Planet Of Zeus, The Bonnie Nettles @ Floyd, 07/12/24

Όταν πριν κάνα δυο εβδομάδες συναντούσα τον Γιάννη Βράζο και τον Στέλιο Πρόβη να συζητήσουμε για το ολόφρεσκο "Afterlife" και τις επικείμενες ζωντανές εμφανίσεις των Planet Of Zeus, επικεντρώθηκα λίγο σε μια σκέψη που μου είχε κολλήσει: ότι σε αυτή τη «ζωή μετά» οι Planet μπαίνουν ως ένα συγκρότημα που δεν έχει να αποδείξει τίποτα καινούργιο, όντας καθιερωμένοι πλέον στις συνειδήσεις του κόσμου ως μια από τις σημαντικότερες/καλύτερες (διαλέξτε εσείς, εγώ θα πω και τα δυο) rock μπάντες που έχει αναδείξει αυτή η χώρα. Όχι της σύγχρονης εποχής, γενικότερα.

Ε, λοιπόν, οι κάτι πάνω από 2.000 κόσμου που έκαναν sold out το Floyd το βράδυ του Σαββάτου, επιβεβαίωσαν αυτή την δυναμική και το status που έχουν κερδίζει οι Planet, αλλά κυρίως υπενθύμισαν πως η φωτιά της αγάπης μεταξύ μπάντας και κοινού συνεχίζει να καίει πολύ δυνατά.

Πριν, όμως, πάμε στο κυρίως πιάτο της βραδιάς, θα ήθελα να πω δυο λόγια για τους The Bonnie Nettles, των οποίων κατάφερα να παρακολουθήσω περίπου το μισό σετ. Φαντάζομαι θα ακουστεί ως δικαιολογία, αλλά για μια ακόμα φορά υποτίμησα το πόσο μπορεί να σε καθυστερήσει η κίνηση στην Αθήνα και το να βρεις να παρκάρεις πέριξ του Floyd και της Πειραιώς, Σάββατο βράδυ. Όπως, επίσης, είχα ξεχάσει τα vibes από κίνηση στους δρόμους του Μπαγκλαντές που φέρνει η οδηγική συμπεριφορά στην Ιερά Οδό, και τα οποία θυμήθηκα όταν χρειάστηκε να τη διασχίσω μετά το πέρας του live.

Σε κάθε περίπτωση, στα outtakes της συζήτησης που είχα με τα παιδιά, μου είπαν ότι πάντα στα Αθηναϊκά live θέλουν να επιλέγουν οι ίδιοι την μπάντα που θα τους ανοίγει. Κι ομολογώ πως η επιλογή των The Bonnie Nettles μου προκάλεσε μια μικρή έκπληξη, όχι τόσο γιατί η μουσική τους πρόταση (indie pop/rock με αρκετή ψυχεδέλεια) δεν βρίσκεται κάπου κοντά στα μουσικά γούστα μου, όσο γιατί δεν μου φάνηκαν να ταιριάζουν ηχητικά και με τους Planet, έστω κι αν τα ίδια τα μέλη της μπάντας έχουν κερδίσει το δικαίωμα να συνδυάζονται επί σκηνής με μπάντες από τελείως διαφορετικά ηχητικά πεδία. Κι, όντως, αποδείχθηκε μια πολύ ιδιαίτερη επιλογή, κυρίως λόγω του όλου στησίματος και της παρουσίας τους επί σκηνής…

Αρχικά, να πω ότι το 7μελές συγκρότημα φάνηκε πολύ δεμένο μουσικά και με αρκετά καλό ήχο, αλλά αυτό που ξεχωρίζει δεν είναι τα τραγούδια ή τα παιξίματα. Είναι πως κάθε μέλος του είχε μια ιδιαίτερη εμφάνιση/σκηνική παρουσία, δημιουργώντας ένα περίεργα ετερόκλητο κολλάζ στα μάτια μου. Πχ δεν θυμάμαι άλλη μπάντα με δυο frontmen που μόνο ο ένας εξ αυτών να τραγουδάει (ο άλλος έπαιζε ντέφι συνήθως). Και σίγουρα ξεχωρίζει ο τραγουδιστής, ο οποίος έχει υιοθετήσει μια ιδιαίτερη, έντονη και επικοινωνιακή παρουσία σαν να επιζητεί να τραβήξει την προσοχή του κοινού. Σε γενικές γραμμές, καλά κάνει – ακόμα και η υπερβολή μπορεί να υπάρξει ζωτικό κομμάτι μιας rock n’ roll ζωντανής εμφάνισης – αλλά δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα, ίσως επειδή το μουσικό τους κομμάτι συνέχισε να μη μου λέει πολλά. Πάντως, είναι μια διαφορετική και ιδιαίτερη περίπτωση, κι αυτό οφείλει να τους πιστωθεί.

Όταν, όμως, ήρθε η ώρα να πατήσουν το σανίδι οι Planet Of Zeus εκεί ήταν εμφανές πως έπαιζαν εντός έδρας. Και καθότι δεν τους είχα δει ξανά σε δικό τους σόου στην Αθήνα (μόνο σε φεστιβάλ και πολλές φορές στην επαρχία), ομολογώ ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο καυτή έδρα έχουν. Η αγάπη του κόσμου για τη μπάντα, ο ενθουσιασμός που βγάζει σχεδόν σε κάθε τραγούδι και η ενέργεια που μεταδίδει είναι απολύτως εντυπωσιακά και δικαίως τοποθετούν ένα χαμόγελο στα πρόσωπα του Μπάμπη, του Σεραφείμ, του Στέλιου και του Γιάννη. Είναι μια μοναδική και απολαυστική σχέση αυτή που έχουν χτίσει.

Όλο αυτό το vibe θα μπορούσε να τοποθετήσει σε δεύτερο ή τρίτο πλάνο τα όποια τεχνικά χαρακτηριστικά της βραδιάς, όπως τον ήχο ή την απόδοση των τραγουδιών, αλλά και σε αυτόν τον τομέα οι Planet πάντα φρόντιζαν να είναι σε υψηλότατο επίπεδο. Κι αυτό δεν άλλαξε και σε αυτή τη βραδιά, έστω κι αν υπήρχαν κάποια μικρά θέματα στην αρχή (και λίγο προς το τέλος), όπως πχ στην ένταση της φωνής του Μπάμπη ή της κιθάρας του. Στο μεγαλύτερο μέρος ο ήχος ήταν εξαιρετικός και μάλιστα ξεχώριζε η πολλή (και καλή) δουλειά που έχει γίνει στα δεύτερα φωνητικά από τον Στέλιο και τον Σεραφείμ, προϊόν (φαντάζομαι) και της ανάγκης που προκύπτει από τα νέα τραγούδια…

Εδώ δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι "Afterlife" είναι το πιο κοντινό μου υφολογικά άλμπουμ των Planet, το καλύτερό τους ηχητικά και το τοποθετώ πολύ ψηλά στη συνολική δισκογραφία τους. Ως εκ τούτου, περίμενα να ακούσω τα νέα τραγούδια ζωντανά και στην πλειονότητά τους λειτούργησαν άψογα. Ίσως το ξεκίνημα να μην ευνόησε τόσο τα "Baptized In His Death" και "Step On, Skin Off" καθώς το κοινό ήθελε ένα "The Great Dandolos" για να πάρει μπρος για τα καλά, αλλά τραγούδια σαν τα "No Ordinary Life", "The Song You Misunderstand" και "Let’s Call It Even" είναι φτιαγμένα για να αποδίδονται ζωντανά και να ανεβάζουν τη διάθεση. Αντίστοιχα, το groove του "Bad Milk" ήταν από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς και το "The Vixen" έβγαλε τρομερή ένταση και βγήκε γαμάτο.

Όσο για "State Of Non-Existence"… Να πω εδώ ότι το θεωρώ μάλλον το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ οι Planet και το περίμενα πως και πως. Αλλά, αν και κάποια σημεία του αποδόθηκαν εξαιρετικά, βγάζοντας το κατάλληλο συναίσθημα, υπήρξαν και σημεία που αισθάνθηκα την μπάντα να ζορίζεται λίγο. Ίσως όταν είναι το 17^ο τραγούδι και στα προηγούμενα ο Μπάμπης έχει βγάλει τα σωθικά του να είναι και λογικό, άσε που ήταν και η πρώτη φορά που παιζόταν ζωντανά και πρόκειται για ένα απαιτητικό από πολλές απόψεις τραγούδι. Το μόνο τραγούδι που δεν ακούστηκε στο live από το νέο άλμπουμ είναι το "Letter To A Newborn" και η αίσθησή μου είναι πως πολλά τραγούδια θα καθιερωθούν στο σετ της μπάντας, δίπλα σε παλιά κι αγαπημένα…

… που αυτά κι αν είχαν την τιμητική τους στο live. Δεν νομίζω ότι μπορεί εύκολα να περιγραφεί ο χαμός που προκαλούν ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ τραγούδια όπως το "Vanity Suit", το "Woke Up Dead" ή το –όπως αποδείχθηκε- πολύ αγαπημένο του κοινού "Loyal To The Pack". Επίσης, δεν μπορεί να μην ξεχωρίσει το υπέροχο "Then Nights", όσες φορές κι αν παιχτεί. Ακόμα και τα τρία τραγούδια από το "Faith In Physics" έτυχαν εξαιρετικής υποδοχής, με το "Your Song" να ξεχωρίζει. Και φυσικά, για το encore κρατήθηκαν μαεστρικά τα "Macho Libre", "Leftovers" και "Vigilante"για να κλείσουν ιδανικά το live, έστω κι αν η ενδιάμεση διασκευή στο "Five To One" μου φάνηκε να αφαιρεί κάτι από το momentum της στιγμής. Ίσως αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός ότι δεν είμαι κι ο μεγαλύτερος θαυμαστής των The Doors, αλλά πχ θα προτιμούσα ένα "The Beast Within" στη θέση του κι ας ακουστώ πλεονέκτης.

Δυο ώρες και 21 τραγούδια μετά οι Planet Of Zeus ήταν εμφανές ότι άφησαν απόλυτα ευχαριστημένους – ως και ενθουσιασμένους – όσος έσπευσαν να γεμίσουν το Floyd για πάρτη τους, στην πιθανότατα μεγαλύτερη ως τώρα δική τους εμφάνιση σε κλειστό χώρο, ως την επόμενη. Τα sing along και τα crowd surfing έδιναν κι έπαιρναν, το ποσοστό των t-shirt της μπάντας στο χώρο μίλαγε από μόνο του, το νέο άλμπουμ είναι σούπερ και η μπάντα φαίνεται διψασμένη όπως πάντα και με περισσότερη εμπειρία. Δεν βρίσκω κανένα λόγο, λοιπόν, να μην κλείσω με ένα ακόμα κλισέ όπως «τα καλύτερα έρχονται», ειδικά όταν μας βάζουν στην πρίζα λέγοντάς μας πως ετοιμάζουν κάτι μεγάλο για τα 25 χρόνια τους, το 2025…

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος