The Myrrors, Cyanna Mercury @ Death Disco, 15/10/15

Παρ' ότι οι πόρτες του Death Disco άνοιξαν φιλόξενα στις 20:30 και οι Cyanna Mercury δεν ανέβηκαν στην σκηνή παρά μόνο μία ώρα μετά, και πάλι το 21:25 φαίνεται μια καθ' όλα λογική ώρα έναρξης μιας συναυλίας με support που γίνεται καθημερινή. Ο κόσμος μαζεύτηκε από νωρίς, μην θέλοντας να χάσει την μπάντα των Sid κι είχε απόλυτο δίκαιο.



Με τον ογκώδη southern ήχο (ο χαρακτηρισμός «southern της Ανατολής» είναι ταιριαστός, αλλά κάπως αδόκιμος φοβάμαι), τα πειραγμένα αλλά πάντα σταθερά φωνητικά και τις παρεμβάσεις από το τουμπερλέκι του Spyreas, η αθηναϊκή μπάντα κατάφερε για ακόμη μία φορά (βλπτ. κι άλλες εμφανίσεις τους) να πείσει και τους πιο δύσπιστους ότι εδώ κάτι γίνεται. Η απόδοση των Cyanna στα live είναι πολύ καλή και η μπάντα φαίνεται δουλεμένη πάνω στο νέο υλικό.



Το "Wild Horses" αποδείχτηκε άκρως ξεσηκωτικό παιγμένο ζωντανά, όπως και τα "Lunatic" και "All The Dirty Things". Από την άλλη, λόγω της έντασης και του ηλεκτρισμού της εμφάνισης, το εξαιρετικό "Ode Τo The Absent Father" δεν φάνηκε να βρίσκει ακριβώς την ατμόσφαιρα που του χρειάζεται για να ανθίσει. Ο «Ερμής» πάτησε για ένα γεμάτο μισάωρο στη σκηνή και την έκανε δική του.

Στο μικρό κενό που είχαμε ανάμεσα στα γκρουπ, μπορέσαμε να χαζέψουμε το merch και των δύο, καθώς και ενδιαφέρουσες συλλογές σε βινυλιακή έκδοση και το τρομερό artwork της Greek Τour των Myrrors, που είναι όντως πολύ καλαίσθητο.

Το ρολόι έδειξε 22:30, όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες από ηλεκτρικό βιολί. Την πενταμελή μπάντα από το Tucson της Αριζόνα υποδέχθηκε πολύ ζεστά το αθηναϊκό κοινό, δηλαδή στη μόνη σωστή θερμοκρασία για να ξεδιπλωθούν με επιτυχία όλες οι drone νότες της «ερημικής» ψυχεδέλειας των The Myrrors. Και όλα πήραν τον δρόμο τους.



Με νέο δίσκο στις αποσκευές τους ("Arena Negra"), αρκετό παλιότερο υλικό και μεγάλη ροπή στον αυτοσχεδιασμό, δεν έδειξαν να δυσκολεύονται να γεμίσουν την μιάμιση ώρα που τελικά έπαιξαν.  Τα φωνητικά έρχονταν σε μας αφού είχαν ανακλαστεί εκατοντάδες φορές στο βάθος του πηγαδιού του delay και αυτό σίγουρα δεν συνέβαλε στην κατανόηση των στίχων, όπου αυτοί υπήρχαν, αλλά φάνηκε να μην είναι καθοριστικό για την ποιότητα της τελικής ακροατικής εμπειρίας. Το μυστήριο είναι από την αρχή το έκτο μέλος της μπάντας και θέλουν να το διατηρήσουν.



Με τον κιθαρίστα / τραγουδιστή να κουρδίζει μετά από κάθε τραγούδι την κιθάρα του -μάλλον σε μια (χαριτωμένη) ένδειξη του άγχους, παρά λόγω αναγκαιότητας-, η συνοχή των πολύλεπτων συνθέσεων έσπαγε κάπως. Εν τέλει, έσπασε και μια χορδή (μάλιστα, δύο φορές), χαρακτηριστικό της συναισθηματικής φόρτισης που επιτρέπουν στη μουσική τους και όχι παικτικής δεινότητας. Αυτή η συναισθηματική φόρτιση πέρασε και στον κόσμο που τελικά γέμισε ασφυκτικά τον χώρο στου Ψυρρή και δεν περίμενε το τύπου hit "Warpainting" για να ακολουθήσει τα πειραματικά psych καλέσματα της βραδιάς σε έκσταση.



Η προσθήκη του ήχου του βιολιού -που όμως χάνονταν μέσα στον ηλεκτρικό χαμό συχνά-πυκνά- δίνει μια λεπτότητα στις καλπάζουσες (galloping) συνθέσεις που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αναγεννησιακή. Γενικά, το μείγμα των επιρροών πολύ ενδιαφέρον, ο ήχος όσο καθαρός χρειαζόταν και η απόδοση των μουσικών περά για πέρα ικανοποιητική.



Προς το τέλος, ο έτερος κιθαρίστας (ο πιο εντυπωσιακός τεχνικά μουσικός τους σχήματος) απέκτησε τέτοια ορμή στο παίξιμό του που έπαιζε ακουμπώντας τα τάστα σαν να τα διαπερνούσε ρεύμα υψηλής τάσης. Απ' τα highlight της βραδιάς, μαζί με την φλογέρα στο κλείσιμο. Το κοινό απαίτησε encore, καταχειροκροτώντας την μπάντα για την τίμια και απολαυστική εμφάνιση και η μπάντα φάνηκε ενθουσιασμένη από την θέρμη της υποδοχής. Όλα πολύ καλά!

Φωτογραφίες: Anastacia Papadaki Photography