Graspop Metal Meeting @ Dessel, Βέλγιο, 19-22/06/24

Μέρος πρώτο: Πώς καταλήγεις στο Graspop Metal Meeting

Κάθε μεταλάς, από μικρή ηλικία, ονειρεύεται πότε θα έρθει η σειρά του να βρεθεί σε ένα από αυτά τα μεγάλα καλοκαιρινά φεστιβάλ, είτε αυτό είναι το Hellfest, το Wacken, το Download ή οποιοδήποτε άλλο. Η δικιά μας σειρά ήταν φέτος, για πρώτη φορά βασικά γιατί η εμπειρία ήταν τόσο μοναδική που είμαι αποφασισμένος ότι θα βρίσκομαι εκεί όσες περισσότερες χρονιές μπορώ..

Η ιδέα ξεκίνησε την προηγούμενη άνοιξη σε μια μπυραρία μετά από escape room. Χαζεύοντας στο ίντερνετ μαζί με τον κολλητό μου πέσαμε πάνω στο περσινό line up του φεστιβάλ και πάθαμε σοκ. Αφού λοιπόν τελείωσαν τα "τι λες τώρα" και τα "ρε αυτά είναι φεστιβάλ" μεταξύ σοβαρού κι αστείου, μπήκαμε να δούμε τιμές αεροπορικών και εισιτηρίου. Κάπου εκεί είδαμε ότι τα λεφτά δεν είναι απαγορευτικά κι αρχίσαμε να το σκεφτόμαστε όλο και πιο σοβαρά. Λίγους μήνες μετά, τον Οκτώβρη το πήραμε απόφαση και μαζί με τον ιδανικό τρίτο της παρέας τσιμπήσαμε αεροπορικά σε πολύ χαμηλές τιμές!

Τα εισιτήρια του φεστιβάλ βγαίνουν συνήθως το Νοέμβρη αφού έχουν πρώτα ανακοινωθεί οι οκτώ headliners, δύο για κάθε μέρα αφού το Graspop είναι τετραήμερο πλέον, και κάποια επιπλέον ονόματα. Σε αντίθεση με άλλα φεστιβάλ εδώ το sold out έρχεται σχετικά αργά, δηλαδή την άνοιξη, αλλά εμείς για να είμαστε σίγουροι προμηθευτήκαμε το πολυπόθητο combi ticket την πρώτη μέρα. Ήταν η φάση που είμασταν στις δουλειές μας όλοι αλλά λίγο πριν ανοίξουν αρχίσαμε τα συνεχόμενα refresh μέχρι να κλείσουμε τη δική μας θέση. Εδώ να διορθώσω κάτι, το GMM για μένα δεν κράτησε τέσσερις μέρες, για μένα αυτή η εμπειρία είχε διάρκεια οκτώ μήνες, από την πρώτη ανακοίνωση το Νοέμβρη, τις φήμες κάθε εβδομάδα για τα επόμενα ονόματα, την οργάνωση του ταξιδιού και την παρακολούθηση της πρόγνωσης του καιρού μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις λέξεις.

Τη στιγμή που ολοκληρώθηκε το πόστερ μπήκαμε στη φάση των ακροάσεων, ο στόχος ήταν να έχουμε εικόνα για όλες τις μπάντες που συμμετέχουν ώστε να μπορούμε να φτιάξουμε το καλύτερο δυνατό πρόγραμμα με βάση τα γούστα μας. Μπορεί να ακούγεται σαν αγγαρεία αλλά δεν ήταν καθόλου, ανακαλύψαμε μπαντάρες και ακούσαμε πολύ καινούρια μουσική, αλλά πολύ όμως γιατί το φετινό πόστερ ακούμπησε αρκετά σε φρέσκα ονόματα που ανεβαίνουν και ακούγονται στο σήμερα.

Τέλη Μάη ανακοινώνεται το χρονοδιάγραμμα, η εφαρμογή του φεστιβάλ βοηθάει πολύ ώστε να φτιάξεις το δικό σου πρόγραμμα εύκολα χωρίς να χρειάζεσαι ένα κάρο κόλλες χαρτί, μολύβια και μια ολόκληρη γόμα λιωμένη. Μετά υπομονή να περάσουν οι λίγες μέρες που έμεναν.

Τρίτη 18/6 νωρίς το πρωί μαζευτήκαμε κι οι τρεις σπίτι μου να φτιάξουμε τα πράγματα γιατί το μεσημέρι πετούσαμε. Είχαμε δικαίωμα με τα εισιτήρια μας για τρεις χειραποσκευές και τρεις οκτάκιλες τσάντες συνολικά, στις χειραποσκευές μπήκαν όλα τα ρούχα και στις οκτάκιλες ο εξοπλισμός - δυο σκηνές, καρεκλάκια, δύο στρώματα φουσκωτά και όλα τα υπόλοιπα κατασκηνωτικά που χρειαζόμασταν αφού επιλέξαμε τη δωρεάν διαμονή στο boneyard camping, και αυτή την επιλογή θα συνεχίσουμε λογικά να κάνουμε και τα επόμενα χρόνια. Ελ. Βενιζέλος, πτήση και Βρυξέλλες. Φτάνουμε με βροχή, δε θα πω ψέματα λίγα καντήλια τα ρίξαμε αλλά η βραδινή έξοδος που ακολούθησε με καταπληκτικό φαγητό και μπύρες τα έσβησε όλα (εδώ να πω ότι το φαΐ και το ποτό στις Βρυξέλλες είναι πανάκριβο αλλά, τουλάχιστον εκεί που πήγαμε εμείς - μας πήγε δηλαδή ο ξάδερφός μου που μένει εκεί, άξιζε και το τελευταίο ευρώ που δώσαμε).

Τετάρτη 19/6, τρένο από τις Βρυξέλλες με μία αλλαγή γραμμής στην πορεία και κατά τις τρεις το μεσημέρι είμασταν στο Mol. Βόλτα στο τοπικό σούπερ μάρκετ για στοκάρισμα με τρεις σακούλες τρόφιμα και μπύρες και μετά πάλι στο σταθμό να περιμένουμε το δωρεάν λεωφορείο που σε παίρνει από εκεί και σε πάει κατευθείαν στο Graspop. Στις πέντε το απόγευμα πατούσαμε τα χώματά του, περνούσαμε τις πύλες και ορμούσαμε να στήσουμε σκηνές στο καλύτερο σημείο που θα μπορούσαμε να διαλέξουμε, κι όντως από τύχη ή εμπειρία στα κάμπινγκ διαλέξαμε ιδανικό σημείο, κοντά σε τουαλέτες και νερά αλλά σε καλό γρασίδι που θα άντεχε σε βροχή.

Μόλις στήσαμε ξεκινήσαμε τις βόλτες για να γνωρίσουμε το χώρο και μπορώ να πω ότι τον μάθαμε απέξω πολύ εύκολα και γρήγορα! Σοκαριστήκαμε από το πόσο εντυπωσιακά αλλά και πόσο κοντά είναι όλα, από τις σκηνές μας στις συναυλίες ήταν 7 λεπτά κανονικό περπάτημα, η απόσταση ανάμεσα σε κάθε stage ήταν από 2 έως 4 λεπτά και μπύρες υπήρχαν παντού. Όλα έδειχναν ιδανικά οπότε πήγαμε στο classic rock καφέ να ακούσουμε μουσική και να πιούμε καμιά μπύρα. Οι βροχές των προηγουμένων ημερών, γιατί την Τετάρτη είχε ιδανικό καιρό, είχαν πλημμυρίσει τα πάρκινγκ και είχαν οδηγήσει σε ακύρωση του pre-show warm up party που θα γινόταν την Τετάρτη στο Metal Dome, αλλά τελικά και στο classic rock καφέ με τον dj Καρλ μια χαρά περνούσε ο κόσμος κι εμείς μαζί. Αργά και κάτι τη νύχτα αποχωρήσαμε για τη σκηνή μας και ύπνο ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο φρέσκοι τις επόμενες τέσσερις ημέρες.

Μέρος δεύτερο: Οι Tool κι οι άλλοι

Πέμπτη 19/6, η μέρα ξεκίνησε με ένα γερό πρωινό από τις προμήθειες μας και μετά κατευθείαν στο κλειστό Metal Dome για το πρώτο live από τους Night Verses. Η μπανταρα από την Καλιφόρνια ήταν ισοπεδωτική, με πολύ βαρύ αλλά πεντακάθαρο ήχο που αναδείκνυε όλες τις λεπτομέρειες της μουσικής τους και παιξίματα πραγματικά εντυπωσιακά. Το σετλιστ στηρίχθηκε κυρίως στο πρώτο μέρος του εξαιρετικού "Every Sound Has A Colour In The Valley Of Night" και στο προηγούμενο "From The Gallery Of Sleep". Το εναρκτήριο "Arrival" αλλά και τα συνεχόμενα "Trading Shadows" και "Karma Wheel" ήταν οι κορυφές μιας συνολικά εξαιρετικής εμφάνισης!

Η συνέχεια ήταν άμεση, με το που βγήκαμε από το Metal Dome, απέναντι στην ανοιχτή Jupiler stage ανέβαιναν οι Erra. Έχοντας στις αποσκευές τους έναν από τους καλύτερους metalcore δίσκους της χρονιάς έδωσαν ένα πολύ δυναμικό live που στηρίχθηκε κυρίως στο καινούργιο άλμπουμ τους, "Cure". Κομματάρες όπως το "Crawl Backwards Out Of Heaven", το "Slow Sour Breed", "Pale Iris", το πιο μελωδικό "Blue reverie" έκαναν άριστα τη δουλειά τους, δείχνοντας μας και επί σκηνής ότι η μπάντα από την Αλαμπάμα έχει όλα τα φόντα να μας απασχολήσει έντονα τα επόμενα χρόνια. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι αναφορές στον προηγούμενο δίσκο με τρία κομμάτια, αυτό που όμως έλλειψε είναι η κομματάρα "Idle Wild", κρίμα γιατί το περίμενα πως και πως, δεν πειράζει την επόμενη φορά που ελπίζω να είναι στα μέρη μας..

Επιστροφή στο κλειστό Metal Dome για τους Casey, είχα απορία να δω πως θα καταφέρουν να ισορροπήσουν τις αντιθέσεις ανάμεσα στο νέο πιο μελωδικό, post υλικό τους και το πολύ πιο έντονο, θρηνητικό hardcore του παρελθόντος τους. Τελικά επέλεξαν να χωρίσουν το σετ σε δύο μέρη, το πρώτο μισό στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου στο καινούργιο "How To Disappear" και το δεύτερο μισό σε παλαιότερο υλικό τους. Προσωπικά, βρήκα το δεύτερο μέρος της εμφάνισης σαφώς καλύτερο, αλλά συνολικά η μπάντα θεωρώ πως δεν κατάφερε να γεμίσει τη σκηνή της, φαινόταν σα να μην της ταίριαζε ο χώρος και ότι θα ένιωθε καλύτερα αν βρίσκονταν σε κάποιο μικρό club της Βρετανίας. Δεν πειράζει, κρατάμε ότι το "Love Is Not Enough" του 2016 είναι ένας πάρα πολύ ωραίος δίσκος και περιμένουμε να δούμε τί έχουν να μας πουν στο μέλλον.

Για τη συνέχεια το πρόγραμμα έλεγε κανονικά Bleed From Within, αλλά ο καιρός είχε άλλη γνώμη, μια ξαφνική μπόρα μας έφερε γρήγορα στις σκηνές μας να λάβουμε μέτρα για να διασφαλίσουμε τη σωστή διανυκτέρευσή μας. Επιστρέφοντας προλάβαμε το κλείσιμο με το φοβερό hit, "The End Of All We Know" και η αίσθηση που έμεινε ακόμα και από ένα κομμάτι είναι ότι μεγάλωσαν απότομα από πέρσι που τους είδαμε στο Release, παράλληλα όση ώρα ακούγαμε από τις σκηνές μας το σετ σχολιάζαμε ότι φαίνεται να τα σπάνε όλα!

Επόμενοι στο πρόγραμμα ήταν οι Alien Weaponry, αλλά προτιμήσαμε να κάνουμε μια γύρα για δύο με τρία κομμάτια από κάθε έναν από τους Νεοζηλανδούς, τους Shadow Of Intent και Amaranthe. Προσωπικά με κέρδισαν σαφώς περισσότερο οι Amaranthe και τελικά εκεί έπρεπε να είχα επιλέξει από την αρχή, οι τρεις φωνές έδιναν πολύ ενδιαφέρουσες διακυμάνσεις και οι κολλητικές μελωδίες ήταν παντού στη μουσική τους, κέρδισαν πάντως επιπλέον ακροάσεις το επόμενο χρονικό διάστημα..

Στις 3:40 στην Jupiler stage ανέβηκαν οι Bury Tomorrow. Πάρα πολύ έντονο live με φοβερό τον Winter-Bates. Απόλυτα highlight της εμφάνισης για μένα τα "Abandon Us" και "Choke". Πολεμική εμφάνιση από τους Bury Tomorrow που δείχνουν να έχουν τα πατήματα μεγάλης metalcore μπάντας στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

Η βροχή συνεχίζονταν με αμείωτους ρυθμούς και κάπου εκεί πήραμε τη δύσκολη, αλλά σοφή όπως αποδείχτηκε, απόφαση να ξαναπάμε στις σκηνές για έξτρα μέτρα και μάλιστα να μαζέψουμε τα κάποια, λίγα ευτυχώς, νερά που είχαν περάσει στη σκηνή. Αυτό όμως ήρθε με μεγάλο κόστος γιατί έτσι χάσαμε τους Counterparts. Το "An Eulogy For Those Still Here" είναι ένας δίσκος που μου αρέσει πάρα πολύ και περίμενα πως και πως να τους δω live, δεν πειράζει πάμε παρακάτω.

Επόμενο live, που όπως ήρθαν τα πράγματα είδαμε ολόκληρο τελικά, ήταν το Kerry King στη δεξιά κεντρική σκηνή (South stage). Αν και ο δίσκος που κυκλοφόρησε δε θα μνημονεύεται από τη δισκογραφία του θρυλικού κιθαρίστα, η ομάδα που έστησε με τους Bostaph, Osegueda (Death Angel), Phill Demmel και Kyle Sanders (αδερφός του Troy Sanders και μπασίστας των Hellyeah) πίστευα ότι είναι ένα πολύ ελκυστικό πακέτο να δεις live, και όντως έτσι ήταν. Ο Mark θέριζε και ο Bostaph, παρά τα χρόνια που πέρασαν, συνεχίζει να είναι καταιγιστικός στα τύμπανα. Γενικά όλο το σύνολο δούλευε πολύ δυνατά και φυσικά το live απογειώνονταν κάθε φορά που σκάγανε οι Slayer στο σετ, κάτι που έγινε με τα Repentless, Disciple και το απόλυτο highlight "Raining Blood", που οδήγησε στο "Black Magic", μύλος όλο το Graspop προφανώς. Πόνεσε το pit αυτό…

Η συνέχεια ήταν η πρώτη φορά που σπάσαμε μεταξύ μας αφού ο ένας της παρέας πήγε στη δεύτερη κεντρική σκηνή (North stage) για Babymetal, ενώ οι άλλοι δύο κατευθυνθήκαμε προς την μεγάλη κλειστή σκηνή (Marquee) για Kvelertak. Τα σχόλια του φίλου μας για το Ιαπωνικό γκρουπ ήταν αποθεωτικά, αλλά εμείς είδαμε ένα από τα καλύτερα act της πρώτης μέρας με τους Νορβηγούς να κάνουν όργια πάνω στη σκηνή! Μπορεί το σετλιστ να στηρίχτηκε λίγο περισσότερο στο καινούργιο απ’ ότι θα ήθελα, αλλά τελικά δεν έπαιξε κανένα ρόλο. Μιλάμε για κολασμένο πάρτι, η μπάντα τα έδινε όλα στη σκηνή με ένα frontman βγαλμένο από τα νιάτα του Axl Rose με μια punk rock ‘n roll αλητεία που ξεχείλιζε από παντού! Χτυπηθήκαμε, σπρωχτήκαμε, κοπανηθήκαμε, ιδρώσαμε (ο τραγουδιστής ίδρωσε το Isengard μπλουζάκι του πολύ-πολύ περισσότερο) χορέψαμε και διασκεδάσαμε όσο δεν πάει. Μιλάμε για liveάρα όμως ε!!

Η επόμενη επιλογή ήταν ανάμεσα σε Megadeth και Ne Obliviscaris που θα μπορούσε να ήταν δίλημμα αν δεν ήταν τόσο αποθεωτικά τα σχόλια για την εμφάνιση των πρώτων στα μέρη μας. Οι Megadeth επιβεβαίωσαν τα σχόλια αυτά με τον πιο εμφατικό τρόπο στη σκηνή του Graspop, με σετλιστ φωτιά και απόδοση επιπέδου cd, μας άφησαν να ψαχνόμαστε από πού μας ήρθε. Προσωπικά ήταν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους που έχω παρακολουθήσει, ίσως μάλιστα με εξαίρεση αυτή του ‘97 που δεν την ακουμπάω, να ήταν η επόμενη καλύτερη τους. Υπέροχος Dave κουρδισμένα όλα στην εντέλεια, ηγετική εμφάνιση. Τα είπε όλα άλλωστε ο ίδιος ο Megadave, "You’ve been great, we’ve been Megadeth.."

Η συνέχεια είχε Alice Cooper, κλείσαμε τα αυτιά στις σειρήνες των All Them Witches και περισσότερο των Polyphia και μεταβήκαμε στη North Stage για να απολαύσουμε έναν από τους μεγαλύτερους performer στην ιστορία της σκληρής μουσικής. Τέτοιο ήταν το show, εμφάνιση θρύλου, εμφάνιση ηγέτη, μια παράσταση που όχι μόνο συντηρεί τον μύθο του αλλά όσο απίθανο κι αν φαίνεται προσθέτει σε αυτόν. Με φοβερή μπάντα και την τεράστια Nita Strauss στο πλάι του στηρίχθηκε σε ένα χορταστικό σέτλιστ πραγματικό best of, και το απέδωσε εξαιρετικά και με τη θεατρικότητα στο υψηλότερο επίπεδο! Άρχοντα όταν μπορείς να αποδίδεις έτσι, συνέχισε να το κάνεις μέχρι τα ενενήντα σου!!

Η βραδιά είχε ως βασικό όνομα ένα από τα μεγαλύτερα και επιδραστικότερα συγκροτήματα στη σύγχρονη rock και metal μουσική, τους Tool. Ήταν το live που περιμέναμε πως και πως, αλλά ταυτόχρονα ήταν το live που δεν είχα ιδέα πόσο αδιαπραγμάτευτα συγκλονιστικό θα ήταν! Το σετλιστ σε μια συναυλία των Tool είναι δευτερεύον κατά τη γνώμη μου, γιατί ότι και να αποφασίσουν να παρουσιάσουν φτιάχνουν τέτοιες ηχητικές εικόνες που σε μεθάνε, σε καθηλώνουν και οδηγούν στην έκσταση της απόλυτης μουσικής εμπειρίας, παρόλα αυτά στη συγκεκριμένη εμφάνιση ακόμα και το σέτλιστ ήταν απίστευτο.

Ξεκινώντας με Jambi μπήκαμε πολύ γρήγορα στη θέση που μας ήθελαν οι τέσσερις ήρωες από την Καλιφόρνια. Η κίνηση του Keenan προσωπικά με εντυπωσίασε, σαν ένα αλλόκοτο ξωτικό στις σκιές που έπαιρνε συχνά μια διαβολική υπόσταση ερμήνευε σε απόλυτο βαθμό και με απίστευτο συναίσθημα τα φωνητικά του ρόλου του, το rhythm section δεν χωράει συζήτηση είναι αριστουργηματικό, ο Danny είναι μοναδικός, ο Adam Jones μιλούσε με την κιθάρα του με μια δόση εσωστρεφούς μανίας την οποία εξωτερίκευε τελικά με τέτοιο τρόπο που όλοι γινόμασταν κοινωνοί της. "Fear Inoculum", "Rosetta Stoned" και "Pneuma" ακολούθησαν και εδώ έχω να πω πως το γεγονός ότι τα δύο κομμάτια που εκπροσώπησαν τον καινούργιο δίσκο δεν υπολείπονταν σε τίποτα από το υπόλοιπο σετ, λήγει κάθε συζήτηση για μένα περί ποιότητας του "Fear Inoculum". "Intolerance" από το "Undertow", και μέσα από την αναμονή και το χάος σκάνε εκείνες οι τεράστιες πρώτες νότες που βάζουν στη σκηνή το "Schism", οριακά κατάφερα να το διαχειριστώ συναισθηματικά αυτό, το έζησα όμως και θα το έχω για πάντα μαζί μου.

Όταν τελείωσε αυτό το έπος συνεχίσαμε χωρίς καθόλου κενό με το "The Grudge", μένοντας στον δίσκο ορόσημο με το όνομα "Lateralus". Ακολούθησε το Flood που πραγματικά ήταν από τα highlight της βραδιάς, στο πρώτο μέρος του το βάρος ήταν τόσο μεγάλο που σε λύγιζε εύκολα. Έκλεισαν με το μοναδικό εκπρόσωπο του "Aenima", το πρώτο κομμάτι του δίσκου, "Stinkfist". Για μένα δεν υπάρχει αμφιβολία, ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχω δει στη ζωή μου, μπορεί να συγκριθεί με πολύ, πολύ λίγα και δε νομίζω ότι υπολείπεται από κανένα από αυτά.

Μια φανταστική βραδιά κάπου εκεί τελείωσε κι εμείς πήραμε το λασπόδρομο, λόγω της αρκετής βροχής, της επιστροφής προς τις σκηνές μας, να κοιμηθούμε, να ξεκουραστούμε για τις επόμενες τρεις μέρες..

Μέρος τρίτο: Χωρίς πόντσο φεστιβάλ δε βγαίνει

Παρασκευή 20/6. Η μέρα ξεκίνησε στραβά, πολύ βροχή, νερά και λάσπες παντού. Εμείς να καταριόμαστε την τύχη μας, αφού είχε να βρέξει στο Graspop από το 2016 και είπε να τα ρίξει όλα τώρα. Με τα αδιάβροχα πόντσο μονίμως φορεμένα πήρα την απόφαση ότι δε θα μου το χαλάσει η βροχή, πρώτο live της ημέρας Borknagar στο κλειστό (Marquee), ωραία, βολεύει.

Η απόφαση ήταν ευεργετική, η εμφάνιση των Νορβηγών καθαρτική. Υπέροχη ατμόσφαιρα με ένα σετλιστ που πάτησε αποκλειστικά πάνω στους τρεις τελευταίους δίσκους, και πολύ καλά έκανε για μένα, γιατί αυτοί είναι πλέον και είναι εξαιρετικοί σε αυτό. Έχει μια μαγική, σαγηνευτικη γοητεία η φωνή του Vortex που σε συνδυασμό με τη μουσική τους με έκανε να ξεχάσω βροχές και λάσπες. Κορύφωση της εμφάνισης προφανώς το απίστευτο "Voices" που ήταν και μία από τις κορυφαίες στιγμές της μέρας συνολικά. "Nordic Anthem", "Up North", "Summits", "Winter Thrice" γενικά όλο το live ήταν συγκλονιστικό, κι ας υπήρχαν στην αρχή κάποια προβλήματα στο μικρόφωνο του Thomassen που έχει αναλάβει τα black φωνητικά, δεν αφαίρεσε τίποτα από τη μαγεία αυτής της εμφάνισης.

Η συνέχεια είχε αναγκαστική επίσκεψη στο merch του φεστιβάλ για να προμηθευτώ στεγνό φούτερ αφού το δικό μου έσταζε. Αποτέλεσμα να χάσω σχεδόν όλο το σετ των Hammerfall, κρίμα ήθελα να τους δω για πιο πολύ αλλά σχετικά μικρό το κακό. Το καλό νέο ήταν ότι σταμάτησε να βρέχει, το ακόμα καλύτερο ότι δε μας ξανά προβλημάτισε βροχή στο φεστιβάλ.

Συνέχεια στη South stage για Fear Factory, όπου πέρασα πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Προφανώς έχει να κάνει με το σετλιστ, αφού 8 στα 11 κομμάτια ήταν από τα "Demanufacture", "Digimortal" και "Obsolete", που τα είχα λιώσει στα early 00s. Να σημειώσουμε ότι το line up πλέον των Fear αποτελείται εκτός τους Cazares και Campos από δύο νέα μέλη, Milo Silvestro (φωνητικά) και Pete Webber (το μηχανοκίνητο πίσω από τα ντραμς). Πολύ δυνατή εμφάνιση και ευχάριστη έκπληξη!

Είχε έρθει η ώρα να ανέβει ο Bruce, ο Dickinson στη North stage. Μιλάμε για τρομερό live, ένα best of από κομματαρες, με καταπληκτική σκηνική παρουσία ερμηνείες κι εκτελέσεις αλλά και εικόνα στο background που του έδινε πολλούς πόντους. Δε θα πω πολλά άλλα θα πω να μην το χάσετε, και ότι εκεί στο tears of the dragon δεν μπόρεσα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Α ναι και που λέτε, "and so we lay, we lay in the same grave, our chemical wedding day…"

Μετά από αυτό οι δρόμοι της παρέας έσπασαν πάλι, με τον δικό μου να οδηγεί στη South stage και τους Avantasia. Λίγες ανακοινώσεις με είχαν ενθουσιάσει τόσο πολύ όσο αυτή του αγαπημένου σχήματος του Tobias Sammet, έτσι γρήγορα βρέθηκα πολύ μπροστά στη σκηνή με μεγάλη ανυπομονησία για το τι θα δω. Και τι δεν είδα ρε, μιλάμε για επικών διαστάσεων εμφάνιση, εφτά τραγουδιστές μεταξύ των οποίων ο Ronnie Atkins, ο Bob Catley, ο Karevik και δύο γυναικείες φωνές που ναι μεν δε γνώριζα αλλά ήταν καταπληκτικές. Το setlist φανταστικό, άκουσα ολόκληρο "Scarecrow", "Reach Out For The Light, "The Story Ain’t Over", "Dying For An Angel" και άλλες κομματάρες! Κορυφαίες στιγμές για μένα όμως ήταν το ανυπέρβλητο "Farewell" και το κλείσιμο με το medley των "Sign Of The Cross"/"Seven Angels". Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που είχα την τύχη να παρακολουθήσω ζωντανά μια από τις αγαπημένες μπάντες των εφηβικών μου χρόνων.

Μετά από αυτό η παρέα ξαναενώθηκε για να πάρουμε μέρος στο απόλυτο πάρτι της ημέρας, αν όχι συνολικά του φεστιβάλ. Electric Callboy κύριοι, ναι βγάλτε σπυριά σιχτιρίστε όσο θέλετε αλλά εδώ η πράξη μιλάει μόνη της, και η πράξη λέει ότι έγινε της κακομοίρας. Σχεδόν όλο το Graspop να χοροπηδάει και να χορεύει, να τραγουδάμε και να αγκαλιαζόμαστε, χρώματα και φουσκωτά παιχνίδια παντού, πάρτι λέμε. Μακάρι να έρθει κάποτε το τρένο τους από τα μέρη μας, κι αν συμβεί σας συμβουλεύω να αφήσετε στην άκρη πιθανά ορθομεταλικά ένστικτα και να διασκεδάσετε μαζί τους όσο δε φαντάζεστε. Ακούστηκαν σχεδόν όλα τα σούπερ χιτς της μπάντας και πραγματικά περάσαμε πολύ-πολύ σούπερ!

Λίγο μετά τις εννιά στη South stage βγήκαν οι πολύ αγαπημένοι Turnstile. Άλλο ένα live που περίμενα πως και πως, με πολύ ενέργεια και δύο νέα μέλη στις κιθάρες βάλθηκαν να σπάσουν τη σκηνή. Με δέκα κομμάτια από το Glow on καταλαβαίνετε ότι η έμφαση δόθηκε στο τελευταίο καταπληκτικό άλμπουμ τους. Παρά το γεγονός όμως ότι ήταν πολύ καλή η εμφάνιση, μου έμεινε η εντύπωση ότι θα τους ταίριαζε περισσότερο η μεγάλη κλειστή σκηνή (Marquee) θεωρώ ότι εκεί θα μπορούσαν να δώσουν ένα αξέχαστο live και τελικά να τα ισοπεδώσουν όλα, δεν πειράζει θέλω να ελπίζω ότι θα τους δούμε σε κλειστό κάποια στιγμή στα μέρη μας.

Στις δέκα και είκοσι στη North stage ανέβηκε το metal το ίδιο. Με ένα χορταστικό σετ και μόλις δύο κομμάτια από το καινούργιο δίσκο ("Panic Attack" και ομότιτιλο) οι Judas Priest δώσανε ένα ακόμα τεράστιο show αγνού και ειλικρινούς heavy metal. Μπορεί να μην ήταν η καλύτερη εμφάνιση τους που έχω παρακολουθήσει, αλλά με το υλικό που μας παρουσίασαν και τη φωνάρα του Halford ήταν για άλλη μια φορά επική. Πρέπει να πω ότι πλέον ο Faulkner είναι βασικός πυλώνας των εμφανίσεων τους και έχει πάρει τον αέρα μεγάλου κιθαρίστα. Highlights: το "Painkiller"; Tο "Turbo Lover"; Τα τέσσερα κομμάτια από το "Screaming For Vengeance"; Το υπέρ-έπος "Victim Of Changes"; Ξέρω ‘γω; Μπορείς να βάλεις πολλά εκεί…

Headliners της βραδιάς ήταν οι Five Finger Death Punch, στην South stage. Εντάξει οι άνθρωποι δεν υπάρχουν στα live τους, είναι φοβεροί ρε! Πολύ καλό σετλιστ με δυνατό show, τόνους ενέργειας και attitude. Μπροσταρης αδιαμφισβήτητος ο Moody που πραγματικά όργωνε τη σκηνή βγάζοντας μια άνεση του natural born killer on stage. Κορυφαίες στιγμές σίγουρα τα "Wrong Side Of Heaven", "House Of The Rising Sun", "Burn MF", "Lift Me Up" (πίστευα ότι θα ανέβαινε ο metal god στη σκηνή για να το πουν μαζί αλλά δε μας έκανε τη χάρη) και "Bleeding", όπου έγινε κακός χαμός. Σκηνικό του live που προσωπικά μου άρεσε πολύ ήταν όταν ο Moody τραγούδησε μια σειρά ρεφρέν από μπαλάντες a capella με κατάληξη το "I Remember Everything", τι φωνάρα που έχει ο άνθρωπος! Δεν είχε "Bad Company" βέβαια αλλά δεν πειράζει ήταν ένα ακόμα φοβερό live από μία μπάντα που δύσκολα θα δούμε στα μέρη μας.

Κάπου εδώ τελείωσε η δεύτερη μέρα, σκηνή, ύπνος και πάμε για ένα μεγάλο Σάββατο.

Μέρος τέταρτο: Το μεγάλο Σάββατο

Σάββατο 22/6: η μέρα ξεκίνησε με λεωφορείο για την πόλη, να πάμε σούπερ μάρκετ για restock και πίσω. Με καλό, ιδανικό βασικά, καιρό και πληρότητα σε προμήθειες ήρθε η ώρα για βόλτα στο Metal Town. Δίσκοι, cd, ρούχα με γενικά τσιμπημενες τιμές, αλλά και κάποιες ευκαιρίες. Κάναμε τα ψώνια μας και μετά Metal Dome για το πρώτο live της μέρας με τους τρομερούς Vola.

Οι Δανοί μας έδωσαν πέντε κομμάτια από το καταπληκτικό "Witness", δύο καινούργια και κάνα δυο παλιότερα. Ο πολύ όμορφος φωτισμός σε συνδυασμό με τα αψεγάδιαστα παιξίματα συνέβαλαν στην ατμόσφαιρα που φτιάχνει η μουσική των προγκρεσιβάδων και τα ταξίδια που στήνουν. Πολύ δυνατή εμπειρία από μια μπάντα που βρίσκεται στην καλύτερη της φάση.

Μετά τους Vola η παρέα έσπασε, ο ένας βρέθηκε στη Marquee για Batushka, όπου μας είπε καλά σχόλια για σκηνική παρουσία και σετλιστ, ενώ οι άλλοι δύο κατευθυνθήκαμε προς τη North stage για σούπερ πάρτι με οικοδεσπότες τους Steel Panther. Θα μιλήσω με ειλικρίνεια και θα πω ότι περάσαμε υπέροχα! Πολύ χιούμορ (ο τραγουδιστής έσκασε με μπλουζάκι Steel Panther 1987, ενώ το ντεμπούτο τους βγήκε το 2009), φουλ καλή διάθεση, φοβερό glam metal, όλα στο maximum. Τα παλικάρια το έχουν πολύ, μακάρι να έρθουν Αθήνα τελικά και θα είμαστε εκεί χωρίς δεύτερη σκέψη!

Το Σάββατο για μένα δούλεψε εναλλάξ στις δύο κεντρικές σκηνές, North και South Stage. Σειρά είχαν οι Ice Nine Kills που είναι πρόσφατο σκάλωμα μου. Με show προσαρμοσμένο στις ιστορίες τρόμου που περιγράφονται στα κομμάτια (θα ήταν πολύ καλύτερα νομίζω αν ήταν σε σκοτεινό περιβάλλον) και απόλυτο πρωταγωνιστή τον Spencer. Το σετ τους στηρίχθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στο τελευταίο τους άλμπουμ κάτι που με έκανε να έχω μερικά παράπονα, OK δηλαδή δεν παίξανε "Grave Mistake" και τίποτα από το "Every Trick In The Book" ξέρω γω..

Συνέχεια δίπλα με Mr Bungle, την ίδια ώρα ο τρίτος της παρέας έβλεπε Rotting Christ σε μια πολύ καλή εμφάνιση με το Σάκη να βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα. Στη North stage, λοιπόν, ανέβηκαν οι Mike Patton, Scott Ian, Dave Lombardo, Trey Spruance και Trevor Dunn, all-star line up όσο δεν πάει. Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό στην εμφάνιση τους ήταν η παλαβομάρα του Patton αλλά προσωπικά μιλώντας μετά το μισάωρο περίπου άρχισε λίγο να με κουράζει το συγκεκριμένο live. Δεν πειράζει είδαμε και δύο αναπάντεχες συμμετοχές, του Wolfgang Van Halen και του μπασίστα των While She Sleeps.

Οι οποίοι While She Sleeps ήταν η μπάντα που ξανά-ένωσε την παρέα, ο ένας είδε και Pain που είπε ότι ήταν φοβεροί. Οι Βρετανοί δώσανε ένα τρομερό, αλλά τρομερό όμως live. Ισοπεδωτικοί με το καλημέρα σας, τεράστιες ποσότητες ενέργειας και πολύ καλό σετλιστ που στηρίχθηκε περισσότερο στο πολύ ωραίο "Sleeps Society", αλλά με αναφορές σε μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους. Τεράστια εμφάνιση με απόλυτο highlight το "Silence Speaks" όπου ανέβηκε κι ο Oli Sykes στη σκηνή για να τη ρίξουν μαζί με τον αεικίνητο Lawrence Taylor. Μπράβο, πραγματικά μπράβο!

Ένα από τα συναυλιακά μου αποθυμενα θα ανέβαινε μετά στη North stage, οι Architects. Ένα έχω να πω, και θα το πω όσο πιο προκατειλημμένα μπορώ: «Πόσο τεράστια μπαντάρα είναι αυτοί ρε!». Το σετ έμεινε αποκλειστικά από το "Holy Hell" και μετά (με τρία κομμάτια μάλιστα από το δίσκο-απόλυτο αριστούργημα μιας ολόκληρης σκηνής), μοναδικό παράπονο μου ήταν ότι ήθελα πολύ ένα "Nihilist" κι ένα "These Colors Don’t Run". Με βασικό πυλώνα λοιπόν το προτελευταίο "For Those That Wish To Exist" πραγματοποίησαν μία φανταστική εμφάνιση. Ξελαρυγγιαστήκαμε, συγκινηθήκαμε, σπρωχτήκαμε και είδαμε τον frontman των While She Sleeps στη σκηνή να τραγουδάει μαζί με τον Carter το "Impermanence". Άντε και στη χώρα μας, όμως!

«Who’s in the house, who's in the house, Limp Bizkit is in the house, bring it on». Κολυμπηθρόξυλο ένα ολόκληρο φεστιβάλ, δεν μπορούσα να διανοηθώ πόσο φοβερό θα ήταν αυτό το live. Γελούσαμε, διασκεδάζαμε, χοροπηδάγαμε ασταμάτητα, παίζαμε ξύλο παντού. Χρονομηχανή για το 1999. Το τέλειο setlist, ακούσαμε όλες τις χιτάρες, πολλά κέφια από τον Fred που δε σταμάτησε να μας υπενθυμίζει πόσο «χαρούμενος» είναι που παίζει κάτω από τους Bring me the horizon (προσωπικά πιστεύω ότι είναι κομμάτι του act της περσόνας που έχει στήσει τόσα χρόνια). Στο "Faith" ανέβηκε στη σκηνή κι ένα εντεκάχρονο αγόρι που πήρε την κιθάρα από τον Wes και έζησε το όνειρο του! Φοβερό live, και αυτό, σε μια καταπληκτική μέρα.

Με εξαίρεση τους Tool, η μπάντα που είχα ενθουσιαστεί περισσότερο που θα έβλεπα στο Graspop ήταν οι Avenged Sevenfold και ήταν αυτό που ακολουθούσε. Το show ήταν καταπληκτικό, με πολύ όμορφα φώτα και εικόνες, καθηλωτική σκηνική παρουσία και θεατρικές διακυμάνσεις. Η απόδοση της μουσικής στην εντέλεια, οι ερμηνείες άριστες και το σέτλιστ για μένα απίστευτο. Το να ακούς στη σειρά "Nightmare", "A Little Piece Of Heaven" και "Save Me" είναι πραγματικά ονειρικό. Για μένα μετά τους Tool αυτό ήταν το καλύτερο live σε όλο το φεστιβάλ. Αν μπορούσα να προτείνω να βγει κάποιος έξω για να δει μία συναυλία χωρίς δεύτερη σκέψη θα ήταν αυτή. «Life is but a dream» λένε αυτοί, «this live is but a dream» έλεγα εγώ..

Headliners του Σαββάτου ήταν οι Bring Me The Horizon. Πριν ξεκινήσω, να πω ότι αν δεν έχετε βγάλει εισιτήριο για το Ejekt να βγάλετε άμεσα. Δεν πάει ο νους σας τι υπέρ-show και υπέρ-εμφάνιση θα παρακολουθήστε. Η παρέα σκεφτόμαστε σοβαρά να βγάλουμε κι εμείς για να το ξαναδούμε κι εδώ...

Οι Bring Me The Horizon έδειξαν πέρα από κάθε αμφιβολία και κάθε αμφισβήτηση ότι είναι πλέον σε headline status σε όλα τα επίπεδα και για όλα τα επίπεδα. Ο Oli Sykes είναι ένας από τους κορυφαίους, αν όχι ο κορυφαίος, frontman του σήμερα, πάνω στη σκηνή. Μου έβγαζε μια αύρα και έναν αέρα που έφερνε στο μυαλό μου τον Freddie Mercury (δεν τους συγκρίνω προφανώς, δεν είμαι βλαμμένος). Η ενέργεια που είχαν, οι τόνοι βάρους που είχαν βάλει επιπλέον στα κομμάτια με αποτέλεσμα να μην ακούγεται «φλωρικο» τίποτα και πουθενά, όλα τεράστια. Εννιά κομμάτια από τα δύο τελευταία άλμπουμ, τέσσερα από το κορυφαίο "Sempiterna"l, τρία από το "That’s The Spirit" και το "Mantra". Δεν είχε "Chelsea Smile" ή "Crucify Me", αλλά who cares?... οι άνθρωποι τα φέραν όλα τούμπα με ατελείωτα sing along και crowd surfing, συνεχόμενα mosh pits μέχρι και συμμετοχή ενός fan στη σκηνή για το "Antivist"... Απλά μην το χάσετε! Δεν βλέπουμε συχνά τέτοια live στη χώρα μας από μπάντες που βρίσκονται στο prime τους.

Αυτά από το Σάββατο, καθώς η επόμενη μέρα θα ήταν η τελευταία αυτού του φανταστικού τετραήμερου.

Μέρος πέμπτο: Fireworks Graspop, Fireworks!

Η Κυριακή 22/6 με βρήκε να ξυπνάω κρυωμένος, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δε θα χαλούσε την τελευταία μέρα. Πρωινό, ντεπόν, πολύ νερό, καρεκλάκι στην τσάντα για να μπορώ να ξεκουράζομαι και έφυγα για το πρώτο live.

Wargasm στη Marquee, έχει γίνει ψιλοχαμουλης με δαυτους και αυτό αποτυπώθηκε στην προσέλευση του κόσμου. Σίγουρα είχαν πάρα μα πάρα πολύ ενέργεια στη σκηνή αλλά ερμηνευτικά, η άποψη μου, είναι ότι κάπου δεν έβγαινε πολύ καλά το live. Σίγουρα παίζει κι ένα ρόλο ότι το υλικό τους ποτέ δε με κέρδισε και έσκασα βασικά ψιλο φασέος. Ο κόσμος πάντως έδειχνε να καραγουστάρει.

Επόμενοι στη Jupiler stage οι πολύ δυνατοί Zulu. Με σημαίες ενωμένης Αφρικής αλλά και Παλαιστίνης στη σκηνή βγήκαν με τρελές δυνάμεις. Πολύ καλό live που ανέδειξε τις έντονες αντιθέσεις της μουσικής τους δίνοντας όμως έμφαση στην hardcore πλευρά τους. Δημιούργησαν τελικά ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Περιμένουμε, ανυπόμονα, το μέλλον τους.

Μετά από τους Zulu άφησα ένα μισάωρο κενό να ξεκουραστώ, επόμενο live οι Better Lovers. Η μπάντα αποτελείται από τον Greg Puciato και μέλη των Every Time I Die και Fit For An Autopsy. Φασεος κι εκεί, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι οι άνθρωποι τα σάρωσαν όλα, φοβερή σκηνική παρουσία, ενέργεια, τρελός frontman ο Greg! Live δυναμίτης, από τα καλύτερα που είδα συνολικά στη Jupiler Stage.

Δέκα λεπτά μετά το τέλος των Better Lovers στη South Stage ανέβηκαν οι Extreme του φοβερού Nuno Bettencourt. Μου έκανε εντύπωση ο φοβερά συμπαγής ήχος που είχαν για hard rock μπάντα, ενώ δε μου έκανε καμία εντύπωση το πόσο μα πόσο μεγάλος κιθαρίστας είναι ο Nuno. Το σετλιστ ευτυχώς περιείχε πέντε κομμάτια από το "Pornograffitti" που είναι ο μοναδικός δίσκος τους που έχω ακούσει αρκετά. Γενικά ένα πολύ καλό live με πολύ καλή σκηνική παρουσία και από τον Gary Cherone και τους υπόλοιπους! Highlight το ακουστικό σόλο του Bettencourt που οδήγησε στο φοβερό "More Than Words".

Επόμενοι ήταν στην North stage οι Black Stone Cherry, οι οποίοι ξεκινούσαν με 15 λεπτά διαφορά από τον Ihsahn στη Marquee. Εδώ λοιπόν έρχεται η μαγκιά της διαμόρφωσης του χώρου στο Graspop Metal Meeting, καθώς είναι τόσο εύκολη και γρήγορη η μετάβαση από σκηνή σε σκηνή που πρόλαβα να ακούσω δύο ολόκληρα κομμάτια Black Stone Cherry (το αγαπημένο μου "Me And Mary Jane" και το "Again") και να είμαι μέσα στη Marquee on time για να προλάβω τον Ihsahn μαζί με την παρέα χωρίς να χάσουμε δευτερόλεπτο.

Ο Ihsahn έδωσε ένα πολύ καλό live, στηρίχθηκε κυρίως στο καινούργιο, τρομερό, ομώνυμο του άλμπουμ αλλά έκανε ένα γρήγορο πέρασμα και από τα "Arktis" και "Amr". Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι έβαλε δύο κομμάτια από το EP "Telemark" αφήνοντας εκτός όλους τους δίσκους από το φοβερό "Das Seelenbrechen" και πίσω. Δυστυχώς, λόγω προγράμματος, χάσαμε το τελευταίο "A Taste Of Ambrosia" (το ακούγαμε φεύγοντας) για να είμαστε στην ώρα μας στη South stage για Rival Sons.

Rival Sons on stage, με μπροσταρη τον εκπληκτικό, ξυπόλυτο, Jay Buchanan δώσανε μια τρομερή εμφάνιση. Με αέρα μεγάλης, πλέον, ροκ μπάντας έκαναν τη μία ώρα τους να φαίνεται πολύ λίγη για να χορτάσεις. Στο σετλιστ όλοι θέλαμε κι άλλα κομμάτια, άλλος ζητούσε το "Feral Roots", εγώ τα "Shooting Stars", "Darkside" και "Mosaic", αλλά γενικά όλοι συμφωνήσαμε ότι είδαμε φοβερό live. Κάποιος διοργανωτής που διαβάζει, μήπως να σκεφτόταν ένα full show στα από δω μέρη μας, ίσως;

Μετά τους Rival sons, και με τον πυρετό να ανεβαίνει, έκανα ένα διάλειμμα για καμιά ώρα και επέστρεψα για Corey Taylor. Ωραίο live με τελείως διαφορετικό vibe από αυτά και των Slipknot και των Stone sour. Δεν ξετρελάθηκα, εκτός από την κορυφαία στιγμή όταν έριξε στο τραπέζι το απίστευτο "Snuff". Οκ, διασκεδαστική εμφάνιση γενικά αλλά ως εκεί, βέβαια χάσαμε τα δύο τελευταία κομμάτια ("Through Glass" και "Duality") που υποθέτω ότι θα ήταν στα highlight της εμφάνισης αλλά δε γινόταν αλλιώς γιατί στο Metal Dome έβγαιναν οι Karnivool.

Οι Karnivool λοιπόν ήταν απλά συγκλονιστικοί. Μαγικό live, με υπέροχη υποστήριξη από το φωτισμό και τις εικόνες του background αλλά στο προσκήνιο τη φανταστική μουσική τους. Καλύτερη στιγμή, υποκειμενικά το "Deadman", αντικειμενικά τα "Goliath" και "Themata", και φυσικά το «It’s a newwww daayyy»… Πραγματικά συγκλονιστικοί, ανάμεσα στις καλύτερες εμφανίσεις ολόκληρου του φεστιβάλ!

Μετά τους Αυστραλούς προγκρεσιβάδες, και με τον πυρετό να ανεβαίνει είχα μια δύσκολη απόφαση να πάρω. Να κάψω Slaughter To Prevail και Igorrr για να κοιμηθώ, μεγαλώνοντας έτσι τις πιθανότητες να παρακολουθήσω το τελευταίο headline του φεστιβάλ, τους Machine Head, ή να ρισκάρω και αν αντέξω, άντεξα. Τελικά επέλεξα να ξεκουραστώ, μάλλον σωστά γιατί έτσι κατάφερα να δω σε αρκετά καλή κατάσταση τους Machine fuckin’ Head. Οι υπόλοιποι της παρέας πάντως είχαν να πουν τα καλύτερα για Slaughter και ειδικά για Igorrr. Το live του Γάλλου το βάλανε στα καλύτερα της μέρας, κρίμα ειδικά αυτό ήθελα να το δω!

Αφού μάζεψα δυνάμεις κατευθύνθηκα στη North Stage (τυπικά headline της βραδιάς ήταν οι Scorpions για αυτό είχαν πάρει τη South Stage, αλλά το φεστιβάλ έκλεισαν οι Machine Head). Ο Robb Flynn και η παρέα του ήταν οι απόλυτοι οδοστρωτήρες. Βγήκαν με "Imperium" και στο διάβα τους έριχναν ότι στεκόταν όρθιο. Ακούμπησαν σε όλη τους την ιστορία παίζοντας ένα με δύο κομμάτια από κάθε δίσκο. Highlights δε ξεχωρίζεις, υπήρξαν αλλά όλο το live ήταν τόσο ισοπεδωτικό, από την αρχή ως το τέλος που δεν έχει νόημα να μιλήσουμε μεμονωμένα για στιγμές. Τεράστια εμφάνιση, δεν ξέρω αν ήταν η κορυφαία τους που έχω δει, αλλά σίγουρα ήταν η πιο «μεγάλη».

Τα live στο Graspop έκλεισαν με θόρυβο, πολύ θόρυβο, αλλά και τα καθιερωμένα πυροτεχνήματα. Κρυώσαμε, κουραστήκαμε, αρρωστήσαμε, εξαντληθήκαμε, περπατήσαμε σε λάσπες και σκουπίσαμε νερά απ’ τη σκηνή μας, αλλά τελικά ήταν μια από τις κορυφαίες εμπειρίες της ζωής μας, και θα το ξανακάνουμε του χρόνου χωρίς δεύτερη σκέψη.