Starsailor, 33 Lovers @ Gazarte, 02/11/24

Χωρίς αμφιβολία, οι Starsailor αποτελούν ένα τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού ραδιοφώνου ή, τέλος πάντων, αυτού που θέλει να θεωρεί τον εαυτό του ελαφρώς εναλλακτικό σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μου έκανε εντύπωση το ότι κατάφεραν να γεμίσουν για δύο βραδιές το Gazarte, ειδικά με δεδομένο πως είχαν μπόλικα χρόνια να περάσουν από τα μέρη μας.

Μετά το sold-out της Παρασκευής, ο χώρος είχε γεμίσει από νωρίς το βράδυ του Σαββάτου με αποτέλεσμα οι 33 Lovers, στις 21:30 που ανέβηκαν στη σκηνή, να πρέπει να παίξουν σε ένα κατάμεστο Gazarte, με τα καλά και τα κακά που εμπεριέχει η παραπάνω συνθήκη. Βλέπετε, για να το πω κάπως ευγενικά, το κοινό που μαζεύτηκε να δει τους Starsailor εμπεριείχε και αρκετό κόσμο που πιθανά να μην έχει συνηθίσει να πηγαίνει σε συναυλίες με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να δείξει τον απαραίτητο σεβασμό στο support συγκρότημα, μιλώντας αρκετά δυνατά κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Και, ειδικά στην περίπτωση των 33 Lovers, αυτό ήταν κάτι που με ενόχλησε πολύ καθώς, προσωπικά, μπορεί να τους απόλαυσα κι ένα τσικ περισσότερο απ’ τους headliners της βραδιάς.

Με τον πρώτο τους δίσκο να αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, μια από τις κορυφαίες - αν όχι την κορυφαία - εγχώρια αγγλόφωνη κυκλοφορία της περσινής χρονιάς, οι 33 Lovers ζωντανά, όχι απλά απέδωσαν άψογα το υλικό τους, αλλά απέδειξαν πόσο έχουν προχωρήσει από την εποχή που ο Στράτος Κύρης και ο Βασίλης Νησσόπουλος ηχογραφούσαν αυτά τα κομμάτια στο σαλόνι του δεύτερου. Στα περίπου 45 λεπτά που διήρκησε η εμφάνισή τους ακούσαμε τα "In The End", "Phantosmia", και άλλα τραγούδια από την πρώτη τους δουλειά καθώς και ένα νέο τραγούδι από το επόμενο άλμπουμ τους που, όπως μας ενημέρωσαν, θα κυκλοφορήσει το Φθινόπωρο του 2025. Το "ανυπομονούμε" είναι λίγο για να εκφράσει το πως αισθανόμαστε.

Λίγο μετά τις 22:30, οι Starsailor ξεκίνησαν την εμφάνισή τους με το "Into the Wild", από την τελευταία τους δουλειά που κυκλοφόρησε φέτος με τίτλο "Where the Wild Things Grow". Στη διάρκεια της συναυλίας τους, ακούσαμε άλλα τέσσερα κομμάτια από τη νέα τους – ελαφρώς πιο ηλεκτρική – κυκλοφορία, όμως το ντεμπούτο τους, δικαίως εδώ που τα λέμε, ήταν αυτό που είχε την τιμητική του. Συνεπώς, τα "Poor Misguided Fool" και "Alcoholic" που ήρθαν νωρίς στο set τους δημιούργησαν την απαραίτητα εορταστική ατμόσφαιρα ενώ, λίγο μετά ακολούθησε το "Way to Fall" το οποίο, λόγω Metal Gear Solid 3 και La Casa De Papel, έχει εξελιχθεί σε ένα από τα δημοφιλή τους κομμάτια. Μάλιστα, ο James Walsh το προλόγισε λέγοντας πως «κάπως πρέπει να πληρώνουμε και τους λογαριασμούς μας».

Στη μιάμιση ώρα που έπαιξαν, οι Βρετανοί είχαν πολύ καλό ήχο ενώ έκαναν σαφές πως, μπορεί να μην παράγουν επιτυχίες όπως έκαναν στο παρελθόν, αλλά αποτελούν ένα σχήμα που αξίζει κανείς να παρακολουθήσει από κοντά καθώς, και τεχνικά αλλά και ενορχηστρωτικά, κινούνται σε αρκετά υψηλά επίπεδα. Παράλληλα, παρά την μεγάλη τους επιτυχία, παραμένουν ιδιαίτερα σεμνοί πάνω στη σκηνή, κάτι που κάνει δύσκολο το να μην τους συμπαθήσει κανείς. Η αλήθεια βέβαια είναι πως, στη μέση του set τους, ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε σε μεγάλο βαθμό αλλά, καθώς φτάναμε προς το τέλος, το συγκρότημα μας έπαιξε τρεις από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Τα "Tell Me It's Not Over", "Silence Is Easy" και "Four to the Floor", όπως ήταν αναμενόμενο, έκαναν τους πάντες να τραγουδήσουν αλλά και να βγάλουν τα κινητά τους, κάτι που συνέβη αρκετές φορές όλο το βράδυ σε ελαφρώς κουραστικό βαθμό.

Για το encore, το συγκρότημα κράτησε το "Heavyweight" με τον frontman του σχήματος να μας παρασέρνει σε ένα πανέμορφο sing- along, ενώ το "Good Souls" αποτέλεσε το ιδανικό φινάλε μιας πραγματικά αψεγάδιαστης εμφάνισης. Μάλιστα, οι Starsailor μας αποχαιρέτησαν με την υπόσχεση να μην κάνουν τόσο καιρό να μας επισκεφτούν ξανά αφού, όπως είπε ο Walsh, τελευταία φορά είχαν παίξει σε κάποιο Rockwave πριν πολλά χρόνια (εμείς βέβαια θυμόμαστε καλύτερα από αυτόν πως ήταν στο Eject Festival του 2009).

Όπως και να έχει, παρουσιάζοντας όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες, οι Starsailor κέρδισαν τις εντυπώσεις, γεμίζοντας για δύο συνεχόμενες βραδιές το Gazarte, και ανταποδίδοντας με τον καλύτερο τρόπο όλους όσους περίμεναν αρκετά χρόνια για να τους δουν από κοντά. Η αναμονή νομίζω τελικά άξιζε και με το παραπάνω.