Oceans Of Slumber, Mother Of Millions @ Fuzz, 14/10/16

Λίγοι και τυχεροί παρευρέθηκαν στο Fuzz για να απολαύσουν τους Oceans Of Slumber, στο περιθώριο της ευρωπαϊκής τους περιοδείας με τους Enslaved. Ομολογώ κι εγώ ότι δεν περίμενα τέτοια μεγαλειώδη εμφάνιση, παρά τις αποθεωτικές κριτικές που από παντού λαμβάνουν για τις κυκλοφορίες τους και κατανοώ την επιφυλακτικότητα του ελληνικού κοινού απέναντί τους, μέσα σε ένα αρκετά γεμάτο συναυλιακά φθινόπωρο. Παρ’ όλα αυτά, οι χαμένοι της υπόθεσης ήταν αυτοί που δεν τους προτίμησαν, καθώς η μπάντα έδωσε μία από τις καλύτερες και πιο ατμοσφαιρικές συναυλίες των τελευταίων χρόνων και απέδειξε ότι κάθε άλλο παρά αδικαιολόγητος είναι ο ντόρος γύρω από το όνομά τους. Στο προκείμενο...

Οι Αθηναίοι Mother Of Millions, ανέλαβαν το δύσκολο έργο να ζεστάνουν το σχεδόν άδειο Fuzz, ακριβώς στις 21:25, σύμφωνα με το πρόγραμμα. Το κουιντέτο πάντως δεν μάσησε, και για κάτι παραπάνω από ένα μισαωράκι έδωσε και την ψυχή του πάνω στο σανίδι, παίζοντας σοβαρά και με ακρίβεια το δύσκολο ατμοσφαιρικό, post-progressive metal υλικό του. Οι Μ.Ο.Μ. δεν βοηθήθηκαν από τον μέτριο ήχο, αλλά είχαν δεμένο παίξιμο, ενώ ιδιαίτερης μνείας αξίζουν τα φωνητικά (Γ. Προκοπίου), αλλά και το εξαιρετικό παίξιμο στην κιθάρα από τον Κ. Κωνσταντινίδη.

Όταν ήρθε η ώρα των Oceans Of Slumber (22:30), στο Fuzz υπήρχαν περί τα 200 άτομα. Μέσα από μια σκοτεινή μπλε σκηνή, βγήκαν σιγά σιγά η Cammie Gilbert και η παρέα της, μας καλωσόρισαν σεμνά και ξεκίνησαν με το ομώνυμο τραγούδι από τον τελευταίο τους δίσκο "Winter", κερδίζοντας με το καλημέρα τις εντυπώσεις. Η φωνή της Cammie είναι κυριολεκτικά ά-ψο-γη, η σκηνική της παρουσία χωρίς υπερβολές και περιττή αυταρέσκεια, ενώ και η υπόλοιπη μπάντα, προεξάρχοντος του ντράμερ τους Dobber Beverly, ήταν αντίστοιχα εντυπωσιακή. Να μας συγχωρούν, όμως, όλοι τους, που το βλέμμα μας ήταν απλά πολύ δύσκολο να αποσπαστεί από την Cammie, η οποία δίχως να κοπιάσει, κατέκτησε τους πάντες (αρσενικούς και θηλυκούς!) με τον αέρα της, τη ζεστή και βελούδινη φωνή της και τη μη επιτηδευμένη σεξουαλικότητά της.

Οι Oceans, λοιπόν, μας ταξίδεψαν με τα τραγούδια τους, τιμώντας ακόμα και τον πρώτο τους δίσκο ("Aetherial", 2013), παίζοντας το "Remedy" και αντικαθιστώντας τα καθαρά αντρικά φωνητικά της αυθεντικής εκτέλεσης με αυτά της Gilbert. Επιλέγοντας τις δυνατότερες και πιο συναισθηματικές στιγμές μέσα από το "Winter" άλμπουμ τους ("Devout", "Sunlight", "Suffer The Last Bridge", "...This Road", "Apologue" και τη συγκλονιστική doomy εκτέλεση του "Lullaby"), αλλά και τρεις διασκευές, τα ήδη γνωστά "Solitude" (Candlemass) και "Nights In White Satin" (Moody Blues) και το απρόσμενο "Wolf Moon" (Type O Negative), το συγκρότημα ήταν εξαιρετικό σε ό,τι κι αν δοκίμασε. Τόσο τα ατμοσφαιρικά όσο και τα πιο δυναμικά κομμάτια, τα οποία μαεστρικά εναλλάσσονταν στο setlist, αποδόθηκαν τέλεια, με τα εξαιρετικά brutal φωνητικά τους, τα οποία μοιράζονταν οι (εφτάχορδοι) κιθαρίστες και ο (πεντάχορδος) μπασίστας τους και με τις τεχνικές κιθάρες τους. Στο magnus opus τους "...This Road" μάλιστα, ο Beverly ανέλαβε τα πλήκτρα ενώ ο κιθαρίστας τους, Sean Gary κάθησε στα τύμπανα, ψαρώνοντας τον κόσμο, που είχα την αίσθηση ότι είχε παραδοθεί πλέον στους Τεξανούς.

Προς τους κακεντρεχείς και δύσπιστους, που έσπευσαν να πουν ότι το πιο αξιόλογο που έχουν δημιουργήσει οι Oceans Of Slumber, είναι οι διασκευές τους, έχω να πω ότι το συγκρότημα προχτές έδωσε τις κατάλληλες απαντήσεις, εντυπωσιάζοντας με την απόδοσή του και τη στόφα που διαθέτει. Με πολλές και ποικίλες επιρροές στο δικό τους υλικό, έχουν σίγουρα περιθώρια βελτίωσης δισκογραφικά, αλλά το ταλέντο περισσεύει και με τέτοιες εμφανίσεις σαν αυτή στο Fuzz έχουν όλο το μέλλον δικό τους. H σκηνή είναι πάντα ο αδιάψευστος κριτής και όταν ένα συγκρότημα όχι μόνο ανταπεξέρχεται, αλλά σε κάνει να νιώθεις και τυχερός που το βλέπεις, τότε νομίζω πως πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μεγάλα πράγματα από τους Oceans Of Slumber.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά