Eric Clapton live στο Bercy, 28/05/06

Άλλη μια φορά στο Bercy λοιπόν, για τη συναυλία του Clapton αυτή τη φορά. Για τον ίδιο δε χρειάζεται να πω και πολλά. Μια απ' τις μεγαλύτερες μορφές της rock / blues ιστορίας, με αμέτρητους οπαδούς που τον λατρεύουν και άλλους τόσους εχθρούς οι οποίοι τον κατηγορούν είτε για τον άστατο και καταπιεστικό, όπως λέγεται, χαρακτήρα του είτε για το γεγονός ότι αναλώνει το, αναμφισβήτητα σπουδαίο, ταλέντο του (ο «μεγαλύτερος λευκός blues κιθαρίστας» σύμφωνα με τον B.B. King) στο να γράφει «πιασάρικα», εμπορικά κομμάτια και διασκευές. Αρκετά γνωστή αυτή η λεγόμενη «Clapton controversy» στην οποία δε θα υπεισέλθω γιατί και ανούσια μου φαίνεται και δε θεωρώ τον εαυτό μου απ' τους πλέον φανατικούς οπαδούς του.

Στο Bercy έφτασα στις οκτώ περίπου, την ώρα στην οποία ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει η συναυλία. Στη σκηνή βρισκόταν ήδη ο γνωστός bluesman Robert Cray, ο οποίος κάνει το support στην περιοδεία του Clapton. Εξαιρετικός μουσικός, με μια σχετικά πιο soul και όχι τόσο rock προσέγγιση στο blues, απέδωσε εξαιρετικά μερικές απ' τις πιο γνωστές του επιτυχίες, κυρίως απ' το album "Strong Persuador", και αναμφίβολα μας άνοιξε την όρεξη γι' αυτό που θα ακολουθούσε.

Μετά το αναγκαίο κακό του ξε-ξανα-ματα-στησίματος, έκανε την εμφάνιση του ο Clapton. Δέκα φωτεινές «στήλες» στο βάθος της σκηνής άρχισαν να αναβοσβήνουν σε διάφορα χρώματα και δύο videowalls, δεξιά και αριστερά της σκηνής, έδειχναν ό,τι διαδραματιζόταν on stage. Ο Clapton βγήκε στη σκηνή με 11 μουσικούς! Δύο κιθαρίστες, τους Derek Trucks, ο οποίος έπαιζε παρεμπιπτόντως αποκλειστικά με δάχτυλα και όχι με πένα, και Doyle Bramhall II (βασιλιάς είναι;), δύο κιμπορντίστες, δύο σαξόφωνα, τρομπέτα, μπάσο, drums και δύο ladies επιφορτισμένες με τα backing vocals. Το επίπεδο των μουσικών βέβαια ήταν εξαιρετικό, με τους κιθαρίστες να δίνουν ρέστα.

"Pretending" το κομμάτι με το οποίο ξεκίνησε η συναυλία και ακολουθούν "So Tired" κλπ. Στο "I Shot The Sheriff" έγινε πραγματικά χαμός. Ακολουθεί το "Anyday" και μετά το εξαιρετικό ακουστικό μέρος της συναυλίας, στο οποίο ακούσαμε τα: "Back Home", "I Am Yours", "Nobody Knows You When You 'Re Down And Out", "Milkcow Blues" και "Running On Faith". Το unplugged μέρος ήταν πραγματικά εξαιρετικό, δε μας κούρασε καθόλου και «έδεσε» απόλυτα με το σύνολο. Ο Clapton, τον οποίο είδα για πρώτη φορά ζωντανά, είναι πραγματικά κάτι το εξωπραγματικό. Εξαιρετικός, ακούραστος και με μια άνεση στο παίξιμο που σε αφήνει πραγματικά άφωνο. Όμορφα solos, ξαφνικές εναλλαγές, συνεχή ανεβοκατεβάσματα στην ταστιέρα και το βλέμμα συνεχώς στραμμένο αλλού. Το περίφημο «Clapton style»...

Και οι δύο κιθαρίστες όμως ήταν εξαιρετικοί. Στα κομμάτια έπαιρναν όλοι solo με αποτέλεσμα να γίνεται πραγματικά χαμός. Κάθε κομμάτι διαρκούσε δέκα λεπτά και παραπάνω. Κατά κύριο λόγο έπαιζε ο Clapton το πρώτο solo, μετά το «έπαιρναν» οι άλλοι δύο και στο τέλος πάλι ο Clapton. Μετά το ακουστικό μέρος ακολουθούν τα "After Midnight", "Little Queen Of Spades", "Layla", "Wonderful Tonight" κλπ. Δε χρειάζεται, φαντάζομαι, να γράψω για το κλίμα που επικρατούσε. Το "Layla" παίχτηκε ολόκληρο, στο "After Midnight" έγινε χαμός και σε όλα εν γένει τα κομμάτια «δόθηκε» μια πιο rock κατεύθυνση. Τελευταίο κομμάτι; "Cocaine", το απόγειο του live κατά τη γνώμη μου. «Βρωμερό», τραχύ, ωμό, 2-3 ακόρντα χωρίς πολλά-πολλά, η επιτομή του blues / rock. Viva J.J. Cale.

Το encore άφησε μια γλυκόπικρη γεύση καθώς ήταν ένα και μόνο κομμάτι, περίφημο και κλασικό μεν, και μιλάω για το "Crossroads" (Cream) φυσικά, αλλά... Όλα ωραία και καλά. Ο Clapton είναι πραγματικά ένας μεγάλος μουσικός, με ταλέντο και αίσθηση του πλούτου και της ιστορίας της μουσικής. Με την ικανότητα επίσης να δανείζεται στοιχεία από διαφορετικά μουσικά ιδιώματα (reggae, blues, rock, funk, ακόμα και jazz θα τολμούσα να πω) και να τ' αναπλάθει σ' ένα ενιαίο και συνεκτικό όλο. Όλα αυτά ναι. Κανείς δε θα τολμούσε φαντάζομαι να ισχυριστεί το αντίθετο. Αλλά; Αυτό που με ξένισε λιγάκι ήταν ο, κατά τη γνώμη μου, υπέρμετρος επαγγελματισμός, ο οποίος φάνηκε κάποιες φορές να επισκιάζει, κατά κάποιο τρόπο, την όλη συναυλία. Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν ήταν κάτι χαρακτηριστικά «εμφανές», αλλά κάτι η μηδενική επικοινωνία με το κοινό, πέρα από κάτι σποραδικά "thank you" και "merci" για να γουστάρουν οι Γάλλοι (!), κάτι το γεγονός ότι σου δινόταν η αίσθηση πως όλα ήταν άψογα και στην εντέλεια προετοιμασμένα, ακόμα και τα solos, συν το γεγονός του ενός και μόνο encore συνέβαλαν στο να μου δημιουργηθεί αυτή η αμυδρά αίσθηση στο τέλος ότι κάτι, ένα «μικρούλι κάτι», έλειπε απ' το σύνολο. Η συνολική εντύπωση βέβαια ήταν σχεδόν απόλυτα θετική. Εξαιρετική μουσική από ένα τεράστιο όνομα σε αξία και ιστορία, ωραία μπάντα, όμορφο στήσιμο του show.

Θεωρώ τελικά ότι σε τέτοιες περιπτώσεις αναζητάς ίσως αυτό το «κάτι παραπάνω» που και 'συ ο ίδιος δεν ξέρεις σε τι συνίσταται. Ή, απ' την άλλη, το γεγονός ότι δεν ανήκω ούτε στους φανατικούς και αφοσιωμένους οπαδούς του Clapton αλλά ούτε και στους επικριτές του ίσως να είναι περισσότερο καλό παρά κακό... Ότι και να 'ναι, μην τον χάσετε άμα βρεθεί στα μέρη σας.