Neal Morse: «Με τον Mike Portnoy ήμασταν ο ένας σανίδα σωτηρίας για τον άλλο»

Αν είσαι οπαδός του Neal Morse το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως δεν θα σε αφήσει να βαρεθείς και κυρίως να ξεμείνεις από νέες μουσικές προτάσεις. Μετά από 30 χρόνια δισκογραφίας με τους Spock’s Beard, τους Transatlantic, τους Flying Colors, το προσωπικό του σχήμα, τους NMB και αρκετά ακόμα project, ο σπουδαίος αυτός μουσικός δείχνει να μην έχει καμία πρόθεση ούτε να σταματήσει, ούτε καν να επιβραδύνει τον ρυθμό με τον οποίο παράγει μουσική. Και το κυριότερο: σχεδόν ό,τι κάνει είναι από πολύ καλό ως εντυπωσιακά καλό…

Στην τελευταία κατηγορία (των εντυπωσιακά καλών) δουλειών πιστεύω πως ανήκει το "No Hill For A Climber" ένα άλμπουμ που κυκλοφορεί υπό το καλλιτεχνικό όνομα των Neal Morse And & Resonance για λόγους που θα διαβάσετε παρακάτω. Συνδυάζοντας το χθες με το αύριο, ο Neal με μια παρέα νεαρών μουσικών που διαμένουν στη γειτονιά του Nashville, κυκλοφορεί ένα από εκείνου του είδους τα progressive rock άλμπουμ στα οποία έχει αποδείξει ότι είναι ο κορυφαίος, προσθέτοντας μερικές φρέσκιες ιδέες.

Για τη δημιουργία του εν λόγω άλμπουμ, τη συνεργασία του με τους Resonance, αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια τώρα πλέον που ο διόσκουρός του, ο Mike Portnoy, επέστρεψε για να αφοσιωθεί στους Dream Theater μιλήσαμε με τον Neal και μάθαμε πολλά και ενδιαφέροντα.

Γεια σου Neal!

Γεια σου, τι κάνεις;

Καλά είμαι. Κι εσύ πώς είσαι;

Καλά!

Φαίνεται ωραίο το σκηνικό εκεί που είσαι… (σ.σ.: ο Neal καθόταν έξω από το σπίτι του)

Ναι, είμαι έξω στη βεράντα με τα δύο σκυλιά μου εδώ, οπότε είμαι χαρούμενος!

Είναι πάντα προνόμιο να έχω την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σου. Έχω χάσει το μέτρημα πλέον… Πρέπει να είναι η 9η ή 10η φορά τα τελευταία 15 χρόνια που τα λέμε. Και είμαι πάντα χαρούμενος, όποτε έχω την ευκαιρία!

Σε ευχαριστώ! Το εκτιμώ αυτό! Παρομοίως!

Σκεφτόμουν «Πρέπει να κάνω κάποια σχέδια για να ηχογραφήσω κάτι. Αλλά, με ποιον;». Με τον Mike να επιστρέφει στους Dream Theater, όλες οι μπάντες μας μπήκαν στον πάγο προς το παρόν

Όντας μεγάλος οπαδός των μουσικών σου για πάνω από 25 χρόνια, θα προσπαθήσω να μιλήσουμε για κάποια πράγματα από όλα αυτά τα χρόνια αλλά και να εστιάσουμε στο νέο σου άλμπουμ, το οποίο είναι κι ο λόγος που κάνουμε αυτή τη συνέντευξη. Για να είμαι ειλικρινής, παρόλο που πάντα προσπαθώ να έχω τον νου μου στο τι ετοιμάζεις κάθε φορά, αυτό το έχασα και νόμιζα ότι το δεύτερο "Joseph" άλμπουμ που κυκλοφόρησες στις αρχές του 2024 θα ήταν το μοναδικό άλμπουμ που θα έβγαζες φέτος. Αλλά από την άλλη, ποιος ξέρει πότε θα χτυπήσει η δημιουργικότητά σου; Οπότε, χάρηκα πολύ όταν είδα ότι θα κυκλοφορήσεις ένα ακόμα άλμπουμ, το οποίο αυτή τη φορά είναι διαφορετικό, καθώς δούλεψες παρέα με μια νέα μπάντα. Οπότε σε παρακαλώ, πες μου την ιστορία του πώς προέκυψε αυτό το άλμπουμ με τους The Resonance.

Λοιπόν, κοίταγα τι θα κάνω το 2024 από το 2023. Το φθινόπωρο του 2023 σκεφτόμουν «Καλά, τι θα κάνω το 2024;». Το "Joseph" άλμπουμ είχε παραδοθεί στη δισκογραφική εδώ και καιρό. Και ήξερα ότι θα κάναμε το MorseFest τον Ιανουάριο και πως θα παίζαμε το Cruise To The Edge τον Μάρτιο με τους Flying Colors, αλλά δεν είχα κανένα σχέδιο για μετά από αυτό. Οπότε σκεφτόμουν «Φίλε, πρέπει να κάνω κάποια σχέδια για να ηχογραφήσω κάτι. Αλλά, με ποιον;». Ξέρεις, με τον Mike να επιστρέφει στους Dream Theater, όλες οι μπάντες μας μπήκαν στον πάγο προς το παρόν, καθώς είναι πραγματικά επικεντρωμένος σε αυτούς, κάτι που είναι λογικό κι αναμενόμενο.

Οπότε, το συζητούσα με τη γυναίκα μου, πιθανότατα κάπου τον Δεκέμβριο. Αυτή ήταν που μου πρότεινε να κάνω κάτι με αυτούς τους ταλαντούχους νέους ντόπιους μουσικούς. Και σκέφτηκα «Μπορώ να το δοκιμάσω. Ας προσευχηθώ γι' αυτό». Κι έτσι έκανα.

Συναντήθηκα μαζί τους τον Ιανουάριο. Αν έχεις δει το βίντεο του "All The Rage", είναι από τις 26 Ιανουαρίου. Τότε ήταν που βρεθήκαμε για πρώτη φορά για να παίξουμε και να τζαμάρουμε και να δούμε τι μπορεί να προκύψει. Και μπορούσα να καταλάβω αμέσως τι θα συμβεί… Ήταν σαν ένα πρώτο ραντεβού, θα μπορούσε να πεις κάποιος... Κατάλαβα αμέσως ότι υπήρχε μαγεία εκεί. Υπήρχε ένα καλό συναίσθημα. Οπότε, κανονίσαμε και βρεθήκαμε άλλη μια φορά…

Τέλος πάντων, κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Και μετά προφανώς όλα εξελίχθηκαν από εκεί... Μέχρι τον Φεβρουάριο, είχα πλέον βεβαιωθεί ότι ήθελα να το κάνω, οπότε έκλεισα τη συμφωνία με την Inside Out. Και μετά συναντηθήκαμε ξανά ίσως μία ή δύο φορές τον Μάρτιο, αλλά βρεθήκαμε πραγματικά για να γράψουμε το άλμπουμ τον Απρίλιο. Έτσι, γράψαμε το άλμπουμ τον Απρίλιο, βάλαμε τις τελευταίες πινελιές στις αρχές Μαΐου και το παραδώσαμε στον Rich Mouser για να γίνει η μίξη περίπου στα μέσα Μαΐου. Και στη συνέχεια το δούλεψε μέχρι... Δεν νομίζω ότι το παραδώσαμε στη δισκογραφική μέχρι το τέλος Ιουνίου. Έχω την αίσθηση ότι το δούλευε για πολύ καιρό... (γέλια).

Όπως και να 'χει, είμαι πολύ-πολύ χαρούμενος με το πώς προέκυψε το τελικό αποτέλεσμα...

Ναι, τουλάχιστον δεν πήρε πολύ χρόνο, γιατί αυτές τις μέρες μερικά άλμπουμ τείνουν να παίρνουν πολύ χρόνο από τη στιγμή που φτιάχτηκαν μέχρι τη στιγμή που κυκλοφόρησαν. Φαίνεται να υπάρχει ένα μεγάλο κενό, αλλά αυτό φαίνεται να είναι ακόμα αρκετά φρέσκο, οπότε αυτό είναι καλό.

Ναι, ναι, είναι δύσκολο να περιμένεις. Ξέρεις, όταν είσαι ενθουσιασμένος με κάτι, θέλεις να το ακούσουν όλοι, αλλά πρέπει να περιμένεις. Και τότε, μέχρι να το ακούσουν άνθρωποι σαν εσένα... Φαντάσου ότι τελείωσα τα μέρη μου για αυτό το άλμπουμ τον Μάιο και μετά άρχισα να δουλεύω πάνω σε ένα άλλο άλμπουμ με τον Chester Thompson, για το οποίο δούλευα όλο το καλοκαίρι. Έτσι, το μυαλό μου είναι σε εντελώς αλλού τώρα. Έπρεπε να σκεφτώ μέσα από την ερώτησή σου τι συνέβαινε τότε για αυτό το άλμπουμ. Αλλά έτσι είναι. Είναι μέρος της διαδικασίας.

Δεν θα ήταν σωστό το ονομάσουμε απλά Neal Morse. Αλλά, την ίδια στιγμή δεν ήταν πραγματικά δουλειά μιας κανονικής μπάντας. Και πάλι εγώ έκανα τα περισσότερα πράγματα...

Πώς ένιωσες που δούλεψες με μια ομάδα νεότερων παιδιών; Σκεφτόμουν ότι ως νεοεισερχόμενοι στο χώρο του prog, σίγουρα σε θαυμάζουν σε μουσικό επίπεδο. Και σε βλέπουν σαν πρότυπο ή κάτι τέτοιο. Πως ήταν λοιπόν για σένα να έχεις αυτούς τους νεαρούς γύρω σου;

Ξέρεις, δεν ένιωθα έτσι...

Ήταν σίγουρα κάπως... Ξέρεις, έχω τα διπλάσια χρόνια από μερικά από τα παιδιά, οπότε καταλαβαίνεις… Ο Philip Martin είναι 22, νομίζω. Είναι πολύ νέος, ο drummer της μπάντας. Οπότε, δεν ξέρω...

Αλλά, γνωριζόμαστε πολύ καιρό και νομίζω ότι ξέρουν ότι τους σέβομαι και ξέρω ότι με σέβονται. Ήμουν ο παραγωγός, οπότε ήμουν επικεφαλής και είχα λόγο για τα πάντα. Επίσης, έγραψα το περισσότερο υλικό, οπότε μοιάζει με ένα είδος σόλο άλμπουμ, αλλά και κάτι που έκανα μαζί τους ταυτόχρονα. Γι’ αυτό σκέφτηκα ότι ήταν σωστό να το ονομάσω Neal Morse And The Resonance.

Ναι, ναι...

Δεν θα ήταν σωστό το ονομάσουμε απλά Neal Morse. Αλλά, την ίδια στιγμή δεν ήταν πραγματικά δουλειά μιας κανονικής μπάντας. Και πάλι εγώ έκανα τα περισσότερα πράγματα... (γέλια) Αλλά, αυτό είναι φυσιολογικό. Πάντα καταλήγω να κάνω πολλά πράγματα στα άλμπουμ πάνω στα οποία δουλεύω.

Στο τελευταίο άλμπουμ των NMB άφησα τον Bill και τον Eric να γράψουν αυτοί πρώτα όλα τα μέρη τους πριν κάνω εγώ οτιδήποτε. Έτσι, κατέληξα να κάνω πολύ λιγότερα σε εκείνο το άλμπουμ, επειδή τα περισσότερα είχαν γραφτεί ήδη. Συμπλήρωνα πράγματα μόνο αν άκουγα κάτι που μπορούσα να προσθέσω ή κάτι που ένιωθα ότι χρειαζόταν. Ήταν μια αρκετά διαφορετική εμπειρία το να δουλεύω με αυτά τα νέα παιδιά σε σχέση με τους NMB. Με τα παιδιά των NMB ως επί το πλείστον γράφουμε το άλμπουμ όλοι μαζί στο στούντιο και μετά ο Mike γράφει τα ντραμς του και μετά φεύγουμε. Εν συνεχεία, οι υπόλοιποι, ο καθένας μας γράφει τα μέρη του στα στούντιο του σπιτιού του. Οπότε, ο καθένας κάνει την παραγωγή του εαυτού του μόνος του.

Με αυτό το άλμπουμ ήμουν σίγουρα πιο ενεργός, καθότι ήμουν ο παραγωγός. Υπήρχαν κάποια πράγματα που τα έγραψαν μόνοι τους. Ο Andre (Matadian) έγραψε μερικές κιθάρες στο σπίτι του και ο Chris Riley έγραψε μερικά πράγματα στο σπίτι του, αλλά τα περισσότερα πράγματα που ακούς σε αυτό το άλμπουμ έγιναν εδώ στο στούντιο μου, με εμένα παρόντα. Είχαμε περισσότερο χρόνο μαζί από ότι συνήθως, καθότι ζούμε στην ίδια περιοχή και αυτό είναι πολύ ωραίο και βοηθάει πολύ την όλη διαδικασία.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, στη μέση του άλμπουμ, στο τραγούδι "Thief", είχα κολλήσει. Δούλευα όλη την ώρα και απλά δεν ήξερα πως να το προχωρήσω. Οπότε, πήρα τηλέφωνο τον Chris Riley και του είπα «Φίλε, τι κάνεις; Θέλεις να έρθεις και να δουλέψουμε μαζί πάνω σε αυτό το κομμάτι;» και μου είπε «Φυσικά!». Και απλά ήρθε και συνεισέφερε το μεσαίο τμήμα που έλειπε, κι αυτό το έκανε να ενωθούν όλα...

Μερικές φορές είναι ένα κομμάτι που χρειάζεσαι μόνο και μετά βρίσκεις τη μαγεία!

Ναι. Συνολικά, ποια ήταν η συμβολή των άλλων παιδιών στο τελικό αποτέλεσμα; Ήταν μικρά κομμάτια όπως αυτό εδώ; Ή υπήρχε κάποια πιο σημαντική συνεισφορά;

Προφανώς, έπαιξαν πολλά πράγματα. Οπότε, όσον αφορά το παίξιμό τους, έχει πχ το άρωμα του Phillip, που είναι διαφορετικό σε σχέση με το τι θα έκανε ο Mike ή ο Nick στα ντραμς, για παράδειγμα. Ή τι θα έκανε ο Eric στην κιθάρα… Ο Andre έχει την δική του καλλιτεχνική προσωπικότητα...

Και όσον αφορά το συνθετικό κομμάτι, γράψαμε κάποια πράγματα μαζί στο στούντιο. Κατά βάση, το "No Hill For A Climber" γράφτηκε στο στούντιο. Αν και ο Chris Riley ήταν αυτός που έγραψε όλο το μεσαίο τμήμα και όλο το τμήμα του "Burn it down". Ένιωσε ότι είχε έμπνευση. Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας αυτού του άλμπουμ, ένιωσε ότι ο Θεός του έδωσε αυτό το κομμάτι. Με τον ίδιο τρόπο αισθάνθηκα για άλλα πράγματα κι εγώ, επίσης.

Οπότε είναι δύσκολο να πω... Ξέρεις, παρόλο που δεν ήμασταν πάντα όλοι μαζί όταν γράφαμε, λόγω του πλαισίου στο οποίο το κάναμε, το μυαλό σκεφτόταν με συγκεκριμένο τρόπο. Μπορεί να ήρθε ο Chris με κάποιο τραγούδι και μετά ήρθα εγώ με ένα άλλο τραγούδι, αλλά όλα ήταν μέρος του συγκεκριμένου άλμπουμ και επηρεάστηκαν από τον τρόπο με τον οποίο συνέβαινε. Θέλω να πω, παρόλο που μπορεί να έγραψα το "All The Rage" μόνος μου, σκεφτόμουν το συγκεκριμένο πλαίσιο. Και αυτό επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο γράφτηκε.

Καταλαβαίνω. Να πω εδώ ότι το "No Hill For A Climber" είναι ένα ακόμα εκπληκτικό άλμπουμ σε έναν μακρύ κατάλογο εκπληκτικών άλμπουμ που έχεις βγάλει όλα αυτά τα χρόνια...

Ω, σε ευχαριστώ!

Είμαι πραγματικά ευγνώμων που συνεχίζω να εμπνέομαι και συνεχίζω να ξυπνάω κάθε πρωί με ιδέες που νομίζω ότι μπορεί να είναι ωραίες

Οπότε, φυσικά, συγχαρητήρια γι' αυτό! Έπειτα, παρόλο που είσαι τόσο παραγωγικός, καταφέρνεις ακόμα να γράφεις τόσο εμπνευσμένη μουσική. Και, πάντα λέω, «Εντάξει, θα είναι απλά ένα ακόμα άλμπουμ του Neal. Πόσο καλό μπορεί να είναι κι αυτή τη φορά;» Και μετά κάτι τόσο καλό! Δεν ξέρω πώς το κάνεις.

Λοιπόν, σε ευχαριστώ. Χαίρομαι που νιώθεις έτσι!

Μου αρέσει να δημιουργώ και να γράφω μουσική. Είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου πράγματα. Και το κάνω συχνά! Γι' αυτό είμαι πραγματικά ευγνώμων που συνεχίζω να εμπνέομαι και συνεχίζω να ξυπνάω κάθε πρωί με ιδέες που νομίζω ότι μπορεί να είναι ωραίες... Ή μπορεί να μην είναι ωραίες, αλλά μετά φέρνεις και άλλους ανθρώπους σε αυτό και αρχίζουμε όλοι να ανακατεύουμε τις ιδέες μας και τις μετατρέπουμε σε κάτι ωραίο.

Κατά κάποιο τρόπο, νομίζω ότι αυτό το άλμπουμ έχει μια ωραία ισορροπία μεταξύ της καθιερωμένης μουσικής σου ταυτότητας, αν μπορώ να την πω έτσι… ξέρεις, το prog που ξέρουμε και λατρεύουμε από εσένα… αλλά με μερικά νέα πράγματα εδώ και εκεί που δίνουν έναν φρέσκο αέρα. Όπως πχ τα jazz μέρη του "Thief" ή κάποιες μελωδίες που προέκυψαν διαφορετικές. Το νιώθεις κι εσύ αυτό; Πιστεύεις ότι υπάρχει μια συνέχιση και ταυτόχρονα κάποια νέα πράγματα σε αυτό το άλμπουμ για εσένα;

Ναι. Υπάρχουν αρκετά νέα πράγματα, ειδικά στο "Thief"... Όπως εκείνο το hip hop groove, το οποίο δεν το έγραψα κατά αυτό τον τρόπο. Δεν το είχα σκεφτεί καν έτσι. Ήταν ο Joe Ganzelli που είχε την ιδέα για αυτό το groove στα drums, κι αυτό πραγματικά άλλαξε τα πάντα.

Ένα άλλο πράγμα που είναι διαφορετικό στο «Thief»… πολλές φορές αν υπάρχει ένα έντονο, proggy μεσαίο τμήμα θέλω να κορυφώνεται και μετά να σταματάει απότομα και μετά να επιστρέφει στην αρχή... [τραγουδάει το fading in του "Thief"]. Ήξερα ότι ήθελα να το κάνω αυτό, αλλά έλεγα «Πως μπορώ να το κάνω; Τι μπορούμε να κάνουμε για να έχει μια κορύφωση εκεί;» Και για πρώτη φορά είπα να μην παίξω κάτι πολύ γρήγορο και πολύπλοκο... [ο Neal τραγουδάει σαν να παίζει κάποιες πολύ γρήγορες νότες]... Αυτή θα ήταν η εναλλακτική μου επιλογή. Ίσως αν ήμασταν με τους NMB αυτό θα είχαμε κάνει και είμαι σίγουρος ότι θα έβγαινε πολύ ωραίο. Αλλά, σκέφτηκα «Τι θα γινόταν αν όλοι ξαφνικά αρχίσουν να φρικάρουν;» [ο Neal αρχίζει να τραγουδάει κάποια τρελά μουσικά μέρη]. Και έτσι ο Philip και εγώ αυτοσχεδιάσαμε πάνω σε αυτή τη στιγμή που «φρικάρουμε» μουσικά. Αν θυμάμαι καλά εγώ έπαιζα μπάσο και αυτός έπαιζε drums, οπότε αυτό το σημείο ξεκίνησε μόνο με μπάσο και drums, απλά φρικάροντας… Και μετά ήξερα ότι ήθελα να σταματήσει απότομα... [ο Neal τραγουδάει πώς η μουσική σταματάει και ξαναμπαίνει στο Theif]... (γέλια) Και νομίζω ότι αυτό είναι πραγματικά διαφορετικό. Δεν έχω κάνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο.

Ενδιαφέρον! Κάτι άλλο που σκεφτόμουν είναι ότι έχεις ένα τραγούδι όπως το "All The Rage", το οποίο ανέφερες νωρίτερα ότι έγραψες μόνος σου. Και πρόκειται για ένα ακόμα υπέροχο παράδειγμα του πως καταφέρνεις να συνδυάσει την prog μουσική με τις catchy μελωδείς σε ένα. Είναι κάτι που έχεις κάνει τόσες πολλές φορές στο παρελθόν. Μπορώ να σκεφτώ πολλά τραγούδια σου που είναι ταυτόχρονα proggy και πιασάρικα... pop και prog. Όπως, το "Mask Machine" ή το "Day For Night" και ούτω καθεξής... Υπάρχει μια τέχνη στο να κρατάς αυτή την ισορροπία; Νομίζω ότι αυτά τα τραγούδια είναι αρκετά σημαντικά γιατί τραβούν την προσοχή ενός νέου ακροατή και τον ωθούν να κολυμπήσει σε βαθιά prog νερά αργότερα...

Σωστά! Ναι, ναι.

Το progressive rock που μου αρέσει πάντα είχε ένα ρεφρέν που μπορείς να το τραγουδήσεις

Επιπρόσθετα, θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι που σε διακρίνει από περισσότετους prog μουσικούς… το ότι μπορείς να φτιάξεις ένα prog τραγούδι και να το κάνεις να ακούγεται τόσο πιασάρικο. Υπάρχει κάποια τέχνη πίσω από αυτό ή απλά σου προκύπτει αβίαστα;

Λοιπόν, νομίζω ότι οι άνθρωποι συνήθως προσπαθούν να γράψουν και να δημιουργήσουν πράγματα που μοιάζουν με αυτά που πάντα τους άρεσαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό κάνουν. Αν τους αρέσει η Taylor Swift, προσπαθούν να γράψουν πράγματα που ναι μεν είναι δικά τους, αλλά ίσως να είναι κοντά στη λογική της Taylor Swift.

Το μεγαλύτερο μέρος του progressive rock που μου αρέσει σχεδόν πάντα είχε ή έχει ένα ρεφρέν που μπορείς να το τραγουδήσεις. Όπως το "The Lamb Lies Down On Broadway" για παράδειγμα... Τις περισσότερες φορές υπάρχει ένα δυνατό ρεφρέν στα τραγούδια που πραγματικά μου αρέσουν. Στην ίδια λογική, μεγάλωσα ακούγοντας Beatles... Νομίζω ότι αυτό που θες να πεις είναι ότι υπάρχουν τα proggy στοιχεία, αλλά μετά υπάρχει ένα ρεφρέν που είναι κάπως πιο απλό και μπορείς να το τραγουδήσεις. Μου αρέσει να το κάνω αυτό.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τους The Flower Kings. Κάποιος είχε μια κασέτα με τον πρώτο τους δίσκο και θυμάμαι φυσικά το "We believe in love"... [Ο Neal τραγουδάει το ρεφρέν του τραγουδιού]. Πραγματικά ξεχώρισε κατευθείαν και με έκανε να πω «ουάου», γιατί το μεγαλύτερο μέρος του progressive rock που μου έστελναν τότε, είχε πολύ καλά παιξίματα ή είχε πολύ καλά instrumental μέρη, αλλά δεν άκουγες πολύ συχνά ένα πραγματικά καλό ρεφρέν. Εμένα, πάντα μου αρέσει να υπάρχουν καλά ρεφρέν. Ακόμα και στα πιο επικά σε διάρκεια τραγούδια πρέπει να έχεις ένα ρεφρέν που να επιστρέφει σε αυτό ο ακροατής... «It's a great adventure of my life…» [ο Neal τραγουδάει το ρεφρέν από το "The Great Adventure"]. Αυτό είναι ένα σημαντικό στη μουσική γενικότερα. Ακόμα και στην κλασική μουσική, τα αγαπημένα μου μέρη είναι αυτά που έχουν μια μελωδία την οποία μπορώ να σιγοτραγουδήσω και να θυμηθώ πως πάει, όπως το "Ode To Joy" ή ακόμα και το "Ride Of The Valkyrie"... [Ο Neal τραγουδάει τη μελωδία]. Πάντα προσπαθώ να γράφω τέτοιου είδους πράγματα γιατί αυτό είναι που μου αρέσει.

Δεν είναι, όμως, τόσο εύκολο να το πετύχεις. Δεν έχει πάντα καλή ροή. Έχω ακούσει μπάντες που έχουν προσπαθήσει να συνδυάσουν το prog με την pop, αλλά νιώθω ότι κάτι είναι άνισο. Δεν ξέρω αν το εξηγώ σωστά. Χρειάζεται μια ισορροπία. Χρειάζεται τα proggy μέρη και τα τεχνικά πράγματα να είναι εμπνευσμένα και να ρέουν καλά παράλληλα με ένα πιασάρικο ρεφρέν. Διαφορετικά, φαίνεται σαν να συνδυάζεις επιμέρους κομμάτια που είναι κάπως ανισόρροπα...

Ναι, είναι δύσκολο. Η ισορροπία είναι σημαντική. Και δεν ξέρω αν το πετυχαίνω πάντα, αλλά προσπαθώ..... (γέλια)

Μπορώ να σου διαβεβαιώσω εγώ ότι το κάνεις… Έχει τελειοποιήσει την τέχνη, μπορώ να πω...

Οκ, σε ευχαριστώ!

Τώρα, βλέπεις αυτή τη συνεργασία με τους The Resonance ως κανονικό συγκρότημα; Πχ σκέφτεστε να βγείτε στο δρόμο για να υποστηρίξετε το άλμπουμ; Ή μήπως θα προτιμούσατε να γράψετε πρώτα ένα ακόμα άλμπουμ, να μαζέψετε περισσότερο υλικό, να δείτε πώς θα λειτουργήσει όλο αυτό και να δείτε αν αυτή η οντότητα έχει τη δυνατότητα να βγει και να περιοδεύσει; Πώς το σκέφτεστε;

Λοιπόν, δεν το σκέφτομαι. Δεν το έχουμε καν συζητήσει. Μόλις κυκλοφόρησε αυτό το άλμπουμ, μετά βυθίστηκα στο άλμπουμ του Chester Thompson, πάνω στο οποίο ακόμα δουλεύω. Και έχει να δουλέψω για το MorseFest. Υπάρχει ακόμα δουλειά που πρέπει να ολοκληρωθεί για αυτό!

Όταν καταλαγιάσουν κάπως τα πράγματα, ίσως μιλήσουμε γι' αυτό. Αλλά, αυτή τη στιγμή απλά περιμένω να βγει το άλμπουμ και να δω τι θα γίνει. Οπότε, δεν έχουμε σχέδια προς το παρόν, αλλά ποιος ξέρει; Ίσως προκύψουν...

Κανείς δεν θέλει να κάνει τίποτα χωρίς τον Mike. Ούτε στους Flying Colors, ούτε στους Transatlantic, ούτε στους NMB. Οπότε όλα είναι στον πάγο

Εντάξει, τώρα θα σε πάω σε ένα άλλο θέμα. Ως μεγάλος οπαδός της μουσικής σου εδώ και σχεδόν 25 χρόνια, με όποια μπάντα έχεις υπάρξει μέλος, ήθελα να μάθω πώς αισθάνεσαι με τον τρόπο που έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Θέλω να πω, το μέλλον των Transatlantic είναι αν μη τι άλλο αβέβαιο. Οι Flying Colors είναι κάπως περιορισμένοι για διάφορους λόγους, με τον Casey και τον Steve και όλα αυτά συναφή. Εν τω μεταξύ, ο Eric έχει επίσης μια νέα μπάντα τώρα τους Temic, και φυσικά, πάνω απ' όλα, ο Mike επέστρεψε στους Dream Theater, κάτι που επηρεάζει κατά κάποιο τρόπο όλα τα παραπάνω, καθώς και την Neal Morse Band. Είχατε κάνει κάποια συζήτηση για το μέλλον αυτών των συγκροτημάτων ή θα περιμένετε να δείτε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα; Ποια είναι η κατάσταση με το καθένα group;

Λοιπόν, κανείς δεν θέλει να κάνει τίποτα χωρίς τον Mike. Οπότε, όλα βρίσκονται στον πάγο. Δεν έχουμε μιλήσει πραγματικά γι' αυτό το θέμα. Απλά, υπάρχει κατανόηση στους Flying Colors, ενώ κι οι Transatlantic ήταν ήδη έτοιμοι να κάνουν ένα διάλειμμα ούτως ή άλλως. Οπότε, δεν το έχουμε συζητήσει ούτε με τους Transatlantic.

Το έχουμε συζητήσει με τους NMB. Κάναμε κάποιες συναντήσεις μέσω zoom τον περασμένο Ιανουάριο, σχετικά με το MorseFest. Οπότε, μιλήσαμε και γι' αυτό. Και όλοι συμφωνήσαμε πως ευχόμαστε στον Mike το καλύτερο και καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να το κάνει και να είναι συγκεντρωμένος σε αυτό τη δεδομένη χρονική στιγμή. Οπότε, τα πάντα βρίσκονται σε αναμονή.

Λόγω αυτού ένιωσα ότι πρέπει να κάνω άλλα πράγματα φέτος, και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος με όλα αυτά που έχω στα πλάνα.

Τώρα, σχετικά με τη σχέση σου με τον Mike, επίτρεψέ μου να πω ότι θυμάμαι την ημέρα που βγήκε η είδηση εκεί έξω ότι επρόκειτο να εγκαταλείψει τους Dream Theater πριν από περίπου 15 χρόνια. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, δεν ανησύχησα τόσο πολύ γι' αυτό. Και ο λόγος ήταν επειδή είχε εσένα στο πλευρό του. Νομίζω ότι μουσικά ήσουν η σανίδα σωτηρίας του, κατά κάποιο τρόπο...

Είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σου, να το λες αυτό. Έχουμε γράψει πολλή καλή μουσική μαζί, αυτός και εγώ. Και αυτό είναι κάτι που πάντα εκτιμώ. Στην πραγματικότητα, ήμασταν η σανίδα σωτηρία ο ένας του άλλου... (γέλια)

Νομίζω πως ξέρω για τι πράγμα μιλάω. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι η πνευματικότητά σου ήταν επίσης μέρος που τον βοήθησε να ξεπεράσει κάποια πράγματα. Και φυσικά, ναι, η μουσική σας χημεία. Γιατί έχετε προσφέρει μερικά από τα σπουδαιότερα prog άλμπουμ των τελευταίων 20-25 ετών παρέα. Και στην πραγματικότητα στα τέλη της δεκαετίας του '90, ήταν ο Mike και οι Dream Theater που με οδήγησαν στους Spock's Beard και όλα εξελίχθηκαν από εκεί.

Ωραία!

Οπότε η ευχή μου είναι να συνεχίσετε να δουλεύετε μαζί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και να συνεχίσετε να φτιάχνετε καλή μουσική...

Λοιπόν, θα το ευχόμουν κι εγώ αυτό. Σε ευχαριστώ!

Θα το σκεφτόμουν να κάνουμε ξανά κάτι με τους Spock's Beard

Κάτι ακόμα, που ξέρω ότι μπορεί να ακουστεί κάπως περίεργο, αλλά... με τον Mike να επιστρέφει στους Dream Theater και με κάποια πράγματα να μπαίνουν ξανά στη θέση τους... είχα μια σκέψη. Τι θα έλεγες να κάνεις κάτι με τους Spock's Beard ξανά; Συνεργάζεσαι με τον Nick και έχεις δουλέψει με τον Ted περισσότερο απ' ό,τι αυτός με τους Spock's Beard τα τελευταία χρόνια. Και, φυσικά, ο Alan, ο Ryo και ο Dave είναι εκεί. Θα ήθελα πολύ να σας δω να αποτίνετε φόρο τιμής στην ιστορία και τη σπουδαία μουσική κληρονομιά σας, και ίσως να κάνετε κάτι καινούργιο. Θα το σκεφτόσουν κάτι τέτοιο;

Θα το σκεφτόμουν, ναι. Σίγουρα! Εννοώ... Δεν ξέρω. Όπως γνωρίζεις, ζω τη ζωή μου γενικά με βάση αυτό που νιώθω ότι ο Θεός θέλει να κάνω. Θα προσευχόμουν γι' αυτό και θα το σκεφτόμουν. Οπότε, δεν ξέρω...

Πάντως, δεν θα με ενδιέφερε τόσο πολύ να γυρίσω το χρόνο πίσω. Θα ήθελα να κάνω κάτι νέο και ενδιαφέρον. Αλλά, δεν έχει χαθεί η αγάπη μεταξύ μας. Εξακολουθούμε να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Και ίσως αν ήταν η κατάλληλη στιγμή, αυτό θα ήταν μια πιθανότητα.

Επιστρέφοντας στο τώρα, είσαι ενθουσιασμένος για το επερχόμενο MorseFest;

Ναι, πολύ. Θα παρουσιάσουμε και τα δύο "Joseph" άλμπουμ στην ολότητά τους, με όλους αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς και τραγουδιστές. Ο Eric Gillette θα παίξει drums. Ο Nick D' Virgillio θα είναι εκεί επίσης, όπως και ο Ted Leonard και o Ross Jennings. Κι όλο και κάποιον ξεχνάω Υπέροχοι άνθρωποι όλοι τους! Ο Bill Hubauer, ο Randy George... Θα είναι τόσοι σπουδαίοι και ταλαντούχοι άνθρωποι, με όλους αυτούς τους σπουδαίους τραγουδιστές και μουσικούς. Θα είναι δύο πραγματικά ξεχωριστές μέρες.

Είμαι σίγουρος. Δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά ένα MorseFest ως τώρα, αλλά πάντα αγοράζω τις πολυτελείς εκδόσεις που κυκλοφορούν και βλέπω τα βίντεο των DVD. Είναι πάντα ξεχωριστά. Τα MorseFest είναι κάτι που αξίζει να συνεχίσεις να πραγματοποιείς, αν μπορείς.

Χαίρομαι που σου αρέσουν τόσο πολύ! Αυτό είναι υπέροχο.

Λοιπόν, δεν ξέρω αν θα υπάρξει κάποια ευκαιρία να σε ξαναδούμε στην Ελλάδα. Το ελπίζουμε πάντως. Διαφορετικά, θα προσπαθήσω να σε ξαναδώ κάπου στην Ευρώπη, γιατί έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά…

Έλα στο Λονδίνο για το MorseFest! Θα είναι υπέροχα!

Θα το ήθελα πολύ! Θα κοιτάξω αν μπορώ να τα καταφέρω...