Συνέντευξη Victor Wooten

Victor Wooten. Ένας από τους ηγήτορες των χαμηλών συχνοτήτων (βλέπε μπάσο) του σήμερα. Μα πάνω από όλα, αληθινός άνθρωπος! Έρχεται ξανά κοντά μας, στις 24 & 25 του μήνα, στο «Αθηνά Live». Θα είμαι εκεί.

Πέρασαν κιόλας εννέα χρόνια από την τελευταία σου επίσκεψη στη χώρα μας στο «Αθηνά Live» του Ωδείου του συναδέλφου σου Γιώργου Φακανά. Απίστευτο, κι όμως αληθινό. Ήμουν από τους τυχερούς παίξατε λίγο λιγότερο από τρεισήμισι ώρες επί σκηνής! Παρά τις αμέτρητες εμπειρίες σου, είσαι σε θέση να μοιραστείς τις τότε εμπειρίες σου από το ελληνικό κοινό μα και αυτόν καθεαυτόν τον μαθησιακό χώρο;
Τόσο πολύ παίξαμε, τρεισήμισι ώρες; Το πιστεύω. Οι μνήμες είναι πολύ μακρινές πρέπει να ομολογήσω... Όμως αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι πως κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα, περνώ θαυμάσια. Θυμάμαι και την όμορφη Σχολή. Όπως και τους Έλληνες οπαδούς μου που ανυπομονώ να συναντήσω ξανά και τυγχάνουν συνάδελφοι και μαθητές της Σχολής. Διότι λόγω αυτής, οι περισσότεροι θεατές γνωρίζουν πολλά γύρω από τη μουσική, άρα αντιλαμβάνονται ακριβώς τι κάνουμε εμείς... Γεγονός που τους θέλει επίσης πολύ καλούς ακροατές! Άρα θεωρώ πως και αυτή η φορά θα είναι εξίσου «εκπαιδευτική» για όλους μας. Τόσο, που εύχομαι να υπάρξει και χρόνος για ένα workshop με όσους ενδιαφερθούν.

Τούτη τη φορά θα είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα επί σκηνής... Βλέπεις, θα είναι και πάλι ο αδελφός μου ο Reggie στις κιθάρες, μα θα έρθει μαζί μας και ο αδελφός μου ο Roy στα τύμπανα! Ήταν μέλος των Bella Fleck & the Flecktones και μάλιστα πολύς κόσμος τον γνωρίζει ως Future Man. Θα παίξει αποκλειστικά και μόνο ακουστικά τύμπανα για αυτή την περιοδεία.

Έχοντας δυο αδέλφια μου δίπλα μου για μένα το όλο θέμα θα είναι ακόμη πιο απολαυστικό για μένα. Ως εκ τούτου, θα συμπεριλάβω στο setlist πάρα πολλά από τα προσωπικά μου μουσικά βιώματα ως νεαρός. Θα είναι ακόμη πιο όμορφα. Επίσης θα έχουμε και πλήκτρα στη μπάντα επί σκηνής. Άρα θα παίξουμε μια μίξη προγράμματος που θα εμπεριέχει αρκετές συνθέσεις από τις πρώτες μου κυκλοφορίες, όπως και μουσικές που μας επηρέασαν ως μουσικούς στα νιάτα μας! Και όλα αυτά φυσικά, εμπλουτισμένα με άκρατους αυτοσχεδιασμούς. Πράγματα που δεν έχουμε ξαναεπιχειρήσει ποτέ...

Την εποχή εκείνη ο Γιώργος Φακανάς είχε στα χέρια του το φρέσκο "Domino" - δεν γνωρίζω αν κατάφερες να το ακούσεις.
Έχουν περάσει τόσο πολλά χρόνια που δεν μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα αυτή τη στιγμή...Όμως αν μου το έδωσε στα χέρια, σίγουρα το άκουσα με προσοχή όπως κάνω πάντα. Αυτό που σίγουρα θυμάμαι όμως είναι η δουλειά του με τον Anthony Jackson... Ο Γιώργος είναι πάρα πολύ καλός παίκτης και ανυπομονώ να τον δω ξανά από κοντά.

Ναι, θα αναφερόμουν και σε αυτό! Κάποια χρόνια αργότερα βρέθηκε να συνθέτει για τον τιτανοτεράστιο Anthony Jackson ώστε να έχουμε στα χέρια μας πλέον το πρώτο «προσωπικό» άλμπουμ του κατ' εμέ σημαντικότερου εν ζωή ηλεκτρικού μπασίστα στον πλανήτη Γη με γενικό τίτλο "Interspirit". Θα μας ενδιέφερε πάρα πολύ και η άποψή σου και για τους δύο.
Ο Anthony είναι ο ήρωάς μου (σ.σ.: παρομοίως!)! Νεαρός ων, μεγάλωσα ακούγοντας τα όσα μας προσέφερε. Όμως το πιο σημαντικό είναι πως, όντας πλέον ενήλικας, τον ακούω ακόμη περισσότερο. Ξέρω πάρα πολύ καλά «ποιός είναι» και «τι παίζει»! Γεγονός που με κάνει να αγαπώ το παίξιμό του ακόμη πιο πολύ... Και χαίρομαι πολύ που πλέον με θεωρεί φίλο του.

Όσο για το "Interspirit", το άκουσα και δεν μπορώ να το θεωρήσω ξεκάθαρη υπόθεση του Anthony Jackson! Ως solo άλμπουμ του. Είναι ένας πολύ ενδιαφέρον δίσκος και είναι απολαυστικό να τους ακούς να παίζουν μαζί. Τον απόλαυσα, μα τον θεωρώ ένα δημιούργημα δυο μουσικών, ως ντουέτο. Είναι εξίσου δίσκος του Γιώργου όσο και του Anthony. Ένας εντελώς προσωπικός δίσκος του Anthony Jackson θα ήταν διαφορετικός από αυτόν εδώ.

Πώς θα ήταν ένας εντελώς προσωπικός δίσκος του;
Διαφορετικός. Αυτό. Θα μείνω σε αυτό. Δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω ούτε στον εαυτό μου τι εννοώ διαφορετικός. Ας χρησιμοποιήσουμε την φαντασία μας για αυτό αν θες...

Με καλύπτεις εκατό τοις εκατό! Πάμε σε κάτι άλλο τώρα... Κατέχω ως κόρη οφθαλμού το t-shirt (Bass Extremes) που μου έδωσε ο τότε ντράμερ σας μετά το τέλος της δεύτερης βραδιάς, ιδρωμένο... Μιλάμε για απόκτημα ζωής. Όπως αντίστοιχα και ακόμη πιο πολύ, η κατ' ιδίαν συνέντευξή μας την επομένη στο ξενοδοχείο σου. Μοναδική εμπειρία! Και τούτο γιατί είσαι πάνω από όλα πολύτιμος ως άνθρωπος και μετά ως μουσικός, και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και στα clinics που κάνεις, αφού ενθαρρύνεις μοναδικά τους μαθητές σου.

Τα αναφέρω όλα αυτά για να σου θέσω το εξής ερώτημα: μπορεί ο μουσικόφιλος, ο οπαδός, να διαχωρίσει την προσωπικότητα του ήρωά του από την καλλιτεχνική του κληρονομιά; Ή μήπως δεν γίνεται κάτι τέτοιο εν τέλει. Τι είναι το σωστό και τι το λάθος;
Θα μιλήσω προσωπικά. Προτιμώ να τα κρατώ χώρια αυτά τα δυο όταν ακούω κάποιον που εκτιμώ ως Μουσικό. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές που όταν ενηλικιώθηκαν οι παιδικοί μου ήρωες, μετατράπηκαν σε άθλιους ανθρώπους...

Μα ακριβώς αυτό εννοώ...
Ναι, κατάλαβα επακριβώς τι εννοείς! Όμως ξέρεις που έχω καταλήξει; Αν δεν διαχώριζα αυτά τα δυο, αν δε σκεφτόμουν έτσι, δεν θα ήμουν ο μουσικός που είμαι σήμερα! Διότι ΠΑΝΤΑ έχεις να μάθεις πράγματα από τους γύρω σου ανθρώπους. Ό,τι κι αν είναι. Μαθαίνεις. Και επειδή τυχαίνει να μην σου αρέσει μια τους πλευρά, δεν σημαίνει πως δε πρέπει να συνεχίσει να σου αρέσει η άλλη τους που σε έφερε κοντά τους.

Ο Jaco Pastorious μεγαλώνοντας άρχισε να έχει προβλήματα συμπεριφοράς με τους συνανθρώπους του. Προσωπικά προβλήματα. Αυτό δεν τον κάνει μονομιάς κακό άνθρωπο και πόσο μάλλον κακό μουσικό. Ναι, δεν συμφωνώ με όλες του τις επιλογές, όμως παραμένει τεράστιος μουσικός και μάλιστα, ίσως, ακόμη κι αυτές οι επιλογές του τον έκανα μεγάλο μουσικό...

Όμως! Δική μου επιλογή παραμένει η εξής: να είμαι πρώτα και πάνω από όλα καλός άνθρωπος, περισσότερο κι από ότι καλός μουσικός! Δική μου επιλογή όμως. Και δεν απαιτώ από κανένα άλλο να επιλέξει το ίδιο...

Άρα ακόμη μαθαίνω πολλά ακόμη και από αυτούς και ακόμη απολαμβάνω τη μουσική που μας χάρισαν και μας χαρίζουν.

Ήμουν σίγουρος για την απάντησή σου εδώ που τα λέμε. Ο τρόπος που φέρεσαι παντού, στον κόσμο που έρχεται να σε ακούσει, στους μαθητές σου στα video clinics, δείχνει έναν Άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο που θεωρεί τους πάντες ισότιμους...
Μα για μένα είναι ισότιμοι!

Έτσι είναι. Είμαι απόλυτα σίγουρος πως υπάρχει ένα συγκεκριμένο concept πίσω από την ταυτόχρονη κυκλοφορία δυο διαφορετικών άλμπουμ από μέρους σου με αντίστοιχους τίτλους "Words & Tones" και "Sword & Stone" πέρα από το εμφανές λογοπαίγνιο. Θα το μοιραστείς μαζί μας;
Ναι. Καταρχήν είναι φανερό λογοπαίγνιο. Παίρνεις το τελικό σίγμα και από τις δυο πρώτες λέξεις και τις βάζεις μπροστά. Βλέπεις; Άλλωστε και οι στίχοι αυτοί καθαυτοί αναφέρονται στο πόσο υπάρχουν κι άλλες έννοιες κρυμμένες πίσω από τις λέξεις... Πάρε τη λέξη μάνα (mother). Δες τι γίνεται όταν την πεις αργά, μακρόσυρτα: περισσότερο εδώ (more there)... H Μάνα είναι πάντα περισσότερο από κάθε άλλον «εκεί»! Το πρώτο κομμάτι στο "Words & Tones" μιλά για όλα αυτά...

Όσο για την βασική ιδέα μου, ξεκίνησε με την ανάγκη μου να ηχογραφήσω ένα δίσκο με γυναικεία φωνητικά. Συνηθίζω λοιπόν συχνά να επιτρέπω στις συνεργάτιδές μου να γράφουν και δικούς τους στίχους. Οπότε τι έκανα εδώ; Ηχογράφησα όλα τα όργανα και στο κανάλι των φωνητικών, ηχογράφησα τις φωνητικές μελωδίες παίζοντάς τες στο μπάσο. Έτσι, θα άκουγαν τη μελωδία και θα την ακολουθούσαν. Έλα όμως που στην πορεία αυτό που προέκυπτε μου άρεσε πάρα πολύ όπως ήταν - ορχηστρικό! Οπότε αποφάσισα να τα κυκλοφορήσω και με τις δυο μορφές!

Θα ήθελα τώρα να μου αναφέρεις ποιούς θεωρείς μέντορες σου: α) ως μπασίστας και β) ως μουσικός εν γένει. Και σε κάθε έναν που αναφέρεις, θερμή παράκληση, ανάφερέ μας τι νιώθεις πως τους χρωστάς.
Πάνω και πρώτα από όλα είναι οι τέσσερεις αδελφοί μου! Οι τέσσερεις μέντορες μου, οι τέσσερεις ήρωές μου. Ο Reggie, o Roy, o Rudy και ο Josef. Από αυτούς τα έμαθα όλα! Όπως και από τους δυο γονείς μας, ως άνθρωπος, αφού εκείνοι μου έμαθαν τι να κάνω στη ζωή.

Τώρα ως μουσικός, παιδάκι ήμουν βαμμένος οπαδός του Stanley Clarke. Τον συνάντησα εννέα χρονών θυμάμαι και από την πρώτη κιόλας φορά ήταν πολύ καλός απέναντί μου. Στη συνέχεια όταν το 2000 συνάντησα τον Chuck Rainey σε ένα από τα υπαίθρια σεμινάρια μου όπου ήταν επίτιμος καλεσμένος μου, έγινε μονομιάς άλλος ένας μεγάλος μου Δάσκαλος και ως μουσικός, και ως πανέμορφος άνθρωπος... Ήξερα τη μουσική του. Όμως με τίποτα το μέγεθος της κληρονομιάς του! Ο άνθρωπος έχει παίξει παντού μιλάμε!

Είναι πολλοί ακόμη. Ο Bella Fleck, o Chick Corea, o Billy Cobham, μα και ο Edgar Meyer παρότι είναι επώνυμος κοντραμπασίστας της κλασικής μουσικής. Απίστευτος. Και βέβαια, οι Ron Carter, Marcus Miller  & Anthony Jackson όπως προείπα. Ο Jackson είναι πλέον κάτι μεταξύ μεγάλου μου αδελφού και πατέρα...

Η συμμετοχή σου λοιπόν στην παγκόσμια περιοδεία των Stanley Clarke & Marcus Miller ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα...
Ανεπανάληπτη εμπειρία και τεράστιο «σχολείο» για μένα! Δυο από τους ήρωές μου, τρεις γενναίες μπασιστών κι εγώ ανάμεσά τους να εκπροσωπώ τη νεότερη από αυτές... Δεν χωρά σε λόγια.

Τελευταία ερώτηση για μας: υπάρχει μια «μεγάλη προσδοκία» ή «φιλοδοξία» σου που δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί; Προσοχή: και ως ανθρώπου, μα και ως καλλιτέχνη / μουσικού / μπασίστα. Κι αν ναι, ποιά ή ποιές είναι αυτές;
Είναι πολλά και διάφορα αυτά που αναζητώ ακόμη. Το πιο σημαντικό όμως παραμένει το να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο με την οικογένειά μου, στο σπίτι μου. Αυτό μου χρειάζεται περισσότερο τούτη τη στιγμή! Να είμαι με το παιδάκι μου και την γυναίκα μου...

Άρα η καλύτερη «μπασογραμμή» σου μέχρι σήμερα είναι το παιδάκι σου;
(γελάει) Ακριβώς! Μουσικά, ο επόμενός μου στόχος είναι να φτιάξω σύντομα έναν καθαρά ακουστικό δίσκο. Ακουστικό μπάσο, βιολοντσέλο, όλα ακουστικά. Ίδωμεν.