The Gathering live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Από τους Άλκη Κοροβέση, Γιάννη Βόλκα, 06/02/2007 @ 16:15
04/02/07, Gagarin 205, Αθήνα

Ποιος θα περίμενε την Κυριακή το βράδυ, τη στιγμή που οι ουρανοί άνοιξαν και το χιονόνερο είχε βαλθεί να μουσκέψει και το τελευταίο στεγνό σημείο πάνω μου, ότι τελικά όλη αυτή η ταλαιπωρία θα έβγαινε σε καλό. Ναι λοιπόν, αξίζει να βρίσκεσαι στη μέση της καταιγίδας χωρίς ομπρέλα, αν το επόμενο πράγμα που πρόκειται να κάνεις είναι να παρακολουθήσεις ένα από τα καλύτερα live που έχουν γίνει ποτέ στην Αθήνα, και γιατί όχι σε όλη την Ελλάδα. Γιατί η παράσταση (περί παραστάσεως επρόκειτο) που έδωσαν οι Gathering την Κυριακή δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί στο μονοδιάστατο χώρο της ηλεκτρονικής αυτής σελίδας. Θα κάνω μια μεγάλη προσπάθεια να δώσω σε όσους δεν ήταν εκεί μια εικόνα του τι έχασαν.



Στις 20.30 ακριβώς εμφανίστηκαν στην σκηνή οι Έλληνες In Comma, οι οποίοι κινούνταν στον χώρο του goth rock με αρκετές «χαρούμενες» μελωδιούλες που προέτρεπαν σε πιο pop φόρμες. Ασυναίσθητα το μυαλό οδηγεί στους Evanescence. Ο ήχος, ειδικά στο πρώτο κομμάτι, ήταν άθλιος, ενώ όσο περνούσε η ώρα όλο και βελτιωνόταν. Προσωπικά, η εμφάνιση της μπάντας δε μου προσέφερε τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν είχαν κάτι που να προκαλεί το ενδιαφέρον και να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Φαινόταν να τους λείπει η έμπνευση και το μόνο που θα χαρακτήριζα ανώτερο του μετρίου ήταν η καλή (αλλά όχι ξεχωριστή) φωνή της κοπελιάς. Έπαιξαν μόνο δικά τους κομμάτια και το κοινό τους χειροκρότησε, εκτιμώντας την προσπάθεια τους.

Η ώρα πλέον είχε πάει 21.20 και, σύμφωνα με τα δεδομένα, σε 10 λεπτά θα άνοιγαν οι πύλες μιας άλλης διάστασης, οδηγούμενες από κάτι τόσο μικρό όσο οι φωνητικές χορδές μιας αιθέριας υπάρξεως. Χωρίς καθυστερήσεις, ίσως και νωρίτερα από το προβλεπόμενο, βγήκε το group πλην της Anneke στο σανίδι και η αγωνία του κόσμου έφτασε στο αποκορύφωμα. Ξεκίνησαν με το "Shortest Day" από τον πολύ καλό τελευταίο τους δίσκο, "Home". Όταν κόπασαν για λίγο οι ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα κατά την είσοδο της Anneke, συνειδητοποίησα ότι ο ήχος ήταν αντάξιος της μπάντας και πλέον τα πάντα ήταν ιδανικά για να μπορέσει ο καθένας που βρισκόταν εκείνη τη μέρα στο Gagarin να απολαύσει και την τελευταία παύση των κομματιών.

Η απόδοση του group ήταν πέρα για πέρα επαγγελματική και όπως αποδείχτηκε σ' αυτό συνέβαλε και η πολύ καλή διάθεση που είχαν και το πάθος που έβγαζαν επί σκηνής. Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω σε καμία περίπτωση τα υπόλοιπα μέλη, είναι γεγονός πως για ακόμα μια εμφάνιση τους την παράσταση έκλεψε η γλυκύτατη και πάντα χαμογελαστή Anneke. Αυτή η γυναίκα με την παιδική ψυχή, έβγαζε μια απίστευτα θετική ενέργεια στον κόσμο και με τις ενέργειες της φαινόταν να το διασκέδαζε που μας έκανε όλους να την ερωτευτούμε. Οι κινήσεις της ανάλαφρες και πάντοτε σεμνές, σαν άλλο διαπασών, δημιουργούσαν κύματα που κανείς δε θα ήθελε να μην τον παρασύρουν. Η ζεστασιά της φωνής της φαινόταν και τις στιγμές που μιλούσε στον κόσμο και έκανε ακόμα και το τζατζίκι να ακούγεται σαν ποίημα, καθώς έβγαινε από τα χείλη της. Σε αρκετές στιγμές μας άφηνε με το στόμα ανοιχτό με τις εξαιρετικές ικανότητες της. Πολλές «παγωμένες» ντίβες εκεί έξω θα έκαναν τα πάντα για να την φτάσουν.



Η επιλογή των κομματιών από τη μια ήταν αναμενόμενα βασισμένη στην τελευταία κυκλοφορία τους, από την άλλη άκρως ικανοποιητική (σίγουρα πολλοί θα πουν ότι έλειψαν κάποια κομμάτια, αλλά δε γίνεται να παίξουν όλη τη δισκογραφία τους σε 1 ώρα και 45 λεπτά), με ένα σχετικά μεγάλο μέρος του setlist να καταλαμβάνει το "Mandylion". Και τα τρία κομμάτια του encore προέρχονταν από αυτό τον δίσκο. Συνολικά έπαιξαν, εκτός από τους προαναφερθέντες δίσκους, κομμάτια και από τα "How To Measure A Planet", "Souvenirs", "If_Then_Else". Κορυφαίες στιγμές: "Saturnine", "Leaves", "Waking Hour", το encore και γενικότερα οποιαδήποτε στιγμή τα μάτια σου έπεφταν πάνω στην Anneke.

Σίγουρα από τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει, αφού τα πάντα ήταν ιδανικά. Ακόμα και το Gagarin ήταν full από κόσμο σε μια μέρα που δεν ευνοούσε σε τίποτα μια sold out συναυλία. Εις το επανιδείν λοιπόν για τους Gathering και μακάρι οι φήμες που τους θέλουν να διαλύονται να μη βγουν ποτέ αληθινές.

Setlist:
01. Shortest Day
02. In Between
03. Liberty Bell
04. Probably Built In The Fifties
05. Even The Spirits Are Afraid
06. Saturnine
07. Monsters
08. Alone
09. A Noise Severe
10. Leaves
11. Box
12. Great Ocean Road
13. Waking Hour
14. Travel
Encore:
15. Eleanor
16. In Motion
17. Strange Machines


03/02/07, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη

Για τους φίλους των Gathering ισχύουν δυο κανόνες. Κάθε συναυλία (ή σκέλος της περιοδείας τους) είναι τελείως διαφορετική από την προηγούμενη (περιοδεία) και αυτό έχει ως συνέπεια τον δεύτερο κανόνα. Όσες φορές και αν τους δεις, δεν τους χορταίνεις. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Το δύσκολο ρόλο να ανοίξουν τη συναυλία είχαν οι Psycognosis τους οποίους θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ατμοσφαιρικό rock. Με δύο κοπέλες στα φωνητικά, αρχικά τράβηξαν την προσοχή του κόσμου. Μουσικά δεν ήταν κακοί, αλλά μετά από κάποιο σημείο άρχισαν να κουράζουν. Ίσως να έφταιγε και η ανυπομονησία για τη συνέχεια. Όπως και να έχει, μια συναυλία με τους Gathering θα είναι μια πολύτιμη εμπειρία για αυτούς και ιδιαίτερα για τις τραγουδίστριες οι οποίες παρακολούθησαν μια από τις καλύτερες φωνές του χώρου.



Όλα έτοιμα και έναρξη της βραδιάς, όπως αναμενόταν, με το "Shortest Day" και το "In Between", πρώτα κομμάτια του τελευταίου δίσκου των Ολλανδών που τιτλοφορείται "Home". Είναι πολύ σημαντικό για ένα συγκρότημα, μετά από τόσους δίσκους να περιοδεύει για μια κυκλοφορία την οποία πολύ κόσμος ανυπομονεί να ακούσει ζωντανά. Συνέχεια με το "Liberty Bell", κατάλληλο κομμάτι για να ξεσηκώσει και αυτούς που βρίσκονται τέρμα πίσω, και το "Probably Built In The Fifties" που αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του "How To Measure A Planet?" και αξίζει να ακούγεται σε κάθε εμφάνιση τους.

Όσο και να ψάχνω, δε βρίσκω κάτι που να μη με ικανοποίησε σε αυτή τη συναυλία. Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγαλύτερη από όλες τις προηγούμενες φορές, γεγονός θετικό για να συνεχίσουμε να τους βλέπουμε και στο μέλλον. Ο ήχος ακριβώς όπως έπρεπε, δυνατός και καθαρός, ίσως ο καλύτερος που έχω ακούσει στο club Υδρόγειος. Σημαντικότατο το κέφι που φαινόταν να έχουν τα μέλη πάνω στη σκηνή. Και όταν περνά καλά το συγκρότημα, πως μπορεί να μην περνά και ο κόσμος;

Τα επόμενα κομμάτια από το "Home" και το προηγούμενο στούντιο άλμπουμ "Souvenirs" ταίριαζαν απόλυτα. "Even The Spirits Are Afraid", "Monsters", "Alone", "Noise Severe" και κάπου ενδιάμεσα η μοναδική στιγμή από το "If_Then_Else", το "Saturnine", το οποίο όλο το club τραγουδούσε μαζί με την Anneke Van Giersbegen, η οποία χρειάζεται ένα βιβλίο ολόκληρο με περιγραφές για την απίστευτη φωνή της, την εκφραστικότητα που σου μεταδίδει ότι νοιώθει την κάθε λέξη, το βλέμμα που όλοι (ανεξαρτήτου φύλου) μετά το live πιστεύουν ότι συναντήθηκε με το δικό τους και γενικά την πληρότητα σε όλους τους τομείς που δεν αφήνει κανέναν να της κάνει άσχημη κριτκή.

Θα ήταν άδικο όμως να μην αναφερθούμε στα άλλα μέλη. Η κιθάρα του Rene Rutten πιο heavy μετά από αρκετά χρόνια. Tέλειος συνδυασμός με τον Frank Boeijen, του οποίου τα πλήκτρα αποτελούν εξίσου σημαντικό τμήμα της μουσικής τους. Η συμπαθέστατη Marjolein Kooijman, έχοντας πλέον δέσει με τους υπόλοιπους, δημιουργεί μαζί με τον Hans Rutten το ιδανικό rhythm section.

Όσο και να αρέσουν τα πρόσφατα κομμάτια, πάντα υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του κοινού που περιμένει την επιστροφή στο παρελθόν, η οποία συγκεκριμένα ήρθε με το "Leaves". To πρώτο μέρος τελειώσε με τα "Box", "Waking Hour" (ίσως η καλύτερη στιγμή της βραδιάς, εκπληκτική ερμηνεία), "Great Ocean Road" και "Travel" που δείχνουν ότι, ανεξάρτητα από τη μουσική κατεύθυνση που ακολουθούν οι Gathering, το "How To Measure A Planet?" θα έχει πάντα περίοπτη θέση στις εμφανίσεις τους.

Για να ικανοποιήσουν και τους λάτρεις του παρελθόντος και να αποδείξουν ότι περιοδεύουν με μια πιο heavy διάθεση, το encore περιείχε μόνο κομμάτια από το "Mandylion". "Eleanor", "In Motion #1" και φυσικά "Strange Machines" μέσα σε παραλήρημα ενθουσιασμού.

Μετά από όλα αυτά, αν υπήρξε κάποιος που έφυγε με παράπονο, μάλλον ήρθε κατά λάθος στη συναυλία αυτή. Όσο για την προσωπική μου άποψη, η ευχαρίστηση μου αυξήθηκε με τη σκέψη ότι δεν είχαν τελειώσει όλα ακόμα. Υπήρχε και η Αθήνα την επόμενη μέρα...

  • SHARE
  • TWEET