Kraftwerk @ Ηρώδειο, 16/07/23

Στο επίπεδο της επιρροής στην σύγχρονη μουσική, πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο συγκρότημα πιο επιδραστικό από τους Kraftwerk. Δηλαδή, ok, να μην συζητήσουμε για το ποια θα ήταν η εξέλιξη της ηλεκτρονικής μουσικής χωρίς αυτούς, αλλά, αν συνυπολογίσουμε το πόσο καθοριστικοί υπήρξαν για την pop, τη hip-hop (γεια σου Afrika Bambaataa παιχταρά), την synth, τη new-wave, την industrial σκηνή και όλα τα παρακλάδια τους, αναγκάζοντας, εν τέλει, στην πορεία και το rock να ενσωματώσει στοιχεία απ’ όλα αυτά, πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω με το οποίο μπορούν να συγκριθούν.

Το γεγονός λοιπόν πως ο, 76χρονος σήμερα, Ralf Hütter συνεχίζει να περιοδεύει, είναι μια τεράστια ευλογία για όλους εμάς, και είμαστε πολλοί, που στο πρόσωπο του αναγνωρίζουμε μια μεγαλοφυία. Ακόμη περισσότερο όμως, προσωπικά, τους αναγνωρίζω το ότι, σε αντίθεση με όλα αυτά τα rock συγκροτήματα με τα οποία έτυχε να συμπέσουν χρονολογικά και να μεγαλώσουν μαζί, οι Kraftwerk δεν μπορούν να κακογεράσουν. Γιατί αυτό που κάνουν λειτουργεί σε ένα δικό του αυτόνομο σύμπαν, όπου το μόνο που έχει σημασία και μετράει είναι το καλλιτεχνικό όραμα των δημιουργών του, το οποίο δεν δείχνει επηρεάζεται καθόλου από εξωγενείς παράγοντες όπως ο χρόνος. Αυτά εξάλλου είναι για τους ανθρώπους, και όχι για ρομπότ, ανδροειδή, εξωγήινους, ή ό,τι άλλο είναι οι Kraftwerk.

Αυτές τις σκέψεις έκανα υπό τους ήχους του "Numbers", εκεί γύρω στις 21:30, όταν και ξεκίνησε η εμφάνιση των Γερμανών με φόντο το Ηρώδειο που, με τόσους αριθμούς να εναλλάσσονται πάνω του, έμοιαζε περισσότερο με το "The Matrix". Και κάπως έτσι, από τα πρώτα 2 λεπτά περίπου, είχε ήδη γίνει σαφές πως όσα θα δούμε θα αποτελέσουν μια ξεχωριστή εμπειρία. Μπορεί αυτή τη φορά το, σχεδόν πανομοιότυπο με το 2018 show τους, να μην περιλάμβανε 3D γυαλιά, όμως ο ιδιαίτερος χώρος δημιούργησε μια ιδανική ατμόσφαιρα όπου τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος, παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο πίσω από τα synthesizers τους και ντυμένα με στολές που άλλαζαν χρώματα, παρουσίασαν μερικά από τα σημαντικότερα κομμάτια της 53χρονης πορείας τους. Φυσικά όμως, πέρα από την πρωτοποριακή τους μουσική, η οποία συνεχώς με έκανε να σκέφτομαι πόσες καριέρες βασίστηκαν πάνω της, τεράστιο ρόλο στην εμφάνισή τους είχε το οπτικό σκέλος, που κάθε φορά έντυνε το τραγούδι που ακούγαμε. Ειδικά δε στο "Spacelab" με τον χάρτη πίσω τους να δείχνει την Ελλάδα και, στη συνέχεια, το διαστημόπλοιο τους να προσγειώνεται στο Ηρώδειο, ο κόσμος φάνηκε να ενθουσιάζεται. Λίγο αργότερα βέβαια, σε μια κάπως περίεργη σύμπτωση, θα διέσχιζαν τον ουρανό από από πάνω μας οι δορυφόροι του Έλον Μασκ, καθιστώντας την συνολική εμπειρία ένα τσικ πιο εξωπραγματική.

Φυσικά, καταλαβαίνω όλους όσους λένε πως το συγκρότημα μπορεί και να μην πολυπαίζει στα live ή πως χωρίς τους Wolfgang Flür, Karl Bartos και, φυσικά, τον Florian Schneider, αυτοί δεν είναι οι Kraftwerk όμως, από την άλλη, η εμβληματική παρουσία του Hütter πάνω στη σκηνή αποτελεί από μόνη της έναν λόγο να πας να τους δεις και να διαπιστώσεις από κοντά αν όλο αυτό αξίζει ή όχι. Αν ρωτάτε εμένα πάντως, θα σας πω πως όσα παρακολουθήσαμε το βράδυ της Κυριακής ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά. Και αν κρίνω από το ζεστό και πολύ δυνατό χειροκρότημα του κόσμου μετά από κάθε κομμάτι αλλά και τα ρυθμικά παλαμάκια κατά τη διάρκεια πολλών τραγουδιών, το ίδιο ίσχυσε και για τη μεγάλη πλειοψηφία του κοινού.

Από εκεί και πέρα, με δεδομένο πως ο ήχος ήταν εξαιρετικός και το οπτικό κομμάτι πολύ προσεγμένο και δουλεμένο προκειμένου να κρατάει συνεχώς την προσοχή μας, δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κανείς να πήγε να τους δει και να μην απορροφήθηκε μέσα σε όλο αυτό, εκτός κι αν απλά είδε φως και μπήκε. Με κομμάτια που έχουν γράψει ιστορία, όπως π.χ. το "The Model", το "Autobahn", το "Radioactivity", το "Trans Europe Express" ή ακόμη και το, πολύ μεταγενέστερο, "Electric Café" στου οποίου τους στίχους «Musique rythmique, son electronique, l' art politique a l' age atomique» βρίσκω να συνοψίζεται όλη η πορεία τους, το συγκρότημα, μπορεί να μην μας απηύθυνε ποτέ το λόγο, όμως μας χάρισε πολλές μεγάλες στιγμές κι έκανε σαφές πως έχει αρκετούς λόγους να συνεχίζει να υπάρχει και να περιοδεύει.

Σαφέστατα, οι Kraftwerk, όχι σήμερα που έχουμε 2023, αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν έχουν κάτι νέο να πουν. Σε αντίθεση όμως με πάρα πολλούς καλλιτέχνες εκεί έξω, δεν προσπαθούν καθόλου να αποδείξουν πως μπορούν να συμβαδίσουν με την εποχή τους, αλλά έχουν βρει μια φόρμουλα προκειμένου να αναδείξουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλα όσα πέτυχαν στο παρελθόν, μέσα από ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας που νομίζω πως αξίζει να δει κανείς ζωντανά. Και ο αποχαιρετισμός στον Ralf Hütter ο οποίος υποκλίθηκε μπροστά μας, με σχεδόν όλο το Ηρώδειο να έχει σηκωθεί και να τον χειροκροτεί, δεν νομίζω πως αφήνει κανένα περιθώριο για αμφιβολίες ως προς αυτό.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά