Boris

Dear

Sargent House (2017)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 24/07/2017
Όπως παλιά, οι Boris με ένα ποικιλόμορφο, μονολιθικό έργο πειραματικού sludge που δεν σταματάει να σε εκπλήσσει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τους απολαύσαμε πέρσι να αποδίδουν ζωντανά τον αξεπέραστο δίσκο τους "Pink". Ακούμε συχνά πυκνά δουλειές τους και παρότι μετά το ψυχεδελικό "Smile" του 2008 έκαναν μια μικρή κοιλιά, τα επόμενα περισσότερο post-rock "Heavy Rocks", "Praparat" και "Νoise" ήταν εκπληκτικά. Στη συνέχεια προχώρησαν με μια αδιάφορη τριάδα η οποία καλό ήταν να μην είχε βγει ποτέ και πέρσι με την τέταρτη, αν δεν κάνω λάθος, συνεργασία με τον Merzbow που όπως όλες, κατά τη γνώμη μου, κινήθηκε στη μετριότητα.

Φέτος, αποφάσισαν να επιστρέψουν στον θόρυβο, το βάθος, το βάρος και τις metal πειραγμένες ιδέες τους. Στη νέα αυτή δουλειά ακούμε ένα αργό, κατά βάση, sludge metal με άπειρες πειραματικές πτυχές. Έχουν χωρέσει εδώ μέσα εξαιρετικό drone metal, απίθανες noise ιδέες και μερικά doom/stoner σάπια περάσματα που καταλήγουν σε metalgaze εκπλήξεις. Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι μετά από τόσα χρόνια, θα έπεφτα μες το κατακαλόκαιρο σε έναν τόσο βαρύ και σάπιο δίσκο και θα γούσταρα τόσο πολύ. Η αλήθεια είναι ότι είναι το τελευταίο πράγμα που θα ταίριαζε στον Ιούλιο, στις διακοπές και στον ήλιο. Ο ήχος εδώ είναι απόκοσμος, σκοτεινός, κρύος και πολύ μα πάρα πολύ τρομακτικός. Τολμώ να πω ότι τα κομμάτια έχουν στοιχεία και θυμίζουν τα -προ κοντά εικοσαετίας- απίθανα "Flood" και "Amplifier Worship".

Σε αρπάζει, αφού σου δώσει μερικές γερές γροθιές και δεν σε αφήνει από τα χέρια του. Τις περισσότερες στιγμές ήρεμο, που λέει ο λόγος, ξεσπά σε ηχητικούς σεισμούς που ταράζουν το μεδούλι στα κόκαλά σου. To "Dear" είναι κάτι σαν την αναγέννησή τους. Αφήνουν πολύ μακριά τους ήχους που έπαιξαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και επανέρχονται στο αργόσυρτο και υπερθορυβώδες drone που κάποτε ανέθρεψαν οι ίδιοι. Αν δεν έθαβαν λίγο τα τύμπανα στην παραγωγή και σε μερικά σημεία δεν ανέβαζαν λίγο παράξενα τις φωνές πιο μπροστά από το επιθυμητό θα μιλάγαμε για το νούμερο ένα αριστούργημα τους. Οι Γιαπωνέζοι, όμως, σχεδόν ποτέ δεν επηρεάστηκαν από ψεγάδια. Σχεδόν ποτέ δεν μπήκαν σε διαδικασία να υπεραναλύσουν και να προσέξουν τα πάντα σε μια παραγωγή. Ήταν, είναι και θα παραμείνουν υποχθόνιοι. Στα γράφω όλα αυτά και θα πας ν' ακούσεις τα εφέ στο "DEADSONG" και τους ήχους στο "Dystopia -Vanishing Point-" και θα πεις τι λέει τώρα αυτός. Ναι και μένα δεν με νοιάζουν τελικά πολύ κάποιες μικρές ατέλειες. Ίσα ίσα που αποδεικνύουν ότι είναι άνθρωποι, ότι κάνουν λάθη που επιβεβαιώνουν την απόλυτη επιτυχία στην πραγματικά καλή, έως άριστη, προσπάθεια τους.

Αυτό το απίθανο άλμπουμ, παίζει και πειραματίζεται σχεδόν με ό,τι έχουν κάνει οι Boris σε όλη τους την καριέρα κρατώντας σταθερό τον σάπιο θόρυβο και τη μαύρη ατμόσφαιρα ενός σκατένιου sludge metal. Κάποτε θα μπει στη λίστα με τις ελάχιστες δισκάρες τους που θα μνημονεύονται για πάντα. Ρίχνει έντονες ματιές στο παρελθόν τους, αλλά δεν σταματάει να σε εκπλήσσει συνεχώς από κομμάτι σε κομμάτι, από πέρασμα σε ξέσπασμα, από αλλαγή προς αλλαγή. Είναι φανταστικό.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET