The Myrrors, The Bonnie Nettles @ Temple, 26/01/18

Από την έρημο Σονόρα στο κρύο Γκάζι και έναν ναό που ζεστάθηκε από σκοτεινές λούπες krautrock αισθητικής και stoner δυναμικής

Από τον Μάνο Πατεράκη, 29/01/2018 @ 12:37

Δύο χρόνια και κάτι μήνες μετά την τελευταία επίσκεψή τους στην Ελλάδα - διαβάστε ΕΔΩ τις εντυπώσεις της Κατερίνας Μυτιληναίου από μια drone βραδιά ερημικής ψυχεδέλειας στου Ψυρρή- οι Myrrors επέστρεψαν για ένα μίνι τουρ σε Βόλο, Ιωάννινα, Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Σέρρες. Αυτά τα τουρ, τα οποία συνήθως είναι παταγώδεις εισπρακτικές αποτυχίες στην επαρχεία, αποτελούν εμπειρία ζωής για τα ημι-underground αυτά σχήματα και ουκ ολίγες φορές τα χαλυβδώνουν για το μέλλον. Όσον αφορά τη στάση των Myrrors στο Γκάζι, αυτή κάθε άλλο παρά αποτυχημένη δεν κρίνεται, με το Temple να γεμίζει πάνω-κάτω και την ίδια την μπάντα να μας βυθίζει εξαίσια στις επαναλαμβανόμενες σκοτεινές της λούπες που κινούνται μεταξύ krautrock και stoner rock.

Η αρχή έγινε από τους συμπαθητικότατους Bonnie Nettles, με όνομα παρμένο από μια αρχηγό ενός suicide group, την οποία όμως πρόλαβε ο καρκίνος και πέθανε πριν προλάβει τη μαζική αυτοκτονία που έλαβε χώρα το 1997 ώστε τα μέλη να φτάσουν το εξωγήινο σκάφος που ακολουθούσε τον κομήτη Hale-Bopp (!) Εκτελεστικά, τώρα, η μπάντα είχε κέφι, προεξέχοντος του frontman Dennis Lounge ο οποίος με ημίγυμνη εμφάνιση και punk attitude τραβούσε το βλέμμα, αν και δεν έμοιαζε τόσο αφημένος στην παράνοια όσο πρόσταζε το παρουσιαστικό του.

The Bonnie Nettles

Το κακό με τους Bonnie Nettles είναι πως εγώ και πολλοί «ομοϊδεάτες» μου χρειάζεται να ακούσουμε μισή νότα από '60s ψυχεδελικό rock/pop παιγμένο από ελληνική μπάντα για να ξεφωνίσουμε ένα τεράστιο -και άκρως δικαιολογημένο αν θέλετε την άποψή μου- «νισάφι». Υπάρχουν τόσα υπέροχα μουσικά είδη εκεί έξω που μοιάζει αστείο το ότι όλες οι μπάντες της «φάσης» θα στριμωχτούν στο τετραγωνάκι που αντιστοιχεί σε fuzz-αρισμένες άκακες ψυχεδέλειες που σε κάνουν εύκολα να περνάς καλά. Καταλαβαίνω την αδικία αυτού που γράφω διότι τους μηδενίζω στη βάση τους και δεν στέκει ως κριτική... Στην πραγματικότητα ήταν άκρως δεμένοι επί σκηνής και επέδειξαν ωραίο musicianship που συνήθως απουσιάζει. Επίσης, οι μουσικές τους είναι όμορφες και όλοι τις ακούσαμε με ευχαρίστηση. Όμως, το σχόλιο δεν πρέπει να απουσιάσει.

The Bonnie Nettles

Για τη συνέχεια, εκστατική μουσική από την έρημο Σονόρα, την πιο ζεστή έρημο του Μεξικό, η οποία εκτείνεται μέχρι την Αριζόνα, απ’ όπου μας έρχονται οι Myrrors. Μπορεί να έγιναν γνωστοί -βασικά «γνωστοί»- με το ντεμπούτο τους "Burning Circles In The Sky" του 2008, απ’ όπου προέρχεται και το χιτάκι "Warpainting" που ακούστηκε στο τέλος του live... Εντούτοις, ελάχιστοι (ανα-)γνωρίζουν ότι η καλύτερή τους δουλειά είναι το περσινό "Hasta La Victoria", όπου έγιναν πιο υπνωτικοί και krautrock από ποτέ. Το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, με τον ντράμερ Grant Beyschau να πιάνει για ακόμη μια φορά το φλάουτο, μας βύθισε σε ένα ινδιάνικο όνειρο δημιουργημένο εν μέσω πυκνών καπνών και εστιών φωτιάς.

The Myrrors

Βέβαια, το μεγαλύτερο όπλο των Myrrors παραμένει το ηλεκτρικό βιολί του Miguel Urbina. Άλλοτε σε πρώτο ρόλο, να τραβάει τα φώτα πάνω του, άλλοτε να μπλέκεται σε ένα κουβάρι με τα southern riff και το μπάσο. Τα ελάχιστα φωνητικά του κιθαρίστα Nick Rayne έρχονταν σε χαμηλή ένταση μέσα από χίλια κύματα, περισσότερο για να προσδώσουν στην ατμόσφαιρα παρά για να προσθέσουν μελωδίες.

The Myrrors

Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, δεν έλειψαν κάποιες κοιλιές, ειδικά μετά την πιο αργή (θαρρείς για να δέσει με τη μουσική τους) αλλαγή χορδής κιθάρας που έγινε ποτέ, η οποία έκοψε το μομέντουμ. Ωστόσο, η εκρηκτική αρχή και το εξίσου εκρηκτικό τελείωμα ήταν αρκετά για να μας πάρουν τα μυαλά και να κουνηθεί εκστασιασμένα όλο το Temple. Τα κέρδισαν όλα αυτά με το σπαθί τους οι Myrrors και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως στο επόμενο ευρωπαϊκό τους ταξίδι θα τους απολαύσουμε ξανά.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

  • SHARE
  • TWEET