«10»: Nü is dead. Long live nü

Οι Disturbed και οι υπόλοιποι που κρατάνε το nu-metal ζωντανό

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 07/06/2019 @ 13:19

Are you ready?

Έχουν περάσει περισσότερα από είκοσι χρόνια από τότε που οι ξεκούρδιστες κιθάρες μιας συνομοταξίας με τζίβες, βερμούδες και rap ανησυχίες  έφεραν τα πάνω κάτω στη σκληρή μουσική. Το nu-metal έσκασε από το πουθενά στη δεκαετία του '90, άγγιξε την (εμπορική) κορυφή του στις αρχές των '00, και ξεφούσκωσε πριν προλάβει να το καταλάβει κανείς ενώ ακόμα το ημερολόγιο δεν έγραφε 2010. Ανάμεσα στην καθολική αποδοχή και το μίσος του metal κόσμου, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το είδος άφησε το στίγμα του. Εκ των υστέρων, ήταν μια από τις τελευταίες περιπτώσεις που κάποιο παρακλάδι του σκληρού ήχου κατάφερε να αγγίξει πραγματικά ευρύ κοινό.

Η απάντηση προς όλους τους «μόδα είναι, κανείς δεν θα τους θυμάται σε μερικά χρόνια» είναι εδώ. Δεν έχει την ποσότητα που είχε κάποτε, ούτε συνοδεύεται απαραίτητα από mainstream τυμπανοκρουσίες. Υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις (αλήθεια, πόσες σύγχρονες μπάντες έστω πλησιάζουν το μέγεθος των Slipknot;), αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέρος. Η υπόλοιπη αλήθεια βρίσκεται σε νέα σχήματα που ξεκινώντας από nü αρχές έφτιαξαν κάτι δικό τους. Μόνο στο πρώτο μισό αυτής της χρονιάς, υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα· το "Starve" και το "Strength In Numb333rs" είναι πολύ διαφορετικές, αλλά εξίσου απολαυστικές, προσεγγίσεις σε έναν ήχο που κατά μια άποψη έχει θαφτεί από καιρό.

Δίπλα στις λιγότερο επιφανείς κυκλοφορίες, τα μεγάλα ονόματα έρχονται ως επιβεβαίωση ότι το nü αρνείται πεισματικά να αφήσει το metal στην ησυχία του. Σε αυτό το μικρό αφιέρωμα μαζέψαμε δέκα άλμπουμ της τρέχουσας δεκαετίας που θα κάνουν τους πιστούς στο ύφος να αρχίσουν το moshing και τους αντιφρονούντες να ξινίσουν όσο την πρώτη φορά που άκουσαν το "Break Stuff". Οι επιλογές παρουσιάζονται χρονολογικά, συνοδεία ενδεικτικού single (με b-side) και αξιοπρόσεκτων δουλειών της ίδιας μπάντας, στο ίδιο χρονικό πλαίσιο. Ελπίζουμε πως μετά την επίσκεψη των Disturbed στα πλαίσια του Release Festival θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε από τα μέρη μας κι άλλους της λίστας.

Honourable mentions: Το ομότιτλο των Drowning Pool, το "Golden Cobra" των Limp Bizkit, οι δουλειές των Ill Niño, Korn και Sevendust, το ".5" των Slipknot, το "Crooked Teeth" των Papa Roach και το "Generation Doom" της Otep.

Wake up and smell the concrete.

1
Deftones - "Diamond Eyes"
(Reprise Records, 2010)
Deftones - Diamond Eyes
Ο Chino Moreno και η παρέα του, πέρα από τις πολύ πρώιμες μέρες τους, ποτέ δεν έπαιξαν nu-metal με την στενή έννοια του όρου. Από την δεύτερη ζωή του σχήματος, ο δίσκος που πέφτει πιο κοντά σε αυτή την ταμπέλα είναι το "Diamond Eyes". Η εναλλακτική λογική είχε ήδη αναλάβει τα ηνία, αλλά οι αναφορές στο παρελθόν ήταν ακόμα κάτι παραπάνω από έντονες. Για κάθε μεγάλη μελωδία αλά ομώνυμου υπήρχε ένας τσαμπουκάς στυλ "Royal" και για κάθε υπέρ-heavy "You've Seen The Butcher" ένα full-on chill πέρασμα τύπου "Sextape". Τελείως υποκειμενικά, σε μια άτυπη/ανούσια σύγκριση οι δύο δίσκοι που ακολούθησαν βρίσκονται ένα επίπεδο ψηλότερα, αλλά παίζουν σε τελείως διαφορετικά χωράφια.
 
Ακούγεται σαν: Deftones, duh!
Y'all want a single: "Diamond Eyes" / "Rocket Skates"
Livin' it up: Koi No Yokan (2012), Gore (2016)
2
Crossfaith - "Apocalyze"
(The End Records, 2013)
Crossfaith - Apocalyze
Τα ηλεκτρονικά στοιχεία υπήρχαν στον κόσμο του nü από το ξεκίνημά του. Οι Crossfaith πήραν τη γνωστή συνταγή, τσίτωσαν τα μπλιμπλίκια, γυάλισαν την παραγωγή και δεν φοβήθηκαν να αφήσουν να φανεί η καταγωγή τους. Η Ιαπωνία μπορεί να φημίζεται για τις ιδιαιτερότητές της σε ό,τι έχει να κάνει με μουσική, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση το αποτέλεσμα δεν θα τρομάξει τους μη μυημένους. Ίσως έχει να κάνει με τον αγγλικό στίχο, με τον τρόπο που αποδίδονται οι μελωδίες, ή με το ότι η αισθητική δεν ξεφεύγει τραγικά. Σε κάθε περίπτωση, σε στιγμές το σύνολο θα μπορούσε σχεδόν να περάσει ως δημιούργημα της δύσης. Από την άλλη βέβαια υπάρχει η διασκευή στο "Omen".
 
Ακούγεται σαν: Το εξ ανατολών μπάσταρδο των Prodigy που γουστάρει metal.
Y'all want a single: "Eclipse" / "Gala Hala (Burn Down The Floor)"
Livin' it up: The Dream, The Space (2011), Zion [EP] (2012)
3
Love And Death - "Between Here And Lost"
(Tooth & Nail Records, 2013)
Love And Death - Between Here And Lost
Κάπου στα μέσα των παράξενων zeroes, ο Brian "Head" Welch αποφάσισε να το γυρίσει στον χριστιανισμό, να κόψει τις καταχρήσεις, να αφήσει τους Korn και να μετατρέψει τις εμπειρίες του σε βιβλία. Ανάμεσα σε αυτά, δοκίμασε τις δυνάμεις του σε σόλο αναζητήσεις, έχοντας ως βάση το ύφος που τον καθιέρωσε στο μουσικό στερέωμα. Μετά από μερικές όχι τόσο πετυχημένες προσπάθειες, ο Αμερικανός βρήκε τις ισορροπίες και κυκλοφόρησε ένα από τα δυνατότερα nu-metal άλμπουμ των τελευταίων χρόνων, κάτω από την ταμπέλα των Love And Death. Τσαμπουκαλεμένο, ευθύ, χωρίς ιδιαίτερα explicit lyrics, αλλά με κολλητικές μελωδίες και στήσιμο βγαλμένο από τις μέρες του "Issues". Ακόμα περιμένουμε τη συνέχεια.
 
Ακούγεται σαν: Αυτό που θα μπορούσαν να είχαν κάνει οι Korn το 2005.
Y'all want a single: "I W8 4 U" / "Chemicals"
Livin' it up: Lo Lamento [Single] (2016)
4
My Ticket Home - "Strangers Only"
(Rise Records, 2013)
My Ticket Home - Strangers Only
Το κουαρτέτο από το Ohio στο ντεμπούτο του κινούταν σε τυπικούς metalcore δρόμους, όπως αυτοί φτιάχτηκαν στην από κει μεριά του Ατλαντικού μια δεκαετία πίσω. Για την δεύτερη δουλειά τους, τράβηξαν χειρόφρενο και μπήκαν επιδεικτικά σε μια στροφή ενενήντα μοιρών με κατεύθυνση το nu-metal. Τα core στοιχεία δεν εξαφανίστηκαν, αλλά έμειναν σε δεύτερο πλάνο, αφήνοντας τα δυνατά grooves και τις κοφτές κιθάρες στο πρώτο. Από εισαγωγικό riff του "Spit Not Chewed" ο δίσκος σε πιάνει απ' το λαιμό και δεν σε αφήνει μέχρι το παραμορφωμένο σβήσιμο του "Kick Rocks" περίπου 35 λεπτά αργότερα. Επιθετικό, βαρύ, χωρίς εξόφθαλμα μεγάλα ρεφρέν ή το παραμικρό εμπορικό τρικ.
 
Ακούγεται σαν: Nu-metal goes metalcore. Ή το ανάποδο.
Y'all want a single: "Spit Not Chewed" / "Hot Soap"
Livin' it up: UnReal (2017)
5
Linkin Park - "The Hunting Party"
(Warner Bros., 2014)
Linkin Park - The Hunting Party
Το ευρύ κοινό είχε αρχίσει να ξεγράφει τους Linkin Park ήδη από τις αρχές της δεκαετίας. Δεν είναι να απορείς γιατί. Το "A Thousand Suns", παρά τις εμπορικές εκλάμψεις του, ήταν γεμάτο παράξενους πειραματισμούς και στιγμές που μόνο συνειρμικά θύμιζαν τη μπάντα που έγραψε το "Meteora". Ο διάδοχός του έκανε ένα βήμα προς μια πιο λογική κατεύθυνση, αλλά παρέμεινε δύσκολος για τους περαστικούς. Στο έκτο άλμπουμ τους, όμως, η εξάδα επέστρεψε θριαμβευτικά στον ήχο που την καθιέρωσε, γράφοντας μερικές από τις αρτιότερες συνθέσεις της. Το ότι αυτός ο δίσκος ποτέ δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε, θα είναι πάντα ένα αντεπιχείρημα προς όσους μιλάνε για λογική στο mainstream.
 
Ακούγεται σαν: Τη χρυσή τομή της κλασικής και της πειραματικής περιόδου των LP.
Livin' it up: A Thousand Suns (2010), Living Things (2012)
6
Disturbed - "Immortalized"
(Reprise Records, 2015)
Disturbed - Immortalized
Μετά το άνισο "Asylum", οι Draiman, Donegan & Co., βλέποντας πως η κατάσταση είχε φτάσει σε τέλμα, έβαλαν τους Disturbed στον πάγο. Το μακρινό 2011 αυτή η κίνηση έμοιασε απολύτως λογική. Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν κυκλοφόρησε το "Immortalized" χωρίς πολλές βαρύγδουπες δηλώσεις (τουλάχιστον όχι περισσότερες απ' ότι συνήθως) και χωρίς ιδιαίτερη στήριξη από τα mainstream μέσα (τουλάχιστον όχι περισσότερη απ' ότι συνήθως), τα πάντα ήρθαν στη θέση τους. Το σχήμα να ξαναβρήκε τα πατήματά του και επέστρεψε στις κορυφές της προηγούμενης δεκαετίας. Ο ήχος σήμα κατατεθέν είναι εκεί από την αρχή ως το τέλος, η μία χιτάρα διαδέχεται την άλλη και το "Sound Of Silence" άγγιξε ένα ακροατήριο που δεν είχε/έχει ιδέα τι εστί "Stricken".
 
Ακούγεται σαν: Τη λογική συνέχεια του "Indestructible".
Y'all want a single: "Immortalized" / "The Light"
Livin' it up: Asylum (2011)
7
Hacktivist - "Outside The Box"
(UNFD/Rise Records, 2016)
Hacktivist - Outside The Box
Εσύ που φώναξες "αυτό δεν είναι nu-metal", κάνε μας τη χάρη και πήγαινε μέχρι τη γωνία να δεις αν έρχεται ο Fred Durst. Το τσούρμο από το Milton Keynes δεν παίζει με τους κανόνες της δεκαετίας του '90. Χρωστάει στο djent και στην ηλεκτρονική μουσική περίπου όσα χρωστάει και στο "Hybrid Theory". Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι το τελευταίο αποτελεί θεμέλιο στο ύφος τους. Οι εναλλαγές από rap σε οργισμένα φωνητικά είναι δουλεμένες, και οι ογκώδεις κιθάρες απόλυτα ταιριαστές με την εποχή. Οι ψηφιακές πινελιές σε συνδυασμό με τον βρετανικό αέρα τους δίνουν ένα αναγνωρίσιμο στυλ. Ο πιο ωμός ήχος του ομότιτλου EP τους ταίριαζε γάντι, και με το νέο single φαίνεται πως προς τα εκεί επιστρέφουν.
 
Ακούγεται σαν: Να ρίχνεις djent riff, μπλιμπλίκια, εγγλέζικη προφορά, rap και core στο μπλέντερ.
Y'all want a single: "Elevate" / "(Rock) Superstar"
Livin' it up: Hacktivist [EP] (2012), Reprogram [Single] (2019)
8
Ocean Grove - "The Rhapsody Tapes"
(UNFD, 2017)
Ocean Grove - The Rhapsody Tapes
Στην εισαγωγή αναφέρθηκε κάτι για νέες μπάντες που ξεκινώντας από το nü έφτιαξαν κάτι δικό τους. Οι Ocean Grove είναι με διαφορά εκείνοι που έφτασαν στα άκρα της αυτή την περιγραφή. Όσο hardcore είναι το "The Shape Of Punk To Come", άλλο τόσο nu-metal είναι το "The Rhapsody Tapes". Τα ογκώδη grooves είναι εκεί, τα γρυλίσματα και τα πιασάρικα περάσματα παρομοίως. Πέρα από αυτά όμως υπάρχει διάχυτη μια παραξενιά που κάνει τη συντριπτική πλειοψηφία του μοντέρνου χώρου να μοιάζει κοινότυπη σε υπερθετικό βαθμό. Ακούστε την εναλλαγή από το ευθύ "Beers" στο trippy "Thunderdome" ή από το παρανοϊκό "When You're This High You Can Say Anything" στο σχεδόν-προοδευτικό "Mr. Centipede" και θα έχετε μια ιδέα.
 
Ακούγεται σαν: Το παράξενο post-hardcore ξαδέρφι του nu-metal, που έσκασε με time travel από κανείς-δεν-ξέρει-πότε-ακριβώς.
Livin' it up: Black Label [EP] (2015)
9
Blood Youth - "Starve"
(Rude Records, 2019)
Blood Youth - Starve
Το "Starve" είναι η πιο μαύρη κυκλοφορία τούτου του αφιερώματος. Το ντεμπούτο του συγκροτήματος από το μεγάλο νησί είχε γκρίζες hardcore ατμόσφαιρες. Εδώ το πράγμα σκοτείνιασε ακόμα περισσότερο και οι αναφορές σε μια παρέα από την Iowa έκαναν ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Ο συνδυασμός nu και core στοιχείων λειτουργεί άψογα, οι κιθάρες του Chris Pritchard ακολουθούν με ευλάβεια τους ηγέτες του ύφους (συγγνώμη), η παραγωγή είναι όσο βρώμικη πρέπει, και τα ουρλιαχτά του Kaya Tarsus βγάζουν αγνή οργή. Χωρίς να περιέχει ούτε ίχνος από καινοτομία, ο ήχος ακούγεται φρέσκος ως εκεί που δεν πάει. Αν στο εξώφυλλο υπήρχε ένα άλλο λογότυπο και η ατάκα "Vol. 6", πολύς κόσμος θα έσκιζε τα πτυχία του.
 
Ακούγεται σαν: Μια μίξη "Iowa", Korn της προ-2000 περιόδου και hardcore.
Y'all want a single: "Spineless" / "Waste Away"
Livin' it up: Beyond Repair (2016)
10
Fever 333 - "Strength In Numb333rs"​
(Roadrunner Records, 2019)
Fever 333 - Strength In Numb333rs
Τα παραδείγματα από τον ευρύτερο heavy χώρο των τελευταίων χρόνων που έχουν μομέντουμ, κυρίως από εμπορική σκοπιά, δεν είναι πολλά. Το σχήμα του Jason Aalon Butler (βλ. Letlive.) είναι μια από τις λίγες αυτές περιπτώσεις. Θέλετε ο πρότερος βίος του μπροστάρη, θέλετε οι σαφείς αναφορές στον κλασικό πλέον ήχο των Rage Against The Machine, θέλετε η ικανότητα του τρίο να ισορροπεί ανάμεσα σε τεράστιες μελωδίες και τσιτωμένα ξεσπάσματα, οι 333 έπεσαν κατευθείαν στα βαθιά. Τα δείγματα είχαν φανεί ήδη από το EP που προηγήθηκε, στο LP όμως τα πάντα στέκονται ένα επίπεδο πιο ψηλά. Για το τι συμβαίνει όταν ανεβαίνουν στο σανίδι, δε, τα λόγια ωχριούν.
 
Ακούγεται σαν: Μια εκμοντερνισμένη και περισσότερο εμπορεύσιμη εκδοχή των Rage Against The Machine.
Y'all want a single: "Animal" / "The Innocent"
Livin' it up: Made An America [EP] (2018)
 
You all stare, but you'll never see.
 
  • SHARE
  • TWEET