The Ocean, This Will Destroy You @ Fuzz Club, 28/10/23

Με τον κόσμο να έχει ξεχυθεί στο κέντρο (αλλά και τα περίχωρα) της Αθήνας, ελεω εθνικής εορτής, εμείς προτιμήσαμε τη γνώριμη ασφάλεια του Fuzz, που φιλοξενούσε ένα πολύ δυνατό πακέτο με δυο μπάντες που καθεμιά ξεχωρίζει στο χώρο της, αλλά και οι δύο δένονται από την προσήλωσή τους στην καλλιτεχνική ακεραιότητα, το όραμά τους και τους κινηματογραφικούς ήχους που δημιουργούν. Με την προσέλευση στο χώρο να είναι από νωρίς αυξημένη, ήταν εμφανές ότι επρόκειτο να ζήσουμε μια ξεχωριστή βραδιά, με τον ενθουσιασμό να είναι έκδηλος γύρω μας.

Έντεκα και κάτι χρόνια αργότερα από την τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας, με τον post-rock ήχο να έχει φουσκώσει και ξεφουσκώσει στο μεσοδιάστημα, οι This Will Destroy You επέστρεψαν, και παρά τον υποστηρικτικό τους ρόλο ως δεύτερο (τυπικά) όνομα πίσω από τους The Ocean, ήταν ουσιαστικά co-Headliners, παρουσιάζοντας ένα σετ πλήρους διάρκειας σχεδόν εβδομήντα λεπτών.

Όσο κι αν η ίδια η μπάντα με δηλώσεις της έχει σχεδόν αποποιηθεί τον όρο “post rock”, αν μη τι άλλο η εμφάνισή της έδειξε ακριβώς το αντίθετο. Ονειρικά ηχοτοπία, μελωδίες που ξεκινούν απλοϊκά και χτίζονται σταδιακά σε κάτι μεγαλύτερο, μεταλλαγμένο μέσα από τα εφέ της κιθάρας αλλά και τα ξεσπάσματα, υπενθύμισαν σε όσους τους ακολουθούν εδώ και χρόνια τη μαγεία του ήχου τους, αλλά και κέρδισαν τις εντυπώσεις και σε αυτούς που τους έβλεπαν για πρώτη φορά. Αγγίζοντας το σύνολο της δισκογραφίας τους, και παραβλέποντας τα κάμποσα προηχογραφημένα μέρη που μερικές (λίγες ωστόσο) στιγμές ξεπηδούσαν από το πουθενά, κατάφεραν αρκετά γρήγορα να ζεστάνουν το κοινό που είχε γεμίσει από νωρίς το χώρο.

Όπως και οι ίδιοι ανέφεραν, ήταν η τελευταία νύχτα της περιοδείας τους με τους Ocean, και παρότι έπρεπε να προλάβουν την πτήση τους μετά την λήξη της εμφάνισή τους, τα έδωσαν όλα και κατάφεραν να μας ταξιδέψουν μέσα από τις απόκοσμες ατμόσφαιρες που δημιούργησαν στη γεμάτη καπνό σκηνή του Fuzz Club. Δεν είναι τυχαίο που έκλεισαν με το "Little Smoke", όπου μετά την ισοπεδωτική του εκτέλεση, η δύσμοιρη κιθάρα του Christopher Royal King άφησε τις τελευταίες της νότες στο σανίδι, μετά τη βάναυση κακοποίηση που υπέστη. Ταιριαστή κατακλείδα σε μια πολύ δυνατή παρουσία από τους This Will Destroy You, οι οποίοι μας άφησαν με την υπόσχεση για ένα νέο άλμπουμ στα επόμενα δύο χρόνια, απολαμβάνοντας το δυνατό χειροκρότημα του κοινού, αλλά και τις θερμές αγκαλιές των The Ocean που ανέβηκαν επί σκηνής για να τους ευχαριστήσουν και να τους αποχαιρετήσουν. [Ν.Κ.]

Μετά από την πολύ γλυκιά και ανθρώπινη στιγμή του αποχαιρετισμού των The Ocean προς τους This Will Destroy You και το ομολογουμένως καταστροφικό με την καλή έννοια set τους, ακολούθησαν στιγμές ανυπομονησίας. Οι The Ocean είναι ένα συγκρότημα πολύ αγαπημένο και οι συναυλιακές απαιτήσεις που τους βαρύνουν, πληθωρικές. Στην αισίως, τέταρτη φορά που είχα την τύχη να τους απολαύσω ζωντανά, η αίσθηση ήταν παράξενη. Μπορεί να προλάβαμε να τους δούμε μόλις πέρυσι, σε ένα συναυλιακό δρώμενο όμως που καθυστέρησε πολύ αφού οι δίσκοι που εκπροσωπούσε έπεσαν εντός της χειρότερης περιόδου για όλο τον κόσμο εντός της νέας χιλιετίας. Πλέον, με το τόσο διαφορετικό "Holocene" στις βαλίτσες τους, η απορία για το πως θα μεταδίδεται η ζωντανή του απόδοση ήταν μεγάλη.

Και η διαφορά ήταν αισθητή. Νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που την έναρξη μιας συναυλίας των The Ocean, δε συνόδευσε σκλήρό headbanging και ιαχές από το κοινό. Αντιθέτως, ένα κοινό συνεπαρμένο από το μελωδικό χαρακτήρα του "Holocene", έμοιαζε να παρακολουθεί σαστισμένο τη δεύτερη φύση των Ocean. Υπό τις νότες των "Preboreal" και "Boreal" οι The Ocean παίρνουν χαρακτήρα συνεματικό. Αρκετό σκοτάδι με πολύ έντονα φώτα από πίσω, έδωσαν το έναυσμα για μια εμφάνιση με προφανές κρεσέντο στον πορεία του set. Ίσως μόνο μειονέκτημα ότι στην αρχή τα φωνητικά του αεικίνητου Loic Rosseti ήταν κάπως χαμηλά σε ένταση, με αποτέλεσμα σε αυτά ακριβώς τα κομμάτια που ήταν πολύ σημαντικό να ακούγονται καθαρά τα φωνητικά για το βίωμα όλης της εμπειρίας του “Holocene”, κάτι να έλειπε από το συνολικό ήχο. Σε ίδιο μοτίβο συνεχίστηκε η συναυλία. Το άκουσμα των "Sea Of Reeds", "Atlantic" και "Subboreal" φάνηκε να βρίσκει το κοινό να πρέπει να αποφασίσει ανάμεσα σε ένα πολύ παράξενο δίπολο. Να αποδεχτεί τα νέα δεδομένα και να απολαύσει τους νέους The Ocean ή να αναμένει σιωπηλά για την επιστροφή σε παλαιότερα, αγαπημένα κομμάτια;

Η απάντηση δόθηκε γρήγορα. Οι πρώτες νότες του “Permian: The Great Dying” συνοδεύονται από αλαλαγμούς και έναν συναυλιακο χώρο που αλλάζει εντελώς διάθεση. Είναι συγκλονιστικό πως ένα τόσο μακροσκελές κομμάτι έχει καταφέρει να γίνει επιτυχία. Ο Loic με τον Robin Staps να τον σιγοντάρει, πηδάει στα χέρια μας. Τραγουδάμε μαζί. Ο τραγουδιστής, διάσημος για την απόλυτη άγνοια κινδύνου σε κάθε του εμφάνιση ίσως και με τη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού ότι είναι και η τελευταία εμφάνιση της περιοδείας, δίνει το είναι του. Βγάζει την ψυχή του ακόμη και στο μοναδικό κομμάτι που δεν υπήρξε συντελεστή δημιουργίας του: το "Statherian" από το μακρινό "Precambrian" αποτέλεσε ιδανική επιλογή, καθώς μπορεί να προέρχεται από έναν εκ των πιο σκληρών δίσκων των The Ocean, ήταν όμως αυτή η ήρεμη στιγμή του που ταιριάζει ιδανικά στο ρευστό χαρακτήρα του "Holocene".

Κι ένα πέρασμα από το "Miocene | Pleiocene" οδηγεί, μέσα από moshpits ιδιαίτερα δύσκολα στο συγχρονισμό επί του post metal των The Ocean, στο πολυαγαπημένο "Abyssopelagic I: Boundless Vasts". Η τόσο μικρή στάση στο "Pelagial" και η πλήρης απουσία των hits από τα "Heliocentric" και "Anthropocentric" δημιουργεί ένα κενό - ένιωθες ότι έλειπαν μα ταυτόχρονα ήσουν ευχαριστημένος και με αυτό που είχες. Είναι να απορεί κανείς πως ένα συγκρότημα με κομμάτια τόσο πολύπλοκα σε δομή έχει καταφέρει να δημιουργήσει sing along σημεία που τραγουδιούνται από σύσσωμο το κοινό. Όταν έρχονται τα "Pleistocene" μα κυρίως, το "Jurassic | Cretaceous" δεν υπάρχει κανένα γιατί.

Ο Loic εκσφενδονίζεται πάνω μας για δεύτερη φορά και νομίζω δεν υπήρχε στόμα στο χώρο που να μην αναφωνούσε "Well how exactly did you expect me to react when you keep pushing it?, keep pushing the needle in. Out of the cave you can feel the weather change blazing ardour in the shade". Ανατριχίλα. Η συναυλία μοιάζει να τελειώνε, μα κάτι έλειπε. Που είναι η βουτιά; Φυσικά και δεν θα έλειπε. Οι Ocean επιστρέφουν για ένα encore σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, καταιγιστικά όπως καλά ξέρουν. Το "Cambrian II: Eternal Recurrence" αποδεικνύει την αξία του και για μια ακόμη φορά ο Loic προσγειώνεται με ασφάλεια στα χέρια μας μετά από πτώση από το δεύτερο όροφο. "Let’s f***ing do this." Με μια απλή κίνηση γεμίζει το χώρο με χαρούμενα πρόσωπα. Δεν καταλάβαμε πότε τελείωσε η συγκεκριμένη συναυλία, μάλιστα οι  The Ocean, εκμεταλλευόμενη της τελευταίας εμφάνισης της περιοδείας τους, έκατσαν για αρκετή ώρα να μιλήσουν με τον κόσμο, αμέσως μετά το πέρας της εμφάνισής τους.

Ίσως να μη μιλάμε για την καλύτερη εμφάνιση των The Ocean στη χώρα μας γιατί πιθανόν να περιμέναμε περισσότερα πράγματα από τα επιλεχθέντα κομμάτια. Έχουμε να λέμε όμως για μια εξαιρετική εμφάνιση έτι μία φορά, συνοδείας ενός εξαιρετικού συγκροτήματος που για τους μυημένους στο είδος που έπαιζαν εκείνοι, ήταν οριακά ικανό να επισκιάσει τους The Ocean. Κάπως, στην αβεβαιότητα του πως θα έμοιαζε το "Holocene" ζωντανά, κατάφεραν να γεφυρώσουν αυτό το δίσκο με όλη τους την ιστορία και να αφήσουν το πιστό τους, όπως φάνηκε, κοινό, πλήρως ικανοποιημένο. Εις το επανιδείν. [Ε.Τ.]

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη