Lebanon Hanover, Selofan @ Floyd, 14/02/25

Υπάρχουν διάφοροι τύποι συναυλιών. Συνεπώς, δεν θα ήταν υπερβολικό να υποστηρίξω πως, συχνά, κάποιες βιώνονται ως ένα ακόμα βράδυ έξω με φίλους, τραγούδι, και ποτό. Και αυτό φυσικά, είναι υπέροχο. Όμως, μία στο τόσο, υπάρχουν συναυλίες που λειτουργούν σαν τελετουργικό. Το βράδυ της Παρασκευής, ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Σε ένα χώρο βυθισμένο στο σκοτάδι, με το κοινό να αιωρείται μεταξύ υπνωτισμού και έκστασης, ζήσαμε μια βραδιά που έμοιαζε με ελεγεία στην αποξένωση, τη μελαγχολία, και την υπόγεια ομορφιά της αστικής παρακμής.

Σε αυτό το πλαίσιο, την βραδιά, άνοιξαν ιδανικά οι Selofan. Από τις πρώτες νότες του "Bluebirds", έγινε σαφές πως αυτή δεν θα ήταν μια εμφάνιση support συγκροτήματος. Με όρεξη στη σκηνή, εξαιρετικό ήχο, και τους Δημήτρη και Ιωάννα Παυλίδου να μην σταματούν να χορεύουν, το ντουέτο υπενθύμισε στους πάντες γιατί εδώ και χρόνια, συνεχίζει να θεωρείται ένα από τα κορυφαία εγχώρια σχήματα της εποχής μας.

Μέσα σε ένα αγιοβαλεντίνικο σκηνικό με κόκκινε καρδιές στη σκηνή και την Ιωάννα να δέχεται λουλούδια από το κοινό, το σχήμα ξετύλιξε το σκοτεινό του όραμα για περίπου μία ώρα, παρουσιάζοντας 14 κομμάτια, με τα "Nichts" και "Ist Die Liebe Tot" να αποτελούν μάλλον τις κορυφαίες στιγμές τις βραδιάς. Για το κλείσιμο, επέλεξαν δύο ελληνικά κομμάτια. Το επιβλητικό "Βιτριόλι" και το "Yπόγειο", με την Κατερίνα Γώγου και σκηνές από την "Παραγγελιά", να περνάνε πίσω τους καθώς μπροστά τους, όλο το Floyd υποκλινόταν στους σκοτεινούς ποιητές της Αθήνας.

Για άλλη μία φορά, οι Selofan επιβεβαίωσαν πως αποτελούν ένα σχήμα που αντάξιο του δεν έχουμε στην ελληνική σκηνή. Και για αυτό καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό, το οποίο εξάλλου είχε προσέλθει από νωρίς, προκειμένου να μην χάσει την εμφάνιση τους. Και δικαιώθηκε απολύτως για αυτό.

Ακολούθησε η έναρξη της εμφάνισης των Lebanon Hanover με το "Die World II" να μοιάζει με ένα υπερβατικό κάλεσμα στο οποίο, φυσικά, όλοι ανταποκριθήκαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Εξάλλου, το ντουέτο έχει φανατικούς φίλους στην Ελλάδα, κάτι που έγινε σαφές πολλές φορές κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Οι πρώτες νότες απελευθέρωσαν στο χώρο την αναγνωρίσιμη, μινιμαλιστική, και παγερή αισθητική του ντουέτου που συνδυάζει το post-punk με το goth, εισάγοντας άμεσα τον ακροατή στις σκοτεινές ατμόσφαιρες του συγκροτήματος. Και μπορεί οι Lebanon Hanover να μην είναι σχήμα που επιδιώκει το εντυπωσιακό, όμως, κάθε τους εμφάνιση είναι μια αργή, προσεκτικά δομημένη κατάβαση σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου η απόγνωση συναντά τον ρομαντισμό.

Το setlist λειτούργησε ως ένα ταξίδι στις πιο χαρακτηριστικές στιγμές τους καθώς ήταν απολύτως μοιρασμένο κι επεκτάθηκε σε όλη τη δισκογραφία του συγκροτήματος από το “The World Is Getting Colder” μέχρι και σήμερα. Και μπορεί οι σκοτεινές μελωδίες του "Saddest Smile" και ο υποβλητικός ρυθμός του "Sadness Is Rebellion" να έγιναν δεκτά με φωνές και χειροκροτήματα, όμως ο μεγάλος χαμός έγινε στο "Kiss Me Until My Lips Fall Off" που αποτέλεσε και το μεγάλο highlight της βραδιάς. Κανείς εξάλλου δεν αμφισβήτησε ποτέ πως οι gothαδες είναι ρομαντικά παιδιά.

Το "Albatross" που ακολούθησε βύθισε το κοινό σε μια σχεδόν υπνωτική κατάσταση, με τη φωνή της Larissa να πλέει ανάμεσα στα απόκοσμα synths και τις παγωμένες μελωδίες του William, ενώ στο "Gallowdance", η σχεδόν μηχανική κίνηση του κοινού δημιούργησε την αίσθηση μιας συλλογικής απελευθέρωσης μέσα από την μουσική. Για το τέλος, μας κράτησαν το “Totally Tot”, όπου, εγώ τουλάχιστον, αναρωτήθηκα μήπως το ντουέτο χαραμίζεται παίζοντας post-punk καθώς κάθε φορά που μας δείχνουν αυτή την σκοτεινή industrial πλευρά τους, γίνεται φανερό πως, όχι απλώς τους πάει πολύ, αλλά ότι ζωντανά απογειώνει όλη τους την εμφάνιση. Το encore έφερε τρία ακόμα κομμάτια: "The Last Thing", "Babes of the 80s", και "Come Kali Come", με το τελευταίο να λειτουργεί ως το τέλειο τελετουργικό κλείσιμο μιας έντονης συναυλιακής εμπειρίας, και τον Maybelline να κάνει summon την πλευρά του που λατρεύει τον Attila Csihar και να παρασέρνει όλο το Floyd σε ένα απόκοσμα σκοτεινό φινάλε.

Ακόμη και βραδιές σαν αυτή, όπου οι Lebanon Hanover έχουν κέφια, το συγκρότημα δεν μιλά πολύ. Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζεται κι όλας. Η μουσική τους, και τα συναισθήματα που σου γεννά, είναι η απόλυτη δήλωση. Και αυτή, για μια ακόμη φορά, έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό από το κοινό που επέλεξε να γιορτάσει τον Άγιο Βαλεντίνο στο Floyd σε ένα βράδυ που, στη συνείδηση μας, θα μείνει για πάντα εκεί, παγωμένο στον χρόνο, για πάντα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος