Haken: «Στην Ελλάδα, με Dream Theater και Mastodon; Η καλύτερη μέρα ever»

Πάνε λίγοι μήνες όταν κλείσαμε το zoom call με τον Charlie Griffiths, τον έναν εκ των δυο κιθαριστών των Haken. Αφορμή για εκείνη τη συνομιλία ήταν το (εξαιρετικό) άλμπουμ που κυκλοφόρησε στην αρχή της τρέχουσας χρονιάς με το προσωπικό του project των Tiktaalika, και η συνέντευξη έκλεινε με τα (κλισέ πλέον) ευχολόγια για το πότε θα έρθουν για συναυλία με την κύρια μπάντα του στη χώρα μας, για πρώτη φορά…

Fast forward περίπου τέσσερεις μήνες μετά, βρεθήκαμε ξανά στην ίδια θέση για να μιλήσουμε γι' αυτήν την πρώτη εμφάνιση των Haken στη χώρα μας, η οποία θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του Release Athens Festival και μάλιστα την ίδια ημέρα με τους Dream Theater και τους Mastodon, προμηνύοντας μια ονειρική βραδιά.

Ο πάντα ευδιάθετος και ομιλητικός Charlie απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι είναι πρώτα από όλα οπαδός της μουσικής και ως τέτοιος σκέφτεται κυρίως. Μιλήσαμε για το τι πρέπει να περιμένουμε από την εμφάνισή τους εδώ, την νοοτροπία με την οποία προσεγγίζουν την μουσική τους, τα τραγούδια που θα πρότεινε σε κάποιον για να έρθει σε πρώτη επαφή με τους Haken, το νέο άλμπουμ που ετοιμάζουν, την εμπειρία της συνεργασίας με τον Mike Portnoy και φυσικά την αγάπη του για τους Metallica, τους Dream Theater, ακόμα και τους Savatage.

Η 23^η Ιουλίου είναι μια συναυλιακή ημερομηνία που όχι απλά δεν χάνεται, αλλά πραγματικά αξίζει να είναι κάποιος εκεί από την αρχή για να θαυμάσει τον Charlie και την παρέα του…

Δεν έχει περάσει και τόσος πολύς καιρός από την τελευταία φορά που μιλήσαμε...

Όχι!

Αλλά είναι για έναν τόσο καλό λόγο που δεν μπορώ να παραπονεθώ καθόλου. Βασικά, δεν θα παραπονιόμουν ούτως ή άλλως...

Ανυπομονώ να έρθουμε!

Πρώτα από όλα, πώς είσαι;

Είμαι καλά, αν και στον τίτλο του zoom meeting έγραφε "Charlie vs Chris"... Δεν είχα καταλάβει ότι θα παίζαμε Street Fighter... (γέλια)

Το γράφω πάντα κατά αυτό τον τρόπο όταν ρυθμίζω τις συναντήσεις zoom για τις συνεντεύξεις...

(γέλια)

Κι αναρωτιόμουν γιατί ποτέ κανείς δεν αντέδρασε. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ίσως δεν είναι αστείο, αλλά να που είσαι ο πρώτος...

Εγώ σκέφτηκα, «Α, ωραία, θα παίξουμε Tekken»...

Πάμε να δούμε ποιος θα κερδίσει. Μάλλον η μουσική…

(γέλια)

Λοιπόν, μπορούμε κυριολεκτικά να συνεχίσουμε τη συζήτηση που είχαμε πριν από μερικούς μήνες, από εκεί που την αφήσαμε. Μιλούσαμε για το πόσο υπέροχο θα ήταν αν οι Haken έρχονταν κάποια στιγμή στην Ελλάδα, σωστά; Και να 'μαστε! Πώς νιώθεις για αυτό;

Ω, φίλε, το περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία. Προσωπικά, δεν έχω βρεθεί ποτέ στην Ελλάδα. Το πιστεύεις;

Αν το λες εσύ, το πιστεύω... (γέλια). Σκεφτόμουν ότι ίσως οι θεοί της Πανγαίας (σ.σ. : "Gods Of Pangaea" λέγεται ο τελευταίος προσωπικός του δίσκος με τους Tiktaalika) μας άκουσαν που μιλάγαμε. Άκουσαν τις προσευχές μας...

Ναι, αυτό θέλω να πιστεύω κι εγώ αυτό. Επιτέλους όλα έρχονται στη θέση τους...

Ξεκινώντας από τις δυσκολίες που σας περιμένουν, αναρωτιόμουν αν το "Face The Heat" είναι το αγαπημένο σου άλμπουμ των Scorpions...

Το αγαπημένο μου άλμπουμ των Scorpions; Α, ναι κατάλαβα... (γέλια)

Παίζετε σε μια υπέροχη μέρα με τους Dream Theater και τους Mastodon, αλλά θα πρέπει να ανοίξετε τη βραδιά αρκετά νωρίς, υποθέτω. Και καθώς ο ήλιος θα είναι ακόμα ψηλά, θα έλεγα να είστε προετοιμασμένοι… γυαλιά ηλίου, καπέλα, ίσως και αντηλιακό δεν θα ήταν κακή ιδέα… σαν να πηγαίνετε στην παραλία ένα πράγμα…

Ουάου. Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα τι να περιμένω. Τον γνωρίζεις τον χώρο;

Έχω πάει πολλές φορές... Θα παίξετε κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα...

Α, ωραία!

Έχει μια πολύ ωραία μεγάλη σκηνή και έχουν κλείσει τον χώρο για διαφορετικές ημέρες και τον έχουν διαμορφώσει, αλλά λόγω χρονικών περιορισμών μπορούν να έχουν ως 3 ή 4 μπάντες την ημέρα...

Φαντάζομαι...

Οι Avenged Sevenfold έπαιξαν εκεί πριν από μερικές εβδομάδες στο πλαίσιο του ίδιου φεστιβάλ. Αλλά, την ώρα που θα ανέβετε στη σκηνή, υποθέτω κάπου μεταξύ 6:00 και 7:00 μ.μ. τοπική μάλλον θα έχετε τον ήλιο φάτσα. Αλλά θα είναι υπέροχα…

Δεν υπάρχει σκιά στη σκηνή;

Φυσικά και υπάρχει. Αλλά, αν θυμάμαι καλά, ο ήλιος δύει στην αντίθετη πλευρά. Τέλος πάντων, το τοπίο είναι φανταστικό και νομίζω ότι θα σου αρέσει πολύ...

Ναι, φίλε. Λατρεύω την παραλία. Οπότε, ανυπομονώ...

Είναι περισσότερο σαν μαρίνα, με γιοτ και βάρκες και τέτοια...

Και τι γίνεται με τα ιστορικά αξιοθέατα; Όπως ο Παρθενώνας... υπάρχει κάτι τέτοιο κοντά;

Όχι κοντά στο χώρο της συναυλίας...

Δεν υπάρχει τίποτα να δεις κοντά;

Δεν είναι ότι θα τα δείτε. Δεν είναι πολύ μακριά, αλλά ο χώρος της συναυλίας είναι πιο κοντά στην παραλιακή πλευρά της Αθήνας, παρά στο κέντρο της…

Νομίζω μου αρέσει αυτό…

Είναι ένα υπέροχο μέρος. Θα σου αρέσει πολύ.

Τέλεια! Δεν είχα ιδέα!

Γι' αυτό είμαι εδώ... Για τις πληροφορίες... Για να σε βοηθήσω να προετοιμαστείς για τη συναυλία!

(γέλια)

Έχουμε κάποιες δημιουργικές ιδέες, όπως να συνδέσουμε δύο τραγούδια μεταξύ τους, προσπαθώντας να χωρέσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα τραγούδια στο σετ

Τώρα, η πρώτη μου ερώτηση σχετικά με την εμφάνισή σας εδώ, μιας και θα είστε το συγκρότημα που θα ανοίξει τη βραδιά, θα έχετε περιορισμένο χρόνο στη σκηνή, ειδικά για τα δεδομένα των χρόνων που παίζετε συνήθως. Και δεν είστε γνωστοί για τα τρίλεπτα pop τραγούδια σας. Πώς σκοπεύετε να αξιοποιήσετε τον χρόνο που θα έχετε στη διάθεσή σας;

Ακόμα διαμορφώνουμε το πρόγραμμα που θα παίξουμε. Μερικές φορές είναι διασκεδαστικό το να γίνεσαι δημιουργικός με τα τραγούδια... Δεν ξέρω αν θα θεωρείται spoiler ή κάτι τέτοιο, αλλά για παράδειγμα, είπαμε να παίξουμρ το πρώτο μισό του "Puzzle Box" και μετά να περάσουμε στο "Nil By Mouth" για το κλείσιμο... Τέτοια πράγματα.

Έχουμε τέτοιου είδους δημιουργικές ιδέες, όπως το να κόβουμε τραγούδια ή να συνδέουμε δύο τραγούδια μεταξύ τους, το οποίο είναι διασκεδαστικό και ενδιαφέρον για εμάς, ούτως ή άλλως. Υποθέτω πως θα κάνουμε τέτοια πράγματα, προσπαθώντας να χωρέσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα. Και παίζουμε με δύο από τις πιο heavy progressive μπάντες, οπότε μάλλον θα πρέπει να στηριχτούμε λίγο περισσότερο στα πιο heavy κομμάτια μας.

Θα σας το συνιστούσα αυτό! Γιατί, νομίζω ότι είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για νέους ακροατές να έρθουν σε επαφή με τη μουσική των Haken, να την τσεκάρουν και να σας δουν επί σκηνής. Οπότε, μοιάζει καλή απόφαση να επικεντρωθείτε στα βαριά κομμάτια σας. Βέβαια, εγώ είμαι άπληστος. Ακόμα απολαμβάνω το "Liveforms" DVD και σκέφτομαι ότι τρεις ώρες δεν είναι αρκετές. Σκέφτομαι Σε φάση «Πού είναι το «The Architect»;

Καταλαβαίνω... (γέλια)

Με εντυπωσιάζει αυτό που κάνουν οι Metallica, οι οποίοι δημοσιεύουν στο YouTube τους, κάθε εβδομάδα, υλικό πολύ υψηλής ποιότητας

Οπότε, μάλλον δεν είμαι εγώ αυτός που πρέπει να πει τι να παίξετε… Για μένα, το setlist είναι ένα puzzle box που δεν μπορώ να το λύσω...

Το ίδιο μου συμβαίνει κι εμένα με τα συγκροτήματα που αγαπώ! Κάτι που με εντυπωσιάζει είναι αυτό που κάνουν κάθε εβδομάδα οι Metallica... – όπως ξέρεις, είμαι μεγάλος οπαδός των Metallica από τη δεκαετία του '80 -, οι οποίοι δημοσιεύουν στο YouTube τους, κάθε εβδομάδα υλικό πολύ υψηλής ποιότητας... Πχ πάρε το "Battery" από τη συναυλία της περασμένης εβδομάδας... και με επαγγελματική μίξη που ακούγεται καταπληκτικά. Σκέφτομαι «Πώς το κάνουν;».. Μας κακομαθαίνουν. Δημοσιεύουν ατελείωτες ώρες από ζωντανές ηχογραφήσεις για να τις απολαύσουμε εμείς οι οπαδοί.

Ένα από τα πιο απίστευτα πράγματα σχετικά με τους Dream Theater είναι ότι παρόλο που μια συναυλία μπορεί να διαρκεί δύο ώρες, με κάποιο τρόπο έχουν απομνημονεύσει τέσσερις ώρες μουσικής για την εκάστοτε περιοδεία

Λέγοντας αυτό, σκέφτομαι ότι διατηρείτε μια παράδοση που μοιάζει σαν μια χαμένη τέχνη στη μουσική του σήμερα. Τα περισσότερα σετ σήμερα είναι προκαθορισμένα, με τις μπάντες να παίζουν το ίδιο σετ για 30 συνεχόμενες βραδιές. ΟΚ, τα πυροτεχνήματα και τα βίντεο πρέπει να είναι όλα συγχρονισμένα και ευθυγραμμισμένα και να παρουσιάζεις το ίδιο «προϊόν» παντού, κάτι που υποθέτω ότι έχει και μια καλή πλευρά. Αλλά από την άλλη πλευρά, εσείς ακολουθείτε περισσότερο τα χνάρια των Metallica, των Dream Theater... Ειδικά οι Dream Theater έχτισαν την κληρονομιά τους αλλάζοντας συνεχώς τα setlists και δίνοντας τρίωρες συναυλίες. Και εσείς διατηρείτε αυτή την κληρονομιά, ακολουθώντας αυτές τις παραδόσεις. Είναι ένα από τα κύρια πλεονεκτήματά σας σε σύγκριση με τις σημερινές μπάντες...

Αυτό είναι ένα από τα πιο απίστευτα πράγματα σχετικά με τους Dream Theater, σωστά; Αυτό είναι κάτι που μπορούν και το κάνουν. Με κάποιο τρόπο τα καταφέρνουν... Βγαίνουν σε περιοδεία, και παρόλο που μια συναυλία μπορεί να διαρκεί δύο ώρες ή κάπου εκεί, με κάποιο τρόπο έχουν απομνημονεύσει τέσσερις ώρες μουσικής. Οπότε, είναι σε θέση να το κάνουν αυτό. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα παίξουν.

Δυστυχώς, ξέρω ότι είχαν γίνει λίγο πιο σταθεροί στα σετ τους τελευταία, αλλά πλέον επιστρέφουν στις αλλαγές. Παλιά, πάντως, ποτέ δεν ήξερες ποιο θα ήταν το setlist. Και αυτό ήταν πάντα εκπληκτικό. Είναι κάτι που οι οπαδοί εκτιμούν πραγματικά.

Κι εσείς το κάνετε και πραγματικά το εκτιμώ. Γιατί νομίζω ότι όλο και περισσότερος κόσμος στη μουσική βιομηχανία με κάνουν να πιστεύω ότι δεν τους αρέσει αυτή η ιδέα. Θεωρούν ότι δεν είναι καλό για το προϊόν. Και ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό...

Πάντως, είναι επίσης δύσκολο από τη σκοπιά ενός μουσικού.

Όταν κάποιος έρχεται και σου λέει «Μήπως μπορείτε να παίξετε αυτό το τραγούδι;». Στην πραγματικότητα η απάντηση είναι «Όχι, δεν μπορούμε»... (γέλια)

Ναι, φυσικά...

Οι περισσότερες μπάντες δεν μπορούν απλά να βγάλουν κάθε τραγούδι που έχουν γράψει, έτσι σε μια στιγμή. Πρέπει να ξαναμαθαίνεις συνεχώς πράγματα. Και όταν είσαι σε περιοδεία, είσαι συγκεντρωμένος σε αυτά τα 10 ή 20 τραγούδια που έχεις επιλέξει για το setlist σου. Και πιάνεις έναν ρυθμό στον οποίο νιώθεις πιο άνετα. Οπότε κάπως δύσκολο όταν κάποιος έρχεται και σου λέει «Μήπως μπορείτε να παίξετε αυτό το τραγούδι;». Στην πραγματικότητα η απάντηση είναι «Όχι, δεν μπορούμε»... (γέλια). «Θα το ήθελα πολύ, αλλά μάλλον θυμάμαι πως το παίζουν»... Πρέπει να το προβάρουμε πριν το παίξουμε.

Οπότε, τις μπάντες που μπορούν να το κάνουν αυτό, οφείλεις να τις σέβεσαι για τη μουσική ικανότητά τους…

Πάντως, εσείς έχετε επιλέξει να ακολουθείτε τον δύσκολο δρόμο...

Ναι...

Και αυτό με κάνει να σκεφτώ κάτι ακόμα. Πρόσφατα έχει έρθει στην επιφάνεια μια συζήτηση ότι πολλές νέες metal μπάντες κουράζονται προσπαθώντας να ζήσουν από την τέχνη τους και τη μουσική τους. Ως αποτέλεσμα, ακόμα και αν βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους, τα παρατάνε. Δεν μπορούν να το αντέξουν. Έχω συζητήσει στο παρελθόν με διάφορους μουσικούς για το θέμα και ο τελευταίος που θυμάμαι ήταν ο Adam Wakeman, που παίζει με τον Ozzy και τους Black Sabbath...

Τον ξέρω, φυσικά!

...μιλούσαμε για το prog συγκρότημά του, τους Headspace κι ανέφερε τους Haken ως παράδειγμα συγκροτήματος που κατάφερε να επιβιώσει με τους δικούς του όρους. Και το έχω ακούσει και από άλλα συγκροτήματα...

Μάλιστα!

Εμείς απλά γράφουμε τα τραγούδια που θέλουμε να γράψουμε. Και ίσως αυτό να είναι που αγγίζει τους ανθρώπους, καθώς είναι ένας πιο ειλικρινής τρόπος

Λοιπόν, από τη δική σου άποψη, πόσο δύσκολο ήταν το να παίξετε το παιχνίδι με τους δικούς σας κανόνες και να μην τα παρατήσετε στην πορεία, ώστε να φτάσετε στη θέση που είστε τώρα;

Δεν ήταν κάτι που κάναμε σκόπιμα... (γέλια)

Θα έλεγα ότι κάθε άλμπουμ που έχουμε κάνει, δημιουργήθηκε μέσα στη δική του φούσκα. Απλά, προσπαθούσαμε να γράψουμε τα τραγούδια για το εκάστοτε άλμπουμ. Και προσπαθούσαμε να ευχαριστήσουμε τους εαυτούς μας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ποτέ δεν κάτσαμε να σκεφτούμε με αυτούς τους όρους... Μάλλον, ποτέ δεν ήμασταν αρκετά έξυπνοι σε αυτό το κομμάτι... (γέλια)

Παραδείγματος χάριν, δεν σκεφτήκαμε ποτέ «Τι θα άρεσε στο κοινό;»... Υποθέτω, αυτός θα ήταν ο έξυπνος τρόπος να το κάνουμε, ώστε να έχουμε ευρύτερη απήχηση. Αλλά εμείς απλά γράφουμε τα τραγούδια που θέλουμε να γράψουμε. Και ίσως αυτό να είναι που αγγίζει τους ανθρώπους, καθώς είναι ένας πιο ειλικρινής τρόπος. Κι ως αποτέλεσμα, έχουμε κερδίσει οπαδούς. Εγώ ίδιος αυτό θέλω ως οπαδός. Θέλω να με τραβήξει στον δικό της κόσμο, όποια και αν είναι η μπάντα. Δεν θέλω να προσπαθώ να μαντέψω τι θέλω να ακούσω από αυτή. Θέλω να με τραβήξει ο δικός τους κόσμος. Και νομίζω πως κι οι οπαδοί μας έχουν αυτή τη νοοτροπία.

Αλλά να ξέρεις πως ακόμα αγωνιζόμαστε. Δεν είναι ότι πλέον είναι εύκολα τα πράγματα. Δεν νιώθουμε ότι έχουμε φτάσει στο επίπεδο να είμαστε άνετοι. Αντιθέτως, γίνεται όλο και πιο δύσκολο, όπως και για κάθε μπάντα.

Ναι, το φαντάζομαι. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το είδος που παίζετε δεν είναι εύκολο. Ενδεχομένως τα πράγματα να έχουν αλλάξει σε σύγκριση με το πως ήταν πριν από μερικά χρόνια, όσον αφορά την prog μουσική, αλλά εξακολουθεί να είναι μια niche αγορά...

Ναι...

Χρειάζεται αφοσιωμένους ανθρώπους για να τη στηρίξουν…

Είναι όντως μια εξειδικευμένη αγορά...

Στην επερχόμενη συναυλία στην Ελλάδα, οι περισσότεροι θα είναι εκεί για τους Dream Theater, οπότε θα είναι πιο ανοιχτοί να ακούσουν τη μουσική σας, σε περίπτωση που δεν σας γνωρίζουν. Αλλά τι συμβαίνει όταν παίζετε σε φεστιβάλ όπως το Graspop ή το Hellfest, όπου πρέπει να συμπιέσετε την προοδευτική μουσική σας σε ένα σετ 40 λεπτών;

Ειλικρινά, νιώθω λίγο περίεργα όταν εμφανιζόμαστε σε κάποια φεστιβάλ... για παράδειγμα, πρόσφατα ήμασταν στη Βραζιλία, στο Σάο Πάολο, σε ένα φεστιβάλ που ονομάζεται Bangers. Και ήμασταν ανάμεσα στους Vader και τους Nile, στη μέση... Όταν το είδα, ήμουν σε φάση «Ω, έλα τώρα!» (γέλια)

Μεταξύ δύο death metal συγκροτημάτων;

Ναι! Και φαντάσου ότι μου αρέσει το death metal και γενικότερα τα heavy ακούσματα. Αλλά, δεν είμαστε και τόσο heavy! Οπότε, ναι, μερικές φορές πρέπει να φοράς ένα χαμόγελο και να το αντέχεις... (γέλια).

Κάθε μπάντα προσφέρει τη δική της μοναδική προσέγγιση στη μουσική. Αυτό πρέπει να θυμάσαι. Και νομίζω ότι είναι ωραίο για το κοινό, πρώτα απ' όλα, να μην ακούει το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Μου αρέσει το death metal, αλλά δεν θέλω να ακούω πέντε death metal μπάντες στη σειρά. Ας ακούσουμε και λίγη μελωδία στο ενδιάμεσο...

Καταλαβαίνω. Παρόλο που εκτιμώ μερικές death metal μπάντες, νομίζω ότι είμαι πολύ μεγάλος για να αντέξω πέντε death metal μπάντες στη σειρά... (γέλια)

Πάντως, είναι καλή ερώτηση αυτή που έκανες, γιατί είναι σίγουρα κάτι που το νιώθω. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να λέει, «ω, φίλε, δεν είμαστε αρκετά heavy για αυτό το φεστιβάλ...».

Το "The Cockroach King" είναι το trademark τραγούδι μας, παρόλο που είναι το μόνο τραγούδι που έχουμε σε αυτό το στυλ

Πίσω στην επερχόμενη συναυλία. Ας πούμε ότι κάποιοι θα θέλουν να τσεκάρουν και να ακούσουν τους Haken για πρώτη φορά πριν έρθουν στη συναυλία και σας δουν να παίζετε ζωντανά. Θέλουν, λοιπόν, να τσεκάρουν τι είναι οι Haken. Ίσως οι περισσότεροι θα επέλεγαν τα πιο διάσημα ή πιο παιγμένα κομμάτια στο Spotify και θα τα άκουγαν. Αλλά, αν έπρεπε να διαλέξεις τα πέντε καλύτερα κομμάτια για κάποιον που θέλει να τσεκάρει τους Haken για πρώτη φορά, ποια θα διάλεγες και γιατί;

Πιθανώς, το "The Cockroach King" πρέπει να είναι μέσα, γιατί είναι τρόπον τινά το trademark τραγούδι μας, παρόλο που είναι το μόνο τραγούδι που έχουμε σε αυτό το στυλ. Αλλά, είναι κάπως μοναδικό και σίγουρα πιασάρικο. Έχει ένα πιασάρικο ρεφρέν και έχει μερικά πραγματικά ωραία riffs...κάποια βαριά riffs...

Πέντε θέλεις, ε; Αυτό θα είναι δύσκολο…

Όποτε παίζουμε το "Prosthetic" σε φεστιβάλ, μπροστά σε κοινό που δεν μας γνωρίζει, μπορείς να δεις την ενέργεια του κοινού να ανεβαίνει κατακόρυφα…

Ας το κάνουμε τρία αν είναι τόσο δύσκολο.....

Εντάξει τότε! Το "Puzzle Box" μου έρχεται πάλι στο μυαλό, γιατί είναι κάπως βαρύ και πιο ευθύ...

Ένα άλλο θα ήταν το "Prosthetic". Αυτό είναι μια καλή επιλογή, διότι όποτε το παίζουμε σε φεστιβάλ μπροστά σε κοινό που δεν μας γνωρίζει, μπορείς να δεις την ενέργεια του κοινού να ανεβαίνει κατακόρυφα...

Καταλαβαίνω γιατί…

Οπότε αυτό θα ήταν καλή επιλόγή... Έπειτα, το "The Architect". Είναι fun γιατί είναι πολύ τεχνικό και μας φέρνει κοντά στην αγάπη μας για μπάντες όπως οι Between The Buried And Me... Και τέλος θα έλεγα το "Visions"…

Έχω μια τέλεια ιδέα. Βγαίνετε, παίζετε το "The Architect", το "Crystallized" και το "Visions"... Τελειώνει το σετ, φεύγετε και κανείς δεν έχει καταλάβει τι τους χτύπησε!

(γέλια)! Δεν ξέρω καν πόσο θα διαρκέσει το σετ μας, οπότε...

Φαντάζομαι ότι θα είναι περίπου 70 λεπτά. Αυτή είναι η εκτίμησή μου.

Αλήθεια; Είναι περισσότερο από ό,τι φανταζόμουν, στην πραγματικότητα...

Όχι λιγότερο από 60 και όχι περισσότερο από 70, θα έλεγα. Αλήθεια, είχατε κάποιο feedback από τους Έλληνες οπαδούς μετά την ανακοίνωση της ζωντανής σας εμφάνισης εδώ; Ομολογώ πως με εξέπληξε το γεγονός ότι φάνηκε να υπάρχουν πολλοί οπαδοί των Haken. Ακολουθώ το συγκρότημα εδώ και πολλά χρόνια, έχω κάνει μερικές συνεντεύξεις κλπ, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν ήμουν ποτέ σίγουρος αν υπάρχει αρκετό κοινό. Και ξαφνικά, λαμβάνω σχόλια ότι μπορεί να επιστρέψετε για μια headline συναυλία σε club, βάσει της ανταπόκρισης που έχετε. Έχεις δει κι εσύ τέτοιου είδους σχόλια;

Ναι... Εννοώ κυρίως δημοσιεύσεις, στις οποίες ο κόσμος είναι χαρούμενος που θα έρθουμε εκεί. Αλλά σίγουρα είχαμε πολλούς Έλληνες οπαδούς που ταξίδευαν για να μας δουν στο παρελθόν, είτε στο Λονδίνο είτε οπουδήποτε κοντά τους στην Ευρώπη. Γιατί για κάποιο λόγο, δεν καταφέραμε ποτέ να έρθουμε στην Ελλάδα. Έτσι, με τα χρόνια, πολλοί από αυτούς ταξίδεψαν για να μας δουν αλλού.

Είναι πολύ ωραίο το ότι ερχόμαστε εμείς εκεί αυτή τη φορά, κι ανυπομονούμε και να τους δούμε και να τους συναντήσουμε από κοντά στην πατρίδα τους.

Θα έχετε λίγο ελεύθερο χρόνο πριν έρθετε εδώ για, γιατί η προηγούμενη συναυλία σας είναι στις αρχές Μαΐου, οπότε μοιάζει με one off show...

Ναι!

Και φαντάζομαι θα έχετε και μερικές μέρες κενές μετά για να εκμεταλλευτείτε την περίσταση και να περάσετε μερικές μέρες εδώ μετά τη συναυλία;

Νομίζω ότι ένας ή δύο από εμάς ίσως το κάνουν... Κάποιοι από εμάς θα έρθουν απλά για την συναυλία και θα γυρίσουν σπίτι. Αλλά ίσως μείνουν ένας ή δύο… Δεν είμαι σίγουρος. Πάντως, είναι μια καλή ευκαιρία…

Θα παίξουμε στην Ελλάδα με τους Mastodon και τους Dream Theater! Ακούγεται σαν η καλύτερη μέρα της ζωής μας...

Θα έλεγα να μην τη χάσετε. Αλήθεια, πώς αντιδράσατε όταν σας είπαν ότι υπάρχει η ευκαιρία για μια one off εμφάνιση στην Ελλάδα;

«Ναι, να το κάνουμε. Εννοείται!». Όχι μόνο είναι θα παίξουμε στην Ελλάδα, αλλά θα μοιραστούμε τη σκηνή με τους Mastodon και τους Dream Theater! Ακούγεται σαν η καλύτερη μέρα της ζωής μας...

Πριν από μερικούς μήνες μου είπες ότι έχετε αρχίσει να δουλεύετε πάνω σε ιδέες για το νέο άλμπουμ των Haken. Έχει περάσει κάποιος καιρός από τότε, οπότε θα ήθελα να μου πεις αν έχετε κάνει κάποια σημαντική πρόοδο; Πού βρίσκεται η διαδικασία; Έχετε αρχίσει να ανταλλάσσετε ιδέες και τέτοια;

Ναι! Με αυτό ασχολούμαστε κάθε μέρα. Συναντιόμαστε και συζητάμε ιδέες. Παράλληλα, υπάρχει πολλή δουλειά που γίνεται ατομικά από τον καθένα μας, για την ανάπτυξη των ιδεών. Είναι μια διαρκώς εξελισσόμενη διαδικασία για την οποία χρειάζεται χρόνος. Δεν ξέρω, όμως, πως εννοείς το αν έχει γίνει σημαντική πρόοδος...

Έχουμε μια ολόκληρη δομή έτοιμη για το νέο άλμπουμ, αλλά την εξετάζουμε με μεγάλη προσοχή για θέλουμε κάθε τμήμα της να έχει νόημα

Εννοώ, αν έχετε κάποια τραγούδια έτοιμα, ή μια βασική ιδέα για το άλμπουμ ή κάτι τέτοιο...

Ναι! Έχουμε μια ολόκληρη δομή για το άλμπουμ, αλλά την εξετάζουμε με μεγάλη προσοχή για θέλουμε κάθε τμήμα της να έχει νόημα. Χρειάζεται πολύς χρόνος για να διαμορφώσουμε και να αναπτύξουμε τα τραγούδια.

Και συνήθως έχετε πολλές λεπτομέρειες στα τραγούδια σας, με θέματα που επαναλαμβάνονται, με διπλές έννοιες στους στίχους και όλα αυτά τα πράγματα. Αν κάποιος σαν εμένα δίνει σημασία σε αυτές τις λεπτομέρειες και τις θεωρεί σημαντικές σε μια μουσική πρόταση, τότε τα εκτιμά πολύ...

Ναι, ακριβώς. Ειδικά τους στίχους. Ξέρεις, δεν είναι κάτι που μπορείς να το επισπεύσεις ή να το τελειώσεις σε μια μέρα ή κάτι τέτοιο. Οι στίχοι εμένα μου παίρνουν μερικές εβδομάδες για να τους ολοκληρώσω. Πάντα, τραγουδάω τη δική μου εκδοχή ως demo και μετά το ακούω όταν πάω για βόλτα.

Και είναι κάπως αστείο, διότι όταν είσαι στον υπολογιστή και είσαι σε μια δημιουργική διάθεση, νομίζεις ότι έγραψες κάτι καλό ή ότι είσαι ευχαριστημένος με το πώς πάει και σκέφτεσαι «Ω, φίλε, αυτό είναι. Επιτέλους τα κατάφερα!». Και πιο μετά βγαίνεις έξω, πας μια βόλτα και τότε συμβαίνει το εξής: η νοοτροπία σου αλλάζει περισσότερο σε νοοτροπία ακροατή. Και τότε μπορείς να το ακούσεις αυτό που έχεις φτιάξει περισσότερο σαν οπαδός της μπάντας. Και πολύ συχνά υπάρχουν πράγματα που νόμιζες ότι ήταν τέλεια πριν από δύο ώρες, τα οποία όταν τα ακούς ξανά ως ακροατής σκέφτεσαι «Φίλε, αυτό είναι χάλια! Πρέπει να πάω πίσω και να το ξαναγράψω!»... (γέλια)

Αυτή είναι μια διαδικασία που οφείλεις να ακολουθείς ξανά και ξανά, μέχρι που τελικά θα βγεις για μια βόλτα, θα το ακούσεις και δεν θα θέλεις να το αλλάξεις... (γέλια) Είναι μια κάπως αστεία διαδικασία...

Πιθανότατα το νέο άλμπουμ δεν θα μοιάζει καθόλου με το "Fauna"

Θα σας είναι εύκολο ή δύσκολο να γράψετε το άλμπουμ που θα διαδεχθεί το "Fauna"; Προσωπικά, έχω το "Fauna" πολύ ψηλά. Δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο άλμπουμ σας, αλλά είναι αυτό μαζί με το "The Mountain" ή το "Virus". Ή και όχι… Δεν ξέρω... Όλα είναι υπέροχα... Τέλος πάντων, ήταν ένα υπέροχο άλμπουμ και νομίζω ότι είχε πολύ καλή υποδοχή από τον κόσμο. Με αυτό κατά νου, είναι πιο δύσκολο ή πιο εύκολο να φτιάξετε ένα sequel για ένα άλμπουμ όπως αυτό; Σας προσθέτει επιπλέον πίεση ή δεν το σκέφτεστε;

Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει με τις περισσότερες μπάντες είναι ότι δεν θέλουν να κάνουν ένα άλμπουμ που να μοιάζει με το προηγούμενό τους, τουλάχιστον όχι πολύ σύντομα. Σχεδόν πάντα, θέλεις να πας στην αντίθετη κατεύθυνση, να φτάσεις σε ένα τελείως διαφορετικό άκρο και να μην κάνεις τίποτα που να μοιάζει με αυτό που μόλις έκανες. Προσπαθείς να εφεύρεις έναν νέο ήχο για τη μπάντα ή κάτι τέτοιο. Οπότε, πιθανότατα το νέο άλμπουμ δεν θα μοιάζει καθόλου με το "Fauna".

Η νοοτροπία μας είναι επίσης εντελώς διαφορετική αυτή τη φορά. Προσπαθούμε περισσότερο να απλοποιήσουμε τα τραγούδια, ώστε να είναι πιο σύντομα και πιο καλοφτιαγμένα, αντί να κάνουμε πράγματα όπως στο "Elephants Never Forget"... Αυτό το τραγούδι πχ είχε την λογική ενός μιούζικαλ. Υποτίθεται ότι ήταν ένα μίνι μιούζικαλ όπου τίποτα δεν επαναλαμβάνεται. Μοιάζει σχεδόν σαν ένα μικρό θεατρικό έργο. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει καμία σκέψη να κάνουμε κάτι τέτοιο. Είμαστε περισσότερο σε φάση «Ας δοκιμάσουμε να γράψουμε πιο σύντομα τραγούδια που είναι πιο αυτόνομα».

Είναι μια διαφορετικού είδους έμπνευση, την οποία θέλουμε να εκμεταλλευτούμε...

Πραγματικά δεν μπορώ να περιμένω! Γιατί όσο περνάει ο καιρός και ξανακούω τα παλαιότερα άλμπουμ σας, παρόλο που τα αγαπώ ήδη, τα βρίσκω ακόμα ενδιαφέροντα, συναρπαστικά και προκλητικά με την καλή έννοια. Και τα αγαπώ ακόμα περισσότερο για τις λεπτομέρειες που δεν είχα παρατηρήσει στην αρχή και συνεχίζω να ανακαλύπτω. Οπότε ανυπομονώ πραγματικά για το καινούργιο σας άλμπουμ...

Ναι, κι εγώ. Ξέρεις, κι εμείς είμαστε σε μια παρόμοια φάση, γιατί είναι σαν να ανακαλύπτουμε το κάθε άλμπουμ που φτιάχνουμε στην πορεία... (γέλια). Όταν ξεκινάμε, δεν ξέρουμε καν πώς θα είναι στο τέλος...

Επιστρέφοντας σε μερικές ερωτήσεις σχετικά με την επερχόμενη συναυλία εδώ... Είχα μια φοβερή ιδέα. Να πάτε να βρείτε τον Mike Portnoy και να του πείτε να παίξτε ξανά με τους The Shattered Fortress...

(γέλια)

Πέραν της πλάκας που προφανώς κάνω, πώς ήταν αυτή η εμπειρία και πώς συνέβη όλο αυτό;

Ήταν τρομερό. Ευτυχώς, πλέον έχει την πραγματική μπάντα για να το κάνει αυτό. Ελπίζω να το κάνουν σε μια μελλοντική περιοδεία... Να παίξουν τη σουίτα με όλα τα 12 βήματα όπως τους αρμόζει, με την κανονική μπάντα... Θέλω να το δω αυτό! Προφανώς!

Ο τρόπος που ξεκίνησε... Αρχικά, ήταν κάτι που θα κάναμε αποκλειστικά στο πλαίσιο της κρουαζιέρας (σ.σ.: Cruise To The Edge). Ο Mike είχε αυτή την ιδέα επειδή ήταν τα 50α γενέθλιά του και ήθελε να παίξει διαφορετικά σετ στην κρουαζιέρα, όλα συνδεδεμένα με διαφορετικές πτυχές της καριέρας του. Έτσι, μας ζήτησε να τον βοηθήσουμε και να παίξουμε τα «12 βήματα» μαζί του, στην κεντρική σκηνή. Στην αρχή σκέφτηκα «Ω, φίλε, μπορώ να το κάνω αυτό;». Βασικά, σκέφτηκα «Ω, σκατά»! Γιατί, όπως καταλαβαίνεις, είναι δύσκολο εγχείρημα... Αλλά, κάποιοι από τους άλλους είχαν ήδη πει ναι, οπότε έπρεπε να το κάνω κι εγώ... (γέλια)

Έπειτα, έπρεπε να σκεφτώ πώς θα μάθαινα όλα αυτά τα riff του Petrucci. Μου πήρε περίπου έξι μήνες για να τα μάθω, να εξασκηθώ σε αυτά και να τα φτάσω στο επιθυμητό επίπεδο. Και φυσικά ο Petrucci είναι ο καλύτερος όλων των εποχών! Ακόμα κι αν το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο, δεν είναι!

Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε μια μπάντα που είχε τα riff των Metallica, αλλά και την τεχνική του Steve Vai, του Al Demola και του Steve Morse. Και όλα αυτά συνδυασμένα με καταπληκτικό songwriting

Υπάρχει μόνο ένας Petrucci...

Ναι! Ο Petrucci είναι ο καλύτερος...

Και για μένα...

Πάντα τον θαύμαζα. Επειδή ήμουν μαθητής κιθάρας, πήγαινα σε σχολή κιθάρας στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν κυκλοφόρησαν τα «Images And Words» και «Awake». Οπότε, αυτός ήταν το πρότυπό μου, προσπαθούσα να γίνω σαν αυτόν... ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε μια μπάντα που είχε τα riff των Metallica που τόσο αγαπούσα, αλλά και την τεχνική του Steve Vai, του Al Demola και του Steve Morse. Και όλα αυτά συνδυασμένα με ένα καταπληκτικό, πραγματικά βαθύ songwriting. Το "Images And Words" ήταν ο τέλειος συνδυασμός όλων όσων θα ήθελε να γίνει ένας μαθητής της κιθάρας. Έτσι ένιωθα τουλάχιστον...

Και μετά, διαβάζοντας συνεντεύξεις τους, ανακάλυψα ότι ήταν στο Berkeley και έμοιαζαν σαν δάσκαλοι στα μάτια μου. Ακόμα περισσότερο διότι έκαναν σεμινάρια και υπήρχαν και τα περιοδικά τότε, όπως το Guitar Magazine ή το Guitar World που είχαν μαθήματα του Petrucci στις σελίδες. Ήταν σαν δάσκαλος για μένα…

Το να παίζω τη μουσική των Dream Theater με τον Mike Portnoy έμοιαζε σαν τελική εξέταση

Και βιντεοκασέτες, νομίζω. Τη δεκαετία του '90 υπήρχαν οι βιντεοκασέτες...

Ω ναι... Το Rock Discipline! Όλοι συμφωνούν ότι είναι το καλύτερο εκπαιδευτικό βίντεο. Είχα την αίσθηση ότι μάθαινα από αυτούς για πολλά χρόνια. Και μετά, το να παίζω τη μουσική τους με τον Mike έμοιαζε σαν τελική εξέταση... (γέλια)

Πέρασες με άριστα. Από τα βίντεο που έχω δει, τα κατάφερες εξαιρετικά. Οπότε, είναι όμορφο που συνέβη…

Ήταν μεγάλη τιμή για μένα. Απίστευτο. Είναι σαν να σου έλεγε ο Ringo Starr «θέλεις να πάμε να παίξουμε μερικά τραγούδια των Beatles;». Ήταν τόσο ωραίο.

Καταλαβαίνω. Η τελευταία μου ερώτηση είναι – αφού μιλήσαμε για τον John Petrucci, που είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας όλων των εποχών – τότε ίσως ο δεύτερος αγαπημένος μου είναι ένας τύπος που εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι μαζί μας. Και θα σε ρωτήσω γιατί έχω δει κάποια βίντεο και ξέρω ότι αγαπάς τους Savatage και τον Criss Oliva...

Ναι, βέβαια!

Όπως ο Tony Iommi, οι Led Zeppelin ή οι Metallica, έτσι κι οι Savatage έχουν αυτό το χαρακτηριστικό... Ακούς τα riff και σκέφτεσαι «Ω, Θεέ μου!»

Επίσης, θα παίξουν σε λίγες μέρες εδώ στην Ελλάδα, μετά από 23 χρόνια. Λοιπόν, αυτό που ήθελα να μου πεις για αυτούς είναι ποια είναι τα αγαπημένα σου άλμπουμ των Savatage; Κι αν συμφωνείς μαζί μου ότι ο Criss Oliva ανήκει στους μεγαλύτερους κιθαρίστες metal όλων των εποχών;

Φυσικά και ανήκει! Εννοείται, φίλε. Τα riff του είναι τόσο υπέροχα... Γενικά, έχω αδυναμία στα riff. Για μένα τα riff είναι σαν ψήγματα χρυσού ή σαν μικρά διαμάντια. Ακούς ένα riff και σου φαίνεται πως υπήρχε από πάντα. Όπως αυτά του Tony Iommi, των Led Zeppelin, κι όλων αυτών των συγκροτημάτων. Όπως των Metallica… Και οι Savatage έχουν αυτό το χαρακτηριστικό... Απλά, ακούς αυτά τα riff και σκέφτεσαι «Ω, Θεέ μου!». Τώρα που τα έχει ήδη παίξει, ακούγονται προφανή, αλλά για μένα είναι πάντα «Πώς τα σκέφτηκε αυτά τα riff;».

Νομίζω ότι θα έλεγα ότι το "Streets" είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ. Επειδή μου αρέσουν τα μιούζικαλ και τα concept άλμπουμ. Το "Operation: Mindcrime" ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Και το "Streets»" στέκεται κάπου ανάμεσα στο "Operation: Mindcrime" και το "Jesus Christ Superstar" ή κάπου εκεί….

Ναι! Υπάρχει πολύ συναίσθημα σε αυτό το άλμπουμ. Μερικά τραγούδια σε συγκινούν πολύ. Μπορούν να σε κάνουν να κλάψεις αν συνδεθείς μαζί τους, νομίζω...

Ναι, είναι τρομερό άλμπουμ… Οι στίχοι, τα τραγούδια, τα riff, τα σόλο… Πρόσφατα έπαιξαν και στο Λονδίνο αλλά δεν μπορούσα να πάω. Ελπίζω ότι θα έχω ξανά την ευκαιρία τώρα που επέστρεψαν…

Θα είμαι μέσα στο κοινό να δω τους Mastodon και τους Dream Theater

Είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψουν και ελπίζω να έχουν και τον Jon μαζί τους, οπότε θα είναι ακόμα καλύτερα! Επόμενη στάση Αθήνα λοιπόν, και τα λέμε εκεί από κοντά Charlie! Είμαι σίγουρος ότι θα είναι υπέροχα και σας περιμένουμε με τους Haken με ανοιχτές αγκάλες!

Σε ευχαριστώ φίλε! Θα είμαι μέσα στο κοινό να δω τους Mastodon και τους Dream Theater!

Θα κεράσω μπύρα! Τα λέμε εκεί!