«A Buyer's Guide»: The Cure

Οδηγός αγοράς για ένα πραγματικά εμβληματικό συγκρότημα!

Δεν χρειάζεται τεράστιος πρόλογος για να εξηγήσουμε πόσο σπουδαίο συγκρότημα είναι οι Cure. Το έχουν αποδείξει οι ίδιοι πάρα πολλές φορές στο σαράντα χρόνια της καριέρας τους. Από το “Killing an Arab” και τα πρώτα τους βήματα στα τέλη της δεκαετίας του 1970 μέχρι τη στροφή τους σε πιο σκοτεινά μονοπάτια, η οποία τους χάρισε τεράστια αναγνώριση τη δεκαετία του 1980, ο Robert Smith και οι διάφοροι μουσικοί συνοδοιπόροι του στην καριέρα τους μας έχουν χαρίσει κάμποσες σπουδαίες στιγμές. Και δικαίως στην πορεία τους εδραιώθηκαν ως ένα από τα σημαντικότερα και πιο χαρισματικά συγκροτήματα του εναλλακτικού ήχου.

The Cure

Εξάλλου, οι Cure, σε αντίθεση με πολλά άλλα συγκροτήματα της γενιάς τους, όταν συνειδητοποίησαν πως ίσως να μην έχουν πολλά πράγματα να πουν πια επέλεξαν την σιωπή με αποτέλεσμα να έχουν περάσει 11 χρόνια από την τελευταία τους κυκλοφορία. Η επιστροφή τους λοιπόν στην Αθήνα, 14 χρόνια μετά την τελευταία φορά που έπαιξαν εδώ, αποτελεί μια ιδανική αφορμή για να βουτήξουμε στη δισκογραφία τους.

Μια δισκογραφία πολύ πλούσια και με αρκετές δυσκολίες ώστε να ταξινομηθεί. Εμείς πάντως προσπαθήσαμε και σας παρουσιάζουμε έναν οδηγό ώστε να προετοιμαστείτε επαρκώς για την επικείμενη εμφάνιση τους.

Spotify Playlist

 
The Cure - Pornography

Pornography
(Fiction, 1982)

Κάθε φόρα που έρχεται η στιγμή να μιλήσω για το "Pornography" συνειδητοποιώ ότι μάλλον δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω πόσο τεράστιος δίσκος είναι. Πριν ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις, οι Cure ήταν στα όρια της διάλυσης αφού ο Robert Smith βρισκόταν στη δίνη μιας βαριάς κατάθλιψης και το συγκρότημα ήταν εξουθενωμένο από τις συνεχείς περιοδείες. Με τον Smith να έχει πειστεί ότι αυτό θα είναι το αποχαιρετιστήριο άλμπουμ τους, το "Pornography" ηχογραφήθηκε μέσα σε τρείς εβδομάδες με το συγκρότημα να καταναλώνει στο ενδιάμεσο τεράστιες ποσότητες αλκοόλ και ναρκωτικών. Το αποτέλεσμα είναι το απόγειο της «σκοτεινής» περιόδου τους που ξεκίνησε λίγα χρόνια πριν στο "Seventeen Seconds". Ένα άλμπουμ που τρυπάει βαθιά τα σωθικά του ακροατή, μια σχεδόν εφιαλτική κατάθεση ψυχής όπου στίχοι και μουσική παλεύουν να απελευθερωθούν και να ξεφύγουν από το κλειστοφοβικό δωμάτιο όπου γεννήθηκαν. Αλήθεια, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω πόσο σπουδαίος δίσκος είναι το "Pornography". Πρέπει απλά να τον ακούσετε. (A.A.)

The Cure - Disintegration

Disintegration
(Fiction, 1989)

Καθώς ξεκινούν οι πρώτες νότες του "Plainsong", νοιώθεις ότι θα ακούσεις ένα μεγαλειώδες soundtrack. Αμέσως μετά, ακούς το "Pictures Of You" και καταλαβαίνεις ότι ο καλύτερος δίσκος των Cure ηχεί στα αυτιά σου. Ο Smith πλησιάζοντας την ηλικία των 30, δεν θέλησε να δημιουργήσει κάτι πρωτοποριακό, αλλά αποφάσισε να συλλέξει όλα τα στοιχεία των προηγούμενων άλμπουμ και να τα συνδυάσει με απόλυτη επιτυχία, ώστε να συνθέσει το δικό του προσωπικό αριστούργημα. Είναι ο πιο εμπορικός δίσκος των Cure με τρία εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως. Το "Lovesong" το ακούμε ξανά και ξανά ακόμα και σήμερα, αλλά προσωπικά δεν με νοιάζει, αφού απλά είναι ωραίο. H εξαιρετική εισαγωγή του "Lullaby" επαληθεύει ένα γενικό χαρακτηριστικό του δίσκου· τα ορχηστρικά μέρη κάθε κομματιού χτίζονται σταδιακά και διαρκούν πολλά λεπτά έως ότου μπουν τα φωνητικά και απογειώσουν την κάθε σύνθεση. Ο Smith το 1989, βρήκε τη χρυσή συνταγή ώστε κάθε τραγούδι να είναι μοναδικό, αλλά ταυτόχρονα να ακολουθεί πιστά τους gothic κανόνες του. Γεμάτες ενορχηστρώσεις, ατμοσφαιρικές, με στίχους ρομαντικούς, σκοτεινούς. Με απλά λόγια, είναι ο πιο πετυχημένος και χαρακτηριστικός δίσκος των Cure (Σ.Τ.).

 

The Cure - Seventeen Seconds

Seventeen Seconds
(Fiction, 1980)

Μετά το "Three Imaginary Boys", οι Cure αιφνιδίασαν τους πάντες με την κυκλοφορία του "Seventeen Seconds", ενός δίσκου που εγκαινίασε το φλερτ τους με τον gothic ήχο και τη στροφή τους σε πιο σκοτεινά μονοπάτια. Η είσοδος των Simon Gallup και Matthieu Hartley στο συγκρότημα υπήρξε καταλυτική γι' αυτήν τη στροφή που βασίστηκε στην ατμόσφαιρα και τον μινιμαλισμό προκειμένου να αναδείξει τους Cure σε ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της γενιάς τους. Και μπορεί κάποιοι κριτικοί να έγραψαν τότε ότι ο δίσκος ακούγεται σαν "sad Cure, sitting in cold rooms, watching clocks” όμως τραγούδια όπως το "Play For Today", το "M" και, φυσικά, το "A Forest" όχι απλά επιβίωσαν στο χρόνο αλλά μέχρι σήμερα αποτελούν μερικά από τα πιο διάσημα κομμάτια του συγκροτήματος. Σπουδαίος, από κάθε άποψη, δίσκος. (Α.Α.)

The Cure - The Head On The Door

The Head On The Door
(Fiction, 1985)

Έχοντας ήδη καθιερωθεί ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της ευρύτερης εναλλακτικής σκηνής και μετά το άνισο "The Top", το έκτο άλμπουμ ήταν κομβικό για τον Robert Smith και την παρέα του. Όσες ελπίδες έδωσε στους σκληροπυρηνικούς πιστούς των Βρετανών η επιστροφή του Simon Gallup (που είχε αποχωρήσει λίγο μετά την κυκλοφορία του "Pornography"), άλλες τόσες πρέπει να έφυγαν από το παράθυρο με την κυκλοφορία "In Between Days". Το πρώτο single ήταν ενδεικτικό των όσων θα ακολουθούσαν· οι εναλλακτικές αναφορές έκαναν ένα μεγάλο βήμα μπροστά, ο ήχος μεγάλωσε αισθητά, το σκοτάδι από εκεί που ήταν πίσσα απέκτησε μερικά άστρα, και το σύνολο ακουγόταν τρομακτικά εθιστικό. Δίσκος-σημείο αναφοράς για όλους όσους επιχειρούν άνοιγμα σε μεγάλα ακροατήρια. (Α.Μ.)

 
The Cure - Three Imaginary Boys

Three Imaginary Boys
(Fiction, 1979)

Εν έτει 1979, το μαλλί του Robert Smith δεν είχε ακόμα αρκετή lack και η χλωμή απόχρωση του make-up δεν υπήρχε στις στιλιστικές του επιλογές. Στο ντεμπούτο τους oι Cure προσπάθησαν να είναι ωμοί, άμεσοι, να παίξουν αυθεντικό punk. Ηχογραφήθηκε μέσα σε τρεις μέρες και η παραγωγή είναι απλή, χωρίς πολλά τεχνάσματα, με ιδιαίτερο βάρος στις μπασογραμμές. Παρόλα αυτά καταλαβαίνει κανείς από την πρώτη ακρόαση ότι κάτι καινούργιο εκκολάπτεται, το οποίο ξεφεύγει σε μεγάλο βαθμό από τις νόρμες της τότε punk και post-punk σκηνής. Τις καλύτερες στιγμές του δίσκου τις συναντάμε στο εναρκτήριο "10:15 Saturday Night" και στο εξαιρετικό "Grinding Halt", δηλαδή στα καθαρά punk κομμάτια. Από την άλλη, σε τραγούδια όπως το "Accuracy", το "Another Day" ή το "Three Imaginary Boys" παρατηρείται μία συναισθηματική διάθεση, η οποία μέσα στα επόμενα χρόνια θα εξελισσόταν στον σκοτεινό ρομαντισμό που όλοι γνωρίζουμε. (Σ.Τ.)

The Cure - Faith

Faith
(Fiction, 1981)

Το σκοτάδι που είχε ήδη αρχίσει να εμφανίζεται στο "Seventeen Seconds" εδώ φαίνεται να καλύπτει πλήρως το συγκρότημα. Στον τρίτο τους δίσκο οι Cure δείχνουν πιο σίγουροι για τη μουσική κατεύθυνση που έχουν επιλέξει και συνειδητά παίζουν με τα όρια του είδους δημιουργώντας πένθιμες, ζοφερές μελωδίες και τραγούδια που έμελλε να γράψουν ιστορία και να αφήσουν έντονη τη σφραγίδα τους πάνω σε ένα ολόκληρο είδος. Με πειραματισμούς που φτάνουν μέχρι το Krautrock και τη βερολινέζικη τριλογία του David Bowie, το "Faith" είναι ένας στοιχειωτικός δίσκος που τον κουβαλάς μέσα σου για πάντα. (Α.Α.)

The Cure - Wish

Wish
(Fiction, 1992)

Οι Cure μέσα σε μια δεκαετία είχαν δημιουργήσει τουλάχιστον πέντε instant classic δίσκους, είχαν λάβει τα εμπορικά και καλλιτεχνικά ηνία ενός ολόκληρου μουσικού είδους, είχαν επανακαθορίσει τον ήχο τους, και μετά το "Disintegration" το μέγεθός τους ήταν μεγαλύτερο από ποτέ. Ο προφανής δρόμος ήταν να συνεχίσουν στο ίδιο μονοπάτι. Ο Robert Smith όμως, όντας ο Robert Smith, δεν θα διάλεγε την εύκολη λύση. Το "Wish" είναι η λογική συνέχεια στη δισκογραφία του σχήματος, χωρίς να ακολουθεί πλήρως κάποια από τις συνταγές του παρελθόντος. Η χειμωνιάτικη μαυρίλα του προκατόχου του δίνει τη θέση της σε ένα μουντό, φθινοπωρινό γκρίζο. Οι μελωδίες είναι πανέμορφες. Οι ατμόσφαιρες μυρίζουν βρετανική βροχή. Άψογο από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. (Α.Μ.)

 
The Cure - Bloodflowers

Bloodflowers
(Fiction, 2000)

Τα επιτεύγματα των Εγγλέζων στις δεκαετίες του '80 και του '90 είναι τεράστια. Από αυτή την άποψη, το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού μένει σε αυτές, δεν μοιάζει παράλογο. Το κρίμα στον λαιμό του, γιατί υπάρχει ζωή και στον εικοστό πρώτο αιώνα. Κι αν το ομότιτλο και το "4:13 Dream" ήταν κάπως στριφνά για τον μέσο ακροατή, το "Bloodflowers" έχει όλα τα στοιχεία που καθιέρωσαν τους Cure και αρκετή ένταση για να χαρίσει κατάθλιψη στη μισή σύγχρονη rock σκηνή. Βαρύ, προσωπικό και απίστευτα μελαγχολικό, είναι το ιδανικό κλείσιμο της τριλογίας που ξεκίνησε με το "Pornography" και συνεχίστηκε στο "Disintegration". Ακόμα κι αν καταφέρεις να βγεις αλώβητος από τα πρώτα πενήντα λεπτά, το ομότιτλο είναι εγγυημένο ότι θα σε διαλύσει. (Α.Μ.)

 
The Cure - The Top

The Top
(Fiction, 1984)

Μετά από μία μεγάλη διαμάχη που περιείχε μπουνιές τα ξημερώματα σε μπαρ, τσακωμούς πάνω στη σκηνή και άλλα τέτοια αστεία περιστατικά, ο Simon Gallup, μπασίστας - πληκτράς και πολύ φίλος του Robert Smith, αποχώρησε το 1983 από το συγκρότημα. Πώς επηρέασε το γεγονός αυτό το "The Top"; Έδωσε περισσότερη ελευθερία στον Smith να κάνει ότι ήθελε συνθετικά, δηλαδή να πειραματιστεί με ψυχεδελικούς ήχους, να επανεμφανίσει ethnic-ανατολίτικα στοιχεία (όπως διαφαίνεται στο εξώφυλλο) και να κάνει ένα δίσκο διαφορετικό από τους υπόλοιπους, στον οποίο ο κάθε ακροατής βρίσκει νέα στοιχεία. Ξεχωρίζουν το "Dressing Up" και το "The Caterpillar" για τις ανέμελες μελωδίες τους, αλλά και τους γλυκόπικρους στίχους τους, το "Wailing Wall" το οποίο πηγάζει από τα βάθη της Ασίας, αλλά και το "Bananafishbones" για την τρέλα του. Είναι γενικά ένα αλλόκοτο άλμπουμ, που θα μπορούσε να χρεωθεί ως solo δουλειά στον Robert Smith, αποτελώντας και την αρχή της μετάβασης των Cure σε περισσότερο εμπορικές μελωδίες. (Σ.Τ.)

 
The Cure - Paris

Paris
(Fiction, 1993)

Οι συναυλίες των Cure δεν είναι απλές συναυλίες. Η απόδοση του καταιγισμού συναισθημάτων σε μια συμβατική ζωντανή ηχογράφηση δεν είναι ό,τι ευκολότερο. Παρ' όλα αυτά, μέσα σε μερικούς μήνες το μακρινό 1993, κυκλοφόρησαν δύο live album που απεικονίζουν άψογα όλα όσα ήταν η μπάντα τη συγκεκριμένη περίοδο, και κατ' επέκταση όλα όσα είναι γενικότερα. Το "Show" περιλαμβάνει την πιο εμπορική (βάζετε ελεύθερα εισαγωγικά) πλευρά της, ενώ το "Paris" αποτελείται από λιγότερο προφανείς επιλογές. Με τον τρόπο τους, και τα δύο είναι άψογα, ενώ συνδυασμένα δίνουν το απόλυτο. Αν έπρεπε να επιλέξουμε μόνο ένα, η μαγεία σε στιγμές σαν τα "One Hundred Years", "Play For Today" και "Close To Me" γέρνουν τη ζυγαριά ξεκάθαρα στο δεύτερο. (Α.Μ.)

A Compilation

Δύσκολο το εγχείρημα να καταφέρουμε να βάλουμε όσα κομμάτια θα θέλαμε μέσα σε αυτή τη λίστα. Το βασικό κριτήριο ήταν αυτή να είναι όσο γίνεται πιο αντιπροσωπευτική της μεγάλης πορείας του συγκροτήματος και, παράλληλα, να χωρέσουμε όλα αυτά τα τραγούδια που θεωρούμε πως πρέπει οπωσδήποτε να έχει ακούσει κανείς πριν τους δει ζωντανά. Κάποια αγαπημένα δεν τα κατάφεραν ενώ κάποια άλλα βρήκαν το δρόμο τους κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Καλή ακρόαση!

Spotify Playlist

1. "Killing An Arab" (Staring At The Sea - The Singles)
2. "Fire In Cairo" (Three Imaginary Boys)
3. "Boys Don’t Cry" (Boys Don't Cry)
4. "Play For Today" (Seventeen Seconds)
5. "A Forest" (Seventeen Seconds)
6. "Primary" (Faith)
7. "The Hanging Garden" (Pornography) 
8. "Let’s Go To Bed" (Staring At The Sea -The Singles)
9. "The Love Cats" (Staring At The Sea -The Singles)
10. "In Between Days" (The Head on the Door)
11. "Close To Me" (The Head on the Door)
12. "A Night Like This" (The Head on the Door)
13. "Just Like Heaven" (Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me)
14. "Pictures Of You" (Disintegration)
15. "Lovesong" (Disintegration)
16. "Lullaby" (Disintegration)
17. "Friday I’m In Love" (Wish)
18. "Burn" (The Crow: Original Motion Picture Soundtrack)
19. "Maybe Someday" (Bloodflowers)
20. "The End Of The World" (The Cure)
21. "The Only One" (4:13 Dream)
  • SHARE
  • TWEET