Mayhem

Η ανακοίνωση από πλευράς των Mayhem της κυκλοφορίας του εν λόγω EP, διαθέτει μια διττή σημειολογία. Αρχικά, είναι το τρίτο επίσημο EP που κυκλοφορεί υπό το όνομα των μυθικών Νορβηγών, με τα άλλα δύο να είναι τα κλασικά "Deathcrush" και "Wolf's Lair Abyss", δίχως να υπολογίζω το "Life Eternal" του 2008 που περιείχε εναλλακτικές εκδοχές συνθέσεων από το απλησίαστο "De Mysteriis Dom Sathanas". Σε ένα δεύτερο βαθμό, η επιλογή των Mayhem να παρουσιάσουν τέσσερις διασκευές σε hardcore/punk κομμάτια, είναι άκρως ενδιαφέρουσα.

Το "Atavistic Black Disorder / Kommando", όπως υπονοεί πιθανώς και το όνομά του, διαθέτει δύο όψεις (με διαφορετικά sleeves στο artwork). Το πρώτο μέρος του, αποτελείται από τρία κομμάτια προερχόμενα από τα sessions του εξαιρετικού "Daemon". Το δεύτερο, βρίσκει το ιστορικό black σχήμα να μεταμορφώνει κομμάτια των Discharge, Dead Kennedys, Rudimentary Peni και Ramones. Οι συγκεκριμένες διασκευές, σε συνδυασμό με τις, πιθανώς γνωστές από επιλεγμένες εκδόσεις του "Daemon", στα "The Truth" (Deathstrike) και "Evil Dead" (Death) προέκυψαν κατά την διάρκεια τελευταίων ημερών της «παραμονής» των Νορβηγών στα στούντιο όπου ηχογράφησαν το τελευταίο τους άλμπουμ. Όπως αποκάλυψε ο, λαλίστατος, Necrobutcher, δεν ήθελαν να συνθέσουν νέα μουσική μέχρι να ολοκληρωθεί ο κύκλος του "Daemon".

Οι Mayhem συνεπώς, αποφάσισαν να τιμήσουν τις επιρροές τους, και δη τον αυθάδη και φασαριόζικο ήχο που άκουγαν όταν ήταν νέοι. Η συνοδευτική κυκλοφορία στο "Daemon" λοιπόν, κρύβει, πιθανώς άθελά της, μια ενδιαφέρουσα ιστορική επιβεβαίωση. Θεωρώ πως το ότι το extreme (και όχι μόνο) metal χρωστάει τα μέγιστα στο punk/hardcore είναι γνωστό, αναμφισβήτητο και περιττό να αναφερθεί. Το "Atavistic Black Disorder / Kommando" αποτελεί την σφραγίδα των Mayhem σε αυτήν την θεώρηση. Βέβαια, όσοι προσεκτικοί αφιέρωσαν χρόνο να δουν πίσω από τα κομμένα χέρια του "Deathcrush", θα εντόπισαν πιθανώς την υφολογική του συγγένεια με το ξερό death/grind που ξεπρόβαλλε τότε ως φυσική εξέλιξη του crust.

Το "Deathcrush" όμως υφίσταται και ως συνδετικός κρίκος με την νέα κυκλοφορία υπό ένα διαφορετικό πρίσμα. Οι αξιότιμοι Messiah και Maniac, που μοιράζονταν τα φωνητικά στο μυθικό EP, με τον δεύτερο φυσικά να έχει αφήσει πολύ ισχυρό στίγμα και σε μετέπειτα κυκλοφορίες του σχήματος, επιστρέφουν ως καλεσμένοι, αναλαμβάνοντας το μικρόφωνο στις διασκευές σε Discharge ("In Defense Of Our Future") και Dead Kennedys ("Hell Nation") αντίστοιχα, και, ως απόλυτα κατάλληλοι, κάνουν εκπληκτική δουλειά. Πράγματι, σε συνδυασμό με τον χαμαιλέοντα Attila, ο οποίος αναδύεται τόσο ως ένας απεγνωσμένα πιο διεστραμένος Nick Blinko στο "Only Death" των, παραγνωρισμένα επιδραστικών Rudimentary Peni (που φέτος επέστρεψαν με το εξαιρετικό "Great War"), καθώς και ως ένας καταραμένος μα παλιμπαιδίζων Ramone στο "Commando", οι ερμηνείες και συνολικά οι αποδόσεις των μουσικών στις τέσσερις διασκευές είναι και αυτές που κλέβουν την παράσταση.

Είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή η διατήρηση αναλλοίωτου του πνεύματος του εκάστοτε συγκροτήματος, πάντα ιδωμένη από το πρίσμα των Mayhem. Κατά ένα τρόπο, όπως παραδέχθηκαν και οι Discharge (που λογικά θα έχουν βαρεθεί να τους διασκευάζουν οι πάντες) σε σχετικό video, υπάρχει μια αισθητική συνάφεια, ως προς το συναίσθημα της απάρνησης κάθε κατήχησης, η οποία, ακόμη και όταν αλλάζει προσωπείο, μεταπηδώντας ανάμεσα στα ιδιώματα, διατηρεί τον εκστατικό της χαρακτήρα. Οι Mayhem όμως παραμένουν μια black metal μπάντα. Τα τρία «ακυκλοφόρητα» κομμάτια, γίνεται αμέσως αντιληπτό πως υπήρχε λόγος που δεν συμπεριλήφθηκαν στο ιδιαίτερα συμπαγές "Daemon".

Αν και ηχητικά εμμένουν στην αναγέννηση του κλασικού ήχου της μπάντας, με εξαίρεση το "Voces Ab Alta", δεν επιφέρουν κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση. Το προαναφερθέν single, συνδυάζει ιδανικά το κιθαριστικό χάος με την θεατρικότητα του Attila, αποτελώντας την πιο ουσιαστική στιγμή του EP. Το "Everlasting Dying Flame", η έτερη σύνθεση του Teloch, συγκριτικά πιο μελωδικό, εκμεταλλεύεται τις χαρακτηριστικές μπασογραμμές για να προσδώσει μια απόκρυφη ατμόσφαιρα, παραμένοντας όμως καθ’ όλη τη διάρκειά του μια αξιοπρεπής σύνθεση. Το αντίθετο, θαρρώ πως συμβαίνει με τη δημιουργία του Ghul, το "Black Glass Communion", που φαντάζει αποπροσανατολισμένο.

Το "Atavistic Black Disorder / Kommando" κλείνει τον κύκλο του "Daemon". Οι Mayhem επέλεξαν να μην εκμεταλλευτούν τον χρόνο της καραντίνας για σύνθεση νέου δίσκου, κάτι, που σε συνδυασμό με τις αντιθέσεις της κυκλοφορίας, αποπνέει, αν και εμφανώς υπό ένα σύγχρονο, και ολίγον κυνικό πνεύμα, την διαχρονική τους μοναδική στάση. Αναλόγως το πώς θα ειδωθεί αυτό το EP, μπορεί να φανεί είτε ως υπολογίσιμη παρένθεση στη δισκογραφία τους, είτε ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γίνει το συγκρότημα πιο προσιτό. Προσωπικά, δεν θα κρύψω πως οι επιλογές και η ποιότητα των διασκευών, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, αδυνατώντας όμως να αγνοήσω πως το σχήμα διαθέτει μια ασήκωτη κληρονομιά ως προς την εκλεκτικότητα των κυκλοφοριών του. Οι Mayhem του σήμερα συνυπολογίζουν ως προς το προφίλ τους πολλά περισσότερα από όσα είναι ίσως εύκολα αποδεκτά, κάτι που ρίχνει τη σκιά του σε κάθε τους δισκογραφική κίνηση. Η πρωτοβουλία των κινήσεων όμως, παραμένει στα χέρια τους.