The Cranberries, Rosebleed @ Θέατρο Βράχων, 14/07/10

15/07/2010 @ 12:06
Βράδυ καθημερινής, εν μέσω καλοκαιριού και έπειτα από τόσες μεγάλες και ακριβές συναυλίες, είναι πάντα όμορφο να βλέπεις ένα κατάμεστο Θέατρο Βράχων, να αδημονεί να υποδεχθεί τους  Cranberries.



Έτσι γέμισαν εύκολα τα γύρω πάρκινγκ και η ουρά στα εισιτήρια ήταν ιδιαίτερα μακριά, κάνοντάς μας να ταλαιπωρηθούμε λίγο (όπως όλοι άλλωστε), αλλά συνάμα να χάσουμε και το μεγαλύτερο μέρος του set των Rosebleed. Από όσο καταφέραμε να προλάβουμε όμως, καταλάβαμε πως οι Rosebleed μέρα με τη μέρα και live με το live μεγαλώνουν σαν συγκρότημα και κάνουν βήματα μπροστά, καθώς είναι εμφανές πως η εμπειρία των συνεχιζόμενων μεγάλων live τους κάνει να πατάνε καλύτερα πάνω στη σκηνή. Και εις ανώτερα λοιπόν.



Η ώρα έχει περάσει 21.30, το θέατρο, αλλά και τα γύρω βράχια, είναι ήδη γεμάτα (παρεμπιπτόντως, καιρό είχα να δω το Θέατρο Βράχων τόσο γεμάτο), όταν οι Cranberries πάτησαν στη σκηνή και αρχίζοντας με το “Analyze” έδειξαν ότι ήταν σε μεγάλα κέφια.



Η Dolores, αν και μας ενημέρωσε πως η ζέστη της Αθήνας την είχε καταβάλει, ήδη από την προηγούμενη, ήταν ιδιαίτερα κεφάτη και ζωηρή. Από την αρχή της συναυλίας έδειξε πως ήρθε να γιορτάσει τα είκοσι χρόνια του συγκροτήματος μαζί με το αθηναϊκό κοινό, που έχει αγκαλιάσει στο παρελθόν τόσο την ίδια, όσο και τους ίδιους τους Cranberries.



Συνέχεια με το “Animal Instinct”, το οποίο προλόγισε λέγοντας ότι το έγραψε όταν ανακάλυψε για πρώτη φορά ότι είναι έγκυος, πράγμα που φαίνεται και από την γλυκύτητα των στίχων του. Καθώς τα κομμάτια κυλούσαν, οι αναφορές της Dolores ανάμεσα στα διαλείμματα έδειχναν πόσο σημαντική είναι για εκείνη τόσο η μητρότητα, όσο και η οικογένεια, καθώς τα σχόλιά της αναφέρονταν ως επί το πλείστον στην εποχή που έγραφε το κάθε τραγούδι και στις οικογενειακές καταστάσεις που την οδήγησαν στο να γράψει τους αντίστοιχους στίχους.



Ένα πράγμα που άφησε όλους μας και πάλι έκθαμβους, δεν είναι μόνο η έκταση και η ένταση της φωνής της Dolores, αλλά ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι την έχει προστατεύσει / συντηρήσει σε τέτοιο υψηλό επίπεδο απόδοσης, όπου τα τραγούδια εκτελέστηκαν πιστότατα και ομορφότατα. Σε στιγμές βέβαια, κάποιες πάσες στο κοινό για το καθιερωμένο (ειδικά για τον Έλληνα) sing-along θα μπορούσαν να λείπουν (όπως οι κραυγές που δεν ακούσαμε στο “Zombie”).



Ευτυχώς ή δυστυχώς για τους υπόλοιπους Cranberries, η σκηνική τους παρουσία συνοψίζεται στην φράση “one woman show”, καθώς όλα τα φώτα και τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω στη νύμφη πίσω από το μικρόφωνο. Αλλά και πώς να μην ήταν άλλωστε, όταν η υπόλοιπη μπάντα που την συνοδεύει είναι τόσο τραγικά νεκρή ερμηνευτικά, σε σημείο που θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί αν είναι session ή όχι. Ευτυχώς η Dolores πήρε όλο το live πάνω της και κατάφερε όχι μόνο να ερμηνεύσει τα κομμάτια εξαιρετικά, αλλά παράλληλα να κερδίσει το κοινό και να κάνει και κάποιου είδους χορευτικά, τα οποία ναι μεν ήταν χαριτωμένα, αλλά όχι πάντα και τόσο καλαίσθητα. Πάντως, φωνή θελήσαμε να ακούσουμε, φωνάρα ελάβαμε και ο καθένας που ήταν παρόντας μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος για την επιλογή του.



Στα του κοινού τώρα, η συναυλία των Cranberries απέδειξε για άλλη μια φορά τη δύναμη του ραδιοφώνου, καθώς τα κομμάτια που είχαν περισσότερο airplay τα τελευταία χρόνια (“Linger”, “Dreams”,”Promises”,”Ode To My Family”, “Salvation”,”Animal Instict”, ”Zombie”, “Just My Imagination” – ωπ δεν είναι και λίγα) τραγουδήθηκαν με στεντόρεια φωνή, αλλά στα υπόλοιπα η συναυλία σαφώς χαλάρωνε, καθώς ναι μεν οι Cranberries τα απέδιδαν με μαεστρία, αλλά το κοινό δεν μπορούσε να ακολουθήσει.



Παράλληλα, παρότι το θέατρο ήταν γεμάτο, πέρα από τις 3-4 πρώτες σειρές, δεν παρατηρήσαμε κάποιο ιδιαίτερο χαμό, ακόμα και στα πιο δυνατά κομμάτια των Ιρλανδών. Πράγμα που αποδεικνύει πλέον (καθώς φέτος το είδα σε όλες τις συναυλίες που παρευρέθηκα… και ήταν πολλές), ότι το «καλύτερο κοινό της Ευρώπης» άρχισε σιγά σιγά να περνά σε μια συναυλιακή ενηλικίωση, όπου το πάθος μετριάζεται και οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, καθώς πλέον ο μέσος οπαδός έχει δει πολλά ονόματα, ξέρει να κρίνει και δεν παθιάζεται (καλώς ή κακώς) όπως πριν πέντε χρόνια.



Κλείνοντας, μπορεί μεν να χάσαμε από το set το εξαιρετικό “Ordinary Day” από την πρώτη solo δουλειά της Dolores, αλλά μετά από απαίτηση του κοινού, ακούσαμε στο encore και το “Promises” στη θέση του, κομμάτι σαφέστατα αγαπημένο, αλλά όλως περιέργως όχι μονιμοποιημένο στα set των Cranberries.



Οι Ιρλανδοί ήρθαν να γιορτάσουν τα είκοσί τους χρόνια στην Αθήνα και για δώρο μας έφεραν ένα πολύ δυνατό setlist και μια συναυλία αξιομνημόνευτη. Φεύγοντας μας υποσχέθηκαν ότι θα επιστρέψουν του χρόνου, με νέο υλικό. Μένει να δούμε αν θα είναι αλήθεια ή “Just Our Imagination”…

Setlist:
Analyze
Animal Instinct
How
Dreaming My Dreams
Linger
Wanted
Just My Imagination
When You’re Gone
Switch Off the Moment (Dolores solo)
Desperate Andy
Time Is Ticking Out
I Can’t Be With You
Ode To My Family
Free To Decide
Salvation
Ridiculous Thoughts
Zombie
--------------------------------
Shattered
Still Can't Recognize The Way I Feel
Promises
Dreams

Λουκιανός Κοροβέσης
  • SHARE
  • TWEET