Συνέντευξη: Crippled Black Phoenix

Λίγες ημέρες πριν την πολυαναμενόμενη συναυλία των Βρετανών Crippled Black Phoenix στη χώρα μας, το Rocking.gr μίλησε με τον ιθύνοντα νου της μπάντας, Justin Greaves, για το φετινό, διπλό αριστούργημα, καθώς και για τις μουσικές τάσεις των ημερών.

Καταρχήν συγχαρητήρια, μιας και κυκλοφορήσατε ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς. Πώς νιώθετε για τη θερμή αποδοχή του μουσικού Τύπου;
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και την υποστήριξη. Πάντα είναι όμορφα να έχεις καλή ανταπόκριση στους δίσκους, αλλά για μένα λίγο-πολύ είναι έκπληξη. Ποτέ δεν περίμενα κάτι ιδιαίτερο από τον Τύπο, οπότε όλα τα υπόλοιπα είναι κέρδος. Νομίζω ότι νιώθουμε ωραία ως μπάντα, επειδή καταφέρνουμε να κερδίσουμε την αναγνώριση για τη δουλειά που «ρίχνουμε» στη μουσική μας.

Αισθάνεστε μέρος αυτού του πολυφορεμένου «post rock» κινήματος ή ως μπάντα δε θέλετε συγκεκριμένη κατηγοριοποίηση της μουσικής σας;
Ειλικρινά δεν αισθάνομαι μέρος της «post rock» σκηνής. Νομίζω οποιοσδήποτε είναι οπαδός αυτού του είδους των συγκροτημάτων δε θα είναι τόσο προσκείμενος προς τους Crippled Black Phoenix, επειδή η μουσική των Crippled Black Phoenix έχει τόσες πολλές διαφορετικές εκφάνσεις, οπότε και εμείς σεβόμαστε αυτό και δε μπαίνουμε σε μια κατηγορία έτσι απλά. Προσωπικά, δε μ' αρέσουν οι «ταμπέλες», αλλά ο κόσμος θα μας κατηγοριοποιήσει έτσι κι αλλιώς, επομένως εμείς πρέπει απλά να το δεχτούμε και να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε και ίσως κάποια στιγμή να μας αποδεχτεί για αυτό ακριβώς που είμαστε... και δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό, οπότε το αφήνω στους ακροατές μας.

Το καινούριο, διπλό άλμπουμ, ειδικά το "Resurrectionists", έχει μια progressive rock αύρα. Αυτό είναι κάτι που σας βγήκε τυχαία ή είναι κάτι που απλά φανερώνει τις επιρροές σας ως μουσικοί;
Πιθανότατα συνέβη κάτι και από τα δύο, λίγο από προγραμματισμό και λίγο από τύχη, μιας και οι παλιές progressive rock μπάντες είναι αυτές με τις οποίες μεγάλωσα μεταξύ άλλων και πάντα βρίσκονται στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ακόμα και όταν έπαιζα σε άλλες μπάντες, οι οποίες ήταν είτε heavy, είτε punk, είτε ο,τιδήποτε. Έτσι, όταν ήρθε η στιγμή να ξεκινήσουν οι CBP, απλά άφησα όλες τις παλιές επιρροές να απελευθερωθούν. Νομίζω ότι αυτό που ακούς τώρα είναι απλά το αποτέλεσμα του να ακούς τόσα πολλά διαφορετικά είδη μουσικής και το ότι υπάρχει μια αίσθηση κλασικού rock είναι επειδή αυτή είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου από ο,τιδήποτε.

Ειδικά το "Burnt Reynolds" και το "Rise Up And Fight" έχουν αυτό το γνωστό «Pink Floyd» αίσθημα.
Χεχε, ναι. Έτσι νομίζω, αλλά υπόσχομαι ότι δεν έγινε επίτηδες το να κάνουμε κάτι που να ακούγεται σαν Pink Floyd, απλά ήθελα να αποδώσω φόρο τιμής σε αυτή την εποχή της μουσικής ως οπαδός.

Θεωρείς τους Crippled Black Phoenix «κανονική μπάντα» περισσότερο ή project;
Οπωσδήποτε θα 'λεγα ότι είμαστε μια κανονική μπάντα. Οι Crippled Black Phoenix μπορεί να ξεκίνησαν ως κάποιου είδους project, αλλά πολύ σύντομα εξελίχθηκαν σε αυτόνομη μπάντα. Μόλις αντιλήφθηκα ότι μετά τις πρώτες εμφανίσεις το 2006 ήθελα να αφιερωθώ σε αυτό, από τότε προσπαθώ να δημιουργηθεί μια full-time μπάντα, με μέλη που να είναι και αυτά δοσμένα στην προσπάθεια. Πήρε χρόνο να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι, αλλά νομίζω ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο και δεν είμαστε πια μια μπάντα στην οποία αναφέρονται ως «side-project» ή κάτι σαν «supergroup«. Έτσι κι αλλιώς δεν υφίστανται πλέον «supergroups» και δε θα 'θελα με τίποτα να καλέσω έτσι τη μπάντα μου. Ελπίζω βέβαια ότι δεν έχουμε και αυτή την εγωπάθεια που απαιτείται!

Υπάρχουν σχέδια για ένα νέο αλμπουμ ή είναι πολύ νωρίς ακόμα;
Ποτέ δεν είναι τόσο νωρίς! Έτσι κι αλλιώς σκεφτόμαστε να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε πάνω σε ένα νέο άλμπουμ στις αρχές της χρονιάς. Έχω κάποια κομμάτια έτοιμα και ήδη έχουμε ξεκινήσει να παίζουμε και μερικά από αυτά live. Απλά θέλουμε να βρούμε μια «στέγη» για αυτό και να βεβαιωθούμε ότι θα έχουμε υποστήριξη ώστε να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αυτό θα είναι το τέταρτο άλμπουμ μας, οπότε αυτή τη φορά θέλω να είναι ακριβώς αυτό που ελπίζω να είναι.

Το καινούριο άλμπουμ κανονικά κυκλοφόρησε ως διπλό. Ποιό από τα δύο προτιμάς περισσότερο; Το "Resurrectionists" είναι πιο παραδοσιακό rock άλμπουμ, ενώ το "Night Raiders" είναι κάτι σα soundtrack θεωρώ.
Α, δε μπορείς να με ρωτήσεις κάτι τέτοιο! Δεν έχω ιδέα ποιο είναι το αγαπημένο μου, είναι δύο διαφορετικά άλμπουμ, τα οποία λένε την ίδια ιστορία. Είναι σαν δύο πλευρές των Crippled Black Phoenix και του τι σημαίνει η μπάντα. Μου αρέσει να φτιάχνω κάποια «τυπικά» rock κομμάτια, αλλά επίσης μ' αρέσει να κάνω και πράγματα πιο πειραματικά, τα οποία να μην ακούγονται εμπορικά ή συμβιβαστικά με την εποχή. Οπότε η μουσική πιθανότατα θα έχει αυτή τη διπλή προσωπικότητα που ακούς, είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω να γράφω μουσική. Ωστόσο, το αγαπημένο μου κομμάτι μάλλον είναι το "Song For The Loved".



Αν σου δινόταν η ευκαιρία να γράψεις μουσική για μια ταινία, ποιά θα ήταν αυτή;
Θα 'θελα να γράψω ένα εναλλακτικό soundtrack για τις ταινίες Mad Max (εκτός από το τρίτο), ή για κάποια ταινία των αδελφών Κοέν. Ή ακόμα για το "Rollerball", εννοώ το αυθεντικό του 1975 με τον James Caan.

Πόσο πολύ έχει εξελιχθεί η μπάντα από την εποχή του πρώτου σας δίσκου ("A Love Of Shared Disasters");
Αρκετά θα 'λεγα. Στην αρχή δεν υπήρχε καν μπάντα όπως τη γνωρίζεις, ήμασταν απλά μερικοί από μας που φτιάχναμε ένα άλμπουμ χωρίς ιδιαίτερα σχέδια, δεν περίμενα τίποτα από αυτά που έγιναν. Έτσι, όπως είπα και πριν, όταν αποφασίσαμε να δώσουμε μερικές συναυλίες, τότε έγινε φανερό, σε μένα τουλάχιστον, ότι αυτό έπρεπε να γίνει μια «αληθινή» μπάντα. Απλά έγινε δύσκολο να βρεθούν τα μέλη που να μπορούν να δοθούν σε αυτό και να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με μένα. Έτσι λοιπόν, από μια non-band κατάσταση, εξελίχθηκε σε μια μπάντα που ηχογραφεί, δουλεύει και περιοδεύει. Η μουσική πάντα εξελίσσεται, ποιος ξέρει που θα μας πάει και μας ως συγκρότημα.

Θυμάσαι καθόλου την πρώτη σας φορά εδώ στην Αθήνα; Τι να περιμένει το κοινό αυτή τη φορά;
Θυμάμαι πάρα πολύ καθαρά την Αθήνα, ήταν υπέροχα, σίγουρα μια από τις κορυφαίες στιγμές μας ως μπάντα. Μ' αρέσει πραγματικά η Αθήνα και ο κόσμος της, οπότε περιμένω να τον ξαναδούμε. Νομίζω ότι το κοινό μπορεί να περιμένει από μας να δώσουμε το καλύτερο live που μπορούμε και πιθανότατα θα παίξουμε κάτι καινούριο. Επίσης, δουλεύουμε πάνω σε κάτι ιδιαίτερο, μόνο για τις εμφανίσεις στην Ελλάδα!

Ποιά είναι η άποψή σου για τη διακίνηση της μουσικής στις μέρες μας;
Νομίζω ότι βασικά καταστρέφει τη μουσική. Εντάξει, πολλοί έλεγαν ότι αυτό θα συνέβαινε, αλλά νομίζω ότι έχει φτάσει σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο, στο οποίο το κοινό πλέον περιμένει να τα έχει όλα, συνεχώς ελεύθερα και οι φτωχές μπάντες την πληρώνουν συνήθως, καθώς οι δισκογραφικές ακολουθούν τις νέες τάσεις. Φαίνεται στην ουσία ότι κανείς δε σκέφτεται να υποστηρίξει τις ίδιες τις μπάντες και τους καλλιτέχνες, επειδή προφανώς η μουσική βιομηχανία έχει δημιουργήσει όλους αυτούς τους μύθους, περί του πώς είναι να είσαι «rock-star» και κανείς δε γνωρίζει την αλήθεια, και η αλήθεια είναι ότι οι καλλιτέχνες είναι οι τελευταίοι που πληρώνονται. Ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι σε μικρές επιχειρήσεις. Ο πατέρας μου είχε το δικό του, ανεξάρτητο δισκοπωλείο για 31 χρόνια. Πρώτα τα super markets γέμισαν την αγορά με φθηνά cd, μετά ήρθε η διανομή μέσω του internet και όλα αυτά σκότωσαν σταδιακά τα μικρά μαγαζιά. Οι αυθεντικοί μουσικόφιλοι θα το καταλάβουν αυτό, το «δισκάδικο» ήταν κάποτε το κέντρο των ανθρώπων από διαφορετικές μουσικές σκηνές. Μπορούσες να πας και να πάρεις ένα δίσκο, να τον ακούσεις και μετά να μιλήσεις για αυτόν. Οι άνθρωποι συνήθιζαν να επικοινωνούν πρόσωπο με πρόσωπο και να ανταλλάσσουν απόψεις. Τώρα αυτό λείπει και είναι αργά να κάνουμε κάτι γι' αυτό, όλοι μιλάνε για αυτό και οι μπάντες και οι δισκογραφικές προβληματίζονται. Απλά δε βλέπω πώς η μουσική βιομηχανία μπορεί να αποκτήσει αντοχή, όταν ο καθένας μοιράζει μουσική δωρεάν. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρα και παθιασμένα για αυτό.

Για κλείσιμο, πες μας μερικούς αγαπημένους σου καλλιτέχνες.
Χμ, όλων των εποχών φαντάζομαι. Adam & The Ants, NoMeansNo, Pink Floyd, 16 Horsepower, Motorhead, Swans, Black Flag, The Black Heart Procession, Negative Approach. Τελευταία πάντως ακούω και Slim Cessna's Auto Club, Black Diamond Heavies, Hammers Of Misfortune και Sam Black Church.