Graspop Metal Meeting @ Dessel, Belgium, 21/06/25

Ημέρα τρίτη: Οι Nine Inch Nails που έδωσαν το απόλυτο σε μία τρομερή μέρα

Το Σάββατο ξεκίνησε με καλύτερες συνθήκες, καιρικές, από το αναμενόμενο. Η λίγη συννεφιά βοήθησε πολύ στην πορεία της μέρας ώστε να μπορέσουμε να δούμε όσα είχαμε σχεδιάσει χωρίς θυσίες.

Αρχή με Dodheimsgard στη Marquee. Ένα απίστευτο performance από τον Vicotnik που μας παρέσυρε στο χαος και την παράνοια του. Το εντυπωσιακό είναι ότι βλέπεις στο βλέμμα του πως το εννοεί, δεν είναι απλά ένα σκηνοθετημένο stage act. Ξεκίνημα από τον τελευταίο, τρομερό δίσκο "Black Medium Current" με το "Et Smelter". Ο ήχος άριστος και όλη η μπάντα στιβαρή στα πατήματα της, μουσικά και όχι μόνο. Ο Νορβηγός frontman όμως είναι άλλο πράγμα.

Η συνέχεια με το "Sonar Bliss" ήταν για μένα η κορύφωση της εμφάνισης, κι ας ήταν ακόμα πολύ νωρίς. Το "It Does Not Follow", με τον Vicotnik να κάνει λογοπαίγνιο με τον τίτλο του και το ότι είναι το κομμάτι που ακολουθεί, κατέληξε στα όρια της τελετής. Απρόσμενα ξεχώρισε και το old school thrash του "The Crystal Specter", δεν το περίμενα γιατί δεν είναι αυτή η πλευρά των DHG που προτιμώ. Το υπέροχο, σαγηνευτικό πιάνο του "Oneiroscope" μας έφερε στο τελευταίο κομμάτι, "Traces Of Reality" ιδανικά. Φανταστικό live.

Μικρό κενό στο πρόγραμμα μου, που εκμεταλλεύτηκα για μια γρήγορη μπουκιά, μέχρι να περάσω, μαζί με τον κολλητό, στην Jupiler Stage για Dirty Honey. Τί ωραίο live που δώσανε ρε οι μορφάρες! Αν υπάρχουν αμφιβολίες για το ποιοί θα κρατήσουν ζωντανό και mainstream τον ροκ ήχο τα επόμενα χρόνια, τα live πέρσι των Rival Sons και φέτος των Dirty Honey στο Graspop είναι αρκετά για απάντηση. Εντάξει, δεν είναι μόνο αυτοί, αλλά οι Καλιφορνέζοι τα σπάσανε γερά!

Μπήκανε με "Gypsy", που είναι uptempo και ιδανικό για εισαγωγή. Βγάλανε όλο το classic hard rock attitude στη σκηνή σε χρόνο μηδέν και μας κέρδισαν εύκολα. Στα καπάκια "California Dreamin", "Heartbreaker", "Scars" και "Tied Up". Γουστάρω απίστευτα πολύ τις δύο ομώνυμες κυκλοφορίες τους, το EP και το άλμπουμ, οπότε καταλαβαίνετε ότι είχα πάθει την πλάκα μου! Ο Marc Labelle είναι κορυφαίος τραγουδιστής και αυθεντικός frontman, ενώ ο John Notto θυμίζει γιατί κάποτε οι κιθαρίστες λατρεύονταν σα θεοί.

Πέρασμα από τον τελευταίο τους δίσκο για δύο κομμάτια, με το "Won't Take Me Alive" να κερδίζει την εσωτερική μάχη, και πάμε για grand finale με το έπος "When I'm Gone" και το φανταστικό "Rolling 7s". Δηλώνω πολύ, πολύ, χαρούμενος που είδα Dirty Honey σε αυτή τη φάση τους. Δηλώνω εκστασιασμένος με το σέτλιστ αλλά και την απόδοση. Ας τους φέρει κάποιος κι από δω να τους αποθεώσουμε και στα μέρη μας!

Επιστροφή στη Marquee γιατί είχε έρθει πια η ώρα να τσεκάρω ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά κουτάκια μου. Οι Sylosis του Josh Middleton θα έσπερναν πανικό και δε θα άφηναν κολυμπηθρόξυλο για πενήντα περίπου λεπτά. Ναι, είμαι μεγάλος fan του Josh. Ο άνθρωπος είναι από τους μεγαλύτερους riff masters του σήμερα. Τελευταία εμφάνιση της περιοδείας το Graspop αλλά οι Sylosis ήταν γεμάτοι ενέργεια και διάθεση να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Τα πιτ συνεχώς μεγάλωναν, σε μέγεθος και ένταση, το live ήταν απίστευτο.

Άνοιγμα με "Pariahs" και "Empty Prophets". Όλη η Marquee τούμπα. "I sever" και "The Path", από το ομώνυμο EP, για να πέσει μετά το "Teras" και να πάει η φάση «που σε πονεί και πού σε σφάζει». Έτσι την ήθελα αυτή τη συναυλία, έτσι πίστευα ότι θα είναι. "Servitude" από το "Dormant Heart" και "Worship Decay" κράτησαν το ξύλο αμείωτο. Το κλείσιμο ήρθε με ένα από τα κορυφαία κομμάτια τους και ο χαμός κλιμακώθηκε πολύ γρήγορα. "Deadwood" και άντε γειά. Τρομερή εμφάνιση.

Βγαίνουμε έξω τρέχοντας για να μη χάσουμε ούτε λεπτό από την Poppy που έβγαινε στη North Stage. Άλλο ένα live που περίμενα πως και πως. Ε, ακόμα και άπιστοι πίστεψανε στην Ποππάρα με αυτή τη συναυλία. Όντως το άκουγα μετά σα feedback από πολλούς. Η παρουσία της έφαιρνε κάπως σε άρρωστο θρίλερ on stage από μια frontwoman που δε θέλει και πολύ για να σε λιώσει.

Με "Have You Had Enough", "The Cost Of Giving Up", "New Way Out" και "The Center's Falling Out" από την τελευταία της πολύ δυνατή δουλειά, "V.A.N" από τη συνεργασία με Bad Omens αλλά και τρία κομμάτια από το "I Disagree" και ένα από το "Choke" έπαιξε σταθερά στα κόκκινα. Αλλά. Δε χορτάσαμε. Ήθελε τουλάχιστον δύο με τρία ακόμα για να γεμίσουμε. Show, stage act και ήχος - όλα τούμπανα. Η Poppy έκανε ακόμα και τα λιγότερο βαριά κομμάτια της να βγαίνουν ισοπεδωτικά. Δεν παρέλειψε μάλιστα να τοποθετήσει και την Manga πινελιά της στη σκηνή, με το "Scary Mask". Πάρα πολύ καλή.

Ακραία αλλαγή σκηνικού. Στη Marquee για Primordial. Μαζί με τον Camille μάλιστα. Σκοτάδι, συγκίνηση από πολύ νωρίς, και δέος. Το σετ των Ιρλανδών άνοιξε με "As Rome Burns". Στην παύση του κομματιού με τον Alan να ψιθυρίζει «Sing, sing, sing to the slaves, sing to the slaves that… Rome burns» ανατρίχιασαν κι οι πέτρες. Πάρε μετά στα καπάκια "No Grave Deep Enough" και τα μάτια βούρκωσαν για τα καλά. Τί μπαντάρα ρε φίλε. Μπορεί να μην ήταν η κορυφαία τους εμφάνιση, μπορεί να ήταν μικρό το σέτλιστ, αλλά και πάλι κλάψαμε.

Το "To Hell Or A Hangman" προλογήθηκε όπως του πρέπει από τον Ιρλανδό frontman και μετά "The Coffin Ships". Άντε πάλι ανατριχίλες, σφιγμένες γροθιές να χτυπούν το στήθος. Όπως κάθε live τους, ήταν μια δυνατή, εσωτερική εμπειρία. Κλείσιμο εμφατικό, με το τεράστιο "Empire Falls". Οι Primordial είναι από τις πιο αγαπημένες μπάντες και για άλλη μια φορά δήλωσαν με στόμφο το τεράστιο μέγεθός τους.

Μετά τους Ιρλανδούς η παρέα έσπασε. Εγώ στη Jupiler για The Warning και οι υπόλοιποι στη North για Lorna Shore.

Οι Αμερικάνοι symphonic deathcore είναι στους ηγέτες της σημερινής σκηνής και το επιβεβαίωσαν ζωντανά με το καλημέρα σας. Βγήκε ο Ramos, χαιρέτησε και where's my pit. Ασταμάτητο crowd surf στο "Cursed To Die" και όλα στον αέρα με το "To The Hellfire". Τα τρία μέρη του "Pain Remains" έκλεισαν ένα τρομερό σετ, με τον χρηματικό και συμπαθέστατο frontman να εκφράζει συνεχώς την ευγνωμοσύνη του για τα βήματα που έχει κάνει η μπάντα. Μπορεί η ζέστη να ήταν πολλή για όλους, αλλά οι Lorna Shore δεν πτοήθηκαν δίνοντας ένα καταιγιστικό performance. Έτσι είναι που μια καλή μπάντα, γίνεται σπουδαία.

Ταυτόχρονα, τα κορίτσια από το Μεξικό στην Jupiler δώσανε ένα πολύ καλό live. Γεμάτες ενέργεια, καλή διάθεση και φρεσκάδα κέρδισαν τον κόσμο με τη νεανική ορμή τους. Η Daniela ήταν μάλλον η πιο δυναμική από τις τρεις χωρίς όμως καμία να είναι στατική. Βγάζανε μια άνεση στη σκηνή που δε συμβαδίζει με την ηλικία τους. Ιδανικό μπάσιμο με "Six Feet Deep" και "Choke" από τον τελευταίο τους δίσκο.

Γενικά το "Keep Me Fed" είχε τον πρώτο λόγο στο live με εννιά κομμάτια. Δίκαιο. Στο "More" ήταν αναμενόμενο να ανέβει το κλίμα. Το "Que Mas Quieres" το ψιλό περίμενα ότι θα πάει καλά, αλλά έχω να πω ότι ζωντανά μου άρεσε περισσότερο απ’ ότι στο δίσκο. Τα highlight όμως ήταν το "Apologize" και "Automatic Sun". Όχι ότι στο "Hell You Call A Dream" δεν ξεσήκωσαν το κοινό, απλά αυτά τα δύο ξεχώρισαν για μένα… Πολύ καλές συνολικά. Θα τις ξαναδούμε στο μέλλον, σίγουρα.

Περνάμε στη South Stage για μία από τις αγαπημένες μπάντες του σήμερα. Τους Brutus, που παίζανε εντός έδρας μάλιστα. Η Stefanie και η παρέα της ανέβηκαν στην κεντρική σκηνή, που δεν τους ταίριαζε και δεν τη γέμισαν, αλλά γεμίσανε εμάς από κάτω με συναισθήματα.

"War" και "Liar" ανοίξανε ιδανικά. Πέρασμα από "Burst" με το "Justice De Julia II" και επιστροφή στη δισκάρα "Unison Life" για "Miles Away" και "Brave". Πολύ δυνατό live ήδη. Εκεί όμως που η κατάσταση ξέφυγε και μπήξαμε τα κλάματα, για δεύτερη φορά μετά τους Primordial, ήταν στο "What Have We Done" και την αφιέρωση στα θύματα πολέμου. Στο καπάκι "Dust".

Η επόμενη τριάδα όμως λίγο κατέβασε τη ροή. "Paradise", "Space" και "All Along" δεν είχαν το ίδιο εκτόπισμα με τον προηγούμενο σετ. Το κλείσιμο όμως με "Sugar Dragon" ήταν παντοδύναμο. Δεν τους ταιριάζουν οι μεγάλες ανοιχτές αρένες και ο ήλιος, όμως η μουσική τους και η εκφραστικότητα της Stefanie είναι τέτοιες που ακόμα και έτσι σε συνταράσσουν.

Στη συνέχεια ανέβαιναν στη North και στη Marquee ταυτόχρονα οι Bullet For My Valentine και οι Imminence αντίστοιχα. Η λογική έλεγε Imminence που μου αρέσουν πολύ και δεν έχω δει, ενώ Bullet έχω ξανά και ξανά. Όμως. Οι Bullet θα έπαιζαν όλο το "Poison". Ολόκληρο το μεγαλύτερο melodic metalcore δίσκο της πρώτης γενιάς. Από την αρχή ως το τέλος. Δε γινόταν να το χάσω αυτό. Οπότε κεντρική σκηνή. Και ο κολλητός μου Imminence.

Οι Σουηδοί είναι από τις καλύτερες σημερινές metalcore μπάντες και έχοντας στις βαλίτσες τους το πολύ καλό "The Black" έδωσαν ένα live που τους φέρνει ακόμα ψηλότερα στην εκτίμησή μας. Οκτώ κομμάτια από το τελευταίο άλμπουμ μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά αν έχεις τριφτεί με αυτό, θα εκτιμήσεις και θα το ονομάσεις απόλυτα λογικό. Τα ξαναλέμε την επόμενη φορά λοιπόν.

Οι Bullet For My Valentine, στην κεντρική, χωρίς πολλές φανφάρες έπιασαν όλο το άλμπουμ και μας γύρισαν είκοσι χρόνια πίσω. Στη φοιτητική μας ζωή. Το "Poison" έχει συνδεθεί έντονα με εκείνα τα χρόνια της ζωής μου, κι έτσι έχει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη πάνω μου. Στις κορυφές του άλμπουμ ξελαρυγγιάστηκα. Από τη εισαγωγή μέχρι το "Tears Don't Fall", το "Room 409", το ομώνυμο, το "Cries In Vain". Αν και πουθενά δεν κάνει κοιλιά αυτός ο δίσκος.

Ανάμεσα στο "All These Things I Hate (Revolve Around Me)" και το "Room 409" έπαιξαν ένα επιπλέον κομμάτι που νομίζω ότι ήταν το "Hand Of Blood". Δεν είμαι σίγουρος γιατί έγινε, αλλά ok. Για κλείσιμο μας άφησαν με το "Waking The Demon" από το "Scream Aim Fire" όπου ο κόσμος ταρακούνησε για τα καλά το Dessel. Μπράβο για άλλη μια φορά και τώρα πού είναι οι Trivium. Πόσο ακόμα πρέπει να περιμένουμε;

Επόμενη μπάντα στη South οι Spiritbox. Αν και τους είχαμε δει πέρσι, τώρα είχαν στα χέρια τους το καινούργιο πολύ καλό άλμπουμ αλλά και αρκετή εμπειρία από τα χιλιόμετρα που έγραψαν μαζί με Korn για να βγάλουν πατήματα μεγαλύτερης μπάντας στη σκηνή. Η Courtney έχει βρει το ύφος και το στυλ που της ταιριάζει και ο Josh Gilbert έχει φέρει την εμπειρία, την αύρα και τον αέρα ενός μεγάλου μπασίστα του χώρου.

Το σέτλιστ στηρίχθηκε αρκετά στο "Tsunami Sea" με εφτά κομμάτια, αλλά δεν έλειψαν και τα κλασικά hit τους. "Circle With Me", "Holy Roller", "Cellar Door", "Jaded", "The Void" και λοιπά γνωστά έως πασίγνωστα κομμάτια της δισκογραφίας τους ήταν όλα εκεί. Προφανώς ο μεγαλύτερος χαμός έγινε στα "Circle With Me" και "Holy Roller" αλλά η έντονη συμμετοχή στα καινούργια τραγούδια, ιδιαίτερα στο "Perfect Soul" και το "Black Rainbow", έδειξαν πόσο καλά έχει πάει το άλμπουμ στον κόσμο. Πολύ διαφορετική εμφάνιση από την περσινή. Μία μπάντα που δείχνει να μεγαλώνει πολύ απότομα!

Οι πρώτοι από τους δύο Headliners της βραδιάς ήταν οι Korn. Κι αυτούς τους είδαμε πέρσι στο Ejekt, μαζί με τους Spiritbox μάλιστα, αλλά από την πρώτη στιγμή, και εδώ, όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Πρώτα πρώτα ο Jonathan Davis ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση και με περισσότερη όρεξη. Ο ήχος ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερος αλλά ταυτόχρονα συμπαγής και κρυστάλλινος. Το Show εντελώς άλλο, ακόμα και στο σέτλιστ υπήρχαν αρκετές αλλαγές. "Divine" και "Ball Tongue" επιπλέον από το ομώνυμο ντεμπούτο, "4 U" και "Dirty" από το "Issues" και επιτέλους "Twisted Transistor".

Πέντε μεγάλα τετράγωνα πλαίσια στην οροφή κατεύθυναν τα εντυπωσιακά φώτα που ανέβασαν πολλά επίπεδα το live. Ο Head με τον Fieldy σκορπούσαν όγκο που πλάκωνε την αρένα ενώ ο Ra Diaz με το Ray Luzier κρατούσαν ένα από τα πιο δυνατά, απαιτητικά και γκρουβάτα rhythm section που έχει η σκληρή μουσική. Ο JD εμφανίστηκε με το Σκωτσέζικο κιλτ, ετοιμοπόλεμος, όχι σα να βγήκε για τζόκινγκ μέχρι την πλησιέστερη ντισκόμπαλα.

Η ροή στο σετ, ήταν ακραία. Υπήρξαν σημεία που σκάγαμε από το «δίχως ανάσα» που λέμε κι άλλα που μπαίναμε πιο βαθιά σε κομμάτια που δεν περιμέναμε να ακούσουμε live. Κλιμάκωση, κορυφώσεις, απόδοση όλα σε τρελά level. Μοναδικό, μικρό, παράπονο - ότι δεν ακούσαμε ούτε τώρα "Right Now". Οι Korn ήταν πολύ καλοί πέρσι αλλά φέτος ήταν άλλο πράγμα. Ήταν αυτή η μπάντα που ηγείται του nu metal στα late 90’s, στα 00’s και έρχεται σήμερα πάλι εδώ, να ισοπεδώσει κάθε αρένα που θα βρεθεί στο διάβα της.

Όταν ολοκληρώθηκε η λίστα των headliners του φετινού Graspop υπήρχε ένα όνομα που είχα τις υψηλότερες προσδοκίες και τη μεγαλύτερη ανυπομονησία να δω από οποιοδήποτε άλλο. Οι Nine Inch Nails θα έκλειναν το Σάββατο στη South Stage. Πρώτη γραμμή για το live αυτό, προετοιμασμένος ότι θα ζήσω εμπειρία ζωής. Ναι. Σκατά προετοιμασμένος ήμουνα.

Το "The Downward Spiral" είναι δίσκος ορόσημο, όχι μόνο για τους NIN αλλά συνολικά για το σκληρό ήχο. Τα επτά κομμάτια που πέρασαν στο σετ από 'κεί μέσα έθεσαν τη βάση μιας ανεπανάληπτης συναυλίας. Δίπλα σε αυτά, ο Trent Reznor με την παρέα του, τοποθέτησαν ένα best of από την υπόλοιπη δισκογραφία.

Οι Nine Inch Nails προσφέρουν μια ολοκληρωμένη εμπειρία στις συναυλίες τους. Η μουσική και οι παθιασμένες ερμηνείες συμπληρώνονται από τα εντυπωσιακά φώτα και την φοβερή κίνηση στη σκηνή. Τα πρώτα τέσσερα κομμάτια έβαζαν μπροστά το βαρύ πιο «ηλεκτρικό» χαρακτήρα. "Somewhat Damaged", "Wish", "Mr. Self Destruct" και "March Of The Pigs". Στη συνέχεια ισορρόπησαν ανάμεσα στον ηλεκτρονικό industrial ήχο, τις κιθάρες του Fink και του Trent και το groove. Σε όλη τη διάρκεια σοκαριστικός εντελώς και με κάθε τρόπο σκέψης ήταν ο ντράμερ, ο Ilan Rubin.

Κορυφές υπήρχαν παντού σε αυτή την εμφάνιση. Άλλος θα σταθεί στο "Piggy", το "Copy Of A" και το "Hand That Feeds", άλλος στα "Reptile", "Gave Up" και "Head Like A Hole", ή στη συγκλονιστική εκτέλεση του "The Perfect Drug" και τη διασκευή του "I'm Afraid Of Americans" από David Bowie. Τίποτα, μα τίποτα όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με το μοναδικό "Hurt". Μια στιγμή ζωής που έκλεισε μια συναυλία ζωής. Ένα συνταρακτικό πεντάλεπτο που χαράσσεται μέσα σου και θα σε ακολουθεί μετά για πάντα. Η σκηνική παρουσία που επιλέχθηκε μαζί με το ίδιο το κομμάτι δεν περιγράφεται. Είναι κάτι που ζεις μόνο. Στο τέλος της πορείας, όταν ρωτήσουν για το καλύτερο live που έχω βιώσει, είμαι σίγουρος ότι θα μπει κι αυτό στο ζύγι.