Ejekt Festival 2009: Royksopp, Jarvis Cocker, Echo & The Bunnymen, Klaxons, The Subways, Berlin Brides @ Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας, 19/06/09

Η αποκεφαλισμένη δεύτερη μέρα του Ejekt Festival 2009 υπήρξε, παρά ταύτα, μια εξαιρετική φεστιβαλική εμπειρία. Η απουσία της γιγάντιας αφροκεφαλής της Lauryn Hill, εξαιτίας προβλήματος υγείας που της κόστισε την καλοκαιρινή της περιοδεία, μας «έκλεψε» μεν μια γλυκιά συναυλιακή ανάμνηση, έδωσε δε χώρο στην καταλυτική προσθήκη των Echo & The Bunnymen στο πανέμορφο πρόγραμμα εκείνης της καλοκαιρινής Παρασκευής.





Με φόντο το γαλάζιο μεταλλικό κτίσμα του Ελληνικού και ανάμεσα σε δύο ιλιγγιώδεις ξεφτισμένους ερυθρόλευκους στύλους προβολέων του παλιού αεροδρομίου, η εξωτερική σκηνή του Ejekt υποδέχτηκε, με περισσότερο από μιάμιση ώρα καθυστέρηση, τις Ελληνίδες Berlin Brides. Το λάγνο ηλεκτρονικό τους indie / poppunk αρχικά υπέφερε ελλείψει κεφιού και υπό τα βασανιστήρια της ηχοληψίας, αλλά σύντομα προσπέρασε τα εμπόδια του άγχους για να «ισιώσει» στη ροζ νοοτροπία του "Bikini Wax" και να εξυψωθεί στο όμορφο "Rubberize". Η συμμετοχή της κιθαρίστριας Katrin The Trill και τα λίγο γνωστότερα κομμάτια τους, "Rejection Junkie" και "Failure To Wank", έφεραν το εμψυχωτικότερο χειροκρότημα του κοινού. Η εικοσιπεντάλεπτη παρουσία τους στη σκηνή ήταν η συντομότερη του απογεύματος, καθώς όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες είχαν στη διάθεσή τους περί τη μία ώρα ο καθένας. Αρκούσε όμως για να δώσει μια εικόνα του συγκροτήματος και αυτή ήταν μάλλον θετική.







Μόλις τρεις μήνες μετά την πρώτη τους εν Ελλάδι εμφάνιση, στο Κύτταρο, οι The Subways επέστρεψαν για λίγη ακόμη ξέφρενη rock 'n' roll ενέργεια, αναλαμβάνοντας τα ηνία και υπερφορτώνοντας τα πηνία. Υπερκινητικοί και θορυβώδεις, οι τρεις Βρετανοί ξεσήκωσαν με τη νευρική σκηνική τους παρουσία και το ανένδοτα απλό και αποτελεσματικό indie garage τους. Η γλυκυτάτη μπασίστρια και τραγουδίστρια Charlotte Cooper και ο αεικίνητος κιθαρίστας και τραγουδιστής Billy Lunn έγιναν μαέστροι παλαμακίων τε και ουρλιαχτών, ενώ προκάλεσαν τον κόσμο, βαθμολογώντας την ένταση των αντιδράσεών του. Παρά το δυναμικό "Turnaround" και το εκπληκτικό "Girls & Boys", για άλλη μια φορά το κέντρο βάρους απετέλεσε το ξεφάντωμα της γνωστής επιτυχίας "Rock & Roll Queen", με τα stage diving του νεαρού Billy και την έντιμη προσπάθειά του να αποδώσει λίγους από τους στίχους στα ελληνικά. Χάρη στις δυναμικές τους εμφανίσεις, ο αριθμός των οπαδών των Subways αυξάνεται συνεχώς στη χώρα μας, συνεπώς υποθέτω ότι από τούδε θα τους βλέπουμε συχνά και δε νομίζω να τους βαρεθούμε εύκολα.



The Subways stelist:

Kalifornia / Young For Eternity / Obsession / Oh Yeah / All Or Nothing / Alright / Mary / Shake! Shake! / I Won’t Let You Down / I Want To Hear What You Have Got To Say / Turnaround / With You / Girls & Boys / Rock & Roll Queen







Μαζί με το σκοτάδι, έφτασε στο χώρο του φεστιβάλ και η πιο ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική κατάθεση της ημέρας. Τσιτωμένοι, οι Λονδρέζοι Klaxons παραδόθηκαν στην indie ατσουμπαλοσύνη μιας θηριώδους ψυχεδελικής dance punk. Ο εντυπωσιακός ήχος τους καθήλωσε (τουλάχιστον εμένα) και χρωματίστηκε έντονα από την falsetto παραφροσύνη των φωνητικών και την τραχιά, ενίοτε metalόφρονα ορμή της μουσικής τους. Αυτή εδώ η ευλογημένη πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα κουβαλούσε βεβαίως τα τραγούδια του πρώτου τους δίσκου, αλλά και μερικά ακυκλοφόρητα, πιθανόν από τον επόμενο, τα οποία φανέρωναν μια σαφή εξέλιξη του ύφους και έκαναν την απροσδιόριστη ημερομηνία της κυκλοφορίας του να μοιάζει πολύ πολύ μακριά. Ανάμεσα στην αβάσταχτη ροκιά του Simon Taylor - Davis και τα αγενή «μπλιμπλίκια» του James Righton, ο Jamie Reynolds κατάφερε να επιβάλλει στο αλαλάζον κοινό μια ιδιαίτερη μουσική, που τολμά να ξεκινά από τη μούρλα των Prodigy και μπορεί να καταλήξει σε εκείνη των Hawkwind.



Klaxons setlist:

Bouncer / Atlantis To Interzone / [ακυκλοφόρητο] / Totem On The Timeline / Golden Skans / [ακυκλοφόρητο] / As Above, So Below / [ακυκλοφόρητο] / Two Receivers / Magick / [ακυκλοφόρητο] / Gravity’s Rainbow / Isle Of Her / It’s Not Over Yet / Four Horsemen of 2012







Η αλήθεια είναι ότι αμέσως μετά τη φρενίτιδα των Klaxons, η κομψή στατικότατα των Echo & The Bunnymen δε θα αποτελούσε το ισχυρότερο δέλεαρ. Πόσο μάλλον όταν η εμφάνισή τους λάμβανε χώρα στον εν πολλαίς ηχητικές αμαρτίες περιπεσόντα εσωτερικό χώρο του hangar. Παρά ταύτα, ο ήχος υπήρξε αξιοπρεπέστατος και μια σημαντική μερίδα του κοινού, το οποίο ως γνωστόν τρέφει μεγάλη εκτίμηση προς τους συγκεκριμένους αξιότιμους εκπροσώπους του new wave / post-punk, έτρεξε αμέσως μπροστά στη «μικρή σκηνή». Αυθεντικός πρέσβης του εναλλακτικού Liverpool, ο Ian McCulloch τραγούδησε, κρυμμένος πίσω από μαύρα γυαλιά, και προσέφερε το ψύχος της συγκλονιστικής ναρκωτικής του ερμηνείας, με μόνη ασπίδα τους πνιγμένους στην προφορά απόμακρους αστεϊσμούς. Η μπολιασμένη με πολύ νέο αίμα μπάντα στήριξε άψογα το κουρασμένο ύφος των McCulloch και Sergeant. Προσέφερε για άλλη μια φορά το αυτοδιακηρυσσόμενο «καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών», "Killing Moon", αποκάλυψε ένα ευπρεπές καινούριο κομμάτι, το "Think I Need It Too", και θύμισε πολλά αγαπημένα, με εξέχουσα τη δραματική ομορφιά του "All My Colours". Κοντά στο αντίο, ένα πέρασμα από το "Walk On The Wild Side" του αρχιερέα Lou Reed μαρτυρούσε ότι οι εμμονές δε χρειάζεται να κρύβονται.



Echo & The Bunnymen setlist:

Rescue / Villier’s Terrace / Show Of Strength / Stormy Weather / Seven Seas / Bring On The Dancing Horses / All My Colours / All That Jazz / Crocodiles / Think I Need It Too / Back Of Love / Killing Moon / The Cutter / Nothing Lasts Forever-Walk On The Wild Side- In The Midnight Hour




Η επιστροφή στον υπαίθριο χώρο οφειλόταν στον πάλαι ποτέ μπροστάρη των Pulp, Jarvis Cocker. Δέκα χρόνια μετά, ο ιδιόρρυθμος performer εξανάγκασε τους οπαδούς του να παρακολουθήσουν ένα πανέμορφο σόου, χωρίς ίχνος τραγουδιού των διάσημων πρωταγωνιστών της britpop σκηνής. Κατά τις εντεκάμιση, λοιπόν, ο Jarvis Cocker πάτησε στη σκηνή, δοκίμασε να μιλήσει στα ελληνικά, συστήθηκε με το μικρό του και άρχισε, φυσικά, να χορεύει σα σεληνιασμένος. Η επιλογή του να στηριχθεί στους δύο προσωπικούς του δίσκους, με έμφαση στον δεύτερο, επεβλήθη με επιτυχία. Λίγοι διαθέτουν τόσο καλά τραγούδια και ακόμη λιγότεροι μαγνητίζουν το βλέμμα τόσο πολύ, χάρη στην παλαβιάρα προσωπικότητά τους. Τραγουδιστής λαοπλάνος, υποδούλωσε το πλήθος με τη μουσική του και το διασκέδασε με το ανοιχτόκαρδο χιούμορ του. Χαρακτηριστικά, προλογίζοντας το "Homewrecker!", μας προειδοποίησε ότι το σαξόφωνο είναι επικίνδυνο όργανο και στα λάθος χέρια θανατηφόρο. Τότε, ρώτησε: «Do you trust us with your lives?», και στη φωναχτή πάνδημο απάντηση «Yes» σχολίασε: «You are very foolish!». Προσωπικές μου ανεκτίμητες μουσικές polaroid είναι το "Leftovers" και το "Fat Children". Αν έλειπε και η μακρόσυρτη αηδής ψευδοdisco πλήξη του "You're In My Eyes (Discosong)", η όλη ανάμνηση θα ήταν άμεμπτη. Ή καλύτερα ακόμη, αν είχε αντικατασταθεί με καναδυό φετίχ από τα μέσα των nineties.



Jarvis Cocker setlist:

Pilchard / Angela / Further Complications / Slush / Big Julie / Leftovers / Homewrecker! / Fat Children / Black Magic / Don’t Let Him Waste Your Time / You’re In My Eyes (Discosong)







Κατόπιν αναμονής μίας ώρας και ενός παραγεμισμένου hotdog, τη σκηνή ανέλαβε η δημοφιλής δυάς «ηλεκτρολόγων», οι Royksopp. Η διαστημική τους διαύγεια αμφιταλαντευόταν μεταξύ αφενός της εκπληκτικής συνοδείας της τραγουδίστριας Anneli Drecker και ενός κατάλληλου μπάσου, όπως στο κρυσταλλένιο "You Don't Have A Clue", και αφετέρου του δικού τους ρομποτικού παιχνιδιού, όπως στο "Remind Me". Πίσω από τα αστρικά τους χειριστήρια, οι δύο Νορβηγοί έμοιαζαν να γνωρίζουν άψογα τον πίνακα ελέγχου. Παρά τα ολίγα προβλήματα του ήχου στην αρχή της εμφάνισης, ο κόσμος «μπήκε στο κόλπο» και δημιούργησε μια μαγευτική ατμόσφαιρα, με ζενίθ το "What Else Is There?".







Το ιδιαίτερο κλίμα, παρά την κούραση, λειτούργησε ως καταπληκτικό πέρασμα προς τη συνέχεια της γιορτής, με την DJ αριστοκρατία των 2 Many Djs και του James Lavelle, από τους Unkle.







Το Ejekt Festival είναι ένας ευπρόσδεκτος ανερχόμενος θεσμός. Η οργάνωση και η ποιότητά του βελτιώνεται συνεχώς, ενώ οι επιλογές των καλλιτεχνών το τιμούν - στα μάτια μου. Σημαντικότατο προτέρημά του είναι το γεγονός ότι η επιμέλεια του ήχου αποτελεί εμφανώς προτεραιότητα και, άλλωστε, αυτή είναι η πρώτη απαίτηση του μουσικόφιλου. Παρά ταύτα, με μια ματιά δε θα μέτραγα περισσότερους από τέσσερις-πέντε χιλιάδες φεστιβαλιστές. Έστω και χωρίς την Lauryn Hill, η αφίσα της δεύτερης μέρας του ήταν αξιολογότατη και απορώ γιατί η προσέλευση δεν ήταν μεγαλύτερη. Μα πού πήγαν όλοι;