Ghost

Πάνε πλέον, όχι και τόσο αισίως ομολογουμένως, τρία χρόνια από το πέμπτο άλμπουμ των Ghost, "Impera", ενώ φέτος συμπληρώνονται δεκαπέντε χρόνια, από το ιστορικό ντεμπούτο, "Opus Eponymous". Οι Σουηδοί πλέον, έχοντας περάσει από πάμπολλα κύματα, φιγουράρουν ως ένα από τα σημαντικότερα metal σχήματα του αιώνα, στο απόγειο της δόξας και της εμπορικότητάς τους. Μια πορεία βέβαια, που χαράχθηκε με το πείσμα και το καλλιτεχνικό όραμα του Tobias Forge, ο οποιός αρνήθηκε οποιαδήποτε, υψηλή ή χαμηλή στιγμή για την μπάντα, να συμβιβαστεί και να περιοριστεί από δημιουργικά δεσμά οποιασδήποτε φύσεως.

Αυτή η πορεία, μας φέρνει στο "Skeletá", ένα άλμπουμ - αίνιγμα από πολλές απόψεις. Από την πλευρά του κοινού - δέκτη, έπειτα από το "Impera" και την αναγνωρίσιμη στατικότητά του, είναι λογικό να αναμέναμε με μεγάλο ενδιαφέρον το πού μπορεί να πάει αυτό το συγκρότημα πλέον, στο σταυροδρόμι στο οποίο το ίδιο οδήγησε τον εαυτό του. Η απάντηση σε αυτό, όπως γίνεται αντιληπτό από τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου αλλά και τις δημοσιευμένες συνεντεύξεις, έρχεται από τον ίδιο τον Forge. Έπειτα από το εξωστρεφές, γεμάτο κοινωνικό σχολιασμό, "Impera", ο Σουηδός επιχειρεί μια πιο ενδοσκοπική προσέγγιση. Δεν είναι τυχαίο που το εξώφυλλο του άλμπουμ, είναι αντίθετο του προκατόχου του σε οπτική γωνία και χρώμα.

Τόσο θεματικά, όσο και ηχητικά, το νέο άλμπουμ των Ghost είναι μια καταγραφή προσωπικών συναισθημάτων και αδιεξόδων, πάντα υπό το αποκρυφιστικό, εωσφορικό και μελωδικό πρίσμα της μπάντας. Για την ακρίβεια, το "Skeleta" θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια από τις πιο, αν όχι η πλέον, μελωδικές κυκλοφορίες, συνολικά, στον κατάλογο της μπάντας. Στις δέκα συνθέσεις όμως του δίσκου, ξεπροβάλλει και άλλη μια εσωτερική σύνδεση με την προσωπικότητά του συγκροτήματος, άρα και κατά προέκταση του ιθύνοντα νου του. Θαρρώ πως το "Skeletá" είναι το πιο έντονο και σαφές παράδειγμα στην δισκογραφία των Ghost, στο οποίο οι εσωτερικές αναφορές/επιρροές, επισκιάζουν τις εξωτερικές. Γεγονός διόλου ασήμαντο, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με μια μπάντα που γίνεται συχνά βορά σε ενδελεχή «καλόπιστη» ανάλυση κάθε συγχορδίας της.

Αυτή η εσωστρέφεια βέβαια του δίσκου, είναι και το μεγάλο του πλεονέκτημα. Το συμπαγές "Skeletá", μπορεί να μην διαθέτει εκ πρώτης όψεως τους μεγάλους συναυλιακούς «κράχτες» που αναζητώνται σε κάθε κυκλοφορία της μπάντας, στέκει όμως ως ένα άκρως ποιοτικό και συνεκτικό σύνολο. Φυσικά, τα singles "Satanized", κατά βάση, αλλά και "Lachryma" δεν πρόκειται να περάσουν απαρατήρητα σε συναυλίες, όπως διαπιστώσαμε. Οι Ghost όμως, όσο και αν βασίζονται στην εικόνα και τις διαρκείς αναφορές τους, ανέκαθεν είχαν μουσική ουσία. Έτσι και εδώ, το prog όργιο του δεύτερου μισού του "Umbra", με τα organs και τα synth-ια του ξεχωρίζει μονομιάς, όπως και το βαρύ και ασήκωτο "Missilia Amori", που αν και καταρρέει ελαφρώς από το βάρος των επιμέρους συστατικών του, προλαβαίνει να χαραχθεί στη μνήμη.

Από το εναρκτήριο, AOR μανιφέστο του φωτεινού "Peacefield" μέχρι το υπνωτικό εξάλεπτο κλείσιμο του ονειρικού "Excelsis", οι Ghost κινούνται σε μια ασφαλή περιοχή, στην οποία ο Tobias Forge μπορεί να είναι ο εαυτός του. Ναι, έχουμε τον πέμπτο Papa, αλλά πλέον διακρίνουμε τα χείλη του, βλέπουμε τις ανάσες του ενώ ψελλίζει τις ενδόμυχες σκέψεις του. Η πανέμορφη δυάδα των "Guiding Lights" και "De Profundis Borealis", πέρα από τρομερό λογοπαίγνιο πάνω στο βόρειο σέλας (σ.σ. "aurora borealis") και την σημασιολογία του ως παγανιστικό σύμβολο καθοδήγησης και ενδοσκόπησης, αποτελεί και την πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του δίσκου. Στο πρώτο, μια ειλικρινή και υμνητική μπαλάντα, οι Ghost, αν και δεν πιάνουν τα επίπεδα των προκατόχων της, προσφέρουν μια καλοδεχούμενη ανάσα παρηγοριάς. Στο δεύτερο, ξεδιπλώνουν το ηχητικό τους alter-ego, το δίπολο που τους χαρακτηρίζει. Τρομερά κιθαριστικά leads και σόλο, άψογος δαμασμός του ρυθμού, αεράκι, μελαγχολία, ανάσα, καθρέπτης.

Το "Skeletá", πιθανώς να μην είναι μια από τις αδιαπραγμάτευτες κορυφές της δισκογραφίας των Σουηδών, πόσο μάλλον δε της χρονιάς στον ήχο του. Έχει όμως όλα τα φόντα να αποτελέσει τον δίσκο - σύνδεσμο σε προσωπικό επίπεδο με μεγάλη μερίδα του κοινού, καθώς και την δυνατότητα να αποτελέσει σημαίνον γεγονός για το ευρύτερο κοινό, εξαιτίας της ευθείας ατμόσφαιρας που αναδύει αλλά και του μεγέθους της μπάντας. Η «ωρίμανση» του σχήματος του Tobias Forge έρχεται οργανικά και σεβάσμια, όχι ατσούμπαλα και πρόωρα. Έπειτα από έξι full-lengths, οι Ghost, ακροβατούν ανάμεσα στην αυθεντικότητα και τον συμβιβασμό. Το "Skeletá" μπορεί να μην είναι η ιδανική χρυσή τομή, είναι όμως ο γκρίζος μίτος που όταν λυθεί, ρίχνει τις σατανικές μάσκες στο έδαφος, για να επιτρέψει στις αλληγορίες της ψυχής να αναδυθούν. Στην πιο προσωπική και μελαγχολική του στιγμή, το σουηδικό σχήμα βρίσκει στην μουντάδα της προσωπικής του δημιουργίας το κοκκαλάκι της νυχτερίδας για να κάνει ξανά τις αράχνες να χορέψουν τον μακάβριο χορό. Και εμείς με μειδίαμα, τους ακολουθούμε μέχρι το άστρο τους να σβήσει, ως ετερόφωτα νυκτόβια όντα μονίμως μαγεμένα από τα ξόρκια, αλλά και τα νανουρίσματά, τους.

Spotify