Οι Dillinger και η θεωρία του να σταματάς πριν παρακμάσεις

Όπως λέει και ένας υπότιτλος, αποχαιρετήσαμε δύο τεράστια κεφάλαια του σκληρού ήχου αυτήν την εβδομάδα. Δύο από τα πιο επιδραστικά ονόματα των τελευταίων πολλών ετών. Οι μεν βγήκαν τέλη '80s και έδωσαν νέο αέρα στον κλασικό σκληρό ήχο με τον death metal οδοστρωτήρα τους, δίχως να κοτσάρουν το progressive μπροστά όπως θα περίμενες από κάποιον που δίνει νέο αέρα σε κάποιον σκληρό ήχο. Οι δε βγήκαν τέλη '90s και έφτιαξαν έναν τόσο προσωπικό πειραματικό mathcore/post-hardcore/metalcore ήχο που όποιος πήγε να τον ενστερνιστεί ή ακόμα και να τον εξελίξει έφερε για πάντα τη σφραγίδα του πνευματικού τους παιδιού (και έχανε στη σύγκριση, όταν πήγαινε να γράψει πιασάρικες μελωδίες ανάμεσα σε άγρια παράνοια).

Και αν ποτέ δεν ένιωσα πολύ στο πετσί μου τους Bolt Thrower επειδή είμαι άνιωθος -ή επειδή πόσα πράγματα να νιώσει αυτό το πετσί πια, μπουκώνει- τους Dillinger Escape Plan τους έχω λιώσει υπερβολικά ανά περιόδους της ζωής μου.

«Κυκλοφορήσαμε τον τέλειο Bolt Thrower δίσκο οπότε, μανμου, γιατί να βγάλουμε κάτι άλλο;»

Διαβάζοντας την ανακοίνωση των Dillinger Escape Plan αναρωτιέσαι αν πραγματικά ισχύει το «θέλω να τα παρατήσω όταν είμαι στην κορυφή», που συνήθως φαντάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό. Οι ίδιοι μοιάζουν να το πιστεύουν πραγματικά και είμαι μαζί τους. Aν είχα μπάντα -και αν είχα ταλέντο- αυτό θα έκανα κι εγώ, αμέ. Οκ δεν είναι στην κορυφή τους. Η κορυφή ήταν η υπερδισκάρα "Miss Machine" του 2004 με το stranger’s candy του patton-ικού "Setting Fire To Sleeping Giants" να είναι ακόμα τόσο γλυκό και το "Unretrofied" να συνεχίζει να σφηνώνει στον εγκέφαλο. Αλλά και πάλι, είναι αναμφίβολα ακόμα στην ακμή τους.

Συμπτωματικά, και οι Bolt Thrower που διαλύθηκαν μέσα στην ίδια βδομάδα είχαν κάποιες παρόμοιες αντιλήψεις. Ο τελευταίος τους δίσκος μέχρι σήμερα ήταν το "Those Once Loyal" του 2005, επειδή... κυκλοφορήσαμε τον τέλειο Bolt Thrower δίσκο οπότε, μανμου, γιατί να βγάλουμε κάτι άλλο; Ok, υπήρχαν κάποιες φήμες ότι ίσως βγάλουν ένατο άλμπουμ, αλλά εν τέλει δεν έβγαλαν και... who knows που λένε και στο χωριό μου. Τελικά, διαλύθηκαν διότι το κενό του Martin Kearns αποδείχθηκε μέρος του μυελού της μπάντας, έστω και αν έλειψε από αυτούς για δύο χρόνια κάπου στα '90s.

Δείχνει ακεραιότητα χαρακτήρα όλο αυτό το κόνσεπτ του «σταματάμε στην κορυφή μας, άντε και γαμήσου αν θες να ακούσεις κι άλλη μουσική μας»; Δείχνει αλαζονεία; Δείχνει την αυταρέσκεια και την ευκολία του «άστους να κάνουν σενάρια για το τι υπερθεϊκή μουσική θα βγάζαμε αν συνεχίζαμε»; Αλήθεια τι θα έβγαζαν οι Metallica αν δεν πέθαινε ο Cliff; Τι θα έβγαζε ο Jimi Hendrix; Ποιος θα ήταν ο δίσκος των Death μετά το "The Sound Of Perseverance" αν δεν πέθαινε ο Chuck και τους επανενεργοποιούσε; Υπάρχει ένας ρομαντισμός σε όλο αυτό και ο ρομαντισμός είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η ιστορία της μουσικής για να υπάρξει, αν το καλοσκεφτείς.

«Οι ατζέντηδες τα απαγορεύουν κατηγορηματικά αυτά τα πράγματα»

Και μιας που είπαμε Death, να ακόμα ένας σύνδεσμος μεταξύ δύο τόσο διαφορετικών συγκροτημάτων που η σύμπτωση έφερε να τους αφιερώνω το ίδιο κείμενο. Μάλιστα, ο ίδιος ο Ben Weinmann των Dillinger τους ανέφερε στον Ιάσονα Τσιμπλάκο το 2013, στην καλύτερη συνέντευξη που έχει πάρει στην καριέρα του (sic). Μπείτε να την διαβάσετε εδώ (ή να γράψετε στο Google «συνέντευξη Dillinger Escape Plan», είναι το πρώτο αποτέλεσμα χαρ χαρ) και προσπεράστε μπολντάροντας το πρόβλημα με το alignment στις φωτογραφίες -καθότι είμεθα άλλο format site πια, εξελιχθήκαμενς- (Σ.σ.: αν με διαβάζει ο admin, φτιάχτα ωρέ!). Προσπεράστε και τα δυο-τρία τυπογραφικά ντε, ήτο ενθουσιασμένος ο νεανίας.

Γιατί, στην τελική, πόσους ακόμα καλλιτέχνες θα βρεις να σου πουν την ατάκα σε συνέντευξη προώθησης νέου δίσκου «να πούμε την αλήθεια, μοιάζει αρκετά με τις προηγούμενές μας κυκλοφορίες»; Οι ατζέντηδες τα απαγορεύουν κατηγορηματικά αυτά, όπως απαγορεύει ατζέντης ποδοσφαιριστή στον πελάτη του να δηλώσει ποια μεγάλη ομάδα υποστηρίζει, rule number 1. Ο Ben είναι επίσης από τους λίγους που μπορεί να αποκαλύψει τις πραγματικές καταβολές που συνετέλεσαν στον ήχο της μπάντας. Αναφέρει Morbid Angel, Carcass, Death από τη μία, hardcore ακούσματα όπως Dead Guy από την άλλη, jazz, fusion και τα τοιαύτα. Και άσε τους δήθεν να μιλάνε μόνο για επιρροές Led Zeppelin και ο ήχος τους να είναι nickelback-infused vegetarian hardcore.

Ο Ben έχει επίγνωση και της επιρροής του σε σημαντικά συγκροτήματα του μοντέρνου σκληρού ήχου. Μας λέει για τον (εξωγήινο) Tosin Abasi των Animals As Leaders που ήταν κάγκελο στις συναυλίες τους, για τους Periphery, για τους Bring Me The Horizon... Έχουν θρέψει μια ολόκληρη γενιά μοντέρνου σκληρού ήχου και όχι άδικα. Α, μην ξεχάσω, μας έλεγε από τότε διάφορα και για το supergroup των Giraffe Tongue Orchestra που εν τέλει θα κυκλοφορήσει φέτος δίσκο. Αξίζει σας λέω, κάντε μια αναδρομή.

Footnotes

♠  Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (βράδυ Πέμπτης ντε) δεν έχει βγει ακόμα ο νικητής του βαρύγδουπου Mercury Prize και ‘σχωράτε με αλλά δεν θα το περιμένω. Υπενθυμίζω ότι πέρσι το πήρε ο Benjamin Clementine με το τρομερό του ντεμπούτο. Φέτος οι μπουκς λένε για David Bowie και θα με βρουν σύμφωνο καθότι, κοιτάζοντας πια την μεγάλη εικόνα, πρόκειται για τον πιο εμβληματικό δίσκο του 2016, έτσι όπως προέκυψε. Εγώ να πω ότι γουστάρω πολύ και την Anohni στο ντεμπούτο της με τη βοήθεια του αγαπημένου μου Oneohtrix Point Never.

♠  Έχω στα ηχεία μου διάφορα πρόμο, προεξέχοντων των Mono και Crippled Black Phoenix αλλά αντ’ αυτών προτιμώ να ξανακούσω τα Russian Circles και Hexvessel, for what it counts.

♠  Έχουμε και εξώφυλλο (εξωφυλλάρα) και πρώτο τραγούδι από το πολυαναμενόμενο (μου) άλμπουμ των Wolf People που σας έλεγα τις προάλλες. Για κάποιο λόγο είπαν να βάλουν παραμόρφωση στα φωνητικά... Φέρτε πίσω την καθαρή φωνάρα του Jack Sharp ρε! Εντάξει, ας μην είμαι τόσο αυστηρός, ωραίο είναι, μ’ άρεσε. Απλά μην έχει έτσι τη φωνή και στα υπόλοιπα.