Graspop Metal Meeting @ Dessel, Belgium, 22/06/25

Ημέρα τέταρτη: Ο Metal God, οι εκπλήξεις και ένα μεγάλο finale!

Η τελευταία μέρα ξεκίνησε με έντονη συννεφιά και λίγες ψιχάλες. Γενικά καλύτερο καιρό δεν μπορούσαμε να ελπίζουμε για την Κυριακή. Τελευταία μέρα με πολύ δυνατά ονόματα στη λίστα αλλά δυστυχώς και πολλά διλήμματα που τελικά μας άφηναν με δύσκολες επιλογές και κάποια κενά.

Αρχή με Amira Elfeky στη Marquee για μένα. Πιστεύω πολύ σε αυτή. Την έχουμε συζητήσει αρκετά για τις δουλειές της οπότε πήγα με προσδοκίες στο live. Ίσως δυσανάλογες. Το λέω αυτό γιατί, ενώ ήταν καλή και η ίδια και η μπάντα, κι ενώ το σέτλιστ ήταν όπως το ήθελα, φαίνονταν στη σκηνή η απειρία. Δεν είχε σιγουριά στα πατήματα ακόμα - και έψαχνε λίγο το χώρο της. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι είναι πολύ καινούργιο αυτό. Σε κάθε περίπτωση πέρασα καλά πάντως. Το "Will You Love Me When I'm Dead" ήταν σίγουρα η καλύτερη στιγμή αλλά ξεχώρισαν και τα "Everything I Do Is For You" και, λογικά, το "Tonight".

Μικρό κενό στη συνέχεια μέχρι να πάμε Metal Dome που θα ανέβαιναν οι Creeper. Οι νυχτερίδες από το Σαουθάμπτον με έχουν κερδίσει με τη μουσική και τη θεατρικότητά τους οπότε έσκασα στη μικρή κλειστή σχεδόν οπαδικά. Τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Cry For Heaven" σκόρπισαν ενθουσιασμό, παρά το ότι οι πρώτοι στίχοι δεν ακούστηκαν ποτέ - πιθανολογώ ότι δεν είχε ανοίξει το μικρόφωνο. Το ότι ακολούθησαν "Sacred Blasphemy" και "Teenage Sacrifice" μετέτρεψε το live σε ονείρωξη.

Το "Headstones", από τον επερχόμενο δίσκο, ακολούθησε δίνοντας αυτό το Ghost άγγιγμα στη μέρα μας και μετά μπήκαμε στο "Eternity, In Your Arms" με "Suzanne" και "Down Below". Λατρεύουμε το πρώτο αλλά δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι στο δεύτερο έγινε χαμός. Επιστροφή στο "Sanguivore" με "Chapel Gates" και το υπέροχο "The Ballad Of Spook And Mercy".

Το στήσιμο της μπάντας έπαιζε ανάμεσα σε μια γκλάμουρ 80ίλα, βαμπιρο-γκοθιά και emo punk των zeros. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει και με τη μουσική τους όμως; Σούπερ frontman ο Gould, μορφάρα ο μπασίστας και ο Ian Miles γεμάτος ενέργεια. Κάπως λιγότερο εκδηλωτική απ' ότι περίμενα ήταν η Hannah αλλά συνολικά εξαιρετικοί όλοι. Κλείσιμο με το τρομερό "Lovers Led Astray". Ωραίο live σε όλα του εκτός από το… που είναι το "Misery" ρεεε! Δεν πειράζει. Υπέροχοι.

Τρέχοντας στην North Stage τώρα, για Nothing More. Προσωπικά θεωρώ ότι ο ομορφάντρας Johny Hawkins είναι ανάμεσα στους καλύτερους τραγουδιστές του μοντέρνου σκληρού ροκ. Ο ήχος των Nothing More καταφέρνει να συνδυάσει άψογα το groove του alternative/nu metal με το αμερικάνικο hard rock και το songwriting τους είναι από καλό έως εξαιρετικό. Η εμφάνιση τους στο φετινό Graspop δε, ήταν ανάμεσα στις καλύτερες του φεστιβάλ. Τρομερή ενέργεια από όλους, φανταστικές ερμηνείες και ένα σέτλιστ που ούτε παραγγελία να το 'χα κάνει.

Ακούσαμε "House On Sand", "Angel Song", "Let 'em Burn", "Go To War", "If It Doesn't Hurt At All", την υπερκομματάρα "Jenny". Όλα με απίστευτο ήχο, άνεση μεγάλης μπάντας και performance αψεγάδιαστο. Σα να μην έφταναν όμως αυτά το live ξέφυγε στη στρατόσφαιρα όταν η μπάντα αποφάσισε, στο "This Is The Time" να κατέβει στο κοινό και, με εξαίρεση τον ντράμερ, στηριζόμενοι στον κόσμο να τελειώσουν το κομμάτι με μεγαλειώδη τρόπο. Τρελά σκηνικά λέμε. Οι Nothing More είναι μπάντα που αξίζει να παίζει στα πολύ μεγάλα σαλόνια.

Η συνέχεια είχε ένα αρκετά μεγάλο κενό που με βρήκε στο Metal Fair να ψάχνω βινύλια και merch. Τελικά έφυγα από εκεί αρκετά ευρώ φτωχότερος αλλά κι αρκετή μουσική πλουσιότερος.

Κατά τις τέσσερις πίσω στα live. Marquee για Fit For An Autopsy. Ο τελευταίος δίσκος τους "The Nothing That Is" μας είχε ενθουσιάσει πάρα πολύ οπότε και εκεί πήγαμε με μπόλικο ενθουσιασμό. Πολύ δυνατή εμφάνιση. Ήχος οδοστρωτήρας, καλό σέτλιστ και δυναμική παρουσία στη σκηνή. Ο κόσμος από κάτω ακολούθησε μπαίνοντας εύκολα στο κλίμα.

Δύο χαρακτηριστικά που μου έκαναν εντύπωση είναι ότι ζωντανά τα Gojira στοιχεία, που είναι εκεί και στο δίσκο, ήταν πιο έντονα και δεύτερο ότι ο ήχος τους ακούγεται ακόμα πιο βαρύς. Highlights τα "Red Horizons", "Savior Of None/Ashes Of All", το "Hostage" που έκλεισε και φυσικά το "Far From Heaven" που έστησε καλό χαμούλη.

Μετά από μια πολύ σύντομη στάση στους Paleface Swiss, όπου προλάβαμε όμως να καταλάβουμε ότι γινότανε σκοτωμός, πιάσαμε spot μπροστά μπροστά στη North για Heaven Shall Burn. Εδώ ήρθε και η πρώτη μεγάλη έκπληξη της μέρας. Οι HSB βγήκαν στη σκηνή χωρίς τον Marcus. Σε πρώτη φάση αρχίσαμε να ψαχνόμαστε για το τι μας βρήκε αλλά γρήγορα μάθαμε ότι ο frontman της καρδιάς μας ήταν άρρωστος και τη θέση του στη σκηνή γέμιζε η Britta Gortz των Hiraes.

Δε θα πω ψέματα αρχικά ξενερώσαμε τη ζωή μας. Όσο προχωρούσε όμως η ώρα και το αποδεχθήκαμε, συνειδητοποιήσαμε πως η κοπελιά γκρέμιζε ότι στέκονταν στο πέρασμά της. Απίστευτη φωνάρα και πληθορικό stage performance. Δε θα πω υπερβολές, που θα μπορούσα, αλλά θα καταθέσω ότι η μπάντα με αυτή μπροστά έβγαζε έναν αέρα φρεσκάδας και ανανέωσης. Κάτι που εδώ και χρόνια λείπει, κάτι που εδώ και χρόνια χρειάζεται.

Το σέτλιστ πολύ καλό. Κορυφαία σημεία το τεράστιο "Voice Of The Voiceless", που ακολουθήθηκε από "Combat" και "Black Tears". Καταιγιστικό πρώτο μέρος. Διάλειμμα για πέρασμα από τον καινούργιο δίσκο και πάμε πάλι σε φουλ ρυθμούς για "Godiva" και "Trespassing The Shores Of Your World". Τα "Endzeit" και "Hunters Will Be Hunted" δε μας άφησαν να πάρουμε ανάσα. Εκεί ήρθε όμως το παράπονο μου για το live. Το κλείσιμο ήταν λάθος. "March Of Retribution" και "Thoughts And Prayers" είναι ωραία κομμάτια αλλά δεν απογειώνουν την εμφάνιση. Κλείνεις με ένα "Counterweight" και αφήνεις συντρίμμια στην έξοδο σου. Δεν πειράζει, τελικά ήταν μια διαφορετική, ιδιαίτερη εμπειρία αυτό το live και γουστάρω που γράφτηκε στο βιβλίο μας.

23 χρόνια ήταν πολλά. Πάρα πολλά. Τόσα που δεν πέρασε καν από το μυαλό ότι λίγο παρακεί βγαίναν οι Currents. Δεν πρόκειται φυσικά να χρησιμοποιήσουμε το τότε ως σημείο αναφοράς για το σήμερα. Δεν έχει ούτε νόημα ούτε αξία. Κάποια μέρη της ζωής μας υπάρχουν πια με ένα μαγικό περίβλημα που δεν αφήνει τίποτα να περάσει και τίποτα να τα αλλοιώσει. Τα live του 2001 στο Rockwave και πολύ περισσότερο της επόμενης χρονιάς στο Σπόρτινγκ έχουν τη δική τους, ξεχωριστή, ζωή.

Και πάλι, θα βλέπαμε Savatage. SAVATAGE! Το καταλαβαίνεις; Το πιστεύεις; Εγώ άργησα να το συνειδητοποιήσω πάντως. Η εισαγωγή με το Welcome to the show μας έβαλε κατευθείαν στο κλίμα. Μην πιστεύοντας στα μάτια μου με αυτό που βλέπω έρχεται το "Jesus Saves" για να με ταρακουνήσει τόσο έντονα που πάτησα στη γη κι ήρθα σε επαφή με τον κόσμο γύρω μου απότομα. Ρε, "Jesus Saves", live! Ναι! Το ζω! Εκεί λοιπόν που το χαμόγελο ανοίγει σκάει το δεύτερο τραγούδι. "Wake Of Magellan". Τα δάκρυα δε σταμάτησαν να τρέχουν ποτέ. Τα λόγια βγαίναν και δε βγαίναν από τους κόμπους που κλείναν το λαιμό.l Με πείσμα ούρλιαζα κάθε στίχο να τον υποχρεώσω να βγει από μέσα μου και να ενωθεί με τη φωνή του Zak. Το "Taunting Cobras", που δεν το περίμενα, με ξαναφέρνει στο χώρο. Για τελευταία φορά. "Strange Wings", "Handful Of Rain", "Chance". Να περιγράψω πώς, να πω τί, για μουσικές που είναι συντονισμένες με το χτύπο της καρδιάς μου.

"Sirens" για να σπάσει ο σβέρκος και "Gutter Ballet" για να δώσουμε τα υπόλοιπα δάκρυα που 'χαν μείνει. Πάει λες, στέρεψα. Όχι όμως. Έρχεται το "Edge Of Thorns" να με ξαναπιάσει από το λαιμό. Ίσως, η αγαπημένη μου μπάντα. Βαθιά ανάσα γιατί μπαίνουμε σε δύσκολα μονοπάτια. "Believe", με την ηχογραφημένη βίντεο-εμφάνιση του Jon και τις φωτογραφίες του Criss στο background. Μόνο κλάμα. Εδώ όντως μου ήταν αδύνατο να πω ολοκληρωμένο στίχο. Μέχρι κι ο κολλητός μου, που δεν έχει κανένα σκάλωμα με Savatage, συγκινήθηκε εδώ. Μα αν όχι λέω, δεν έχεις καρδιά μέσα σου ρε.

Συνέχεια με "Power Of The Night". Ουρλιαχτά στο εισαγωγικό ριφ και τρελό κοπάνημα. Επιστροφή στις heavy metal ρίζες μας με το καλύτερο μέσο. Κλείσιμο, προφανώς με το πιο majestic, grand τρόπο που μπορεί να γίνει. Όπως το περιμέναμε αλλά ακόμα πιο εκκωφαντικά. "Hall Of The Mountain King". Το live τελείωσε κι εγώ φώναζα κλείστε το φεστιβάλ. Δε θέλει άλλο.

Δύσκολη υπόθεση να δεις κάτι μετά από αυτό. Ευτυχώς οι In Flames που ακολούθησαν στη North είναι κι αυτοί στις τοπ μπάντες του δικού μου σημειωματάριου.

Οι Σουηδοί ανέβηκαν με ορμή για το show τους. Ήχος και απόδοση σε πολύ καλύτερα επίπεδα από τα δύο τελευταία τους στη χώρα μας - αυτή του 2000 άσ’ την ήσυχη, δεν την πειράζουμε να μη μας πειράξει πίσω. Όταν λέω με ορμή, εννοώ ότι βγήκαν με "Pinball Map". Για να καταλαβαινόμαστε. Η όρεξη άνοιξε για τα καλά και λέμε πάμε για μεγάλο live. Αλλά… περίπου. Δηλαδή, η εμφάνιση ήταν τρομερή, όπως και ο ήχος, και είχαν και στοιχεία show που δεν έχουμε συνηθίσει από τους In Flames. Τί δεν πήγε άριστα όμως; Το σέτλιστ. Δεύτερο κομμάτι "The Great Deceiver", τρίτο "Deliver Us", τέταρτο "In The Dark" και πέμπτο"Voices". Κανένα από αυτά δεν είναι κακό κομμάτι. Ούτε καν μέτριο. Αλλά κανένα από αυτά δεν απογείωσε, για μένα, το live. Τονίζω το για μένα, γιατί ο κόσμος φαινότανε να γουστάρει φουλ. Χαμός μιλάμε, τρομερή συμμετοχή.

And then it hit me. Ο υπόλοιπος κόσμος τους, στο σήμερα, δε λαχταράει το "Ordinary Story", δεν περιμένει πώς και πώς ένα "Episode 666", ένα "Jotun", "Moonshield" ή "The Jester Race". Όχι. Μόνος μου έχω μείνει σε αυτό, ο δεινόσαυρος που ζεί ακόμα στο προχθές. Η συνέχεια με "Cloud Connected" και "Trigger" πάντως έδιωξε αυτές τις σκέψεις και με ξανάβαλε για τα καλά στη φάση. Η κορύφωση ήρθε ακριβώς μετά με το "Only For The Weak".

Ακολούθησαν "Meet Your Maker", "State Of Slow Decay", "Alias" και "The Mirror’s Truth". See what I mean; Εντάξει, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής το "I Am Above" που ήρθε μετά έχει μπει στα αγαπημένα μου κομμάτια τους, αλλά και πάλι μια βουτιά στο αγαπημένο μου παρελθόν δεν ήρθε ποτέ. Το κλείσιμο με "Take This Life" ήταν αναμενόμενο αλλά και πάλι πολύ δυνατό.

Το live συνολικά ήταν πολύ καλό. Σε συγκεκριμένους τομείς εξαιρετικό. Αλλά για μας που τους λατρέψαμε πριν το 2000 έμεινε ένα παράπονο, ένα «γιατί ρε σεις;». Όχι τίποτα άλλο, άφησα και τη μοναδική μου ευκαιρία να δω Stray From The Path. Ίσως λάθος.

Τα τελευταία χρόνια έχει κάτσει και βλέπω κάθε καλοκαίρι Judas Priest. Το αποτέλεσμα, για να είμαι ειλικρινής, είναι ότι δεν πεταξα και τη σκούφια μου όταν το Graspop τους έβαλε στο lineup για δεύτερη σερί χρονιά. Στην πορεία όμως οι Priest ανακοίνωσαν ότι η συναυλία τους θα είναι στα πλαίσια κάποιων live για τα είκοσι πέντε χρόνια από το Painkiller! Τί σημαίνει αυτό; Ότι το σέτλιστ στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό σε ένα από τα μεγαλύτερα heavy metal άλμπουμ της ιστορίας. Εκεί ήταν που όλο το κλίμα άλλαξε.

Οι Metal Gods βγήκανε στη South με "All Guns Blazing" και στα καπάκια "Hell Patrol". Ναι, που λέτε, επίσης βάλτε στη λίστα "A Touch Of Evil", "Night Crawler" (εδώ φώναζα μόνος μου «Νυχτοκρώλης ρεεεεε»), "One Shot At Glory", "Between The Hammer And The Anvil" και φυσικά το ομώνυμο. Αυτά, τα έχω δει πια live. Όλα αυτά. Οοοοοολα.

Βάλτε επιπλέον στο σετ τα σταθερά "You’ve Got Another Thing Comin", "Breaking The Law", τα απρόσμενα "Freewheel Burning" και "Solar Angels", μαζί με τρία από τον περσινό δίσκο. Τρομερό βασικό σετ. Ο Halford σε μια εξαιρετική εμφάνιση και οι δυο παλιοσειρές στο rhythm section ογκόλιθοι, και ταυτόχρονα ζωντανοί θρύλοι. Το δίδυμο Richie και Andy κεντούσαν στις κιθάρες κρατώντας ατόφιο το true spirit των μεγάλων του metal.

Παύση και encore όπως πρέπει πάντα να είναι στα live των Judas Priest. "The Hellion/Electric Eye", "Hell Bent For Leather" και χοροπηδηχτό κλείσιμο με "Living After Midnight". Μπορεί να τους έχουμε δει αρκετές φορές πια, αλλά σίγουρα αυτή ήταν μία πραγματικά ξεχωριστή. Πιστεύω ότι δεν ήταν η τελευταία. Αλλά αν ήταν, είμαι εντάξει με αυτό.

Στο live των Judas Priest είχαμε μετακινηθεί προς τα πίσω. Το πλεονέκτημα αυτής της κίνησης ήταν ότι μπορούσαμε πολύ γρήγορα να περάσουμε στη Marquee για να προλάβουμε όσο γινόταν King Diamond. Πράγματι, καταφέραμε να δούμε τέσσερα κομμάτια από το βασιλιά. "Masquerade Of Madness", "Eye Of The Witch" - ω ναι! - "Burn" και το μεγάλο"Abigail" που έκλεισε το live. Λοιπόν έχω να πω ότι… ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ.

Δεν πάει ο νους σας για τί τρομακτική σκηνικάρα μιλάμε. Ο King φοβερός, μια ηθοποιός έπαιζε ασταμάτητα στο concept. Η μπάντα άψογη και εναρμονισμένη πλήρως με το show. Αν έχω να καταλογίσω ένα μόνο πράγμα στο GMM είναι ότι έπρεπε να μην πέφτουν μαζί Priest και King Diamond. Ας βάζανε το βασιλιά πάνω στον Till. Τέλος πάντων, τουλάχιστον προλάβαμε τέσσερα τραγούδια.

Το κλείσιμο του φεστιβάλ δεν ήταν αυτό που θα διάλεγα. Δεν ήταν αυτό που θα ήθελα. Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον προσωπικά να δω το project του Till Lindemann. Παρόλα αυτά το τελευταίο act παίζει μόνο του - οπότε καρεκλάκια, αραχτοί προς τα πίσω, τσίπουρα, μπύρες, μπινελικάκια και το παρακολουθήσαμε. Και τελικά μπορώ να πω ότι μια χαρά περάσαμε μάλιστα. Σε σημείο που μας εξέπληξε. Εντάξει, το show ήταν που χαζεύαμε, η μουσική ελάχιστα πράγματα είχε να μου πει στην πραγματικότητα. Αλλά αυτό ναι, ήταν σε κάθε περίπτωση εντυπωσιακό και προφανώς προκλητικό.

Μετά από αυτό πυροτεχνήματα, το Graspop Metal Meeting 2025 έκλεισε. Κι εμείς, γεμάτοι από μουσική και εικόνες γυρίσαμε στις σκηνές μας για έναν τελευταίο ύπνο. Για λίγες μέρες ξεφύγαμε από την πραγματικότητα και ζήσαμε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Εκεί που έχει μόνο ενθουσιασμό, μουσική, συγκινήσεις και πόρωση. Άντε βρες το αλλού αυτό.

Τα λέμε.