Ductape, Mechanimal @ Arch Club, 01/11/25

Η νύχτα άπλωσε τα μαύρα της πέπλα πάνω από τη βασιλεύουσα είχε γράψει ένας μεγάλος (ή και όχι τόσο μεγάλος) χαρακτήρας. Οι Ductape μπορεί να μετακόμισαν από την Κωνσταντινούπολη στην Άγκυρα, ωστόσο τα μαύρα τους τα πέπλα όταν τα απλώσουν σε οποιαδήποτε πόλη, κάτι όμορφο συμβαίνει. Όπως μας είπαν πρόσφατα και οι ίδιοι, δεν πρόκειται να σε γνωρίσει ποτέ κανείς ως καλλιτέχνη αν δεν κάνεις συναυλίες, γι’ αυτό και κίνησαν για μια τεράστια περιοδεία στην Ευρώπη κι αργότερα στην Αμερική. Πρώτος τους σταθμός η Αθήνα, την οποία ομολογούν πως αγαπούν πολύ, κι εγώ με τη σειρά μου είχα ομολογήσει πως μετά την εκθαμβωτική τους εμφάνιση παρέα με τους Drab Majesty, έπρεπε να τους δούμε headliners.

Όλα φαινόντουσαν ειδυλλιακά μέχρι τη στιγμή (την αρκετά τελευταία στιγμή) που ενημερώθηκε το κοινό ότι τελικά ο χώρος διεξαγωγής θα ήταν το Arch και όχι το Aux - θα επαναληφθώ αλλά δεν μπορώ να σημειώσω εκ νέου πως, είναι πολύ μεγάλη ταλαιπωρία για ανθρώπους που δεν διαθέτουν δικό τους μέσο να μετακινούνται στους συναυλιακούς χώρους που βρίσκονται πολύ απομακρυσμένοι από τα μέσα στην περιοχή του Ρέντη, πολλώ δε μάλλον αν αυτή η αλλαγή συμβαίνει την ίδια την ημέρα της συναυλίας και δεν έχουν προνοήσει για αυτή τους τη μετακίνηση. Κρατάμε ως θετικό τον όμορφο και αρκετά καλό σε ακουστική, εσωτερικό χώρο της νέας τοποθεσίας του Arch Club.

Κάπως αργοπορημένα από το ανακοινωθέν πρόγραμμα, ο κόσμος πλέον έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται. Το χρέος του να ζεσταθούμε, αναλαμβάνουν οι έμπειροι συντοπίτες μας Mechanimal. Το Αθηναϊκό ντουέτο μουσικών που απαρτίζεται από τις συνθέσεις το Γιάννη Παπαϊωάννου και Freddie F., δεν δυσκολεύτηκε να κερδίσει το κοινό. Ένα κοινό που βασικά είναι παλιοί του γνώριμοι, αφού οι Mechanimal δραστηριοποιούνται σχεδόν δεκαπέντε χρόνια τώρα στην αθηναϊκή σκηνή, τους αγκάλιασε απευθείας. Τα synthesizers και η βαθιά φωνή του Feddie γνωρίζουν καλά πως να καλούν το σκοτάδι και τραγούδι το τραγούδι, παρέσυραν ολοένα και περισσότερο τον κόσμο στο ζητούμενο της βραδιάς: το χορό.

Είναι πάρα πολύ όμορφο και γαλήνιο να παρατηρείς την αλληλεπίδραση δύο ανθρώπων που συμπορεύονται εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά όταν μιλάμε για ένα σχήμα κολλεκτιβικής φύσεως, μιας που οι Mechanimal έχουν υπάρξει σε πολλές διαφορετικές μορφές ανά τα χρόνια, με το συγκεκριμένο δίδυμο όμως να αποτελεί τον πυρήνα. Είναι ακόμη πιο όμορφο όταν ακομπλεξάριστα ανοίγουν τη βραδιά για ένα σχήμα αρκετά νεότερό τους (σε χρόνια ύπαρξης) αλλά και η αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Από το ένα ντουέτο στο άλλο, οι Mechanimal έδωσαν το ιδανικό έναυσμα.

Παραδοσιακά όπως τους θυμάμαι, η Çağla και ο Furkan που αποτελούν τους Ductape, ανεβαίνουν στη σκηνή για να στήσουν οι ίδιοι τον ήχο τους και να κάνουν το τελικό sound check, πράγμα που πάντα μου κάνει θετική εντύπωση στα συγκροτήματα και μου δείχνει πόσο προσγειωμένα είναι. Δεν υπήρχε αμφιβολία βέβαια, αφού κατά την έναρξη της εμφάνισής τους ήταν έξω με τον κόσμο και λέγανε τα νέα τους. Όταν τα πάντα ήταν έτοιμα, οι Ductape δεν αφήνουν δευτερόλεπτο να πάει χαμένο - η Çağla με το γνωστό της τρόπο ξεκινά να χοροπηδά σαν μικρό κορίτσι σε λούνα πάρκ. Μόνο που αυτό το λούνα παρκ είναι στοιχειωμένο από τους ενήλικούς μας δαίμονες, τους οποίους διώχνουμε μακριά με την post punk παλέτα που μας προσφέρουν οι Ductape και φυσικά, το χορό.

Μερικές φορές ξεχνάμε πόσο σημαντικό κομμάτι της διασκέδασής μας είναι ο χορός. Οι συναυλίες είναι πνευματικοί χώροι που άλλοτε η κατάσταση το σηκώνει κι άλλοτε είναι εντελώς αταίριαστος ο χορός. Στην προκειμένη περίπτωση, οι Ductape μας θύμισαν τι σημαίνει μια μπάντα πραγματικά να σε ξεσηκώνει και να χορεύεις λες και βρίσκεσαι σε club. Φυσικά με επίκεντρο την πιο πρόσφατη δουλειά τους, "Echo Drama", το τούρκικο ζεύγος έχει μάθει ήδη καλά πως να δίνει συναυλίες που εκτοξεύουν τη διάθεση. Το "Veil Of Lies" δεσπόζει ως το τραγούδι - μεγάλη επιτυχία που του αρμόζει. Η Çağla, σαν μια ξανθιά, νεαρή Siouxie εντυπωσιάζει με την φυσική της κατάσταση μιας που δεν σταματά να χορεύει αλλά και με την παρουσία της - τα εκπληκτικά της μανίκια όντως σαν πέπλο συνοδεύουν τις έντονες χορευτικές της κινήσεις ως αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της της φύσης.

Μεγάλες στιγμές ζούμε φυσικά και με την εκτέλεση του "Ölüm günüm", της συνεργασίας τους με τους She Past Away, αλλά και του single "Fine" από τον επερχόμενο δίσκο τους. Πολλά όμορφα πράγματα είχαν μαζεμένα για εμάς οι Ductape. Το πιο αναμενόμενο, η καθιερωμένη τους διασκευή στο "Marian" των The Sisters Of Mercy. Το πιο αναπάντεχο, η εκτέλεση του πρώτου κομματιού που έγραψαν ποτέ, του "Neurotic Passion" από το πρώτο τους EP. Στο πλάι της Çağla, πάντα σαν τον αγαθό γίγαντα που είναι, ο Furkan αφήνεται κι εκείνος εντελώς στο ρυθμό που δημιουργεί ο ίδιος, με το μπάσο ως προέκταση του χεριού του.

Μα ο κόσμος, πόσο υπέροχος! Συχνά παραπονιόμαστε για τις κουβέντες που ακούμε τριγύρω μας κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας, καθώς αυτό μοιάζει με έλλειψη σεβασμού για τους μουσικούς. Ωστόσο είναι περιπτώσεις που το κοινό αποτελεί πραγματικά παράγοντα για να διασκεδάσεις περισσότερο και να πεις πως μια συναυλία ήταν υπέροχη. Σταδιακά, οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν στο Arch Club άρχισαν να παρασύρονται αναντίρρητα στους Ductape. Είναι κάτι μεθυστικό στην ενέργεια αυτής της μπάντας που δεν αφήνει περιθώρια να ξεφύγεις, ή να πας στη συναυλία «για να πιεις τη μπυρίτσα σου». Εδώ δεν έχει πολλά πολλά, θα χορέψεις, χωρίς κανείς πέραν του εαυτού σου να σε αναγκάζει.

Σε αυτό το υπέροχο κλίμα που έχουν στήσει οι Ductape, εξαντλούν όλον τον κατάλογο κομματιών που έχουν προετοιμάσει μα σίγουρα δεν είναι έτοιμοι να φύγουν. Μας ρωτάνε τι θέλουμε να ξανακούσουμε, κι έτσι τα "Closer" και "Veil Of Lies" λειτουργούν ως ένα τύπου encore - μαζί με το "Never" - που συναρπάζει. Το ποδαρικό της Αθήνας, μάλλον έδωσε την καλύτερη τύχη στους Ductape για να οργώσουν τους επόμενους μήνες τον κόσμο, όπως και τους αξίζει αλήθεια. Μια φρέσκια μπάντα των καιρών μας με απρόσκοπτη ενέργεια που θα είμαστε εδώ για κάθε επόμενό τους βήμα.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης