Refuge

Οι Refuge ουσιαστικά αποτελούν ένα alter ego project των Rage, αφού στην ουσία έχουμε να κάνουμε με την κλασσική σύνθεση της μπάντας που μας χάρισε δίσκους όπως το "Trapped" και το "The Missing Link", κοινώς τον Peavy Wagner παρέα με τους Manni Schmidt και Χρήστο Ευθυμιάδη. Με την ονομασία του project να δανείζεται τον τίτλο μιας αγαπημένης σύνθεσης από το "The Missing Link" και τον τίτλο του άλμπουμ να παραφράζει εκείνον ενός επίσης σπουδαίου τραγουδιού μέσα από το "Trapped", η νοσταλγία φαίνεται εξαρχής πως διαδραματίζει το σημαντικότερο ρόλο στο παρόν εγχείρημα, αν και στην προκειμένη περίπτωση (και με τα μέτρια αποτελέσματα που προσέφεραν οι τελευταίες δουλειές των Rage κατά νου) φαίνεται πως αυτό λειτουργεί ενισχυτικά στη συνολική ακρόαση του δίσκου.

Σαφώς, το "Solitary Men" δεν είναι το συγκλονιστικό εκείνο άλμπουμ που οι αιθεροβάμονες ίσως να περίμεναν από το line-up που έβαλε τους Rage στη συνομοταξία των πραγματικά μεγάλων συγκροτημάτων του τευτονικού power metal ήχου˙ δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να καταφέρει κάτι τέτοιο, με μια εικοσιπενταετία να έχει περάσει από τότε. Το άλμπουμ, ωστόσο, καταφέρνει, με τις συνεχιζόμενες παραπομπές του σε εκείνη την περίοδο, είτε λόγω του χαρακτηριστικού κιθαριστικού ήχου του Schmidt, είτε εξαιτίας των συνθετικών μανιέρων εκείνης της εποχής που ακολουθούνται κι εδώ, να ξεσκονίσει τη μνήμη μας και να ξεσηκώσει αντιδράσεις που καιρό τώρα δεν κατάφερνε καμία Rage κυκλοφορία να προκαλέσει.

Η παραγωγή του δίσκου είναι αυτή που πρέπει, οι ερμηνείες του Peavy, αν και με τη χροιά του αναμενόμενα βαρύτερη όσο περνούν τα χρόνια, μοιάζουν σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε και η συνθετική λογική έχει αντικαταστήσει ένα μέρος της speed ορμής του παρελθόντος με μια περισσότερο hard rock αύρα, καθ' όλα ευπρόσδεκτη, κατά τη γνώμη μου, για αυτή τη φάση της καριέρας τους. Μάλιστα, ομοίως καλοδεχούμενη είναι και η επιστροφή του Schmidt σε στουντιακές κυκλοφορίες, καθώς ο Γερμανός κιθαρίστας συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πλέον αξιόλογους axemen στο τευτονικό power (με επίσης σημαντική συνεισφορά στους Grave Digger - τσεκάρετε τα "Grave Digger" και "Rheingold" άλμπουμ τους για του λόγου το αληθές).

Και μόνο το γεγονός πως το "Solitary Men" μας επιστρέφει 25 χρόνια πίσω, τότε που οι Rage μεγαλουργούσαν και είχαν αποκτήσει ένα status δημοφιλίας που λίγες μπάντες έχουν κερδίσει από το εγχώριο κοινό, φτάνει και περισσεύει για να το καταστήσει μια αξιοπρεπέστατη και σίγουρα διασκεδαστική κυκλοφορία που αξίζει κάθε λεπτό του χρόνου που θα της αφιερωθεί. Για κάτι παραπάνω, ούτε λόγος, αλλά τηρουμένων των αναλογιών με την πρόσφατη δισκογραφία των Rage, εδώ έχουμε μια power metal κυκλοφορία που τηρεί τα όσα υπόσχεται, όσα κι αν είναι αυτά.