ότι μοιάζουν με GY!BE και Mogwai. Είναι αλήθεια ότι η μπάντα δεν είχε βρει ακόμα την ιδιαίτερη της ταυτότητα, είναι γεγονός ότι ο ήχος και οι μελωδίες ακούγονταν ακόμα αρκετά άγουρες, είναι επίσης ορατό ότι τότε υπήρχαν μέχρι και Sonic Youth επιρροές. Χωρίς αμφιβολία όμως, ο δίσκος ήταν εξαιρετικός, άξιζε το hype του και είχε και μία σύνθεση που πιστεύουμε ότι ακόμα συγκαταλέγεται στις καλύτερες τους: το riff στη μέση του "Com(?)" δεν αφήνει αμφιβολίες.

Mono - The Last Dawn

The Last Dawn
(Temporary Residence Limited/Pelagic, 2014)

Πάντα γνωρίζαμε τον αδιαπέραστο τρόπο που η μπάντα έπλεκε το φως και το σκοτάδι, η διπλή κυκλοφορία των "The Last Dawn/Rays Of Darkness" όμως, ήταν η όμορφη απόπειρα για τη μερική απόσχιση τους. Το "The Last Dawn" ήταν το φωτεινό μέρος του δίπολου κι ο δίσκος που γενικώς έμοιαζε να πρεσβεύει τις πιο τυπικές και αναμενόμενες μουσικές τους αξίες. Γερές δόσεις μελωδίας, σχετική αποφυγή του heaviness, αρκετές ματζόρε στιγμές, το πιάνο σε πρωταγωνιστικό ρόλο και ανάπτυξη των ambient στοιχείων, ήταν τα συστατικά για έναν ακόμα θαυμάσιο MONO δίσκο που, χωρίς να επιφυλάσσει ιδιαίτερες εκπλήξεις, ήταν αρκετό να ικανοποιήσει άνετα τους οπαδούς τους.

Mono - Nowhere Now Here

Nowhere Now Here
(Pelagic, 2019)

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά το πρώτο δισκογραφικό του βήμα, το συγκρότημα θα μπορούσε κάλλιστα να είχε βολευτεί σερβίροντας το γνωστό post-rock πιάτο ξανά και ξανά. Η επιμονή τους να μην επαναπαύονται ήταν από τα στοιχεία που εξαρχής έκαναν τη διαφορά. Παρά τον σεβασμό στο παρελθόν, το βλέμμα ποτέ δεν γύρισε πίσω. Στο πιο πρόσφατο πόνημά τους, οι μινιμαλιστικές λεπτομέρειες και τα γκρίζα χρώματα, κάνουν ένα βήμα μπροστά. Τα μεγαλεπήβολα γυρίσματα πηγαίνουν λίγο στο πλάι. Το υλικό είναι απαιτητικό και απρόβλεπτο· και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι δημιουργοί του παραμένουν στην κορυφή.

 
Mono - Mono & World's End Girlfriend - Palmless Prayer/Must Murder Refrain

Mono & World's End Girlfriend - Palmless Prayer/Must Murder Refrain
(Human Highway Records, 2005)

Εντάξει, αναγνωρίζουμε ότι οι MONO έχουν κάνει πολύ πιο υψηλού προφίλ συνεργασίες από αυτήν με τον Ιάπωνα Katsuhiko Maeda (aka World's End Girlfriend), νομίζουμε όμως ότι είναι σε αυτό το άλμπουμ που θα ζυγίσεις το πόσο βαμμένος οπαδός είσαι. Εδώ οι MONO απέδειξαν ότι εννοούν τον ισχυρισμό τους ότι δεν νιώθουν να αποτελούν μια post-rock μπάντα, και ποια απόδειξη θα ήταν πιο εύγλωττη από ένα κατασκότεινο contemporary classical/ambient άλμπουμ; Πέντε μακροσκελέστατες συνθέσεις (τιτλοφορούμενες ως "trailers") έχτισαν ένα απρόσμενα βλοσυρό ήχο, με μόνο το τρίτο και το πέμπτο μέρος να διατηρούν post rock στοιχεία, βουτώντας κατά τ' άλλα σε μια υπέροχη αλλά κι εντελώς αντιτουριστική μαύρη τρύπα. Αγαπάμε.

 
Mono - Gone

Gone
(Temporary Residence Limited, 2007)

Με διαφορά η πιο άβολη στιγμή του οδηγού. Το φέραμε από δω, το φέραμε από κει, και τελικά καταλήξαμε ότι δεν μας πήγαινε η καρδιά να ρίξουμε το ντεμπούτο ή το "Requiem For Hell". Όχι σε έναν κόσμο που υπάρχει ένα «ενδιάμεσο» άλμπουμ σαν το "Gone". Προς έκπληξη κανενός, στα δέκα κομμάτια του υπάρχει ποσότητα έμπνευσης που άλλοι δεν βγάζουν ούτε σε δισκογραφίες. Η αρχετυπική post προσέγγιση, οι πρώιμοι πειραματισμοί, η ταυτότητα της μπάντας, όλα βρίσκονται εδώ. Κοιτώντας από απόσταση, όμως, αυτή είναι η τελευταία κυκλοφορία που θα πρέπει να ψάξει όποιος αποφασίσει να χαθεί στον κατάλογό του κουαρτέτου.

 
Mono - Holy Ground

Holy Ground
(Temporary Residence Limited, 2010)

Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να βρίσκεται το κομμάτι του "Hymn To The Immortal Wind" λέξη προς λέξη, με μία υποσημείωση ότι εδώ το κατόρθωμα γίνεται μισό κλικ μεγαλύτερο λόγω ζωντανού πλαισίου, και άλλη μία για τις ταιριαστές αλλαγές στην επιλογή των κομματιών. Και μεταξύ μας αυτή θα ήταν μία απολύτως ακριβής περιγραφή ετούτης της κυκλοφορίας. Από το πρώτο ανέβασμα του "Ashes In The Snow" και τη συμβολή της Wordless Music Orchestra μέχρι τις αφοπλιστικά όμορφες μελωδίες και το σβήσιμο του "Everlasting Light", το "Holy Ground" είναι μία τέλεια επί σκηνής αποτύπωση των Mono. Τότε, τώρα και πάντα.

A Compilation

Spotify Playlist

1. Ashes In The Snow
2. Burial At Sea
3. Halcyon (Beautiful Days)
4. Com (?)
5. Kanata
6. Trailer 2
7. Are You There?
8. Moonlight
9. Nostalgia
10. Requiem For Hell
11. Nowhere Now Here

  • SHARE
  • TWEET