Rockwave 2005: Twisted Sister, Dio, Anthrax, Katatonia, Ολέθριο Ρήγμα

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 11/07/2005 @ 19:32
Ευτυχώς που αρκετές φορές η καλή μέρα δε φαίνεται μόνο από το πρωί... Και στην περίπτωσh μας ως καλή μέρα εννοείται η τελευταία του φετινού Rockwave και ως πρωί εννοείται το συγκρότημα Ολέθριο Ρήγμα το οποίο και άνοιξε την εν λόγω συναυλία.

Παρά τη μετριοπαθή στάση που ακολουθώ συνήθως για κάτι το οποίο δε μου αρέσει και δε με ενθουσιάζει, όσον αφορά το Ολέθριο Ρήγμα, με όση ψυχραιμία και αντικειμενικότητα και αν προσπαθήσω να βρω τις λέξεις που θα περιγράψουν την εμφάνισή τους, μόνο μία στριφογυρίζει στη σκέψη μου: Αίσχος!. Ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω... Ήχος; Βαβούρα χειρότερη και από το αν παίζανε με τέρμα την ένταση σε κλειστό δωμάτιο 5 τ.μ. Συνθέσεις; Για γέλια... Φωνητικά; Ο Θεός να τα κάνει! Ακόμα και στις "Αϋπνίες" στη βαθμολογία τους τα πράγματα θα ήταν σκούρα... Διασκευές (για την ιστορία: σε Motorhead, Sepultura και Anti-Nowhere League); Αφού με δυσκολία καταλάβαινε κάποιος τι έπαιζαν, συνειδητοποιούσε αμέσως και το δίχως όρια βιασμό των πρωτοτύπων. Όσο για τους (ελληνικούς) στίχους και τα λόγια προς το κοινό: Αλήθεια, για ποιους μας έχουν περάσει όταν τα μόνα που έχουν να μας πουν είναι "Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι", "Γαμώ την Αμερική τους" κτλ; Μήπως για 10χρονα παιδάκια του δημοτικού; Αν ισχύουν οι κακές γλώσσες που τους θέλουν να παίζουν μόνο σε σχολεία ίσως... Αυτές τις δογματικές γενικεύσεις όμως καλύτερα ας τις λένε αλλού...


Μία απορία έχω μόνο: Υπάρχουν εκατοντάδες εκπληκτικά συγκροτήματα που θα έκαναν τα πάντα για να έπαιζαν σε ένα festival με ονόματα όπως ο Dio, οι Twisted Sister και οι Anthrax... Από όλα αυτά τα συγκροτήματα, ποιος θεώρησε ότι το καταλληλότερο ήταν οι Ολέθριο Ρήγμα;

Ελπίζω τουλάχιστον οι ίδιοι να μην παίρνουν και πολύ στα σοβαρά τη φάση του συγκροτήματος...

Όπως δυστυχώς ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα μετά το τέλος της εμφάνισης των "Ολέθριο Ρήγμα", λόγω τραυματισμού ενός μέλους του συγκροτήματος, οι Zyklon ακύρωσαν την εμφάνιση τους στην τελευταία μέρα του Rockwave '05. Ας ευχηθούμε περαστικά λοιπόν στο παιδί που είχε την ατυχία.


Οι Katatonia εμφανίστηκαν αμέσως μετά τους δικούς μας Ολέθριο Ρήγμα, καθώς οι Νορβηγοί blacksters Zyklon δεν εμφανίστηκαν εξαιτίας κάποιου προβλήματος υγείας ενός μέλους τους, αν δεν κάνω λάθος. Οι Σουηδοί "μάστορες" του ατμοσφαιρικού ήχου μας επισκέφτηκαν για δεύτερη φορά μέσα σε 3 χρόνια κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες. Το 2003 ήταν Οκτώβριος, φθινόπωρο δηλαδή, άρα και κατάλληλη εποχή για την σκοτεινή μουσική τους, έπαιξαν στο AN μπροστά σε αποκλειστικά δικό τους φανατικό κοινό 200-300 ατόμων. Εκείνη η συναυλία μου έμεινε αξέχαστη αν και από σπόντα την παρακολούθησα, καθώς δεν είχα επαφή με τη μπάντα. Είχαν καταφέρει όμως να με κερδίσουν και από τις αντιδράσεις των υπολοίπων αλλά και των μελών της μπάντας ήταν φανερό ότι όλοι πέρασαν υπέροχα. Χθες όμως, μπροστά σε λίγες χιλιάδες κόσμο, σε ανοιχτό χώρο και συμμετέχοντας σε ένα μεγάλο φεστιβάλ τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.


Οι Katatonia ξεκίνησαν με το αναμενόμενο "Ghost Of The Sun" από τον τελευταίο και πολύ καλό τους δίσκο "Viva Emptiness". Λίγα δευτερόλεπτα μετά ένα σύννεφο κάλυψε τον ήλιο για μεγάλο μέρος του set τους! Ήταν το μοναδικό σύννεφο καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας! Λες κι έφεραν την "μαυρίλα" μαζί τους! Συνέχισαν δίνοντας βάρος κυρίως στον τελευταίο τους δίσκο με κομμάτια όπως τα "Wealth", "Criminals", "Complicity" αλλά και μερικά από τα πρόσφατα "Tonight's Decision" και "Last Fair Deal Come Down" από το οποίο ακούσαμε το "Teargas", ενώ έλαμψε δια της απουσίας του το "The Future Of Speech". Σαν εκτελέσεις τα κομμάτια παίχτηκαν πολύ καλά και -σχεδόν πάντα- βαρύτερα σε σχέση με τους δίσκους. Δεν αμφισβητεί κανείς το ταλέντο τους. Από την άλλη όμως χρειάζεται και κίνηση πάνω στην σκηνή, όπως και επικοινωνία με το κοινό (κυρίως αυτό), κάτι που δεν είχαν αυτή τη φορά. Επιπλέον ο ήχος τους δεν ήταν κι ο καλύτερος, τουλάχιστον όπως τον άκουγα εγώ από τα δεντράκια, αριστερά της κονσόλας και σίγουρα και το περιορισμένο χρονικά set τους λόγω του φεστιβάλ δε βοηθά.

Προσωπικά απογοητεύτηκα, έχοντας στο μυαλό μου την εμφάνιση τους στο ΑN πριν δυόμισι χρόνια. Ίσως σε κάποιον οπαδό τους που τους έβλεπε πρώτη φορά να του φάνηκαν εντάξει, γιατί από τους υπόλοιπους δεν πιστεύω να κέρδισαν με την εμφάνιση τους αυτή νέους οπαδούς. Σε κλειστό venue πάντως όταν -και αν- μας επισκεφθούν ξανά μην τους χάσετε!


Οι Anthrax είναι μια από τις μπάντες που έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους μέσα στο χρόνο. Σίγουρα στα '80s ήταν μια από τις επιδραστικότερες thrash metal μπάντες που υπήρχαν. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα albums δυναμίτες "Fistful Of Metal", "Spreading The Disease", "Among The Living", "State Of Euphoria" και "Persistence Of Time", τα οποία είχαν προκαλέσει ντελίριο ενθουσιασμού σε όλους; Η είδηση, έτσι, της επανάφιξης τους (μια και φαντάζομαι όλοι θα θυμούνται το περσινό φιάσκο) ήταν μια πρώτης τάξη ευκαιρία να τους απολαύσει κανείς.


Μετά από ένα απόσπασμα από τους πολυαγαπημένους Blues Brothers έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή. Με frontman πια τον κο. Belladonna, του οποίου η φωνή έχει τραγουδήσει όλα τα old time classics του group, έδειχναν σα να μην έχει περάσει μια μέρα από πάνω τους. Όλοι ήταν υπερκινητικοί, δίνοντας το έναυσμα στον κόσμο να κάνει το ίδιο. Το κοινό δεν τους χάλασε το χατίρι. Προς τιμήν τους έκαναν ένα πολύ μεγάλο pit μέσα στο οποίο γινόταν ο χαμός! Το γνωστό "γύρω γύρω όλοι" συνέπαιρνε ακόμα και τον πιο ήρεμο οπαδό τους (άραγε θα υπάρχει;).


Παράλληλα και όσο το group ήταν πάνω στη σκηνή, το κοινό δε σταμάτησε να τραγουδάει τους στίχους των κομματιών. Ο ήχος ήταν όπως άρμοζε σε μια αμιγώς thrash συναυλία. Πολύ καλός αλλά και συνάμα επιθετικός. Σε συνδυασμό με την πολύ καλή απόδοση της μπάντας πάνω στη σκηνή, αυτά τα δυο στοιχεία δε σε άφηναν σε ησυχία. Όσο και να μην το ήθελε, οποίος έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με τη μπάντα ήταν συνεχώς σε μουσική εγρήγορση. Εκείνο το βράδυ το group με κομμάτια όπως τα "Among The Living", "Anti-Social", "Ιndians", "A.I.R", "Caught In A Mosh", "N.F.L", "Be All And Alλ", "Got The Time", "Metal Thrashing Mad" κλπ κατάφερε να αποδείξει για άλλη μια φορά ότι όταν είσαι μεγάλος, παραμένεις και έτσι (εκτός μερικών εξαιρέσεων...). Άλλο ένα όνειρο πολλών οπαδών έγινε πια πραγματικότητα. Λίγο πριν αποχωρήσουν, ο Belladonna έδωσε την υπόσχεση ότι θα ξανάρθουν σύντομα στη χώρα μας. Για να δούμε...


Αμέσως μετά τη φοβερή εμφάνιση των Anthrax, σειρά έπαιρνε η ζωντανή ιστορία του heavy metal, o μεγάλος Ronnie James Dio. Για πολλά συγκροτήματα αυτό θα σήμαινε σίγουρο "θάψιμο" αφού συνηθίζεται μπάντες σαν τους Anthrax να κλέβουν την παράσταση με την σκηνική τους παρουσία και την ενέργεια τους πάνω στη σκηνή. Όχι όμως και για τους (πολύ δυνατούς όπως αποδείχτηκε) Dio, που μας έδειξαν τις δυνατότητες τους από τις πρώτες νότες του "Killing The Dragon" με το οποίο άνοιξαν την εμφάνιση τους. Συνέχισαν με το επικό "Egypt" από το δεύτερο album και από την αρχή φάνηκε το πόσο καλά θα περνάγαμε για την επόμενη 1 ώρα και ένα τέταρτο περίπου. Πολύ καλός ήχος, η φωνή του Ronnie σε πολύ καλά επίπεδα και σε σύγκριση με το 2003 πολύ καλύτερη σκηνική παρουσία. Στο τελευταίο συνέβαλε τα μέγιστα ο Rudy Sarzo που σε σύγκριση με τον Jimmy Bain "γράφει" καλύτερα πάνω στη σκηνή. Υπερκινητικός και με πολύ καλή τεχνική, κάτι που φάνηκε κυρίως στα solo του Goldy, όταν δηλαδή έπρεπε να αναπληρώνει το κενό της ρυθμικής κιθάρας που υπάρχει στις studio εκτελέσεις των τραγουδιών.

Ακολούθησε το φοβερό "Stand Up An Shout" και έπειτα o Simon Wright μας προσέφερε ένα φαινομενικά ανούσιο drums solo (με το φινάλε του να συνοδεύεται από το 1812 του Tchaikovsky, ακριβώς όπως ο Cozy Powell συνήθιζε να ολοκληρώνει τα solo του με τους Rainbow). Και λέω "φαινομενικά" γιατί είναι απολύτως φυσιολογικό να χρειάζεται πλέον κάποιες ανάσες ο Ronnie για να μπορέσει να μας δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Τον ίδιο σκοπό πιστεύω ότι είχε και το solo κιθάρας του Graig Goldy λίγο αργότερα. Σίγουρα δεν είναι και το καλύτερο για τους οπαδούς (ειδικά σε festival όπου μια μπάντα περιορίζει το πρόγραμμά της), αλλά προσωπικά προτιμώ 11 τραγούδια στην εντέλεια από 14 έτσι κι έτσι. Το θεωρώ πιο επαγγελματικό και τίμιο.

Συνεχίζοντας ακούστηκαν τα "Holy Diver" και "Sunset Superman". Για το πρώτο να πω απλά ότι τραγουδήθηκε όλο από τον κόσμο στο Terra vibe , ενώ το δεύτερο ήταν φανερό ότι μπήκε στο set list έτσι ώστε να αντιπροσωπεύεται και η Goldy εποχή των Dio. Πρόκειται χωρίς αντίρρηση για καλό τραγούδι αλλά σίγουρα υπάρχουν πιο αξιόλογα στη δισκογραφία του συγκροτήματος.

H συνέχεια ήταν βγαλμένη από τα όνειρα όλων των φανατικών οπαδών των Rainbow, αυτούς που πριν πάνε να κοιμηθούν κάθε βράδυ προσεύχονται στον Θεό να αξιωθεί ο Blackmore να πιάσει την Stratocaster του και να φωνάξει τον Ronnie για το πολυπόθητο reunion! Σε ονειρεμένες εκτελέσεις και με εκπληκτική απόδοση από τον Ronnie James Dio στα φωνητικά, 3 συνεχόμενοι ύμνοι του κλασσικού ροκ παρουσιάστηκαν μπροστά στα φτωχά μας μάτια! Τα "Man On The Silver Mountain", "Long Live Rock N' Roll" και "Gates Of Babylon" ξετρέλαναν το κοινό και ειδικά στο τελευταίο ρίγη ανατριχίλας διαπέρασαν τα σώματά μας! Στην εισαγωγή του "GOB" μάλιστα ο Ronnie θυμήθηκε τον μεγάλο του συνοδοιπόρο στους Rainbow, Cozy Powell, και του το αφιέρωσε. Η απόδοση του κοντού ήταν πάνω από κάθε προσδοκία και εδώ.

Τα καλύτερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα (άμα έχεις ρεπερτόριο διάβαινε!) και το "Heaven And Hell" από τον ομώνυμο δίσκο των Black Sabbath μας απογείωσε σε άλλους κόσμους και ο Dio έδωσε νέο ρεσιτάλ! O Goldy, όπως και στα περισσότερα προηγούμενα κομμάτια, επέλεξε να παίξει το solo σχεδόν όπως το πρωτότυπο, κάτι που μου άρεσε πολύ και σίγουρα τον τιμά και τον ίδιο.

Επειδή όμως δεν βλέπαμε ούτε τους Rainbow ούτε τους Black Sabbath, ο επίλογος της συναυλίας γράφτηκε από 2 ύμνους των Dio, τα υπέροχα "Rainbow In The Dark" και "We Rock". Ειδικά το τελευταίο προσδιορίζει τέλεια (σύμφωνα με τον Ronnie) τη σχέση μεταξύ συγκροτήματος και οπαδών, γιατί αυτό είναι το κοινό σημείο μεταξύ τους. Με αυτό τον τρόπο μας αποχαιρέτησαν, αφήνοντας πίσω μόνο θετικές εντυπώσεις.

Το ακριβές set list ήταν: Killing The Dragon / Egypt (The Chains Are On) / Stand Up And Shout / Drum solo (incl. 1812) / Holy Diver / Sunset Superman / Man On The Silver Mountain / Guitar solo - band jam / Long Live Rock N' Roll / Gates Of Babylon / Heaven And Hell / Rainbow In The Dark / We Rock.


Σαν επίλογο θα ήθελα μόνο να πω ότι για προσωπικότητες όπως ο Ronnie James Dio φράσεις όπως "έχει ακόμα να δώσει" και άλλες σχετικές είναι τουλάχιστον μειωτικές. Αυτό που πραγματικά ισχύει είναι το μεγαλείο που μας προσφέρει σε κάθε του εμφάνιση και οι μεγάλες στιγμές που ζει όποιος παρακολουθεί συναυλίες του. Ευχαριστούμε Ronnie!


Το να σαγηνεύεσαι από μια κοπέλα με μακριά σγουρά ξανθά μαλλιά, έντονο βάψιμο, ντυμένη με ένα κολλητό διχτυωτό μπλουζάκι είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το να "σαγηνεύεσαι" όμως από έναν άντρα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά μάλλον καταντάει διεστραμμένο (Twisted) εκτός βέβαια αν μιλάμε για τον Dee Snider. Επιτέλους η ώρα για την εμφάνιση των Twisted Sister σε ελληνικό έδαφος έφτασε, αν και καθυστερημένη για κάνα δυο δεκαετίες. Ο Dio ολοκλήρωσε το show του (που θύμιζε ελάχιστα, δυστυχώς, την προηγούμενη εμφάνιση του στη χώρα μας) και το σκοτάδι είχε καλύψει το Terra Vibe, με τον κόσμο να έχει ζεσταθεί για τα καλά και τις συνθήκες να είναι ιδανικές για ότι θα επακολουθούσε. Χωρίς καμιά καθυστέρηση, λοιπόν, τα φώτα έσβησαν και κάτω από τους ήχους των AC/DC που έπαιζαν στα μεγάφωνα και αφού ζητήθηκε από το κοινό να καλωσορίσει τους Twisted Sister, κάπου εκεί ξεκίνησαν όλα.

Ο Dee Snider εκκεντρικός όπως πάντα φρόντισε να κερδίσει το κοινό με την απίστευτη σκηνική του παρουσία, γεμίζοντας την σκηνή με το που έκανε την εμφάνιση του, και να επιβληθεί με τις φωνητικές του ικανότητες με το "What You Don't Know" να είναι το πρώτο κομμάτι του εκπληκτικού best of setlist που δε θα μπορούσε να ακούγεται πιο δυνατό και γεμάτο ενέργεια αφού επι σκηνής βρισκόταν το original line up των Twisted και όχι "o Dee και κάποιοι άλλοι". "The Kids Are Back", ο κόσμος να φωνάζει δυνατά τους συγκεκριμένους στίχους και η πρώτη επαφή μεταξύ κόσμου και group έδωσε το μήνυμα στους Twisted - "Που ήσασταν τόσα χρόνια;". Αυτό που ακολούθησε δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια αν δεν το έχεις ζήσει. Μετά το ατέλειωτο χτύπημα στο "Stay Hungry", ο Dee αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι πραγματικά δεν ήξερε ότι υπήρχαν τόσο ένθερμοι S.M.F.'s στην Ελλάδα και γι' αυτό το group μας φιλοδώρησε με μια απίστευτη εκτέλεση του "Captain Howdy", με το σκληρό riff του κομματιού να βάζει φωτιά στις κιθάρες των J.J. French και Eddie Ojeda η οποία δεν έσβησε πριν το solo του "Shoot Em Down" με τον Marc "The Animal" Mendoza να βαρά με όση δύναμη μπορεί να έχει τις χορδές του μπάσου του. Group και ελληνικό κοινό γίνονται ένα κάτω από τις νότες του "You Can't Stop Rock 'N' Roll". Ποιος θα μπορούσε να σταματήσει όταν το group εμφανέστατα βρισκόταν σε πολύ μεγάλα κέφια και το αποδείκνυε κάθε δευτερόλεπτο και σε κάθε τραγούδι, θέλοντας να δείξει ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια "The Fire Still Burns", και το κοινό που βρέθηκε εκεί το Σάββατο το βράδυ σίγουρα αισθάνθηκε αυτή την αναζωπύρωση της φωτιάς των Τwisted Sister.


"Like A Knife In The Back" το επόμενο δώρο και μια από τις κορυφαίες συναυλιακές στιγμές που έχω ζήσει ήταν σαφέστατα το "We 'Re Not Gonna Take It" και σεισμός στο Terra Vibe με τους στίχους του κομματιού να φτάνουν κάμποσα χιλιόμετρα μακριά, στο κέντρο της Αθήνας, σε εκείνο το μεγάλο κτίριο απέναντι από την πλατεία Συντάγματος. "Ήρθαμε να κάνουμε πάρτυ, ήρθαμε να δούμε τον Dio και τους Anthrax" είπε ο Dee Snider γιατί "I Believe In Rock 'N' Roll" και σεισμός άλλη μια φορά με τα "Under The Blade" και "I Am, I'm Me". Πλέον οι Twisted Sister έχουν ήδη κερδίσει τον τίτλο της καλύτερης εμφάνισης στο φετινό Rockwave και όχι μόνο. Ο Dee σπεύδει να μας θυμίσει τις δύσκολες στιγμές που πέρασε το group και να αναρωτηθεί γιατί δεν είχαν έρθει στην Ελλάδα τόσα χρόνια. Ο μονόλογος σταματά με το μόνο mid-tempo κομμάτι της βραδιάς "The Price", αποκαλύπτοντας μια άλλη πλευρά των Twisted Sister εκ διαμέτρου αντίθετη με το επόμενο "Burn Ιn Hell". Αφιερωμένο σε όσους χάνουν το μυαλό τους ήταν το "I Wanna Rock" και πώς να μην είναι αφού μια τέτοια συναυλία σε κάνει να χάνεις το μυαλό σου και στη θέση του να μπαίνει μόνο το λογότυπο των Twisted Sister. Κάπως έτσι έφτασες να αναρωτιέσαι τι βλέπεις εκείνη τη στιγμή πάνω στη σκηνή και πριν το συνειδητοποιήσεις, το συγκρότημα έχει εγκαταλείψει τη σκηνή και μη προλαβαίνοντας να συνέλθεις, έρχεται το encore να σε αποτελειώσει με τα "Come Out And Play" και "S.M.F." να ρίχνουν με τον τελειότερο τρόπο την αυλαία στην πρώτη και όχι τελευταία, ελπίζω, παρουσία ενός τόσο μεγάλου πραγματικά group όπως είναι οι Twisted Sister. Ευχαριστούμε πραγματικά όποιον συνέβαλε στο να έρθουν στην Ελλάδα.


Συνοψίζοντας τα όσα είδαμε και ζήσαμε με τους Twisted Sister, πρέπει να σταθούμε στο γεγονός ότι ο ήχος ήταν στη κατάλληλη ένταση, επιτρέποντας επιτέλους να ξεχωρίζουμε την πρώτη από τη δεύτερη κιθάρα και τους στίχους, και στα λόγια του J.J. French που μίλησε για την αιτία που οι Twisted Sister βγάζουν όλη αυτή την ενέργεια και έχουν μια τόσο εκπληκτική σκηνική αλλά και δισκογραφική παρουσία η οποία βασίζεται στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τη μουσική αλλά και την ζωή γενικότερα. "Αυτό που θέλουμε είναι να κάνουμε party και να γιορτάζουμε τη ζωή μας, όχι να καταριόμαστε κάθε στιγμή της όπως κάνουν τα νέα group σήμερα". Hail to Twisted Sister.


Setlist: What You Don't Know / The Kids Are Back / Stay Hungry / Captain Howdy / Shoot Em Down / You Can't Stop Rock 'N' Roll / The Fire Still Burns / Like A Knife In The Back / We 'Re Not Gonna Take It / I Believe In Rock 'N' Roll / Under The Blade / I Am, I'm Me / The Price / Burn In Hell / I Wanna Rock / Come Out And Play / S.M.F.

  • SHARE
  • TWEET