Από την Ίριδα Κουκουβίνη, 28/09/2016 @ 12:49
Το έτος 2016 πέραν από θανάτους πολλών μουσικών, στις 14 Σεπτέμβρη έφερε και τον θάνατο ενός συγκροτήματος που τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν εγγύηση στη σκληρή μουσική σκηνή. Οι Bolt Thrower ξεκινώντας τη χρυσή εποχή της thrash μέσα στα '80s ακολουθώντας το ρεύμα αυτού του μουσικού χώρου, μαζί με τις hardcore punk επιρροές τους και τελικά προσανατολιζόμενοι στην πιο σκληρή εκδοχή μεταπηδώντας στα παρτέρια της death, κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια να βγάλουν έντεκα κυκλοφορίες (συμπεριλαμβανομένων των EPs) που η κατάταξή τους βασίζεται στον διαχωρισμό καλές και καλύτερες.
Χαρακτηριστικό της μουσικής τους, πέραν από τα βίαια, ρυθμικά riff και τον ιδιαίτερο ήχο που έχουν οι παραγωγές τους, είναι η θεματολογία τους που επικεντρώνεται πλήρως στον πόλεμο. Άλλοτε περιγράφοντας τη φρίκη του και άλλοτε τον ηρωισμό, επί όλα αυτά τα χρόνια αποτέλεσαν μία από τις μεγάλες επιρροές στον χώρο της death, με μία συνταγή απλή και ποιοτική, μέχρι το θάνατο του τελευταίου ντράμερ τους Martin Kearns, πριν από περίπου έναν χρόνο. Η αλήθεια είναι ότι οι Bolt Thrower απήχαν από τη μουσική σκηνή από το 2005.
Παρ' όλα αυτά, η είδηση της διάλυσης της τόσο καλής διαχρονικά μπάντας τους σε συνδυασμό με την απουσία τους τα τελευταία έντεκα χρόνια, αφήνει ένα κενό στη μουσική σκηνή. Γιατί δεν είναι συχνές οι περιπτώσεις των συγκροτημάτων που κατάφεραν αυτό που κατάφεραν οι Bolt Thrower. Και δεν είναι μόνο οι έντεκα εξαιρετικές κυκλοφορίες τους, αλλά το να πορευτούν όλα αυτά τα χρόνια μένοντας σταθεροί στις αξίες τους, μία έκφραση που μπορεί να έχει ξεχειλώσει γενικώς, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση επαληθεύεται. Γιατί πραγματικά σημαίνει κάτι το να έχουν στα σκαριά μία νέα κυκλοφορία και τελικώς να τα πετάνε όλα στα σκουπίδια γιατί δεν θέλουν μια αρπαχτή, αλλά να βγάλουν μία δουλειά που θα ανταποκρίνεται στο παρελθόν τους.
Αναπολώντας την εποχή που οι Bolt Thrower έβγαζαν κυκλοφορίες που έκαναν το σβέρκο μας να παθαίνει κράμπες, γυρίσαμε πίσω και τις ακούσαμε για άλλη μία φορά, προσπαθώντας να ξεδιαλέξουμε και να συμπυκνώσουμε σε μία λίστα τις πιο δυνατές στιγμές τους από κάθε δίσκο. Πίνουμε, λοιπόν, μια γουλιά μπύρας στο όνομά τους και ορμάμε στα μοσπιτ με τα 10+1 από τα καλύτερα κομμάτια τους.
Άλμπουμ: "In Battle There Is No Law"
Από εδώ ξεκίνησαν όλα. Μπορεί να είχαν προηγηθεί κάμποσα demo και ένα EP, αλλά από εδώ πρακτικά άρχισαν να δείχνουν τις προθέσεις τους. Παρ’ όλη τη μέτρια παραγωγή μέσα από αυτόν τον δίσκο, συνδυάζοντας τις επιρροές τους από death, grind και hardcore punk και έφτιαξαν έναν δίσκο ωμό, τραχύ και άγριο. Η δουλειά τους είχε κάτι από την προχειρότητα ενός πρώτου δίσκου, αλλά το "In Battle There is No Law" θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε κάποια από τις ιστορικές κυκλοφορίες της μπάντας, με τα growl φωνητικά του Willets να ξεχειλίζουν μένος, ακόμα λίγο πιο ψηλά απ' ό,τι θα ήταν στο μέλλον, με τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες να είναι ανελέητες και τα ντραμς να βαράνε σαν πυροβόλα. Αυτή ήταν η αρχή μιας ιστορικής μπάντας.
Άλμπουμ: "Realm Of Chaos"
Στο Realm Of Chaos, πλέον, οι Bolt Thrower είχαν βρει τον ήχο τους, με τον οποίο θα συνέχιζαν με μικρές διαφορές τα υπόλοιπα χρόνια της πορείας τους. Παράτησαν τις hardcore punk καταβολές τους και έπεσαν με τα μούτρα στο στυγνό death με δόσεις grind. Από εδώ και πέρα οι επιλογές των κομματιών γίνονται όλο και πιο δύσκολες. Όμως, το άνοιγμα του "World Eater" με το απλό, πιασάρικο και βαρύ, riff και ο ορυμαγδός των ντραμς, στον οποίο καταλήγει μετά από δύο λεπτά, που μόνο με πολυβόλα μπορούν να παρομοιαστούν και η απόκοσμη growl κραυγή του Willets "World Eater" στο τελείωμα, είναι αυτά που το ανάγουν σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους.
Άλμπουμ: "War Master"
Έχοντας πλέον προσανατολιστεί περισσότερο στο death και ισορροπώντας την παραγωγή στο σημείο που αποτελεί τον χαρακτηριστικό λασπώδη, βρώμικο και σκληρό ήχο τους, το War Master βρισκόταν στη συνέχεια της δισκογραφίας τους με κομμάτια όπως το "What Dwells Within" να τους έχουν ανεβάσει πολύ ψηλά. Αρχίζοντας αργά με ένα τραχύ riff που σταδιακά ανεβάζει ταχύτητες μέχρι να μπουν τα blast beats και παίζοντας με τρέμολο το "What Dwells Within" είναι άγριο, βαρύ και ωμό περιγράφοντας άψογα τους Bolt Thrower σε μολις τέσσερα λεπτά.
Άλμπουμ: "Cenotaph / War Master"
Υπνωτικό, ογκώδες με εναλλαγές σε γρήγορο και αργό, σχεδόν doom ρυθμό, με το τραγούδι να μπαίνει σιγά σιγά σαν να βλέπεις τις ορδές των οχτρών να καταφθάνουν. Το "Cenotaph" είναι από τα διαχρονικά κομμάτια των Bolt Thrower που σε αντίθεση με πολλά άλλα που οι στίχοι προσανατολίζονται στη νίκη στη μάχη, εδώ περιγράφουν τον θάνατο του άσημου στρατιώτη. Αγαπημένο από τα πλήθη, ήταν ένα από τα σιγουράκια στις συναυλίες τους, το "Cenotaph" είναι συνυφασμένο με την ιστορία των Bolt Thrower όσο λίγα.
Άλμπουμ: "The IVth Crusade"
Και από το ένα σιγουράκι μεταπηδάμε στο άλλο σιγουράκι, το ομώνυμο του "The IVth Crusade". Το άλμπουμ ονομαζόμενο από την τέταρτη επίθεση που έκαναν στη μουσική σκηνή με LP κυκλοφορία τους, κουρδίζοντας τις κιθάρες τους πιο χαμηλά από ποτέ αποτέλεσε μία από τις κορυφές της δισκογραφίας τους. Το τέμπο στον δίσκο έχει γίνει πιο αργό με πιο πολλές doomy στιγμές, χωνεύοντας επιρροές από Candlemass και καταφέρνοντας να έχουν ακόμα βαρύτερο ήχο. Πλήρως αντιπροσωπευτικό του δίσκου είναι το ομώνυμο συνδυάζοντας τις κλασικές στυγνές κιθάρες των Bolt Thrower με μία πιο mid paced και αρκετά doom εισαγωγή και φυσικά κάπου στο μέσο ένα οργισμένο σόλο. Ξεκάθαρα είναι ένα από τα κομμάτια που φέρνει στο μυαλό το όνομα της μπάντας και η επιτομή της καλύτερης φάσης τους.
Άλμπουμ: "For Victory"
Το βασικό είναι αυτό στους Bolt Thrower: δεν είχαν καλές στιγμές, είχαν καλές περιόδους και διαρκούσαν αρκετό καιρό. Το For Victory θα έκλεινε μία τέτοια περίοδο της δισκογραφίας τους, με έναν δίσκο που κοντράρει για την πρώτη θέση. Στο ομώνυμο, η εναλλαγή μεταξύ της επίθεσης με τρέμολο της κιθάρας με τα κλασικά πιο αργά, πιασάρικα riff τους και ένα εξαιρετικό σόλο, θέτουν υπέροχα την ατμόσφαιρα του πολέμου, χρησιμοποιώντας ακόμα και στίχους ποίηματος του Laurence Binyon, συμπυκνώνοντας μέσα σε πέντε λεπτά όλη τη μαγκιά των Bolt Thrower να βγάζουν κομμάτια βαριά και ασήκωτα διατηρώντας τη μελωδία.
7
Άλμπουμ: "For Victory"
Το να φτιάξεις μία λίστα με δέκα κομμάτια μίας μπάντας που έχει τόσο καλό υλικό είναι δύσκολο, γιατί πολύ απλά δεν γίνεται να μη βάλεις τις αντικειμενικά κορυφαίες στιγμές τους. Αλλά δεν γινόταν να μην μπει αυτή η κομματάρα που θα πρέπει να βρίσκεται στην περιγραφή της λέξης καταιγισμός στο λεξικό. Αλεπάλληλα χτυπήματα από τις κιθάρες με ένα αρρωστημένο leak μετά τα δύομιση πρώτα λεπτά.
Άλμπουμ: "Mercenary"
Μετά την κυκλοφορία του "For Victory" άρχισε μία μεταβατική περίοδος για τους Bolt Thrower που ξεκίνησε με τις αποχωρήσεις παροδικά του Karl Willets, στα φωνητικά, και μόνιμα του Andrew Whale, στα ντραμς. Και ενώ το "Mercenary" είχε τα συστατικά της παραδοσιακής συνταγής των Bolt Thrower, ξαφνικά έλειπε η δυναμική που αναδείκνυε τα κομμάτια σε κάτι ιδιαίτερο. Παρ' όλα αυτά θα έπαιρνε κάτι πολύ παραπάνω για να βγάλουν έναν κακό δίσκο, προσφέροντας ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές τους δυνατά κομμάτια όπως το "No Guts, No Glory". Τέσσερα λεπτά κυριαρχούμενα από ένα γρήγορο, υπνωτικό riff και ένα ρεφρέν απευθείας κλασικό, χάρη στο πιασάρικο ύφος του.
Άλμπουμ: "Honour - Valour - Pride"
Ο διάδοχος του "Mercenary" κινούνταν πάνω στις ίδιες γραμμές, συνεχίζοντας με μια γενικώς πιο ξεφουσκωμένη μπάντα. Ήταν ο πρώτος δίσκος στον οποίο ο Willets δεν ερμηνεύει τα φωνητικά, υπήρχαν λιγότερα σόλο και γενικά το επίπεδο είχε πέσει σε σχέση με τις καλές εποχές τους. Πράγμα που δεν σήμαινε ότι είχαν πάψει να κάνουν καλά τη δουλειά τους, αφού αρκεί να μπουν τα leads στην αρχή του "7th Offensive" και να πέσουν μετά τα αργά, βαριά riff, επαναλαμβανόμενα μέχρι να κλείσει το κομμάτι με έναν doomy - death ρυθμό ώστε να μη μείνει μυς στο σβέρκο στη θέση του.
Άλμπουμ: "Those Once Loyal"
Δεν είναι ότι το "Honour - Valour - Pride" και το "Mercenary" ήταν κακά. Αλλά μετά το "...For Victory" είχαν θέσει την μπάρα τόσο ψηλά που δεν φαινόταν ότι θα μπορούσαν να την ξαναφτάσουν. Ιδίως με τα πηγαινέλα του Karl Willets στα φωνητικά, θα έλεγε κανείς ότι πλέον είχαν χάσει τη σταθερότητά τους. Όταν βγήκε το "Those Once Loyal" απέδειξε πόσο πραγματικά μουσικοί ογκόλιθοι ήταν οι Bolt Thrower στον χώρο της death. Μία εξαιρετική κυκλοφορία κοντράροντας τις δυνατότερες στιγμές τους στο παρελθόν στα ίσια. Με λίστα δέκα τραγουδιών δεν χωράνε να μπουν όλα τα απίστευτα κομμάτια που έχει αυτός ο δίσκος και ανάμεσα στα "Anti Tank" και του ομώνυμου που είναι σιγουράκια στη μνήμη κάθε οπαδού τους, στη λίστα επιλέχθηκε να μπει το "Killchain", όντας αναμφίβολα το πιο εμβληματικό της μπάντας. Συνεχής παλινδρόμηση του κεφαλιού, από το σταδιακό, επιθετικό μπάσιμο του κομματιού μέχρι το σβήσιμό του μετά από 4:30 λεπτά, με έναν εθιστικό ρυθμό ξανά και ξανά να σε χτυπάει κατακούτελα.
+1. "When Cannons Fade"
Άλμπουμ: "Those Once Loyal"
Το "When Cannons Fade" είναι κυριολεκτικά η κλιμάκωση ενός εξαιρετικού δίσκου, όντας το τελευταίο κομμάτι του, με απίστευτα δυνατούς στίχους, με γρήγορη ταχύτητα που σταδιακά κατεβάζει ρυθμούς, με υπέροχα riff να μπλέκουν μελωδικά και με τα ντραμς να υπογραμμίζουν άψογα τη δυναμική και την ατμόσφαιρα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είναι μόνο η εξαιρετική μουσική του κομματιού που το καθιστά απαραίτητο σε οποιαδήποτε τέτοια λίστα, αλλά το γεγονός ότι είναι το κατάλληλο για να κλείσει η ιστορία των Bolt Thrower. Το τελευταίο κομμάτι του τελευταίου δίσκου ενός μεγάλου συγκροτήματος που περιγράφει άψογα πως τα βρετανικά κανόνια της death metal πλέον σιγάζουν.
