Graspop Metal Meeting @ Dessel, Belgium, 20/06/25

Ημέρα δεύτερη: Οι οδοστρωτήρες Slipknot και το μέλλον των headliners

Η Παρασκευή ξεκίνησε με πολύ δυνατό ήλιο και πολύ ζέστη. Αυτό τροποποίησε το πρόγραμμά μας. Εγώ χρειάστηκε να κάνω μια σημαντική θυσία στις επιλογές μου που τελικά μετάνιωσα πολλές φορές αργότερα. Δεν είδα τους House Of Protection, αν και τους άκουσα από μακριά. Κρίμα γιατί όσοι τους είδαν, αλλά και οι φωτογραφίες μετά, έδειξαν τρομερή εμφάνιση.

Το πρώτο live που παρακολούθησα ήταν οι Dead Poet Society. Η αλήθεια είναι ότι το υλικό τους έβαζε μια alt ταμπέλα στο δικό μου μυαλό, με πιο μοντέρνα απόχρωση που ρίχνει λοξές ματιές προς το metalcore. Το vibe της εμφάνισης τους όμως δεν είχε καμία σχέση με αυτό που μόλις περιέγραψα. Ωχτάχορδες κιθάρες, βαρύς ήχος και μια αίσθηση που παρέπεμπε σε σύγχρονο nu metal.

Πολύ δυνατό άνοιγμα με ".intoodeep" αλλά τα τρία τελευταία ".CoDA", "Hurt" και "Running In Circles" στη σειρά σηκώσανε τη South Stage στον αέρα. Πολύ καλή πρώτη συναυλία της μέρας που άφησε ηχηρές υποσχέσεις για το μέλλον.

Η συνέχεια θα είχε κανονικά House Of Protection αλλά είπαμε, εδώ κάναμε λάθος επιλογή. Τελικά αφού μάζεψα δυνάμεις στο διάλειμμα πήγα για Myles Kennedy στη North Stage. Λιτό στήσιμο, χωρίς πολλά πολλά και εντυπωσιακά μπιχλιμπίδια. Ο Myles άφησε τη μουσική να πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το βάρος έπεσε, αναμενόμενα, στο καινούργιο του προσωπικό άλμπουμ "The Art Of Letting Go". Μερακλήδικη κιθάρα και συγκλονιστική φωνή. Κορυφώσεις του σετ - το ομώνυμο του δίσκου, το υπέροχο "Miss You When You're Gone" και φυσικά τα "Get Along" και "In Stride". Στο τελευταίο έπιασε ο Myles και τη steel guitar και έκανε παπάδες.

Πολύ ωραίο live, αλλά ρε συ Myles που ήταν το "Love Can Only Heal"; Και παίξε κι ένα Alter Bridge βρε παιδί μου! Δηλαδή τέσσερις μέρες πριν, στην Ολλανδία, κάλυψε και τα δύο το σέτλιστ…

Σειρά είχε ένα από τα live που είχαμε κυκλώσει για το φετινό φεστιβάλ. Οι Knocked Loose ανέβηκαν στη South Stage με σκοπό να σκορπίσουν όλεθρο και τρόμο. Πραγματικά η μεγάλη αρένα του Graspop θύμιζε εμπόλεμη ζώνη σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους. Δεν υπερβάλλω λέγοντας ότι φοβήθηκα να μπω στα πιτ - παρά το ότι είχα σκοπό να το κάνω.

Τέλειο σέτλιστ με έξι κομμάτια από το καινούργιο και ένα best of από τις υπόλοιπες δουλειές τους. Κορυφαίες στιγμές το άνοιγμα με "Blinding Faith", "Mistakes Like Fractures", το φοβερό "Piece By Piece", το ισοπεδωτικό "Suffocate" και φυσικά το κλείσιμο με "Deep In The Willow" και το οριακά επικίνδυνο "Everything Is Quiet Now". Ισοπεδωτικοί. Ένα από τα καλύτερα live ολοκλήρου του φεστιβάλ. Είμαι σίγουρος ότι γρήγορα θα τους δούμε πολύ πολύ ψηλά στο billing.

Μετά τους Knocked Loose έπρεπε κάπως να μαζέψω τα κομμάτια μου και να παρακολουθήσω κάτι πολύ διαφορετικό για να κάνω reset. Στην Marquee έπαιζαν οι πολύ αγαπημένοι Green Lung. Ταυτόχρονα στη μικρή ανοιχτή, Jupiler Stage, ήταν οι Northlane - αλλά προτίμησα τη σκιά της κλειστής και την ποικιλία στους ήχους βάζοντας και κλασικό βρετανικό heavy metal στο μείγμα.

Οι άλλοι δύο της παρέας βέβαια προτίμησαν τους Αυστραλούς progressive metalcore. Πολύ καλή εμφάνιση με δυνατό σέτλιστ από μία μπάντα που ελπίζουμε κάποια στιγμή να δούμε και στα μέρη μας. Κατάφεραν παρά τη ζέστη να κάνουν τον κόσμο να χοροπηδάει ασταμάτητα, μέχρι την κορύφωση που ήρθε στο "Talking Heads" και το δυναμικό κλείσιμο με το "Clockwork".

Τελευταία εμφάνιση της περιοδείας για τους Green Lung. Το σετ ισορρόπησε ανάμεσα στο τελευταίο και το πρώτο τους άλμπουμ, αφήνοντας πιο πίσω το "Black Harvest". Αντικειμενικά η εμφάνιση τους ήταν πιο κάτω από αυτή του fuzz πέρσι. Για δύο βασικούς λόγους, πρώτος ότι ήταν πολύ ψηλά η κιθάρα στη μίξη με αποτέλεσμα να χρειάζονται ωτοασπίδες για να βρεις ισορροπία και δεύτερος ότι έβγαζαν μια σχετική κούραση.

Προφανώς και πάλι πολύ καλοί ήταν. Και καταχάρηκα και το "Templar Dawn" που δεν το είχαν παίξει εδώ. Κορυφές της εμφάνισης προφανώς το "Maxine", αλλά και "The Forest Church", "Let The Devil In" (υπέροχο) και "Ritual Tree". Καλή αλλά όχι η κορυφαία τους εμφάνιση. Την επόμενη φορά.

Συνέχεια με το δεύτερο διάλειμμα της μέρας. Την ώρα των The Ghost Inside. Είπαμε, χρειάζονται κι αυτά, ειδικά όταν έχει πολύ γερό ήλιο. Ο κολλητός όμως τους είδε και μας μετέφερε ότι οργώσαν τη σκηνή. Το κοινό έδειχνε να γουστάρει πολύ και η μπάντα δεν παρέλειψε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της για τη δεύτερη ευκαιρία που έχουν μετά το ατύχημά που τους σημάδεψε. Κλείσανε πολύ δυνατά με το "Aftermath", κομμάτι που έγραψαν για την τραγική τους εμπειρία, και το super hit "Engine 45".

Επιστροφή για Jerry Cantrell που ένωσε πάλι την παρέα. Πρώτα απολα να πούμε ότι η μπάντα που έχει στήσει είναι κορυφή πραγματικά. Greg Pucciato στα φωνητικά και Roy Mayorga στα τύμπανα (Soulfly, Stone Sour, Ministry, Kylesa και πολλά πολλά άλλα). Έδιναν τα παλικάρια πολύ πόνο. Πραγματικά ο Greg μας άφησε με ανοιχτό το στόμα και ο Roy ήταν καταιγιστικός.

Πρωταγωνιστής φυσικά ο Jerry. Μας έδωσε ένα σετ που ισορρόπησε ανάμεσα στο καινούργιο δίσκο "I Want Blood", με το ομώνυμο και τα "Afterglow", "Vilified", το προηγούμενό του "Brighten" με τρία κομμάτια και τους Alice In Chains με τέσσερα. Αλλά δύο από τα "Body Depot" και "Degradation Trip" συμπλήρωσαν τη λίστα. Φυσικά τα highlight ήταν τα "It Ain't Like That", "Rooster", "Would?" και "Them Bones".

Υπάρχει μια παράδοση στο Graspop που λέει ότι κάθε φορά που ένας καλλιτέχνης πάει με τη σόλο καριέρα του στο φεστιβάλ, την επόμενη χρονιά πάει και με τη main μπάντα του. Ψηθείτε να την κρατήσετε κύριοι Myles και Jerry. Τρομερή εμφάνιση πάντως από έναν από τους πολύ μεγάλους της σκληρής μουσικής.

Και πάμε μετά σε ένα από τα εντυπωσιακότερα live του φετινού Graspop. Οι Falling In Reverse ήταν κατά κοινή ομολογία όλων, όχι μόνο της παρέας - το άκουγες από παντού, φανταστικοί και φαντασμαγορικοί. Σχεδόν hollywoodιανοί θα έλεγα. Show τεράστιο, με τρελά σκηνικά. Ο Ronnie σε μεγάλα κέφια, η σκηνοθεσία τέλεια, ένα αδιαμφισβήτητα headline show.

Είχα ακούσει ότι παίζει με playback, ότι χρησιμοποιεί autotune, ότι… ένα κάρο ότι. Μπούρδες. Το live ήταν εμπειρία. Πάνω, κάτω, ακόμα και πίσω από τη σκηνή. Τρομερή και με ένα σκασμό σημεία για jaw dropping. Κορυφαίες στιγμές, όλη η συναυλία. Από την αρχή ως το τέλος. Ο Κώστας ήταν πάρα πολύ δυστακτικός μαζί τους, αλλά τελικά κι αυτός παραδέχθηκε πως ήταν από τα καλύτερα του φεστιβάλ.

Μια ακόμα δύσκολη απόφαση έπρεπε να παρθεί μετά. Θέλαμε πολύ να δούμε Blood Incantation στη Marquee. Θέλαμε επίσης να δούμε Jinjer στην Jupiler Stage. Δε θέλαμε να δούμε Skillet στη North Stage. Αλλά είχαμε πιάσει κάγκελο. Και μετά από το μετά θα έβγαιναν οι Slipknot. Θα βλέπαμε τον Corey και την ομάδα του από μπροστά μπροστά. Αν φεύγαμε δε θα ξαναφτάναμε ποτέ εκεί. Έτσι πήραμε την απόφαση. Το έκανε λίγο πιο εύκολο ότι έρχονται οι Blood Incantation στα μέρη μας και ότι έχουμε δει κατ’ επανάληψη Jinjer.

Το live των Skillet ήταν μάλλον το μοναδικό σχετικά κακό του φεστιβάλ. Οι δύο κυρίες στα τύμπανα και την κιθάρα έβγαζαν τόνους ενέργειας και κάναν ότι μπορούσαν για να το σώσουν, το show είχε τα σημεία του, το σέτλιστ περιείχε όλα τα, λίγα ομολογουμένως, κομμάτια που θα ήθελα να ακούσω αλλά το πρόβλημα ήταν ένα και ξεκάθαρο. Οι μετριότατες έως κακές ερμηνείες του τραγουδιστή. Με το ζόρι θύμιζε frontman μεγάλης μπάντας. Δεν ξέρω αν είχε κάποιο πρόβλημα αλλά για μένα τέτοια απόδοση δεν είναι σωστή και σχεδόν απαράδεκτη για τόσο μεγάλο live. Δε θα τους ξανά έβλεπα.

Κατά τις 22:30 ήρθε η ώρα να ανέβουν στη σκηνή οι Slipknot. Ξέρεις, όταν το live ξεκινάει με «The whole thing I think it's sick» τα πάντα μυρίζουν επικίνδυνα. Είναι η ενέργεια που συσσωρεύεται μέσα σου όσο διαρκεί αυτή η εισαγωγή που ξέρεις ότι θα σκάσει σε τσουνάμι μόλις σκάσει το "(sic)". Και πραγματικά έγινε το χάος. Μιλάμε για πανικό όμως. Και για να μην χαλαρώσουμε, "People = Shit", "Gematria", "Wait And Bleed". Άντε γειά. Συνέχεια με "Nero Forte" και "Yen" μέχρι να φτάσουμε στο "Psychosocial". Της κακομοίρας ρε. Πού σε πονεί και πού σε σφάζει καταστάσεις.

"Heretic Anthem" και μετά "The Devil In I" και "Unsainted" που έγινε μεγαλύτερος χαμός απο ότι φανταζόμουνα. Το βασικό μέρος του live έκλεισε με "Duality". Να περιγράψω τί εδώ; Ότι τραγουδούσαν εκκωφαντικά κάτι δεκάδες χιλιάδες κόσμου; Δεν το περίμενες; Encore με "Spit It Out", "Surfacing" και ένα συγκλονιστικό "Scissors" που άφησε ελεύθερα τα πυχτά σκοτάδια και την αρρώστια των Slipknot να πνίξουν ολόκληρο το Dessel.

Ένα απίστευτο live. Ο Cassagrande ήταν από τα πιο ισοπεδωτικά πράγματα που έχω δει πίσω από ντραμς. Ο Corey τεράστιος! Sid, Mick, Root, Venturella, όλοι σε τοπ επίπεδο. Μπορεί να μην ήταν εκεί ο κλόουν αλλά πολύ λίγο μας έλλειψε. Και ο Tortilla Man έδωσε ρέστα ρε. Οι Slipknot είναι πάντα καλοί, αλλά αυτή τη φορά ήταν τρομεροί ακόμα και για Slipknot.

Η μέρα έκλεισε με τη συναυλία των Behemoth στη North Stage. Περίμενα ένα μεγάλο show που θα μου άρεσε. Εντυπωσιακό ήχο. Αρκετά κομμάτια που γουστάρω πάρα πολύ αλλά και κάποια που μου είναι ψιλοαδιάφορα.

Δεν. Είχα. Ιδέα.

Ξεκίνησα να πάω προς τα πίσω για να τους δω πιο χαλαρά και με τράβηξαν πάλι μέσα με το ζόρι. Μιλάμε για απίθανα πράγματα.

Το live πρέπει να χωριστεί σε τρία μέρη. Στο πρώτο οι Behemoth έδωσαν κάποια από τα κορυφαία κομμάτια τους. "Ora Pro Nobis Lucifer", "Conquer All", "Blow Your Trumpets Gabriel" και "Ov Fire And The Void ". Με δυο από το καινούργιο στα ανάμεσα. Μέχρι στιγμής αυτό που λέμε γαμώ τις εμφανίσεις με ένα τρομερό show να αναδεικνύει το χαρακτήρα της μπάντας.

Και τότε ανάβουν τους πυρσούς. Αποσβολωμένοι όλοι τους παρακολουθούμε να κατεβαίνουν από τη σκηνή και περνώντας ανάμεσα στο πλήθος, σαν πομπή, να φτάνουν στον κεντρικό πύργο του Graspop όπου βρίσκονται συνήθως φωτογράφοι και ηχολήπτες. Ανεβαίνουν στην κορυφή του που παρατηρούμε ότι έχει σκεπαστεί με πανί. Ξαφνικά το πανί πέφτει και έχει στηθεί στην κορυφή ένα κλουβί με τύμπανα κιθάρες και ενισχυτές. Χωρίς φώτα, οι Behemoth στήνουν τους πυρσούς και παίζουν "Cursed Angel Of Doom" και "Lvciferaeon". Έπος. Έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό χωρίς να πιστεύουμε αυτά που βλέπαμε. Έπος.

Το τρίτο μέρος της εμφάνισης, τους βρίσκει να επιστρέφουν στη σκηνή. Τρία κομμάτια από τα τελευταία τους άλμπουμ για να φτάσουμε μετά στην κορύφωση με "Christians To The Lions", "Chant For Eschaton 2000" και το τεράστιο "O Father O Satan O Sun!". Συγκλονιστική εμφάνιση.

Δεν ξέρω ακριβώς τι περίμενα ή τί ήθελα από τους Behemoth. Δεν ήταν το ίδιο για όλους της παρέας μας αφού ο καθένας προτιμάει διαφορετική περίοδο - αν και όλοι τα βρίσκουμε στο "The Satanist". Σε καμία περίπτωση και κανένας μας όμως δεν περίμενε αυτό που είδαμε. Πολύ μεγαλύτερη μπάντα απ' ότι της έδινα.

Αυτή ήταν η δεύτερη μέρα του Graspop Metal Meeting 2025 για εμάς. Ίσως η καλύτερη. Αλλά δεν είμαι σίγουρος. Όλες φανταστικές ήταν.