Hammerfall, Refuge, Armored Dawn @ Piraeus Academy, 28/10/18

Μια από τις πιο αναμενόμενες συναυλιακές εκδηλώσεις της φετινής χρονιάς, τουλάχιστον για τους φίλους του παλιού, καλού power metal, ήταν εκείνη της σύμπραξης των Hammerfall με τους Refuge (κοινώς, το κλασσικό line-up των Rage με τον Manni Schmidt και τον Χρήστο Ευθυμιάδη), τους Blazon Stone και τους Armored Dawn την Κυριακή που μας πέρασε, με το κάθε σχήμα να προσφέρει τα δικά του εχέγγυα στους ακροατές του είδους για μια σπουδαία βραδιά.

Δυστυχώς, βέβαια, η ξαφνική ακύρωση των Blazon Stone λόγω προβλημάτων με το διαβατήριο του mainman τους, Cederick Forsberg, δεν μας στέρησε μονάχα την ευκαιρία να δούμε ζωντανά μια κατ’ εξοχήν στουντιακή μπάντα να αποδίδει το εξαιρετικό (και απολύτως επηρεασμένο από τους Running Wild) υλικό της, αλλά συνάμα δημιούργησε ένα μικρό συνωστισμό έξω από τις πόρτες του μαγαζιού, από όσους δεν είχαν ενημερωθεί εγκαίρως για τα παραπάνω μαντάτα.

Πάντως, αν κάποιοι σίγουρα ευνοήθηκαν από αυτές τις εξελίξεις, εκείνοι ήταν οι Armored Dawn, οι οποίοι και ανέβηκαν τυπικά μια θέση στο συναυλιακό billing κι εμφανίστηκαν μπροστά σε ένα αναλογικά σαφώς μεγαλύτερο κοινό από εκείνο που θα τους απολάμβανε υπό φυσιολογικές συνθήκες. Έτσι, σε ένα μαγαζί που στην αρχή της εμφάνισης τους συνεχώς δεχόταν επιπλέον κόσμο, οι Βραζιλιάνοι power metallers πρόλαβαν να παρουσιάσουν ένα μεγάλο μέρος του set τους μπροστά σε έναν σχεδόν μισογεμάτο χώρο, γεγονός που σίγουρα επέδρασε ενισχυτικά στη ψυχολογία τους.

Η άποψη μου, ωστόσο, για την μπάντα (η οποία κυκλοφόρησε πριν κάποιους μήνες τον δεύτερο δίσκο της) δεν μπορώ να πω πως άλλαξε ιδιαίτερα από αυτήν τους την παρουσία, καθώς το τετριμμένο, τυπικό power metal υλικό της δεν «τραβάει», παρά τις φιλότιμες προσπάθειες επί σκηνής, τον ογκώδη ήχο και την επικοινωνιακή διάθεση του frontman Eduardo Parras.

Κόσμος που να γούσταρε την όλη φάση προφανώς υπήρχε, ξεχωριστές στιγμές στην εμφάνιση τους επίσης (με την guest εμφάνιση του τραγουδιστή των Fallen Arise, Βλάση Κατσαούνη, και τη συγκινητική αφιέρωση του "Sail Away" στον προσφάτως εκλιπόντα παραγωγό τους, Kato Kwandwala να είναι οι πιο σημαντικές εξ αυτών), αλλά υπό διαφορετικές συνθήκες, οι Βραζιλιάνοι δύσκολα θα κατάφερναν να εμφανιστούν σε χώρους ανάλογου μεγέθους με το Academy.

Για τους Refuge που ακολουθούσαν σε σειρά εμφάνισης, έχοντας μια περισσότερο co-headlining παρά supporting υπόσταση στο μυαλό των περισσότερων παρευρισκομένων, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά παραπάνω από το ότι αποτελούν πρακτικά τους Rage της κλασσικής 1988-1993 περιόδου, κοινώς με τον Manni Schmidt και τον Χρήστο Ευθυμιάδη να πλαισιώνουν επί σκηνής τον ακλόνητο Peavy Wagner.

Το, κατά πολλούς, καλύτερο line-up των Rage θα μας παρουσίαζε ένα best-of set των κυκλοφοριών που δημιούργησαν παρέα, μαζί με ορισμένα τραγούδια από το φετινό ντεμπούτο των Refuge, με το εναρκτήριο "Don't Fear The Winter" να δίνει τον παλμό και στην περαιτέρω συνέχεια της εμφάνισης τους.

Η στεντόρεια αγριοφωνάρα του Peavy ανταπεξήλθε σχεδόν άψογα στη σύγκριση της με την απόδοση που είχε προ εικοσαετίας (και βάλε...) στις εν λόγω συνθέσεις και το ντουέτο των Schmidt κι Ευθυμιάδη στάθηκε αγέρωχα στο ύψος των περιστάσεων, βάζοντας δύσκολα στη τωρινή σύνθεση των Rage στις μεταξύ τους συγκρίσεις.

Άνετοι επί σκηνής, με καλή διάθεση που έβγαινε προς τα έξω αβίαστα και δίχως προβλήματα να αποδώσουν πειστικά τόσο το παλιό υλικό τους όσο και τα νέα τους τραγούδια, οι μόνες ενστάσεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν θα ήταν για το αν οι συνθέσεις του "Solitary Men" αντέχουν το βάρος του να βρίσκονται μαζί σε ένα set με εκείνες του "Trapped!" ή του "Missing Link" και για το αν ο ήχος θα ήταν αντάξιος της περίστασης.

Κι αν για το πρώτο δεν τέθηκε θέμα, με τραγούδια όπως το "Mind Over Matter" και το "Hell Freeze Over" να αποκτούν μάλιστα μια επιπλέον ορμή συναυλιακά, στο θέμα του ήχου υπήρξαν κάποια παροδικά προβλήματα μικρής έκτασης (κυρίως σε ό,τι αφορά την κιθάρα του Manni Schmidt και την ένταση της ανά στιγμές) που, ωστόσο, δεν προβλημάτισαν ιδιαίτερα.

Κλείνοντας επιβλητικά την εμφάνιση της με τα "From The Ashes", "Solitary Man" και το "Refuge" (το οποίο παρουσιάστηκε έπειτα από χλιαρές επευφημίες ώστε η μπάντα να επιστρέψει στη σκηνή για το - αναμενόμενο - encore), η τριάδα απέδωσε τα δέοντα στη φήμη της και τη νοσταλγία μας, φέρνοντας πιο κοντά στο παρόν μια εποχή που το power metal έμοιαζε κραταιό, τουλάχιστον στα περιορισμένα εγχώρια σύνορα.

Το στήσιμο των εντυπωσιακών σκηνικών και η πραγματοποίηση του αναγκαίου soundcheck θα ενέτεινε την προσμονή μας για την επανεμφάνιση των Hammerfall στην πρωτεύουσα (τρία χρόνια μετά την τελευταία τους εδώ παρουσία), μα με τις πρώτες νότες του "Hector's Hymn" η αναμονή θα λάμβανε τέλος, δίνοντας τη θέση της στις πανηγυρικές αντιδράσεις και το άμεσο και σχεδόν διαρκές sing along του κόσμου.

Οι Σουηδοί, για το είδος τους, μπορούν και πρέπει να θεωρούνται ένα σχήμα παγκόσμιας κλάσης, γεγονός που επιβεβαιώνουν εύκολα με κάθε νέα τους επίσκεψη (και) στη χώρα μας. Έτσι και την Κυριακή που μας πέρασε, κι έχοντας ως σύμμαχο τους έναν από τους κορυφαίους ήχους που προσωπικά έχω συναντήσει σε οποιοδήποτε σχετικά πρόσφατο συναυλιακό δρώμενο σε κλειστό χώρο, δεν δυσκολεύτηκαν να μας συνεπάρουν για περίπου μιάμιση ώρα με το υψηλών οκτανίων κι ευρωπαϊκής κοπής power metal τους.

Ο ένας ύμνος διαδεχόταν τον άλλο, με το κάθε μέλος της μπάντας να διεκδικεί επάξια τον πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα στη βραδιά και συνολικά και οι πέντε μουσικοί να παραδίδουν μια εμφάνιση εξόχως επαγγελματική και σίγουρα απολαυστική για το κοινό του κατάμεστου club της Πειραιώς. Άλλωστε, δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν ο Joacim Cans σε έβαζε σε συνεχείς σκέψεις αν τον έχεις υποτιμήσει όλα αυτά τα χρόνια, ερμηνεύοντας ίσως και καλύτερα ανά στιγμές από τα στουντιακά του κατορθώματα και όντας όσο επικοινωνιακός χρειαζόταν ώστε να μην κουράσει το πλήθος που διψούσε για περισσότερη μουσική, ο Oscar Dronjak άλλαζε κιθάρες κι ενδυμασία κατά το δοκούν (με εντυπωσιακότατη τη hammer-like κιθάρα με την οποία ξεκίνησε και τελείωσε τη βραδιά) και o Pontus Norgren να τραβάει τα βλέμματα προς το μέρος του με κάθε του σόλο (και αποκορύφωμα το νεοκλασσικό του αυτοσχεδιασμό, λίγο πριν το "Legacy Of Kings" medley).

Στα «μικρά - μικρά» της βραδιάς, ο λόγος του Cans πριν το "B.Y.H.", κάνοντας μας μια μικρή αναδρομή στη παιδική του ηλικία και στην επιρροή που είχαν οι Saxon στην πορεία της ζωής του ήταν απόλυτα εύστοχος, όπως άλλωστε ήταν και το χιούμορ του ανάμεσα σε αρκετά κομμάτια, ενώ ενθαρρυντικό υπήρξε και το γεγονός πως το Academy είχε γεμίσει με κόσμο σχεδόν κάθε ηλικίας, με μικρά παιδιά, εφήβους, αλλά και κόσμο που η προ εικοσαετίας εκκίνηση της μπάντας τους έβρισκε στα χρόνια της πρώτης τους νιότης να δίνουν το παρόν.

Σε ό,τι αφορά την εκπροσώπιση της δισκογραφίας τους στο παρουσιαζόμενο set, τα "Crimson Thunder", "Built To Last" και "Legacy Of Kings" άλμπουμ είχαν την τιμητική τους, με το τελευταίο, μάλιστα, να συμπληρώνει φέτος είκοσι χρόνια ζωής στο χώρο. Από την άλλη, το υλικό του λατρεμένου "Glory To The Brave" έλαμψε δια της απουσίας του, όντας ίσως το μοναδικό «ατόπημα» σε αυτήν την εμφάνιση των Hammerfall, αν και οι Σουηδοί έχουν μια αρκούντως ποιοτική δισκογραφική πορεία ώστε να μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε εξαιρετικά τραγούδια για τον καταρτισμό ακόμη κι ενός set που θα αγνοεί την, ίσως, κορυφαία τους δουλειά.

Σε μια βραδιά που οι οπαδοί του είδους θα θυμόμαστε για καιρό, οι Hammerfall ύψωσαν και πάλι ψηλά τη σημαία του πολύπαθου power metal ιδιώματος, και τα νέα σχετικά με τον ερχομό του νέου τους δίσκου την επόμενη χρονιά αποτέλεσαν τον ιδανικό επίλογο της. Hammer High, λοιπόν, ακόμη μια φορά, για μια μπάντα που η έννοια του αξιόπιστου - είτε στουντιακά, μα πόσο μάλλον συναυλιακά - κοντεύει να γίνει συνώνυμο της και που η αποδοχή που δείχνει να απολαμβάνει ξανά δεδομένα θα την οδηγήσει και πάλι προς τα μέρη μας σύντομα.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά