Crematory @ Gagarin 205, 07/03/09

10/03/2009 @ 03:51
Αν και «η αγάπη άργησε μια μέρα» για τους Γερμανούς gothic metallers (τώρα που το ξανασκέφτομαι, πόσο αταίριαστος τούς είναι τελικά αυτός ο όρος!) και η Pray over Europe tour δεν έφτασε ποτέ στη χώρα μας ένα χρόνο πριν, η αναπάντεχη ανακοίνωση του show τους την ίδια μέρα με το κλασικό πλέον Up the Hammers festival λίγο πιο πάνω (γεωγραφικά πάντα), μια μέρα πριν το καταιγιστικό Exodus / Entombed / Sabbat «same place - same time», μόνο περιέργεια, απορία και ερωτηματικά μπορούσε να προκαλέσει. Δεδομένης αυτής της κατάστασης, συν των καλών εντυπώσεων που άφησε το περσινό τους "Pray", επισκέφτηκα το Gagarin, για πρώτη φορά φέτος (καλή μου αρχή), για να απολαύσω μια πραγματικά αγαπημένη μπάντα.

Κατά τις εννέα ήμουν ήδη στο συναυλιακό χώρο και το θέαμα που αντίκρισα (σημειώστε πως οι πόρτες είχαν ανοίξει ήδη μια ώρα πριν) ήταν κάτι παραπάνω από απογοητευτικό. Γύρω στα 40 (!) άτομα κάθονταν καρτερικά στα σκαλοπάτια των επιπέδων, μπροστά από τη σκηνή, και σκέφτηκα πως κάτι δεν πάει καλά, πως είναι νωρίς, πως ίσως φταίει ο κακός καιρός (βροχή γαρ) κλπ. Έπρεπε κάπως να δικαιολογήσω μες στο μυαλό μου την απουσία των φίλων της μπάντας που τη στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια, από τα "Act Seven" years αλλά και πιο πίσω, προσθέτοντας φυσικά και το τελευταίο καλό άλμπουμ. Σκεπτόμενη πως δε μπορεί να είμαστε 50 με το ζόρι, η αγωνία μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη, βλέποντας την ώρα να προχωρά αμείλικτα, τον κόσμο να μη ρέει στην είσοδο του club και το ενδεχόμενο του support να έχει κάνει φτερά εδώ και ώρα. Ο Gerhard "Felix" Stass, φωνή / «κορμί» των Crematory, φάνηκε ευδιάθετος στην είσοδο του Gagarin, συζητώντας με γνωστούς και μη, εμφανώς προβληματισμένος βέβαια και ξάφνου το μότο πως είμαστε το καλύτερο metal κοινό έκανε γκελ στο κεφάλι μου. Θα δείξει.

Ήταν πια 10 παρά 20 όταν το λευκό πανό από τη "Revolution" εποχή του γκρουπ είχε ανυψωθεί βασανιστικά, υπό τον ήχο χειροκροτημάτων όλων των παρευρισκομένων, και τα μέλη ένα - ένα έπαιρναν τις θέσεις τους επάνω στη σκηνή, συν ένα από τα παιδιά του ζεύγους Jüllich (ντράμερ / κιμπορντίστρια) που κάθισε δίπλα στη μητέρα του με περισσή χαρά, αδιαμαρτύρητο. «Ενδιαφέρον, εξάλλου τα καλύτερα live είναι τα "οικογενειακά"», είπε κάποιος πίσω μου και δε θα διαφωνήσω σε αυτό. Η έναρξη του set list με ξάφνιασε ευχάριστα, μιας και περίμενα να ακούσω κάποιο χιτάκι από το "Pray" κι έπεσα έξω. Το "Remember" ήταν αυτό που είχε επιλεχθεί για να ανοίξει το show και ο Felix Stass καταχειροκροτήθηκε την ώρα που εμφανίστηκε μπροστά μας, ανάμεσα σε καπνούς και απαστράπτοντα φώτα. Ήχος αρκετά καλός, αν και το παράπονό μου είναι πως τα πλήκτρα ακούγονταν αρκετά «πίσω», κέφι από όλο το γκρουπ, το κοινό προσπαθούσε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε για να εμψυχώσει τη μπάντα, αντισταθμίζοντας την απουσία των «πολλών» και οι ούτε 100 φίλοι γίναμε μια παρέα με μπόλικη διάθεση και σκοπό να περάσουμε καλά.



Το set list κάλυψε μεγάλο μέρος από τη δισκογραφική πορεία των Crematory: "Awake", "Act Seven", "Believe" πρωταγωνίστησαν, γεμίζοντας μεγάλη χαρά τους παλιούς φίλους της μπάντας, αφήνοντας τον Βενιαμίν, "Pray", ελαφρώς παραγκωνισμένο - θα μπορούσαν να χωρέσουν και το λατρεμένο "When Darkness Falls", αλλά... Η draconian φωνή τους έδειξε πως είχε αρκετή όρεξη να μας κάνει να περάσουμε καλά και πέρα από τα inside jokes που αντάλλαξε καθ' όλη τη διάρκεια του live με κιθαρίστα (Matthias, είσαι μεγάλη μορφή!) και ντράμερ, αστειεύτηκε και με το κοινό όταν αυτό άρχισε τις παραγγελιές, απαντώντας πως δεν ξέρει τα συγκεκριμένα τραγούδια, μοίρασε μπύρες στις πρώτες σειρές, σόδες (!) και ό,τι μεταλλικό κουτί έβρισκε μπροστά του, το ποτήρι με το κρασί που έπινε, ραφτά με το σήμα του γκρουπ, έκανε mini «striptease» στα πρώτα κομμάτια του show (αν και η θερμοκρασία δε θύμιζε διόλου τις ιδρωμένες εποχές προγενέστερων live, γεγονός που ο κόσμος έδειξε να απολαμβάνει) και κάπως έτσι πήγαμε μέχρι τις 11 παρά 10, όταν και ολοκληρώθηκε η κανονική διάρκεια, για να περάσουμε ύστερα στο παραδοσιακό encore.



Highlights μέχρι εκείνη την ώρα το πολυαγαπημένο "Fly", που άφησε τους σβέρκους μας από νωρίς στα κάγκελα της πρώτης σειράς, το πιο πρόσφατο χιτάκι "Left The Ground", στο οποίο οι θηλυκές παρουσίες του χώρου βρήκαν άλλοθι να βγάλουν το φανατισμό τους, και το πορωτικό "The Fallen", το οποίο ο κόσμος έδειξε να έχει πολύ ψηλά. Μοναδικό μειονέκτημα μέχρι τότε (κάτι που δυστυχώς συνεχίστηκε μέχρι το πέρας του live) η «νεκρική» σιγή που επικρατούσε μετά το τέλος κάθε κομματιού, αν δεν το ακολουθούσε βέβαια κάποιο επόμενο κολλητά ή αν δεν έκανε κάποιο σχόλιο ο τραγουδιστής, ώστε να ξεσηκώσει τον άμαχο πληθυσμό και τα γυναικόπαιδα. Πέραν τούτου όμως, όλα λειτούργησαν άψογα: ήχος, φώτα, φωνή, σκηνική παρουσία (οι δυο κιθαρίστες δυσκόλεψαν αρκετά τους φωτογράφους, μιας και δεν κάθονταν σε ένα σημείο για να απαθανατίσουν κάποια κίνησή τους, κάθ' όλη τη διάρκεια του live), κέφι. Και αυτό το τελευταίο είναι το σημαντικότερο, ειδικά όταν παίζεις μπροστά σε ένα χώρο κατά το 1/3 γεμάτο (και πολύ λέω), με απόν το πιο καθοριστικό συστατικό ενός επιτυχημένου live: τον παλμό. Ας είναι: το ρολόι έδειχνε πια 10 λεπτά πριν τις 11 και οι Crematory, αν μη τι άλλο, απέδειξαν πως είναι μπάντα με «cojones». Δεν ξέρετε ισπανικά;!



Με ασταμάτητα χειροκροτήματα, το κοινό απαίτησε σχεδόν το encore και το γκρουπ, αφού πήρε τις απαραίτητες ανάσες, σε λιγότερο από δυο λεπτά βρισκόταν πάλι επί σκηνής. Το intro "Shining" πλημμύρισε την αίθουσα και τα μάτια μας καρφώθηκαν πάνω τους, μαγεμένα από τα παιχνίδια φωτός / ήχου. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Το "I Never Die" βέβαια, που αποδείχτηκε μακράν η καλύτερη στιγμή του show (ή σχεδόν η καλύτερη). Άψογη εκτέλεση, τα πλήκτρα επιτέλους ήρθαν εκεί που έπρεπε και ο κόσμος έδειχνε να το ευχαριστιέται. Σίγουρα το συγκεκριμένο κομμάτι όταν θα το ακούω από 'δω και στο εξής θα μου θυμίζει τη συγκεκριμένη νύχτα, την εικόνα των Crematory επί σκηνής. Σχεδόν η καλύτερη στιγμή όμως, καθώς η ώρα των διασκευών σήμανε ξαφνικά, με ένα medley "Raining Blood" / "Arise" να αιφνιδιάζει και τον πιο ξεψάρωτο, με πρωτοβουλία του κιθαρίστα. Το κοινό φρενήρισε, ανταποκρίθηκε με ανελέητο headbanging, σφυρίγματα, χειροκροτήματα και ο κύριος Stass ρώτησε αν θέλουμε κι άλλη διασκευή. Η απάντηση ήταν περιττή, γιατί το "Temple Of Love" είχε ήδη δρομολογηθεί και κάπου εκεί τα πλήκτρα πήγαν και πάλι διακριτικά «πίσω». Η διασκευή πραγματικά «τα έσπασε», γενομένη πέραν του δέοντος πιο σκληρή, και οποιοσδήποτε ενδοιασμός για το συγκεκριμένο live είχε πετάξει ακόμη πιο μακριά.

Οι Crematory (συμπεριλαμβανομένης και της μικρής τους κόρης, η οποία σιγοτραγουδούσε όλους τους στίχους και χειροκροτούσε μαζί μας) μας αποχαιρέτησαν με το πιο ζεστό τους χαμόγελο, υποκλίσεις και χειροκροτήματα, μοιράζοντας απλόχερα τα καθιερωμένα «λάφυρα» και κάποιες εγκάρδιες χειραψίες στις πρώτες σειρές, θέλοντας πραγματικά να μας ευχαριστήσουν που Εμείς ήμασταν εκεί. Όπως ακριβώς ανέβηκαν στη σκηνή, έτσι και μας καληνύχτισαν και το «κερασάκι» φυσικά δεν έλειψε: τα φώτα ξαναχαμήλωσαν, οι μωβ προβολείς άναψαν, πλήκτρα ακούστηκαν από την κονσόλα και η clear φωνή των Crematory (Matthias Hechler) παρέμεινε στη σκηνή για να μας χαρίσει ένα ακόμη, σχεδόν a capella, τραγούδι. "Perils Of The Wind" και με συνοδεία τη βαθιά εκτίμησή μας υποκλίθηκε συγκινημένος σα μικρό παιδί και μετά το τέλος του τραγουδιού αποχώρησε για τα παρασκήνια.

Το set list ήταν:
Intro - Mit Direktem Ubergang / Remember / Fly / Tick Tack / Greed / Intro - Klagebilder / Pray / Hollenbrand / Tears Of Time / Revolution / Intro - Resurrection / Left The Ground / Kein Liebeslied / The Fallen
Shadows Of Mine / Intro - Shining / I Never Die / Temple Of Love / Perils Of The Wind



Τα καλύτερα live είναι τα «οικογενειακά». Όσοι ήσασταν εκεί, καταλαβαίνετε ακριβώς τι θέλω να πω. Crematory, auf wiedersehen!

Μαρία Βουτυριάδου
  • SHARE
  • TWEET