Warbringer

Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από το "Born Of The Ruins", το demo που μας σύστησε τους Warbringer. Δύο δεκαετίες αργότερα, οι Αμερικάνοι θεωρούνται ένα από τα κορυφαία σχήματα του σύγχρονου thrash metal στερεώματος, με σταθερά σπουδαίες δουλειές και μια συνέπεια στο ύφος που ελάχιστες μπάντες της εποχής επιδεικνύουν.

Η διαδικασία ωρίμανσης, πάντως, μας οδηγεί στο σήμερα και στο "Wrath And Ruin", με το τέρμα ‘90s εξώφυλλο και τις σαφείς διαφοροποιήσεις σε ζητήματα ήχου και συνθετικών δομών. Πέντε χρόνια έπειτα από το "Weapons Of Tomorrow", οι Καλιφορνέζοι εμφανίζονται σαφώς πιο μελωδικοί, επικότεροι και με μια τάση να διευρύνουν τη δημιουργική τους παλέτα με χρώματα που ανοίγουν τους ορίζοντες τους - ίσως κοιτώντας και προς τη μεριά του προ δωδεκαετίας "IV: Empires Collapse".

Ήδη από το εναρκτήριο "The Sword And The Cross" βλέπουμε τη συγκεκριμένη προσέγγιση να αποδίδει καρπούς, με ένα ευθυτενές opener, γεμάτο ενδιαφέροντα κιθαριστικά θέματα και τη μελωδία σε πρώτο πλάνο. Γενικότερα, οι συνθετικοί χρόνοι μοιάζουν διευρυμένοι, με το επικότροπο συναίσθημα να παίρνει τα ηνία σε στιγμές όπως το επιβλητικό "Through A Glass, Darkly" ή το σκοτεινό "Cage Of Air", δίνοντας μια ποικιλία στο συνήθως ευθύβολο, υψηλής τεχνικής thrash της μπάντας.

Στο μυαλό μου, αυτή η εξέλιξη θέλει τους Warbringer εγγύτερα στους ύστερους Kreator αλλά και στους Bolt Thrower, γεγονός που προσωπικά εκτιμώ ως θετική εξέλιξη. Με πληθώρα όμορφων, μελωδικών κιθαρών, την ένταση να επιμερίζεται καλύτερα και να ξεσπά καίρια και, τελικά, ελάχιστες στιγμές να μοιάζουν κοινότυπες - βλ. το κάπως generic "Neuromancer" - το σχήμα τολμά να αλλάξει και δίνει εξαιρετικά διαπιστευτήρια - με το καταληκτικό "The Last Of My Kind" να στέκει ως ένα από τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους.

Αν για κάτι δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους Warbringer, αυτό είναι η μουσική τους εξέλιξη. Ανέκαθεν εμφανίζονταν ανήσυχοι, ανέκαθεν έδιναν ψήγματα πειραματισμών εντός του εμφατικά thrash ύφους τους, γεγονός που κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο και για τους ίδιους, αλλά και για τους ακροατές τους. Στο παρόν, το "Wrath And Ruin" κάνει ένα βήμα πίσω στο κομμάτι της thrash ορμής, συγκριτικά με τον προκάτοχο του, αλλά ανταμείβει όντας σαφώς σκοτεινότερο και ψευδεπίγραφα επικό, ίσως περισσότερο από κάθε άλλο άλμπουμ της πορείας τους.

Bandcamp