Mayhem, Ravencult @ Fuzz, 26/05/17
Τρόμος πάνω από την πόλη
Περιμέναμε καιρό αυτήν τη μέρα. Δεν ξέρω αν ήταν η προσμονή να ακούσουμε ένα ιστορικό άλμπουμ στην ολότητά του, με ό,τι αρνητικό και θετικό συνεπάγεται το γεγονός, αυτό που ξέρω είναι ότι δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι θα μαζευτεί και πάλι μια παρέα μετά από πολλά χρόνια για να ακούσουμε και να δούμε κάτι που μας συνδέει από τα χρόνια τα παλιά. Σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό δεν απείχε από την πραγματικότητα.
Αφού, λοιπόν, χάσαμε την ευκαιρία να ζήσουμε αυτήν τη βραδιά μια χριστιανική Πέμπτη, και αφού αποφύγαμε την ενδεχόμενη διαπόμπευση από θρησκευτικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις, καταλήξαμε στην τέλεση της λειτουργίας στο τέλος Μαΐου. Είναι η πρώτη φορά που επί ελληνικού εδάφους και τηρουμένων πάντα των αναλογιών μια black metal συναυλία αποκτά έναν πιο mainstream χαρακτήρα στη λογική ότι ως event ακούστηκε σε ένα ευρύτερο, πέρα από το μαυρομεταλλικό, κοινό.
Σημειωτέο δε, ότι η παλιότερη ανάμνηση που έχω από εμφάνιση των Mayhem είναι και η χειρότερη δυνατή, κάπου σε ένα απίθανο club στο Περιστέρι.
Ο κόσμος αποφάσισε να τιμήσει και στο γεμάτο club υποδεχτήκαμε στις 21:05 τους Ravencult, νομίζω λίγο νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Έχοντας έναν πολύ καλό δίσκο στο ενεργητικό τους, άνοιξαν τη συναυλία και δεν έκαναν τίποτα λιγότερο από το να μας βάλουν στο κλίμα της βραδιάς, με ανελέητους old school black metal ξυλοδαρμούς. Ασταμάτητος ρυθμός που έφερνε τον όλεθρο συνεπικουρούμενος από ξυραφένια thrash-ατα riff και χαοτικές στιγμές να «σπάνε» από ελάχιστα mid-tempo περάσματα.
Περίμενα ότι θα κούραζε, αλλά κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο και να καθηλώσουν σε πολλές στιγμές με τη σταθερά καλή τους απόδοση. Είναι χαρακτηριστικό ότι καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους ο ήχος ήταν πολύ καλός και μάλλον ο καλύτερος που ακούσαμε σε όλη τη βραδιά. Έπαιξαν μία ώρα και νομίζω ότι ικανοποίησαν την πλειονότητα των παρευρισκόμενων.
Όλα αυτά μέχρι τις 22:30 όπου έφτασε η στιγμή να ακούσουμε έναν από τους σπουδαιότερους δίσκους στην ιστορία του ακραίου metal. Τέσσερις μαυροντυμένες φιγούρες, με τον Hellhammer πίσω από τα ντραμς εμφανίστηκαν μπροστά μας και η τελετή ξεκίνησε. Το εσωτερικό μιας εκκλησίας στο background, με τη συμβολή κατάλληλου φωτισμού δημιουργούσε την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα στο ναό και μια λειτουργία λάμβανε χώρα.
Το "Funeral Fog" δεν ακούστηκε επί της ουσίας, εξαιτίας του κακού ήχου. Βελτιώθηκε όμως άμεσα και η φράση αμέσως μετά "When it's cold and when it's dark, the freezing moon can obsess you" συνδέει το παρόν με το παρελθόν, φέροντας στη μνήμη τον Dead και το μνημειώδες live στη Λειψία πριν πολλά χρόνια για να ακολουθήσει η εισαγωγή του "Freezing Moon" και να προκαλέσει τις πρώτες δονήσεις στον χώρο.
Η βραδιά συνεχίστηκε με τον χαμό που έγινε στο εισαγωγικό riff του "Pagan Fears" όπως ποτέ άλλοτε σε black metal συναυλία επί ελληνικού εδάφους και με το αργόσυρτο και έρπον πέρασμα του "Life Eternal", από το ξεκίνημα του οποίου (περνώντας δηλαδή στη δεύτερη πλευρά του δίσκου) άλλαξε και το ντεκόρ με μια τράπεζα να δεσπόζει στο κέντρο της σκηνής.
Η δαιμονισμένη ατμόσφαιρα την ώρα του "Buried By Time And Dust" μεταφέρθηκε στον κόσμο και συνοδεύτηκε από την κυριολεκτικά αντίστοιχη αντίδραση του Attila που έβγαλε την κουκούλα και δεν σταμάτησε να χτυπιέται μέχρι να ολοκληρωθεί το κομμάτι. Το κλείσιμο ήρθε με το ομώνυμο στο οποίο η λειτουργία ολοκληρώθηκε με τον Ούγγρο να αλλάζει και άμφια, να βγαίνει στη σκηνή με ένα λιβανιστήρι και να μας υπνωτίζει με την ερμηνεία του και τις ψαλμωδίες του.
Η απόδοση της μπάντα ήταν καλή, αλλά εκεί που θα προτιμούσα το κάτι παραπάνω κάτι που θα δικαιολογούσε και τον θόρυβο για τη εξ ολοκλήρου παρουσίαση ενός τέτοιου ιστορικού δίσκου και θα το έκανε κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό ήταν το θεατρικό μέρος του όλου σκηνικού.
Πέρα από τις όποιες ενστάσεις, παρακολουθήσαμε κάτι που δεν έχουμε ξαναζήσει, κάτι που είναι πολύ μακριά από οτιδήποτε έχουμε δει στην Ελλάδα και σίγουρα δεν σχετίζεται με μια τυπική συναυλιακή εμπειρία. Μια παράσταση/ λειτουργία που σε πολλά σημεία σε καθήλωνε με την εφιαλτική ατμόσφαιρα που δημιουργούσε.
Σκηνικά δέσποζε η παρουσία του Attila με την πάντα έντονη και χαρακτηριστική του θεατρικότητα, αλλά και την ερμηνεία του. Βεβαίως σε όλη τη διάρκεια το εξωπραγματικό παίξιμο του Hellhammer υπενθύμιζε ότι εύκολα συγκαταλέγεται ανάμεσα στους καλύτερους metal drummer στον κόσμο. Ο ήχος βελτιώθηκε σε σχέση με το ξεκίνημα, αλλά σε κανένα σημείο δεν ήταν τέλειος.
Από την άλλη οι αντιδράσεις του κόσμου που είχε γεμίσει ασφυκτικά το club ήταν σε στιγμές έντονες και έδειχναν ότι περίμεναν συγκεκριμένες στιγμές για να αφεθούν στα μαύρα έπη των Νορβηγών.
Να τονιστεί βεβαίως το σπάνιο φαινόμενο ότι το support έπαιξε περισσότερη ώρα από τους headliners. Κατά τ' άλλα γίναμε μάρτυρες μιας μάλλον ιστορικής στιγμής, παρά τις αμφιβολίες που σε έναν βαθμό μας διακατείχαν πριν τη συναυλία.
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά, Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com
Funeral Fog
Freezin Moon
Cursed In Eternity
Pagan Fears
Life Eternal
From The Dark Past
Buried By Time And Dust
De Mysteriis Dom Sathanas