TV Priest

My Other People

Sub Pop (2022)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 02/12/2022
Ακόμη ένας καλός, μα όχι εξαιρετικός, δίσκος από τους Βρετανούς

Όταν έγραφα πέρυσι για το ντεμπούτο των TV Priest, υποστήριζα πως δεν είναι κακό που πατάνε στη συνταγή των Idles αρκεί να μην μείνουν εκεί. Κι ευτυχώς δεν έμειναν! Όμως ακόμη δεν βρίσκονται στο τέλος της διαδρομής προκειμένου να κατασταλάξουν στον ήχο τους. Το "My Other People" είναι ένας πανέμορφος δίσκος από ένα συγκρότημα που δεν έχει ακόμη τιθασεύσει τις επιρροές του. Έτσι, εδώ, προσπαθούν να συνδυάσουν τον ήχο της σύγχρονης post- punk σκηνής με στοιχεία από τους The Fall, τους National, τους Editors, και πολλούς άλλους.

Η ζυγαριά γέρνει σαφέστατα προς τα θετικά καθώς ο δεύτερος δίσκος των Βρετανών, ομολογουμένως, δεν έχει κακά τραγούδια. Σε μεγάλο βαθμό μάλιστα είναι ιδιαίτερα προσβάσιμος και μπορεί να λειτουργήσει ως entry point για φίλους του εναλλακτικού ήχου σε πιο "θορυβώδεις" post-punk φόρμες. Το βασικό πρόβλημα είναι όμως πως, μπορεί το άλμπουμ να μην απογοητεύει, αλλά, δυστυχώς, αποτυγχάνει και να συγκλονίσει. Όταν δηλαδή τελειώσουν τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου, μπορεί να έχεις περάσει μια χαρά αλλά δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να πατήσεις το repeat.

Εκτιμώ πως αυτό συμβαίνει γιατί οι TV Priest ακόμη βρίσκονται στο δρόμο για να γίνουν το συγκρότημα που θέλουν και μπορούν να γίνουν. Το "My Other People" τους φέρνει πιο κοντά στους στόχους τους όμως έχουν λίγο ακόμη δρόμο μπροστά τους μέχρι να φτάσουν εκεί. Με βάση πάντως την πρόοδο που έχουν κάνει από το 2019, όταν και δημιουργήθηκαν, μέχρι σήμερα, εκτιμώ πως το αριστούργημα που μας χρωστάνε δεν θα αργήσει και πάρα πολύ να έρθει.

  • SHARE
  • TWEET
  • Work, Money, Death

    Thought, Action, Reaction, Interaction

    ATA Records (2022)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 05/12/2022
    O Pharoah Sanders θα ήταν περήφανος

    Για άλλη μια χρονιά, μετά τον περσινό εξαιρετικό τους δίσκο, στο παρά τσακ, ελάχιστες μέρες πριν μπει ο Δεκέμβρης έρχονται και παραδίδουν έναν από τους πιο πνευματικούς δίσκους της χρονιάς. Με φοβερά προχωρημένη άποψη, άψογο μουσικό παίξιμο, τρομερή ενορχήστρωση των κομματιών και φανταστική σύνδεση μεταξύ τους, φτιάχνουν έναν απολαυστικό δίσκο που φλερτάρει με την κορυφή του spiritual jazz παρακλαδιού, της χρονιάς. Ο Pharoah Sanders θα ήταν περήφανος γι' αυτήν την μπαντάρα! Θα παραδεχόταν ότι είναι άξιοι συνεχιστές του. H μουσική τους δεν έχει επιτηδευμένες δηθενιές, είναι αρκετά εύκολη, κάτι που δεν συνηθίζεται πλέον και δείχνει ότι το όμορφο δεν χρειάζεται να είναι και τεχνικό ή πολύπλοκο ή πολύ φορτωμένο για να εντυπωσιάσει.

    Spotify
    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Boris

    Fade

    Fangs Anal Satan (2022)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 07/12/2022
    Απίθανο και σκοτεινό ταξίδι σε στοιχειωμένους θορύβους

    Έχοντας ήδη έναν ας πούμε ambient/post-rock δίσκο στις φετινές κυκλοφορίες και έναν όνομα και πράγμα "Heavy Rocks", έρχονται τώρα να κυκλοφορήσουν τον τρίτο τους φετινό ο οποίος κινείται ξεκάθαρα προς τον drone metal ήχο. Είναι σίγουρα ένα από τα πιο βαριά album της πρόσφατης δισκογραφίας τους. Πρέπει να πας στο "LφVE & EvφL" και πιο πίσω στο "Dear" για να βρεις παρόμοιους θορύβους και drone στοιχεία, αλλά πρακτικά οφείλεις να θυμηθείς τα "Boris Αt Last -Feedbacker-" και "Dronevil" για να πλησιάσεις σε αυτό τον ήχο. Πρακτικά έχουμε να κάνουμε με έξι σκληρά, αργά, βαριά, θορυβώδη και επίπονα κεφάλαια που επί μία ώρα και κάτι χτυπάνε, πονάνε και σκίζουν κάθε έννοια ηρεμίας ή γαλήνης. Είναι λίγο άχαρο να κυκλοφορεί τον Δεκέμβρη ένας τόσο καλός δίσκος. Αρχικά γιατί χάνει (παγκοσμίως) την ευκαιρία να βρεθεί μέσα σε λίστες με κορυφαία και αγαπημένα και δευτερευόντως γιατί πιθανά δεν θα ακουστεί και δεν θα κριθεί όσο και για όσο θα έπρεπε. Τελευταίο κομμάτι είναι μια εκδοχή του "a bao a qu", το οποίο υπήρχε και στο "The Thing Which Solomon Overlooked" αλλά και στο soundtrack "Mabuta no ura". Άφθονες ασαφείς κιθάρες και πολλά στρώματα ανατροφοδότησης ξεχειλίζουν την κυκλοφορία. Σαπίλα, βόμβοι, πυκνή ατμόσφαιρα κι ένα ας μου επιτραπεί ο όρος, shoegaze άγγιγμα πίσω από drone πειραματισμούς. Πάρα πολύ καλό για αυτό που προσφέρει.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Tom Skinner

    Voices Of Bishara

    Brownswood Recordings (2022)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 09/12/2022
    Σύγχρονο και πειραματικό jazz διαμαντάκι

    Ο drummer και παραγωγός Tom Skinner (The Smile, Sons Of Kemet) παρουσιάζει αυτό το λιτό και όμορφο μίνι album, μισής ώρας διάρκειας, στο οποίο εκτός των τυμπάνων επιμελήθηκε την ηχογράφηση και τον ήχο. Το σχήμα είναι εκπληκτικό. Kareem Dayes στο τσέλο, Tom Herbert στο μπάσο, η εκπληκτική Nubya Garcia σε σαξόφωνο και φλάουτο και ο τεράστιος Shabaka Hutchings σε σαξόφωνο και κλαρινέτο. Ο τίτλος τιμά τον πειραματιστή Abdul Wadud, του οποίου ο "By Myself" δίσκος που ήταν μόνο τσέλο, είχε κυκλοφορήσει στην Bisharra Records. Ο ήχος πανέμορφος, το είδος μια σύγχρονη και πειραματική avant-garde jazz με κλασσικά και folk στοιχεία. Μια ταραχώδης φάση όταν τα τενόρα σαξόφωνα σκίζουν με σπασμένες νότες. Οταν πιάνουν το μπάσο κλαρινέτο και το φλάουτο μαζί με το τσέλο η κατάσταση πάει ακόμα πιο μπροστά. Εξαιρετικοί και άψογοι σχηματισμοί!

    Spotify
    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Haunter

    Discarnate Ails

    Profound Lore Records (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 12/12/2022
    Προοδευτικό black/death metal που σε μισή ώρα τα έχει πει όλα

    Από το demo "διαδήλωση" πίσω στο 2015 και το μετέπειτα ντεμπούτο "Thrinodia" το 2016, οι Τεξανοί Haunter έχουν κάνει άλματα εξέλιξης. Το 2019, με το "Sacramental Death Qualia" το σχήμα έδειξε την πραγματική του δυναμική. Πήραν το ύφος των κλασικών Opeth και το έκαναν πιο ακραίο, με αποτέλεσμα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ του χώρου του. Οι τρείς συνθέσεις του μισάωρου φετινού "Discarnate Ails", είναι ένα, πιο εντυπωσιακό, βήμα προς το μέλλον. Με το δεκατριάλεπτο φινάλε του άλμπουμ που ονομάζεται "Chained At The Helm Of The Eschaton", να αποτυπώνει ιδανικά το ποιόν των Haunter, το νέο τους άλμπουμ είναι ο ορισμός του πυκνού αλλά ευθέως extreme metal. Κοψίματα και solos απολύτως ταιριαστά, riffs και εναλλαγές όχι απλά οργανικά αλλά ευφάνταστα, καταιγισμός ιδεών που όμως δίνουν παράλληλα την εντύπωση του μετρημένου και του λεπτεπίλεπτου. Όσο ο κόσμος αρέσκεται να αναζητεί τα μεγάλα αφηγήματα στη σκηνή, τέτοιοι δίσκοι κάνουν πλάκα, ειδικά με τη black metal ατμόσφαιρά τους, σε κάθε ισχυρισμό περί τέλματος.

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Worm

    Bluenothing

    20 Buck Spin (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 13/12/2022
    Το μπλέ είναι το νέο μαύρο, και στο λέω αργά για να το εμπεδώσεις

    Τo περσινό "Foreverglade" των Worm δικαίως κέρδισε τις εντυπώσεις με το εξαιρετικό death/doom του. Στα όρια του, δυνατού, hype, η δισκογραφική επιστροφή των Αμερικανών με ένα EP 27 λεπτών, αναμενόμενα θα συγκέντρωνε την προσοχή όσων ακολουθούν αυτό τον ήχο. Με το "Bluenothing", οι Worm επαναφέρουν την φρέσκια οπτική τους πάνω στο ιδίωμα, αλλά της δίνουν μια πιο γοτθική και μαύρη πινελιά. Ανάμεσα στο μωβ και το μαύρο στέκει το μπλέ, και οι black metal απολήξεις των τεσσάρων συνθέσεων, σε σύνδεση με τον εκπληκτικό ήχο καθώς και τα πειστικά φωνητικά, ακόμη και όταν γίνονται καθαρά, δημιουργούν ένα τετραμελές αποτέλεσμα που προσωπικά το θεωρώ αναβάθμιση του περσινού full length. Κοινώς, είτε σκεφτείς την τελετουργία του "Centuries Of Ooze II" είτε την φαντασιακή απομόνωση του ψυχρού "Shadowside Kingdom", δεν θα υπάρξει στιγμή που δεν θα απολαύσεις το "Bluenothing". Εκλεκτό άκουσμα σε έναν στριφνό ήχο.

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Undeath

    It's Time...To Rise From The Grave

    Prosthetic Records (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 14/12/2022
    Αταβιστικό death metal που έκανε αυτιά να γυρίσουν με τη retro αύρα του

    Με προβλημάτισε μες τη χρονιά το νέο άλμπουμ των Αμερικανών Undeath. To δεύτερο LP τους, "It's Time…To Rise From The Grave", όπως ίσως έχετε διαπιστώσει όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ήταν ένα από τα άλμπουμ που ξεχώρισαν μες τη χρονιά στο χώρο του (death) metal. Από τη στιγμή της κυκλοφορίας του, πίσω στον Απρίλιο, αυτό το άλμπουμ, μέχρι και σήμερα έκανε ένα πράγμα ξεκάθαρο. Οι Undeath έχουν αντιληφθεί την ουσία του old school death metal και μπορούν μέσα σε 36 λεπτά να το συμπυκνώσουν ολόκληρο. Διαθέτουν αρκετά ευφάνταστα σημεία και σταθερά ποιοτικά riffs, καθώς και πειστικά φωνητικά. Φαινομενικά, τα κάνουν όλα σωστά, ειδικά στο θέμα της αισθητικής.

    Τα πράγματα είναι απλά, αλλά όχι απλοϊκά, αν και συχνά προβλέψιμα. Τραγούδια σαν το "Human Chandelier" μπορεί να είναι και από τα κορυφαία των τελευταίων ετών στο χώρο. Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια, ένας βραχνάς που δεν λέει να φύγει. Από το "It's Time…To Rise From The Grave", απουσιάζει η ταυτότητα. Φυσικά, σε αυτό το χώρο δεν είναι εύκολιο να βρεθεί. Οι thrash απολήξεις των αμερικανικών riffs της μπάντας της επιτρέπουν να ανασάνει, αλλά οι Undeath, αν και παραμένουν ένα ουσιώδες death metal σχήμα, που αξίζει μια θέση στις playlist όσων αναζητούν το παρόν του ήχου, προς το παρόν δεν μπορούν να φέρουν το μέλλον μια ώρα αρχύτερα.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Implore

    The Burden Of Existence

    Church Road Records (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 15/12/2022
    Αδιανόητο, υπερκινητικό extreme metallic hardcore από μια μπάντα χωνευτήρι ιδιωμάτων

    Το νέο άλμπουμ των Γερμανών Implore είναι ένα από τα sleepers της χρονιάς. Κοινώς, αν αναρωτιέσαι τι έκανε το metallic hardcore φέτος, είναι σε μεγάλο βαθμό εδώ η απάντηση. Με μέλη επίσης στους εξαιρετικούς CLEARxCUT, και με τον τραγουδιστή τους να καλύπτει στα live τους Wormrot, και κυρίως με μια δισκογραφία που δεν αφήνει περιθώρια, οι Implore είναι μια από τις άξιες μπάντες της σκηνής. Παίρνουν το metalcore, το mathcore, το black/death metal και το crust/grind και τα πετάνε όλα μέσα. Τα εκτελούν στα τρία μέτρα με την τεχνική που διαθέτουν, και φτύνουν κομματάρες με εναλλαγές που δεν ξέρεις από πού θα σου έρθουν. Στο "The Burden Of Existence" ίσως παραδίδουν την κορυφαία τους δουλειά. Κοινώς, επί 36 λεπτά εντυπωσιάζουν με τις ιδέες και την αποτύπωσή τους μουσικά σε δέκα κομματάρες. Από τους ρυθμούς του "Prior Void" μέχρι την extreme metal λαίλαπα του "Archetype" και από εκεί στην παράνοια του "Failure Through Self Preservation", τίποτα δεν μένει όρθιο. Ογκώδης παραγωγή, φωνητικά δίχως αύριο και riffs που αφήνουν το στόμα ανοιχτό. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα του πως θα παρουσιάζονται ζωντανά αυτές οι συνθέσεις. Εθιστικό και αλάνθαστο άλμπουμ.

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Drowning Pool

    Strike A Nerve

    UMG Recordings (2022)
    Από τον Αντώνη Μαρίνη, 16/12/2022
    Σα να μην πέρασε μια μέρα. Όχι απαραίτητα με την καλή έννοια

    Είμαστε από τους πρώτους που θα ταχθούν ανοιχτά υπέρ της επιστροφής του nu-metal από τον τάφο που έσκαψε για τον εαυτό του κάπου μετά τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Ή του έσκαψαν άλλοι αν προτιμάτε, δεν θα τα χαλάσουμε στις τυπικότητες. Αυτό που μετράει είναι ότι τα τελευταία χρόνια εκεί έξω κυκλοφορούν δισκάκια που δείχνουν ότι το είδος, εκτός από παρελθόν, έχει παρόν και μέλλον. Κι όσο οι ελπίδες για το τελευταίο πηγαίνουν δικαιολογημένα στα νέα ονόματα, υπάρχει πάντα μία μικρή χαρά που συνοδεύει κάθε πετυχημένη επιστροφή από τα παλιά. Οι Drowning Pool με το έβδομο άλμπουμ τους θα μπορούσαν να ταιριάξουν ιδανικά στη φάση. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνουν παρά μόνο σε πολύ μετρημένες στιγμές. Οι ισορροπίες ανάμεσα στις ραδιοφωνικές ευαισθησίες και τα τσιτωμένα ξεσπάσματα χάνονται σχεδόν ολοκληρωτικά. Οι εξαιρέσεις (βλ. "A Devil More Damned") πέφτουν στον τοίχο ενός χλιαρότατου κανόνα. Ίσως η μεγάλη δισκογραφική απουσία να μην βοήθησε. Ίσως να είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Χαμένη ευκαιρία, σε κάθε περίπτωση.

  • SHARE
  • TWEET
  • Gallo's Pole

    Blow Jam

    Self Released (2022)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 19/12/2022
    Πότε ευχαριστήθηκες τελευταία φορά εγχώριο blues;

    Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε συνέβη τελευταία φορά όμως, ναι, ο κιθαρίστας Sakis Gallo βάλθηκε να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει blues στην Ελλάδα κι ότι μπορεί μάλιστα να είναι εξαιρετικό. Το "Blow Jam" ξεδιπλώνει μέσα στα έξι instrumental του track όλη την δεξιοτεχνία και την κιθαριστική φινέτσα του Gallo, πρωτίστως όμως δηλώνει ότι διαθέτει αισθητική: οι ιδέες του αφορούν κυρίως τον αμερικανικό ήχο, με τον Hendrix και τον Stevie Ray Vaughan να μου φαίνονται σαν οι βασικές αναφορές. Ματζόρε, up-tempo τραγούδια με εξωστρέφεια, πολύ ενδιαφέρουσες στιλιστικές funk και reggae προσθήκες και μια ωραιότατη, σχετικά «επιθετική» χροιά που αναδεικνύει όλη την εκφραστικότητα της Telecaster του. Το "Blow Jam" είναι ένα πολύ καλογραμμένο και διασκεδαστικό άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος του, με το φοβερό φινάλε του "Zivo" να επιφυλάσσει απροσδόκητες ανατριχίλες. Θαυμάσια δουλειά, γεμάτη μεράκι και καλώς εννοούμενο ρομαντισμό. Αν νιώθεις με blues, μην προσπεράσεις!

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Moeror

    All That We Seem

    Black Theta (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 20/12/2022
    Οι Αθηναίοι στο δεύτερο άλμπουμ τους συνεχίζουν το μοναχικό, σύγχρονο αστικό black metal μονοπάτι τους

    Πριν δύο χρόνια, το ντεμπούτο των Αθηναίων black metallers, Moeror, ονόματι "The Ghosts Of Armour Propre" έδωσε νέα πνοή στο τοπικό underground. Η επιστροφή τους με το διάδοχό του που ονομάζεται "All That We Seem", βρίσκει το εγχώριο σχήμα να εξελίσσεται. Το αστικό post-black metal είναι παρόν, πιο αραχνιασμένο και πικρό. Ambient χωρία συνδυάζονται με avant-garde λεπτομέρειες, αργά τέμπο με στοχευμένα και μετρημένα ξεσπάσματα, ύπνωση με εγρήγορση. Σε 36 λεπτά, οι Moeror καταφέρνουν εκ νέου να ηχήσουν από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες στην εγχώρια σκηνή, και διατηρούν την πυκνή, κλειστοφοβική τους ταυτότητα.

    Παραδίδουν κομμάτια όπως το συγκλονιστικό ελληνόστιχο "All That We Seem" που συνοψίζει την αισθητική αλλά και την ουσία του σχήματος. Πλέον δεν κοιτούν το παρόν του ήχου, αλλά ενσωματώνονται σε αυτό. Χτυπούν την απογοήτευση και την κοινωνική ερήμωση, την παραίτηση και την αδράνεια, μετατρέπουν το γκρίζο σε μαύρο. Ζυγίζουν με το βλέμμα από τον στόχο τους και τον εκτελούν στα τρία μέτρα. Κυρίως όμως, οι Moeror ισορροπούν στη λεπτή γραμμή επιρροών και προσωπικότητας, και, στις σκιές, κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που μέσα στο μινιμαλισμό του ηχεί πιο ωμό, πιο ευθύ, αλλά όχι πιο απλοϊκό, όπως πιστοποιεί και το "With Eyes Sewn, We Gaze Upon A Starless Sky" με το απρόσμενο δεύτερο μέρος του. Μακάρι να συνεχίσουν.

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Empty Mirror

    Echoes Of Eternity

    Self Released (2022)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 21/12/2022
    Άδειος καθρέφτης που αντανακλά θλιμμένο και καλοφτιαγμένο goth doom

    Οι Αθηναίοι Empty Mirror μας συστήνονται με ένα dark τρόπο καθώς δημιουργήθηκαν από τη μαυρίλα και μιζέρια της πανδημίας και ο καθρέφτης αντικατοπτρίζει μάλλον το πόσο άδειοι ήμασταν όλοι μας μέσα από ένα πρωτόλειο doom βρετανικής προέλευσης (βλ. Paradise Lost). Το Νοέμβρη λοιπόν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ. Έξι κομμάτια με αρκετά καλή παραγωγή στα οποία εναλλάσσονται τα αντρικά με τα γυναικεία φωνητικά πάνω σε ένα καμβά μελαγχολικού και ενίοτε σινεματικού doom metal καθώς υπάρχουν στιγμές που υπάρχει και ένα επικό στοιχείο το οποίο βρήκαμε αρκετά ενδιαφέρον ("Haunted Jester"). Η φωνή της Αφροδίτης έχει μια όμορφη θλίψη που δένει ιδανικά με το ύφος του αργόσυρτου "Salem Overture", το "Nazarite’s Atonement" έχει ένα αρμονικό δέσιμο φωνών καθώς κινείται σε μελωδικά goth doom σκοτεινά μονοπάτια ενω στο "Of Man And Elf" μας άρεσαν τα πλήκτρα και η ατμόσφαιρα που δημιουργούν αλλά και το δυνατό σόλο στη μέση. Το "In Between" κλείνει το EP συγκεντρώνοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που καθορίζουν τον ήχο που θέλουν να διαμορφώσουν οι Empty Mirror με τις εντυπώσεις να κερδίζουν ο συνδυασμός των άγριων και γυναικείων φωνητικών, η έμφαση στην μελωδία και η πολύ καλή αναφορά σε doom ακούσματα που ειδικά το Ελληνικό κοινό φαίνεται να εκτιμά πολύ. Υπάρχει γερή βάση για κάτι ακόμα καλύτερο και αναμένουμε τα επόμενα βήματα τους με ενδιαφέρον!

  • SHARE
  • TWEET
  • Neptunian Maximalism

    Finis Gloriae Mundi

    I, Voidhanger/Utech (2022)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 22/12/2022
    Άχρονοι, υπερβατικοί, μεγαλειώδεις. Ξανά. Και ξανά.

    Μετά τα εξαιρετικά "Solar Drone Ceremony" και το φετινό "Set Chaos To The Heart Of The Moon", η καταπληκτική αυτή βελγική κολεκτίβα ξαναχτυπά με το τρίτο σερί live άλμπουμ της. Είναι εξάλλου σε ζωντανό περιβάλλον που η καλλιτεχνική της δύναμη απογειώνεται, αφού ο αυτοσχεδιασμός είναι βασικό στοιχείου του, κατά τα άλλα, ανείπωτου και ακατάτακτου ψυχεδελικού drone/metal/psych/jazz ήχου τους. Κοινώς, κάθε live είναι αισθητά διαφορετικό. Στο "Finis Gloriae Mundi" δεν ακούμε μια μεγάλη σύνθεση αλλά μικρότερες συνθέσεις παρμένες από το αριστουργηματικό "Eons", από παλιότερα EP αλλά και νεότερα setlist τους, το αποτέλεσμα είναι όμως ξανά το ίδιο: άχρονο, υπερβατικό, μεγαλειώδες μουσικό περιεχόμενο που εδραιώνει για ακόμη μια φορά την ισχυρή μου πεποίθηση ότι οι Neptunian Maximalism είναι ίσως ότι σπουδαιότερο έχει να επιδείξει το σύγχρονο avant-garde στην Ευρώπη. Βυθιζόμαστε ξανά σε μια υπέρλαμπρη ηχητική εμπειρία, μετρώντας τον χρόνο μέχρι το επόμενο full length.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Hissing

    Hypervirulence Architecture

    Profound Lore Records (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 27/12/2022
    Παρανοϊκό black/death metal που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης

    Τα τελευταία χρόνια το avant-garde extreme metal έχει επέλθει δυναμικά στο προσκήνιο, καθοδηγώντας εν πολλοίς τις εξελίξεις στον ακραίο ήχο. Αναμενόμενα, αυτό έχει ως συνέπεια αρκετές κυκλοφορίες που παρουσιάζουν ενδιαφέρον αλλά κρύβουν και μια μοναδικότητα, να περνούν στο παρασκήνιο. Κάτι τέτοιο συνέβη και με το δεύτερο άλμπουμ των Hissing φέτος. Διότι, μπορεί σχήματα όπως οι Portal, Ulcerate, κλπ να κερδίζουν, δικαίως, τη μερίδα του λέοντος από το σχετικό ακροατήριο, αλλά οι κλώνοι τους αδίκως. Το "Hypervirulence Architecture" είναι ένα κτήνος 39 λεπτών που αποτελεί μια φρενήρη και παρανοϊκή εκδήλωση υπερ-τεχνικού χάους. Καταφέρνει όμως, και χάρη στην παραγωγή, τα φωνητικά και τα τύμπανά του, να δημιουργήσει την απαραίτητη ασφυκτική ατμόσφαιρα. Πολύπλοκες συνθέσεις, εντυπωσιακές εναλλαγές, ιδέες που ξεπροβάλλουν από το πουθενά και συνταράσσουν τα πάντα, διαρκής ανατροφοδότηση έμπνευσης και ενέργειας. Το black/death δύσκολα φέτος μπορεί να βγει καλύτερο. Και να πεις ότι η λέξη "architecture" στον τίτλο δεν προϊδέαζε

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Petbrick

    Liminal

    Rocket Recordings (2022)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 28/12/2022
    Ρυθμός, δύναμη, εξιλέωση

    Το δεύτερο άλμπουμ των Petbrick του Wayne Adams και του Iggor Cavalera. Το άλμπουμ που πρόλαβε να μπει στην πειραματική ανασκόπηση αλλά ίσως αδικήθηκε στις λίστες. Ο ρυθμικός κολοσσός που μπλέκεται με τα αλά Prodigy μπλιμπλίκια και τις noise κιθάρες. Η χορευτική μουσική που συναντά τα απομεινάρια του industrial rock, οι ηθικά βομβαρδισμένες μητροπόλεις της Δύσης, τα samples μιας μακρινής, άπιαστης Ανατολής, οι δυστοπίες από παντού. Οι ήχοι του εφιάλτη, ο ρυθμός, ο χορός, τα θραύσματα της αγνότητας. Οι εκλεκτοί καλεσμένοι - από τους Rakta ως τον Steve Von Till -, οι ψίθυροι από το παρελθόν, οι πειραματισμοί ενός σακατεμένου μέλλοντος. Όλα τετραγωνισμένα. Ο ρυθμός, ο ρυθμός, αυτός ο αιώνιος, παντοδύναμος, καθαρτικός ρυθμός. Το "Liminal".

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Underhill West

    Mission

    Self Released (2022)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 29/12/2022
    Φρέσκο indie-pop, αποστολή εξετελέσθη

    Καταρχάς προσπεράστε το εξώφυλλο, έχει και αυτό το νόημα του στο όλο concept του album για μια νοσταλγία των 90s και την όλη low-resolution αισθητική εκείνης της εποχής. Και έρχεται σε αντίθεση με την high-end ποιότητα παραγωγής του νέου album των Underhill West. Οι ξανθιώτες pop-indie καλλιτέχνες είναι βασικά ο Μιχάλης Χατζόπουλος (κιθάρα, φωνή) και ο Τάσος Αβραμίδης (drums) και από το 2005 είναι μουσικά ενεργοί με πολλές συμμετοχές σε εγχώρια φεστιβάλ, αρκετά singles, EPs και ένα studio album ("Restart", 2020). Φαίνονται αρκετά ενεργοί, το ψάχνουν, έχουν διάθεση και με το νέο τους δίσκο "Mission" φαίνεται πως έχουν φανερά αποστολή να κατακτήσουν όσο μπορούν το χρόνο που τους αναλογεί στα ελληνικά airwaves και αλλού αφού ήδη τους έχουν ‘τσιμπήσει’ διάφορα ξένα media οπότε κάτι καλό κάνουν. Και όντως το -μικρό σε διάρκεια- "Mission" εκτός της εξαιρετικής παραγωγής σε κερδίζει και για τις πολύ καλές συνθέσεις που ομολογώ με ξάφνιασαν σε σημεία για το πόσο έξυπνες είναι και πόσο ευχάριστα ακούγονται. Η αγάπη τους για ‘90’s songs that gave you nothing’ φαίνεται με το pop "Once Upon A Time" που απλά σε γεμίζει με θετική διάθεση. Όμορφη κιθάρα στο "I Look At The Times" και ενδιαφέρον το single "Soldier" αν και δεν νομίζω πως είναι η καλύτερη στιγμή του δίσκου. Περισσότερο μας άρεσε το συναίσθημα και η αισθητική του "I Need To Love" αλλά και το χτίζεται και κορυφώνεται το πανέμορφο "Trapped In My Adulthood". Υπάρχει ένα όραμα για τη διατήρηση του παιδιού μας και σίγουρα προσπαθούν να το εξυπηρετήσουν αλλά για μένα πολλά spoken parts κλέβουν από τη συνοχή και τελική ομορφιά που θα μπορούσε να πετύχει ακόμα περισσότερο το album. Πάντως τα παιδιά ξέρουν τι κάνουν και προσωπικά με κέρδισαν έστω και με αυτό το λίγο. Υπάρχει σίγουρα η πρώτη ύλη και η διάθεση για ένα μεγάλο μπαμ και χαιρόμαστε που υπάρχουν τέτοια groups ειδικά από την επαρχία με μεγάλα όνειρα αλλά και το πάθος και όρεξη να τα πετύχουν.

  • SHARE
  • TWEET
  • Aldebaran

    Lethe

    Self Released / Submersion Records (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 30/12/2022
    Ένα άχρονο νεοκλασικό καραβάνι διάρκειας 20 λεπτών σύντροφος για τις πρώτες πρωινές ώρες

    Το νεοκλασικό project των Aldebaran έκανε ντεμπούτο αρχές Νοεμβρίου με τη «Λήθη» και λίγο πριν η χρονιά ρίξει αυλαία το επισκεπτόμαστε εκ νέου διότι κάτι κρύβει στα μονοπάτια του. Ο αξιότιμος κύριος και αδελφικός φίλος πίσω από το μονομελές σχήμα, δεν ξέρω αν έχει αντιληφθεί πως αυτά τα 20 λεπτά ντύνουν περιπλανήσεις πολύ μεγαλύτερης διάρκειας. Μπορεί το εναρκτήριο "Noir" να προϊδεάζει για μια κινηματογραφική περιπλάνηση, αλλά είναι τα σύνθια και τα κρυπτικά λόγια του "Unicorn" που φέρνουν την αστική πραγματικότητα στο προσκήνιο. Εδώ δεν θα συναντήσεις μουσική για να αποδράσεις, όσο και αν το φωτεινό πιάνο του "Was it A Dream?" αφήνει υπόνοιες για το αντίθετο.

    Το "Lethe" εμπεριέχει, σε μια δόση ειρωνίας, τις αναμνήσεις νυχτερινών περπατημάτων στην Πατησίων, το άγχος και την εγρήγορση που φέρνουν οι πρώτες πρωϊνές ώρες. Το κλείσιμο του "The White House At The End Of The Road" είναι η ασφάλεια της επιστροφής στο καταφύγιο των κοινωνικών σχέσεων. Αφήστε τον να λέει. Οι δυτικοκεντρικοί πειραματισμοί του "Lethe", είναι ατελείς, αλλά γεμάτοι χάρη, όσο και αν ο θόρυβος του μπάσου σηκώνει τα πέλματα για να δούμε πίσω από τον τοίχο.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET