Tool

Aenima

Volcano (1996)
04/09/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα '90s ήταν μια καλή περίοδος για τον rock / metal ήχο. Τα σχετικά ιδιώματα εμπλουτίστηκαν και νέοι ορίζοντες ανοίχθηκαν. Τα παραδείγματα από αξιόλογα γκρουπ είναι αρκετά. Πολλοί μάλιστα πήγαν τον prog ήχο ένα βήμα παραπέρα, ξεφεύγοντας πολλές φορές από τις έως τότε βάσεις του. Οι τότε καθιερωμένες μορφές του ηλεκτρικού φάσματος άλλαξαν και νέες μουσικές ταμπέλες καθιερώθηκαν. Μπορεί να πει κανείς ότι υπήρχε ένα πνεύμα ανανέωσης του ήχου. Οι Faith No More, οι Kyuss, οι Pantera, οι Fear Factory και πολλοί άλλοι, αν και ανομοιογενείς σε ύφος, όλοι συνέβαλαν σε αυτό που περιγράφω.

Στα μνημεία που βγήκαν όμως εκείνα τα χρόνια υπάρχει και ο δίσκος-κλειδί "Aenima". Ένας δίσκος με βαθιές ρίζες στο παρελθόν και ταυτόχρονα αποκομμένος από το παρόν. Είναι τόσο «φρέσκος», μα και τόσο διαφορετικός. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι ένας απίστευτα μοναδικός συνδυασμός επιρροών. Tribal ρυθμοί, με τα riff να ακούγονται σκληρά, αλλά παρόλα αυτά υπάρχει μία υπνωτική διάθεση στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Ακόμα και όταν η μουσική είναι «σκληρή», υπάρχει ένας στατικός χαρακτήρας που σε καθηλώνει. Πολλές φορές αδυνατείς να αρθρώσεις λέξεις. Κάπως έτσι ένιωσα όταν το άκουσα για πρώτη φορά.

Ο Maynard αναδεικνύεται ως ιδιαίτερος performer, αφού η φωνή του, αν και αιθέρια, έχει πολλή ενέργεια κρυμμένη στον όλο χαρακτήρα της καθώς και τεράστια συναισθηματική φόρτιση, κάτι που αναδεικνύεται στα ξεσπάσματα. Η αλήθεια είναι ότι θέλω να αναφέρω πολλά όσον αφορά τα κομμάτια. Όμως... τι να πω δηλαδή; Για την τέλεια αποτύπωση της ανθρώπινης απόγνωσης και απελπισίας; Αναφέρομαι φυσικά στο "Pushit", καθώς οι στίχοι του πηγάζουν από την πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής. Καλά, δε συζητάμε καν για το μεγαλείο κομματιών όπως τα "Aenema", "Forty Six & 2", "Stinkfist" και "Third Eye". Μιλάμε για κομμάτια που ακούς τα όργανα και τη φωνή και όλα μοιάζουν με αυτόνομες οντότητες που παίζουν το δικό τους ουσιώδη ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Δε θέλω όμως να επεκταθώ περισσότερο στα κομμάτια καθ' αυτά. Βλέπετε, ο δίσκος έχει μία απόλυτη συνοχή, στην οποία συμβάλλουν ακόμα και τα ενδιάμεσα instrumental tracks. Είναι σα να συνθέτουν όλα μαζί μία δήλωση. Προσέξτε, δεν εννοώ ότι ακούγονται ως ένα τραγούδι. Είναι κάτι άλλο, πιο ξεχωριστό. Είναι σαν ένα παζλ και τα 15 tracks είναι τα κομμάτια που παρουσιάζουν την σύγχρονη μουσική υπό το οπτικό πρίσμα των Tool.

Αν μου ζητούσε κάποιος να περιγράψω το δίσκο με έναν ορισμό, αυτός μάλλον θα ήταν "σκοτεινό / υπνωτικό heavy prog". Αν και οι Tool ανήκουν στη γενικότερη σφαίρα της rock μουσικής, αποφεύγω να τους κολλήσω τον όρο rock για ένα λόγο. Για μένα σε αυτό τον δίσκο έκαναν κάτι πολύ ουσιώδες. Έπαιξαν μουσική με την πλήρη έννοια της λέξης. Έσπασαν το rock και metal ήχο σε κομμάτια και τον ξανάφτιαξαν κάτω από το δικό τους πρίσμα. Δε πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές μπάντες που το κατόρθωσαν αυτό. Το "Aenima" είναι για μένα το αποκορύφωμα της καριέρας τους, μιας και έδειξαν ότι η πραγματική μουσική βγαίνει όταν έχεις κατανοήσει τις επιρροές σου και όχι όταν τις έχεις αντιγράψει.

Είναι γεγονός βέβαια ότι σε μεγάλη μερίδα του κοινού τους είναι αρκετά πιο αγαπητός ο διάδοχος με το όνομα "Lateralus", ένας δίσκος που επίσης, πραγματικά, παραδέχομαι. Παρόλα αυτά, το "Aenima" έχει έναν ήχο «στεγνό» που με εκφράζει. Το "Lateralus" έχει μεν έναν απίστευτα «δεμένο» ήχο, αλλά δε μπορώ προσωπικά να μην αναφέρω το "Aenima" ως το highlight των Tool. Αντί για ένα εντελώς «δεμένο» κράμα επιρροών, οι συνθέσεις ταλαντεύονται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Δείτε το εξώφυλλο και νιώστε τι εννοώ. Σαν ιδέα είναι απλό και αλληγορικό, αναφερόμενο στα μηνύματα του δίσκου αλλά και στο γενικότερο feeling.

Είναι γεγονός ότι οι δίσκοι που βγάζουν οι μεγάλες μπάντες διχάζουν τον κοινό τους. Το (κατά τα άλλα τεράστιο έπος) "Lateralus" επηρέασε πολλά γκρουπ και άνοιξε νέους μουσικούς και εμπορικούς ορίζοντες. Παρόλα αυτά, για μένα το μεγάλο στοίχημα το κέρδισε ο προκάτοχος του, καθώς από το '96 έθεσε τον πήχη υπερβολικά ψηλά, ίσως ακόμα και για τις δυνατότητες των ιδίων. Πραγματικά πιστεύω ότι κάποια πράγματα μόνο μία φορά βγαίνουν. Γι' αυτό, όπως προανέφερα, τα ονομάζουμε κάποιοι «μνημεία». Επειδή μένουν στις καρδιές μας.

  • SHARE
  • TWEET