Machine Head, Fleshgod Apocalypse @ Floyd, 03/07/25

Αδιαμφισβήτητα μεγάλο συγκρότημα οι Machine Head και με μια πορεία που, παρά τις διάφορες δυσκολίες, αποχωρήσεις, και δισκογραφικές αστοχίες, συνεχίζει να κινείται σε υψηλά επίπεδα. Και αυτό έγινε ξεκάθαρο και χθες το βράδυ στο FLOYD, το οποίο γέμισε για τα καλά (ευτυχώς για εμάς όχι ασφυχτικά), από νωρίς προκειμένου να παρακολουθήσουμε από κοντά τους Αμερικανούς. Πάει και μια δεκαετία εξάλλου από την τελευταία φορά που μας επισκέφτηκαν αφού, στη συνέχεια, μία με τον COVID, και μία με το "ποιος ξέρει τι συνεννόηση έγινε εκεί πέρα", χάσαμε την ευκαιρία να τους δούμε.

Το άνοιγμα της βραδιάς ανέλαβαν οι Fleshgod Apocalypse, οι οποίοι εμφανίστηκαν στη σκηνή στις 20:00. Το "not my cup of tea" είναι λίγο για να περιγράψει την σχέση μου με την μουσική και την αισθητική των Ιταλών και για αυτό θα μείνω στο γεγονός πως, παρόλο που βγήκαν στη σκηνή νωρίς, ήταν σαφές πως μεγάλο μέρους του κοινού ήταν εκεί (και) γι’ αυτούς αφού ο χώρος είχε σχεδόν γεμίσει από την αρχή της εμφάνισης τους.

Παίζοντας ένα ατμοσφαιρικό death metal, τύπου έχουμε Septic Flesh στο σπίτι, με έντονα συμφωνικά στοιχεία και οπερετικά φωνητικά, ένα είδος δηλαδή που στα αυτιά μου ακούγονταν παρωχημένο ακόμη και πριν 25 χρόνια που ήμουν 15 χρονών, σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσει για το υλικό του συγκροτήματος. Το βέβαιο όμως είναι πως με την ακούραστη Veronica Bordacchini στο τιμόνι, τον Francesco Paoli να λειτουργεί σαν μαέστρος ορχήστρας, επιβλέποντας τα πάντα, και πίσω του ένα σχήμα που, τεχνικά τουλάχιστον, δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης, οι Fleshgod Apocalpse ήταν κάτι παραπάνω από άρτιοι στα 45 περίπου λεπτά που διήρκησε το set τους, το οποίο , όπως ήταν αναμενόμενο, βασίστηκε κυρίως στην τελευταία τους περσινή δουλειά με τίτλο "Opera"

Μάλιστα, κάποια στιγμή η Bordacchini  άνοιξε και μια μεγάλη ελληνική σημαία πάνω στη σκηνή, κάτι που - σε αντίθεση με αυτά που είχαν πάθει οι Cypress Hill πριν καμιά 20αρια χρόνια - έγινε αποδεκτό από το κοινό με ενθουσιασμό. Όσο για το φινάλε, σε μια στιγμή τέλειας συνάντησης του κιτς με την φάρσα, οι Ιταλοί επέλεξαν να παίξουν μια death metal διασκευή του Blue (Da Ba Dee) των Eiffel 65. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα θα μου πείτε, κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σας, κρατάμε ότι με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο τέλος της εμφάνισης τους.

Στις 21:15, οι θρυλικοί (I said what I said) Machine Head εμφανίστηκαν στη σκηνή του Floyd μέσα σε χειροκροτήματα και, από τα πρώτα δευτερόλεπτα, έγινε σαφές πως αυτό που θα ζούσαμε θα ήταν ένα μεγάλο metal party με τα όλα του. Εξάλλου, μιλάμε για ένα γκρουπ που όρισε σε μεγάλο βαθμό την πορεία της σκηνής, όσον αφορά το thrash/groove κομμάτι της, αλλά, παράλληλα, ενορχήστρωσε την μετάβαση προς το nu metal και από εκεί πίσω στον σύγχρονο metal ήχο και όλες του τις εκδοχές.

Συνεπώς, από το ξεκίνημα με το "Imperium" από το ανυπέρβλητο "Through The Ashes Of Empires", όλο το venue χοροπηδούσε ρυθμικά ενώ στο "Ten Ton Hammer", από τον δεύτερο δίσκο των Αμερικανών, " The More Things Change...", από το μακρινό πια 1997, πλαστικά σφυριά προσγειώθηκαν στο κοινό και σηκώθηκαν ψηλά στον αέρα καθώς το συγκρότημα κέρναγε πανικό. Εδώ να πω πως, παρόλο που ήμουν σχετικά πλάγια σε σχέση με την σκηνή, τα πάντα ακουγόντουσαν τέλεια, κάτι που ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την επιβλητική παρουσία του συγκροτήματος.

Έχοντας πίσω τους ένα video wall που απεικόνιζε διαφορετικές σκηνές σε κάθε κομμάτι, και εκτοξευτές καπνού να δημιουργούν μια άκρως ξεσηκωτική ατμόσφαιρα, το συγκρότημα, στη συνέχεια, μας ζήτησε να στήσουμε το μεγαλύτερο circle pit της βραδιάς, κάτι που έγινε με επιτυχία, καθώς έπαιξαν το Slayer-ικό πρώτο single του "Of Kingdom And Crown", "CHØKE ØN THE ASHES ØF YØUR HATE". Ακολούθησε το "Now We Die", μοναδικό κομμάτι που ακούστηκε από το - κατά γενική ομολογία αδύναμο - "Bloodstone & Diamonds" του 2014, όπου η γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία του Flynn συνεπήρε το κοινό και απέδειξε πως όλες οι πτυχές του συγκροτήματος, ακόμη και οι πιο δραματικές που μοιάζουν - σε μένα τουλάχιστον - ελαφρώς out of character, όχι μόνο έχουν αγαπηθεί από το κοινό αλλά έχουν τα φόντα να εξελιχθούν ακόμη και σε highlight μιας ζωντανής τους εμφάνισης.

Κάπου εκεί, μετά από πολλά "όπα" του Flynn, μας κάλεσαν να επιλέξουμε το επόμενο κομμάτι ανάμεσα στο "Aesthetics of Hate" και το "Blood For Blood", όπου - οριακά - κέρδισε το πρώτο, θυμίζοντας μας για τα καλά γιατί το "Blackening" αποτελεί, χωρίς δεύτερη σκέψη, μια από τις κορυφαίες δισκογραφικές καταθέσεις του σχήματος. Με τη χαρακτηριστική του ενέργεια, ο Flynn ενάλλασσέ συνεχώς κραυγές και καθαρά φωνητικά, ενώ τα εκρηκτικά κιθαριστικά solos μας θύμισαν πόσο γελοίες έχουν υπάρξει στο παρελθόν οι κατηγορίες που αμφισβητούσαν το πόσο metal είναι οι Machine Head. To "Old" έφερε στην ατμόσφαιρα τα απαραίτητα old-school vibes, πολλά ακόμη "όπα", και κάποια "γεια μας" καθώς ο frontman των Αμερικανών αμόλησε μπύρες στο κοινό προκειμένου να τις πιάσουν (κάτι που επανέλαβε αρκετές φορές μέσα στη βραδιά).

Το "Locust", ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι του κοινού, έκανε τους πάντες να ενώσουν τη φωνή τους και να τραγουδήσουν, προτού το ανθεμικό "BØNESCRAPER" και το "BLEEDING ME DRY" μας επαναφέρουν στο πρόσφατο "Unatoned". Εδώ πρέπει να πω πως, λίγο η πολυλογία του Flynn, λίγο οι παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, έδωσαν τον απαραίτητο χρόνο στο σχήμα να πάρει ανάσες αλλά όλο αυτό συνέβαινε οργανικά, χωρίς να αισθάνεσαι ποτέ πως οι Machine Head "κλέβουν". Ίσα-ίσα που μιλάμε για ένα σχήμα που δίνει όλη του την ψυχή πάνω στη σκηνή. Και γι’ αυτό, ό,τι και να παίζουν, ο κόσμος μάλλον θα περάσει καλά, κάτι που αποδείχθηκε και την Πέμπτη το βράδυ όπου, χωρίς να εστιάσουν στους πιο δημοφιλείς τους δίσκους, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια πραγματικά τέλεια ατμόσφαιρα.

Κάπου εκεί πήρε την σκυτάλη ο Jared MacEachern, ο οποίος βοηθάει πάρα πολύ και στα δεύτερα φωνητικά, για ένα solo στο μπάσο. Με πέρασμα από το "(Anesthesia) - Pulling Teeth" και το κοινό να φωνάζει "Cliff, Cliff, Cliff", η φάση γενικά ήταν "Πόσο Cliff Burton θα θέλατε στο σόλο σας; Ναι!", κάτι που, εδώ που τα λέμε, δεν μας χάλασε καθόλου. Στη συνέχεια, μας ευχαρίστησαν θερμά για την παρουσία μας εκεί και, με αφορμή το γεγονός ότι δεν μας έχουν επισκεφτεί εδώ και 10 χρόνια, μας αφιέρωσαν ένα κομμάτι που έχουν να παίξουν δύο (!) χρόνια. Το "Darkness Within" αποτέλεσε μια από τις πιο όμορφες στιγμές της βραδιάς με ένα πανηγυρικό κλείσιμο που έκανε όλο τον κόσμο να τραγουδάει την μελωδία και να χτυπάει παλαμάκια ενώ, στη συνέχεια, στο "Bulldozer" χοροπηδήσαμε μέχρι την οροφή, ενώ, στο "From This Day", πλαστικά μεγάλα ζάρια με το σήμα των Machine Head, προσγειώθηκαν στο κεφάλι μας, ενισχύοντας την αίσθηση πως βρισκόμαστε σ’ ένα ξέφρενο metal παρτάκι.

Το set, όπως μάλλον ήταν αναμενόμενο, κορυφώθηκε με το "Davidian", όπου κοινό και μπάντα έγιναν ένα, ενώ για το encore μας κράτησαν τον ύμνο "Halo". Λίγο πριν, ο Flynn μας ενημέρωσε πως θα κάνει τα γενέθλια του στην Αθήνα με ένα jam πάρτυ στο Gazarte, μετά πέταξε 4 ποτήρια μπύρες στο κοινό, και στη συνέχεια όλοι μαζί τραγουδήσαμε το "We Are The Champions". Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται, ό,τι να’ ναι, θα σας πούμε πως πρόκειται για εκείνες τις βραδιές που πρέπει να τις έχεις ζήσει για να τις καταλάβεις.

Όλα λοιπόν έκλεισαν τέλεια στις 23:15, μετά από δύο γεμάτες ώρες, βρίσκοντας μας με φωνές κουρασμένες και ιδρωμένα μπλουζάκια (παρά τον εξαιρετικό εξαερισμό), έχοντας στο μυαλό πόσο όμορφες βραδιές μπορούμε να ζήσουμε στο κέντρο της Αθήνας. Οι Fleshgod Apocalypse άνοιξαν πόλεμο, αλλά οι Machine Head τον κέρδισαν πανηγυρικά, όχι μόνο χάρη στα riffs και την καθοριστική παρουσία του Flynn, αλλά χάρη στην ενέργεια που έχουν πάνω στη σκηνή, μια ενέργεια ικανή να σε συνεπάρει και να σε κάνει πάλι έφηβο. Μεγάλη εμφάνιση από ένα μεγάλο συγκρότημα και, επιτέλους, και μια επιστροφή στο σπίτι νωρίς. Τι άλλο να ζητήσουμε πια;

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής