Release Athens: The Offspring, The Subways, Danko Jones, The Overjoyed @ Πλατεία Νερού, 09/06/24

Με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει κατακόρυφα από τις πρώτες κιόλας μέρες του καλοκαιριού, το Release Festival 2024 ανοίγει για πρώτη φορά φέτος τις πόρτες του, έτοιμο να υποδεχτεί εμάς και μεγάλη ποικιλία καλλιτεχνών που αγαπάμε. Προοικονομώντας τα ανείπωτα, η πρώτη αυτή συναυλιακή μέρα του φεστιβάλ θα μας άφηνε πνιγμένους στα συναισθήματα, και θα άλλαζε τη δημογραφική κατάσταση της χώρας μιας που αρκετές χιλιάδες κόσμου, επέστρεψαν ξανά στην ηλικία των δεκάξι. Μια βραδιά με τους Offspring, σε αφήνει τελικά με μεγάλη δυσκολία να εκφραστείς, από το τι σημαίνει αυτό το συγκρότημα συλλογικά για την εφηβεία μας. Νιώθω πως σήμερα, ξυπνήσαμε όλοι οι παρευρισκόμενοι λίγο καλύτεροι, λίγο πιο χαρούμενοι άνθρωποι. Πως βλέπουμε τον ήλιο που καίει, να λάμπει και λίγο. Ας πάρουμε όμως βήμα-βήμα την πορεία μας προς την εσωτερική λύτρωση του punk rock.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, τα πάντα στην πλατεία νερού βρίσκονται εκεί που τα αφήσαμε πέρυσι το καλοκαίρι. Παρά το υψηλό της θερμοκρασίας, η προσέλευση του κοινού ήδη από τα πρώτα λεπτά που άνοιξαν οι πόρτες υπήρξε πολυάριθμη, με όλους μας να αναζητούμε λίγα τετραγωνικά εκατοστά σκιάς για να ευχαριστηθούμε τη συναυλία από την αρχή της. Ήταν αδύνατο όμως να παραμείνουμε για πολύ στη σκιά, αφού οι The Overjoyed έφεραν την εκρηκτική τους ενέργεια στη σκηνή του Release Festival. Κι ας ήταν η πρώτη μπάντα της μέρας αλλά και η πρώτη του φεστιβάλ, κι ας είχε σχεδόν σαράντα βαθμούς, το άψογο μουσικό τους ταίριασμα με τους The Offspring αλλά και η δική τους διάθεση έφερε τους πάντες εντός της κατάλληλης ψυχοσύνθεσης.

Δεν ξέρω πως μπορεί να ένιωθαν οι Overjoyed μοιραζόμενοι τη σκηνή με ένα συγκρότημα που προφανώς αποτελεί σημαντική τους επιρροή. Σίγουρα όμως αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για τις μουσικές καταβολές τους, το μπλουζάκι Hüsker Dü ελπίζω πως έπεισε και τον τελευταίο που τους γνώριζε για πρώτη φορά. Οι Overjoyed αποδεικνύουν από τις πρώτες νότες δύο πράγματα: ένα πως ο ήχος που θα μας συντροφεύσει καθ’ όλη τη βραδιά εκκινεί με τις καλύτερες των προδιαγραφών και δύο, πως οι Overjoyed αρχίζουν και αποκτούν στόφα μεγάλης μπάντας.

Παρακολουθώντας τους από τις πολύ αρχές τους, και έχοντας μπροστά μου ένα συγκρότημα δραστήριο στις μουσικές σκηνές και αλληλέγγυο στις αυτοοργανωμένες δράσεις, κι αφού οι Overjoyed στη μεγαλύτερη μάλλον σκηνή που έχουν βρεθεί έως σήμερα, την κατέκτησαν και αυτή, μια συγκίνηση την ένιωσα. Ενεργητικό, γρήγορο punk rock στα καλύτερά του, φόρτισε τις μπαταρίες μας για όσα έμελλε να έρθουν. Μπορεί τα κομμάτια του πρόσφατου, περσινού τους EP “Pressurepop” να βρέθηκαν στο προσκήνιο, αυτά όμως από το πολυαγαπημένο “Aced Out” ζέσταναν τη δική μου καρδούλα, λίγο περισσότερο. Ακολουθήστε τους όπου μπορείτε φέτος το καλοκαίρι. [E.T.]

Τους Danko Jones τους γνώρισα το 2006, όταν οι Raconteurs του Jack White διασκεύαζαν το "Samuel Sin" στις συναυλίες τους και τους αγάπησα από τη πρώτη στιγμή. Ως εκ τούτου, απόλυτα αντικειμενικός δεν γίνεται να είμαι. Θα προσπαθήσω όμως να καταγράψω τί κάνει ξεχωριστό αυτό το power trio από τον Καναδά, μέσα από το πρίσμα της παρθενικής εμφάνισης στην χώρα μας, έπειτα από μια ολόκληρη ενδεκάδα άλμπουμ. Η πρώτη ημέρα του φετινού προοικονομούταν ως ένα μεγάλο rock 'n' roll πάρτυ και η παρουσία των Danko Jones ήταν θεωρητικά αλλά και στην πράξη ιδανική συγκυρία για την πρώτη επαφή χιλιάδων κόσμου με τα τεκταινόμενα επί σκηνής.

Για περίπου μία ώρα, το rock 'n' roll του κυρίου Danko Jones σε γερή hard rock συσκευασία είχε την τιμητική του, με δεδομένη την ειλικρινή προσπάθεια για ένα αξιομνημόνευτο show από μια τριάδα που διαθέτει επιπεδάτο ρεπερτόριο και bad ass attitude.Το κυριότερο είναι ότι μπορεί να ζωντανέψει με ιδανικό τρόπο τα τραγούδια σε συναυλιακό περιβάλλον, χωρίς καμία περιττή ή λάθος νότα, με την μορφάρα του απόλυτα εκφραστικού Danko να δεσπόζει σε φωνή και κιθάρα σολάροντας κατά τόπους, τον άψογο Rich Knox πίσω από το τύμπανα να συνεισφέρει δεύτερα φωνητικά και τον παλιό JC να γεμίζει κάθε κενό χώρο με τις μπασογραμμές του.

Ακόμη καλύτερα, η επικοινωνία με το κοινό περιορίζεται σε δύο-τρεις απλαυστικές δόσεις που προφανώς δεν διακόπτουν τη ροή, με την εξαρχής παρότρυνση προς αποδοκιμασία, λόγω της καθυστερημένης πρώτς φοράς, να κλέβει τις εντυπώσεις. Συνολικά η απόδοση της τριάδας είναι εξαιρετική, με τη μία τραγουδάρα να διαδέχεται τη άλλη, ακόμη κι αν ο Danko ζορίζεται σε στιγμές στα φωνητικά, ενώ και ο ήχος είναι πάρα πολύ καλός, με μικρό ερωτηματικό τα τύμπανα που χτυπάνε και επιστρέφουν.

Ο κόσμος, η ανταπόκριση του οποίου ήταν ένα ερωτηματικό τηρουμένων των αναλογιών, δείχνει θέληση να μπει στην εξίσωση χειροκροτώντας ρυθμικά ουκ ολίγες φορές, ενώ το sing along είναι μεν περιορισμένο σε ένταση αλλά εμφανές σε σημεία. Εν τέλει, θεωρώ πως καταρχάς εξυπηρετήθηκε ο γενικός σκοπός, ήτοι ο κόσμος που είχε ουσιαστικά γεμίσει την Πλατεία Νερού να μπει σε συναυλιακό και φεστιβαλικό κλίμα. Ορκίζομαι πως οι Danko Jones ικανοποίησαν απόλυτα το δικό τους κόσμο που του έβλεπε για πρώτη φορά, ενώ θεωρώ πως κέρδισαν και νέους φίλους αφήνοντας ευχάριστες αναμνήσεις. [Θ.Ξ.]

Χρειάστηκε να συμπληρωθούν οχτώ χρόνια και τέσσερις ημέρες για να επιστρέψουν επί ελληνικού εδάφους οι Subways. Κι αν στο μεσοδιάστημα ολόκληρος ο κόσμος άλλαξε, εκείνοι από το πρώτο δευτερόλεπτο του σετ τους έμοιαζαν σα να έχουν παραμείνει ανέγγιχτοι. Με δύο υπέρ-γενναίους αστερίσκους, δεκτό· έναν για τα γκρίζα τσουλούφια του Billy Lunn και τις αντίστοιχες υποψίες της Charlotte Cooper, κι έναν επιπλέον για την παρουσία της Camille Phillips πίσω από το κιτ, εκεί που συνήθως καθόταν ο Josh Morgan.

Ακόμα κι έχοντας δει την εικόνα, το ηχητικό ήταν τέτοιο που είχε κάθε λόγο να στείλει ακόμα και τους πιο σκληρούς πίσω στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Το άνοιγμα με "Oh Yeah" και το ομώνυμο του υπέρτατου "Young For Eternity" γύρισε τα ημερολόγια με χαρακτηριστική ευκολία. Οι γραμμές αποδόθηκαν με την ίδια αμεσότητα και την ίδια ενέργεια που θα ακούγονταν σε κάποιο κλαμπάκι. Το μπάσο χρειάστηκε μόνο λίγα μέτρα για να σταθεί ακριβώς δίπλα στην εξάχορδη. Τα γεμίσματα, μέσα στην απλότητά τους, πρόσθεταν μία ευπρόσδεκτη νότα φρεσκάδας.

Το τρίο είναι καλοπροβαρισμένο αλλά δεν ποζάρει. Τα τραγούδια τους λένε αυτά που θέλουν να πουν χωρίς περιτυλίγματα πολυτελείας. Παίζουν ακόμα σα να βρίσκονται στο γκαράζ τους, απλά κουβαλώντας κάμποσους τόνους εμπειρίας, και μερικούς επιπλέον ενισχυτές. Το πέρασμα από το "Uncertain Joys" με το "Black Wax" έσκασε σαν πληρωμένη απάντηση προς κάθε γκρινιάρικο σχόλιο για το παρόν της μπάντας. Ο πρόλογος πριν το ξέσπασμα του "Turnaround" έδειξε ένα μπροστάρη που, όσο κι αν ήθελε να πει τη λέξη «κύκλος», μπορούσε να διαβάσει σωστά την κατάσταση.

Από τις εναλλαγές του "I Wanna Hear What You've Got To Say" και το γλέντι στο σερί "Kiss Kiss Bang Bang"/"It's A Party"/"Girls & Boys", η ροή ήταν υποδειγματική. Ανάμεσά τους, η μικρή κοινωνική τοποθέτηση στο "Influencer Killed The Rock Star", μαζί με την αναφορά στην Παλαιστίνη, ταίριαξε ευπρόσδεκτα. Και πριν προλάβουν οι γεροπαράξενοι να πουν για ευθείες γραμμές, το πληρωμένο χιτ έφερε τα πάντα ανάποδα εν ριπή οφθαλμού. Φωνές. Μπύρες στον αέρα. Crowd surf. Η απαραίτητη μεταγλωττισμένη στροφή. Υπόσχεση επιστροφής. Ομορφιές. Ως συνήθως. [Α.Μ.]

Αφού ολοκληρώθηκε η αναμονή διάρκειας περίπου 45 λεπτών, το εξώφυλλο του “Let The Bad Times Roll”, μεταξύ άλλων εφέ, κόσμησε τη σκηνή του Release Athens. Οι Offspring ανεβαίνουν στη σκηνή. Τα πρώτα, αποτυπωμένα στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, μέτρα του “Come Out And Play” ακούγονται. “You’ve got to keep ‘em separated”, αντήχησε από χιλιάδες ψυχές στην Πλατεία Νερού, και χάος εγένετο. Δεκαπέντε χρόνια μετά, οι Offspring είναι ξανά μπροστά μας δια ζώσης, και τα όσα ακολούθησαν δύσκολα περιγράφονται, αλλά ας προσπαθήσουμε. Συνέχεια με “All I Want”, τη μοναδική εκπροσώπηση του κλασικού “Ixnay On The Hombre” στην βραδιά, ο Dexter αφήνει την κιθάρα για να αποδώσει τα φωνητικά όπως τους αξίζουν, οι ταχύτητες ανεβαίνουν, το ίδιο και η θερμοκρασία, οι παλμοί, οι φωνές, οι αντιδράσεις. Το κοινό, ανεξαρτήτως ηλικίας, ήταν έτοιμο. Ήταν τόσο ορμητικό, καθ’ όλη την εμφάνιση, που παρέσυρε και τους ίδιους τους punk rock θρύλους.

Και ενώ ο κόσμος έδινε το είναι του από το πρώτο δευτερόλεπτο, τιμώντας στο έπακρο τις αναμνήσεις του, το συγκρότημα μας προσέφερε απλόχερα την πελώρια μουσική του κληρονομιά σε στοχευμένα ηχητικά χτυπήματα. Ας πάρουμε αποστάσεις από το ατελείωτο πόγκο. Οι The Offspring πλέον περιοδεύουν ως ένα legacy act, ως ένα σχήμα που γνωρίζει το σημάδι που έχει αφήσει με τις κλασικές του κυκλοφορίες σε δύο ή περισσότερες γενιές οπαδών, στην μουσική βιομηχανία την ίδια. Μας παρουσίασαν ένα σετ καθαρής μουσικής διάρκειας περί την μία ώρα, στο οποίο δεν πέρασαν ουσιαστικά ούτε από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, ούτε από το προ ολίγων ημερών single – προπομπό νέου δίσκου.

Διάολε, δεν άγγιξαν καν το “Ignition”, ενώ όπως θα διαπιστώσεις, έχεις, όπως και εγώ, τρανταχτές απουσίες από το σετ. Ναι, γιατί όσο και αν τους έχουμε στην καρδιά μας, ως κάτι προσωπικό που μας καθόρισε, παραμένουν ένα μέγεθος ευρύτερο, που πλέον μια συναυλία του οφείλει να αφορά και τον περιστασιακό ακροατή, δίχως να παρουσιάζει στιγμή καμπή. Αυτή η ψυχρά υπολογισμένη τελειότητα του πολιτισμικού προϊόντος θα αναρωτιόταν μια φωνή μέσα μας. Φάγαμε λοιπόν όλα τα ξεδιάντροπα, αυτόματα αναγνωρίσιμα, «τουριστικά» hits στο κεφάλι, σε μια αδυσώπητη αλληλουχία, με κομβικά διαλείμματα, με μια (ναι, περιττή, αλλά hey ho, let’s go!) διασκευή στον κράχτη του “Blitzkrieg Bop” (τι ποιών;) γιατί αυτό είναι μια συναυλία των Offspring πλέον. Και το ξέραμε. Και παρά τις ενστάσεις δεν σταματήσαμε να ξελαρυγγιαζόμαστε. Και στο τέλος, στραβωμένα ή μη, είπαμε και ευχαριστώ.

Πώς να μην το κάνουμε, όταν τόσο νωρίς στην βραδιά ακούγεται a Capella το ρεφραίν του “Want You Bad”; Πως γίνεται αυτή ευφορία που νιώθουμε να διαβρωθεί, ή οι ανείπωτοι συνειρμοί μας να μην κάνουν το βλέμμα να βουρκώνει και να σπινθιροβολεί ταυτόχρονα; Δεν γινόταν. Θαρρώ πως εξαρχής, όλα τα παρευρισκόμενα άτομα είχαμε αντιληφθεί πως δεν είχε τόση σημασία η απόδοση, ή ο ήχος. Αν και ήταν άψογα. Το συγκρότημα, ανανεωμένο, ήταν σε φοβερή φόρμα, τα εφέ στο βάθος και τα φώτα ανέβαζαν την εμπειρία, αλλά όπως σχολίασε σε μια παύση και ο τιτάνας Noodles, η εμπειρία απογειώθηκε από το κοινό. Χθες στην Πλατεία Νερού, οι Offspring απλώς παρείχαν το τέλειο soundtrack μιας εξατομικευμένης βιογραφικής φλασιάς αναμνήσεων και συνειρμών. Την οποία μοιραζόμασταν με την παρέα μας, το διπλανό μας, με χαμόγελα που φώτιζαν το σκοτάδι πιο δυνατά από κάθε κινητό ή φακό. Με κοινωνό αυτό το punk rock.

Το “heavy metal” κιθαριστικό πέρασμα από το “Hall Of The Mountain King” εξυπηρετούσε επί της ουσίας, όπως και το drum solo του ακούραστου νέοπα Brandon Pertzborn, αρχέτυπα ενός rock live, διαλείμματα για τον Holland. Το “Million Miles Away” έσκασε στη συνέχεια στα μούτρα μας και μας επανέφερε στην αταξία, με τα “Original Prankster” (αλήθεια, πόσο καλά «γέρασε» το “Conspiracy Of One»;) και “It’ll Be A Long Time”, που επιβεβαίωσε πως η μερίδα του λέοντος θα έπεφτε στο θρυλικό “Smash”, να οδηγούν προς την κορύφωση προς τα μέσα του σετ. Το μπάσο του Todd Morse έδωσε το στίγμα. Είχε έρθει η ώρα του “Bad Habit”. Σκοτάδι, κραυγές, κοφτά ρυθμικά, παύσεις, τραγούδι. Κάπου εκεί Dexter και Noodles βάζουν φρένο και αρχίζουν και συζητούν μεταξύ τους για το πόσο δυναμική είναι η συναυλία, παίζουν με το κοινό. Κορυφώνουν την αγωνία. Ξαφνικά, επιστροφή και “You stupid dumbshit goddamn motherfucker” (που αναγραφόταν και σε ένα ηρωικό πλακάτ)! Πανζουρλισμός, κομφετί, νερά και κορμιά στον αέρα. Πάρε και ένα “Gotta Get Away” στα καπάκια για να θυμηθείς πώς ήταν οι ακροάσεις του δίσκου που σου άλλαξε τη ζωή.

Το εντυπωσιακό σε μια συναυλία των Offspring, είναι πως μπορεί να έχουν προηγηθεί όσα γράφτηκαν πιο πάνω, αλλά κάπως δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα της υπέρβασης. Ναι, για τέτοια μπάντα μιλάμε. Το τελευταίο 20λεπτο, έκαμψε κάθε αντίσταση, υπερέβη κάθε κούραση, έδιωξε κάθε σκέψη ταλαιπωρίας. Μας έκανε να βρούμε φωνή στη βραχνάδα. Πάρε στη σειρά “Why Don’t You Get A Job”, με τα ντεσιμπέλ του sing-along να τρυπούν αυτιά, “(Can’t Get My Head Around You)” γιατί και το “Splinter” έχει ψυχή, “Pretty Fly (For A White Guy)” με μπαλόνια, τον διάσημο χορό του λευκού μεσοαστού αλτερνατιβοκάγκουρα, ειρωνία, καπέλα ανάποδα, ευδαιμονία, παράνοια. Άντεξες μέχρι εδώ; Το εισαγωγικό riff του “The Kid’s Aren’t Alright” θα σε κάμψει. Μάζεψε τα δάκρυα. Χαμογέλασε. Έχεις και άλλα να δώσεις σε αυτή τη συναυλία. Ναι, μεγάλωσες και τώρα οι στίχοι βγάζουν νόημα, τώρα όλα ευθυγραμμίστηκαν. Τώρα λυτρώνεσαι. “Fragile lives, shattered dreams”. Η προσπάθεια όμως συνεχίζεται. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Μια μεγαλειώδης συναυλιακή στιγμή.

Κάπου εκεί οι Αμερικανοί αποχωρούν από τη σκηνή. Θα γυρίσουν όμως, δεν μπορούν να φύγουν χωρίς να παίξουν αυτά τα δύο. Τι όμορφη αλληλουχία τα αισθήματα που μόλις μας άφησαν να διαχειριστούμε να μετουσιώνονται στο “dance fucker dance” του “You Gonna Go Far, Kid”; Εξαγνισμός. Οι Offspring θα έλεγαν την τελευταία τους λέξη, αναμενόμενα, με το “Self Esteem”. Ίσως τον μεγαλύτερο ύμνο από όσους μας πέταξαν στα μούτρα. Την πραγματική κορύφωση μιας βραδιάς που θα μείνει αξέχαστη σε όποιο ήταν εκεί. Το κοινό αποδείχθηκε αντάξιο των προσδοκιών. Το ίδιο και οι Offspring, δεδομένου του πλαισίου. Σε τέτοιες περιστάσεις, μετά από τέτοιες εμφανίσεις, όλα τα παρελκόμενα είναι ψιλά γράμματα, μουτζούρες στο περιθώριο. Στον πυρήνα της, η συναυλιακή επιστροφή των Καλιφορνέζων ήταν μια ανόθευτη συλλογική εμπειρία, ένας κυκεώνας συναισθημάτων και απελευθέρωσης από τη ρουτίνα, σε μελωδικό, πιασάρικο punk rock περιτύλιγμα. Αυτό δεν ήταν πάντα όμως η μουσική τους; [Α.Ζ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος