Cat Power @ Floyd, 30/05/25

Το πόσο σπουδαίος καλλιτέχνης είναι ο Bob Dylan και το πόσο καθοριστικός έχει υπάρξει για τη rock μουσική όπως την ξέρουμε εμείς έχουν αναλυθεί τόσο στο buyer’s guide της ιστοσελίδας μας για τον κύριο Zimmerman, όσο και σε όσα μας είπε η ίδια η Cat Power εν όψει αυτής της εμφάνισής της. Το ρεζουμέ είναι ότι η Chan Marshall έβγαλε πριν δύο χρόνια έναν ζωντανό δίσκο στον οποίο παίζει ακριβώς τον ζωντανό δίσκο του Dylan "The 1966 Royal Albert Hall Concert", πλέον περιοδεύει τον κόσμο παρουσιάζοντάς τον και τώρα είχε έρθει η σειρά μας.

Η καλλιτεχνική και η ιστορική αξία του συγκεκριμένου δίσκου είναι δεδομένη και το ερώτημα ήταν κατά πόσο θα καταφέρναμε να συνδεθούμε μαζί του δια μέσου της αγγελιοφόρου. Η μόδα του να μην υπάρχει support σχήμα δε με βρίσκει καθόλου αντίθετο. Σε περιπτώσεις μάλιστα όπως η συγκεκριμένη, που ήταν μια αυστηρά θεματική συναυλία (αντίθετα με την προηγούμενή της), αυτό είναι μέχρι και θετικό. Λίγο μετά τις δέκα η Cat Power και δύο ακόμα μουσικοί έλαβαν θέση στη σκηνή του Floyd.

Με μόνα μέσα την ακουστική κιθάρα του Henry Munson, τη φυσαρμόνικα του Sasha Smith και την πολύ ωραία και ώριμη φωνή της Cat, η μαγεία των τραγουδιών του Dylan αποκαλύφθηκε μπροστά μας. Το "Visions Of Johanna" ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, με τον πλούτο των στίχων να καθηλώνει. Το "It’s All Over Now, Baby Blue" πήρε μεγάλο χειροκρότημα, ως πιο γνωστό κομμάτι, ενώ πριν από το "Desolation Row" η Cat μας είπε μια μικρή ανάμνησή της για το πόσο εντυπωσιακό ήταν ότι στα νιάτα της το τραγούδι αυτό παιζόταν στο ραδιόφωνο (είναι πάνω από δέκα λεπτά).

Το "Mr. Tambourine Man" φάνηκε ότι ήταν το πιο έντονο συναισθηματικά κομμάτι της βραδιάς για την Chan. Αυτό είχε ίσως να κάνει και με το ειδικό βάρος που κουβαλάει για την ίδια ως διάλογος για την απεγνωσμένη ανάγκη αλλαγής, όπως το είχε χαρακτηρίσει στην προ εβδομάδων κουβέντα μας. Μάλιστα, το αφιέρωσε σε όσα παιδιά δε θα το ακούσουν ποτέ στη ζωή τους, που αν το σκεφτεί κανείς είναι αρκετά στενάχωρο.

Κάπου εκεί τελείωσε το ακουστικό set και χωρίς διάλειμμα, έκανε την εμφάνισή της η ηλεκτρική μπάντα. Στην περιοδεία που το έκανε αυτό ο Dylan, πολλές φορές οι αντιδράσεις του «προδομένου» κοινού παρέπεμπαν σε μνημόσυνο. Εξήντα χρόνια μετά εμείς ζήσαμε ένα πανηγύρι, με τον Dylan να στέκει απολύτως δικαιωμένος από την Ιστορία. Παρεμπιπτόντως, ας μην ξεχνάμε ότι το συγκρότημα που τον συνόδευσε σε εκείνη την περιοδεία όπου έβαλε τα όργανα στην πρίζα και γέννησε το rock ήταν στην ουσία οι The Band, πριν ακόμα δισκογραφήσουν.

Στο ηλεκτρικό set νομίζω ότι όλοι καταλάβαμε τη διαφορά ενέργειας σε σχέση με το ακουστικό. Το "Tell Me Momma" μας έβαλε κατ’ ευθείαν στο ηλεκτρικό κλίμα – πρόκειται για κομμάτι που ο Dylan έχει παίξει μόνο στη συγκεκριμένη περιοδεία και δεν έχει κυκλοφορήσει σε studio εκτέλεση. Η μπάντα ήταν ορεξάτη και δουλεμένη και ο ήχος τους γεμάτος και ζεστός. Εμείς πλέον είχαμε γίνει πιο θορυβώδεις, πιο ενθουσιώδεις και πιο συμμετοχικοί. Όπως και να το κάνουμε, ο ηλεκτρισμός είναι ένας καταλύτης ικανός να οδηγήσει σε απελευθέρωση σημαντικών ποσοτήτων ενέργειας κι αυτό ήταν που ζήσαμε στο δεύτερο μέρος της συναυλίας.

Ήδη από το "I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)" οι φωνές άρχισαν να πυκνώνουν. Το ορμητικό και με πανέμορφο χαλί από τα πλήκτρα "Baby, Let Me Follow You Down" έβγαλε τον καλύτερο συνεργατικό εαυτό των μουσικών (Sasha Smith στο πιάνο, Henry Munson στις κιθάρες, Dan Potruch στα τύμπανα, Jordan Summers στο Hammond, Adeline Jasso στην κιθάρα και Matt Schuessler στο μπάσο). Ο ήχος τους ακούστηκε πολύ μεστός στο "One Too Many Mornings" και γενικώς από όλα τα κομμάτια που παίχτηκαν στο δεύτερο μέρος της συναυλίας είχαμε κάτι να πάρουμε ως κοινό.

Χωρίς να το καταλάβουμε περάσαμε στο σπουδαίο και αργόσυρτο "Ballad Of A Thin Man", όπου οι τόνοι έπεσαν λίγο και συντονιστήκαμε με τις απορίες του πρωταγωνιστή, του κυρίου Jones. Μετά από τις απαραίτητες συστάσεις των μουσικών και παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, δε βρέθηκε κάποιος να αναπαραγάγει την ιαχή "Judas!" και το "Like A Rolling Stone" ξεκίνησε λίγο ορφανό. Το οποίο και ήταν το μοναδικό, αν θυμάμαι, κομμάτι στο οποίο συνοδεύσαμε την Cat στα φωνητικά. Κάπου εκεί φτάσαμε στο τέλος. Γνωρίζαμε ακριβώς τι θα βλέπαμε και είδαμε ακριβώς αυτό.

Η εντύπωση που έμεινε σε μένα προσωπικά είναι πως το ηλεκτρικό μέρος ήταν πολύ καλό για να είναι τόσο μικρό. Σίγουρα η δομή του δίσκου είναι συγκεκριμένη και τα περιθώρια αυτοσχεδιασμών ή παρεκκλίσεων δεν είναι μεγάλα, όμως χρειαζόμουν λίγο ακόμα ηλεκτρισμό. Η μπάντα ήταν φανταστική, ο ήχος τους ήταν δουλεμένος και όμορφος και αν είχαν παίξει κάτι παραπάνω όλοι μαζί μετά την απόδοση του δίσκου του Dylan θα ήμουν πιο χαρούμενος. Κατά τα άλλα όμως, η συναυλία ως παρουσίαση του ιστορικού "The 1966 Royal Albert Hall Concert" ήταν όσο τίμια την περιμέναμε. Ιούδα τον έλεγαν τότε, Προμηθέας ήταν τελικά ο Bob.