Dio: Dreamers Never Die @ Gimme Shelter Film Festival

Έχουν περάσει ήδη δώδεκα χρόνια και πέντε μήνες από την ημέρα που ο Ronnie James Dio εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ άλλη απώλεια που να σκόρπισε τόση θλίψη στον κόσμο του hard rock και του heavy metal. Ήταν για πολλούς ο σπουδαιότερος ερμηνευτής αυτής της μουσικής. Υπήρξε σίγουρα μια από τις σπουδαιότερες και πλέον αγαπητές προσωπικότητες του ευρύτερου χώρου για δεκαετίες. Και θα συνεχίσει να είναι επ' άπειρον.

Η προσμονή για το ντοκιμαντέρ με αντικείμενο την ζωή και το έργο ήταν τεράστια. Η αλήθεια είναι ότι πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι το εγχείρημα να έρθει εις πέρας. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να δούμε για πρώτη φορά το "Dio: Dreamers Never Die" σε μια συγκυρία που έμοιαζε ιδανική. Στα πλαίσια του Gimme Shelter Film Festival που πλέον τείνει να γίνει θεσμός. Σε έναν χώρο μισή ώρα με τα πόδια από εκείνον όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό.

Στο Gagarin 205, άξιο διάδοχο του θρυλικού Ρόδον, που για δύο πλέον δεκαετίες έχει προσφέρει την περισσότερες συγκινήσεις στο συναυλιακό κοινό της χειμερινής Αθήνας. Με ζωντανή εμφάνιση από τους σπουδαίους Rock 'N' Roll Children, μία καταπληκτική μπάντα διασκευών που αναβιώνει στο σανίδι την τρομακτική δισκογραφία του Ronnie James Dio και συνεχίζει το φιλανθρωπικό του έργο. Με επιπλέον αφηγήσεις που δεν χώρεσαν στο φιλμ και εκλεκτούς καλεσμένους στην μεγάλη οθόνη.

Όπως έχουν συνηθίσει στα event του Gimme Shelter Film Festival, το πρόγραμμα άρχισε στις εννέα με το ωριαίο live, τις περίπου 100 θέσεις μπροστά να έχουν καλυφθεί από νωρίς και το υπόλοιπο της πλατείας να είναι επίσης γεμάτο, ενώ υπήρχε κόσμος και στον εξώστη. Το ξεκίνημα με το θρυλικό "Stargazer" ήταν εκρηκτικό και ενδεικτικό για όσα θα ακολουθήσουν. Όσο κι αν ήταν δύσκολη η προσαρμογή για μία μπάντα που παίζει συνήθως τρεις και τέσσερις ώρες, το σετ ήταν πολυσυλλεκτικό με «χιτάκια» αλλά και με εκπλήξεις.

Κάπως έτσι ακούσαμε το "Shadow Of The Wind" από την συλλογή των Black Sabbath με τίτλο "The Dio Years" και το 2007, το "I Could Have Been A Dreamer" από το "Dream Evil" όπου περιλαμβάνεται στους στίχους το "Dreamers Never Die" και το θαυμάσιο "Never More" από το πρώτο άλμπουμ των Elf και το 1972. Η θεϊκή ριφάρα του "Falling Off The Edge Of The World" και το ανεπανάληπτο sing along του "Die Young" μας έφεραν λίγο πριν το τέλος, όπου ένα medley που ξεκίνησε και τελείωσε με το απόλυτο "Heaven And Hell" μας απογείωσε.

Για να είμαστε ειλικρινείς, οι Rock 'N' Roll Children είναι μπάντα τέτοιου επιπέδου που θα μπορούσαν επί μία ώρα να χωρέσουν δεκάδες τραγούδια ενωμένα σε medley. Ο Γιάννης Παπανικολάου είναι από τους λίγους που μπορεί να βγάλει με τέτοια ψυχή τις ερμηνείες του Dio, o Γιώργος Γεωργίου γεμίζει ιδανικά με τα πλήκτρα όσο χώρο αφήνουν οι τρομερές κιθάρες του Μανώλη Τσίγκου, ενώ το rhythm section των Γιάννη Τσιμά και Νίκου Αναστασιάδη είναι απλά και ωραία επιπέδου Champions League. Πάρα πολύ ωραία ήταν, όπως κάθε φορά μέχρι τώρα, όπως θα είναι και την επόμενη.

Αμέσως μετά την λήξη του live, o οικοδεσπότης Δημήτρης Παπανδρέου υποδέχθηκε τον Χάκο Περβανίδη από το Metal Hammer και το TV War, και τον Γιώργο Γαλάνη, μεγάλο οπαδό και προσωπικό φίλο του Ronnie James Dio. Η συζήτησε επικεντρώθηκε σε κάτι που λίγο πολύ ήταν γνωστό αλλά επιβεβαιώθηκε από τα κατάλληλους ανθρώπους. Στην σημασία που έδινε ο Ronnie James Dio στους οπαδούς, την προσωπική τρόπον τινά σχέση που είχε μαζί τους, την τρομερή μνήμη που διέθετε αλλά και το χιούμορ του, όπως θα διαπιστώναμε και λίγο αργότερα στην προβολή.

Μία από τις έξτρα περιποιήσεις της βραδιάς ήταν η παρουσία από οθόνης των κορυφαίων ερμηνευτών Jeff Scott Soto και Geoff Tate, των σκηνοθετών του ντοκιμαντέρ Demian Fenton και Don Argott, και τέλος της Wendy Dio, συζύγου και manager του αείμνηστου Ronnie. O Jeff Scott Soto αποκάλυψε ότι ως έφηβος δεν ενδιαφερόταν για την rock μουσική και είχε περισσότερο soul ακούσματα. Ένα τραγούδι των Rainbow που άκουσε σε πρόβα του μεγαλύτερου αδελφού του ήταν εκείνο που αρχικά του κέντρισε το ενδιαφέρον, και αργότερα, όταν μπήκε στο συγκρότημα του Yngwie Malmsteen, o Dio και ο Bruce Dickinson αποτέλεσαν τις βασικές του επιρροές.

Ο Tate επικεντρώθηκε στην άριστη και πρωτόγνωρη μεταχείριση του Dio προς τους Queensryche πίσω στο 1987, σε μια σχέση συνεργασίας που είχε βεβαίως συνέχεια και αν δεν είχε επέλθει το μοιραίο πιθανότατα να είχαμε δει και άλλα ωραία πράγματα. Τέλος, σε παράλληλη μετάδοση με την συμπαθέστατη Wendy, οι σκηνοθέτες αποδείχθηκαν δικοί μας άνθρωποι και μετέδωσαν πόσο πολύ απόλαυσαν όλη την διαδικασία. Το πόσο σπουδαία δουλειά έκαναν οι δυο τους θα το διαπιστώναμε με μεγάλη ευχαρίστηση στις επόμενες δύο ώρες.

Για την ταινία την ίδια τώρα, που ήταν και η μεγάλη ατραξιόν της βραδιάς, πρώτον και κύριον, φροντίστε να δείτε το "Dio: Dreamers Never Die" όπως -και- δήποτε. Συνολικά το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό με θαυμάσια ροή. Οι σκηνοθέτες έχουν συνδυάσει υπέροχα την κεντρική αφήγηση με τις εξιστορήσεις των συνεντευξιαζόμενων, τα αρχειακά πλάνα, μια απόλυτα ταιριαστή δραματουργία όπου αυτό ήταν απαραίτητο και φυσικά με την κυρίαρχη μουσική.

Η ιστορία ξεκινά από τα πρώτα βήματα του Ronnie James Dio, ενός μουσικού που όπως πολύ σωστά τονίζεται προηγήθηκε ακόμη και των Beatles, ενώ ορθά δίνεται αρκετή βαρύτητα στην δεκαετία του '60, για την οποία το ευρύ κοινό γνωρίζει ελάχιστα πράγματα. Αναμενόμενα το μεγαλύτερο βάρος δίνεται στην χρυσή περίοδο 1975 έως 1985, όταν ο μεγάλος κοντός μεγαλούργησε με τους Rainbow, τους Black Sabbath και τους Dio. Η εξιστόρηση συνεχίζεται γραμμικά με την ανάκαμψη των τελευταίων ετών σε αντιδιαστολή με τα δύσκολα '90s και καταλήγει με το θλιβερό γεγονός της απώλειας. Δυστυχώς, κάθε άλλο παρά happy end έχουμε, αλλά αυτό δεν είναι spoiler.

Επί προσωπικού, οι πιο δυνατές στιγμές ήταν εκείνη που σκάει το "Heaven And Hell" και το φινάλε. Φανταστείτε να βρισκόμαστε στο 1980, να γνωρίζουμε τον Dio από τους Rainbow και να αγωνιούμε για το πως θα κουμπώσει στους Black Sabbath. Παρότι δεν το ζήσαμε, αυτό που φτάνει στα αυτιά μας κάθε φορά είναι τόσο συντριπτικό και μεγαλειώδες, που δεν γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο. Υπό τις κατάλληλες συνθήκες, μπορεί και να σου σηκώσει τη τρίχα κάγκελο. Και αυτό το ρημάδι το φινάλε, δεν είναι δυνατόν να σε αφήσει ασυγκίνητο.

Κατά τα άλλα, ανάλογα και με την τριβή που έχει ο καθένας, πιθανότατα ο οποιοσδήποτε θα μάθει πράγματα που δεν γνώριζε, προφανώς υπάρχει σωστή και ελεγμένη πληροφόρηση, ενώ μεγάλη βαρύτητα δίνεται στην ακτινοβολίας της προσωπικότητας του Dio και τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Ο θεατής θα κατανοήσει απόλυτα γιατί η καριέρα του εξελίχθηκε με τον τρόπο που εξελίχθηκε και γιατί η επιρροή του στους οπαδούς ήταν τόσο βαριά, πέρα και πάνω από την μουσική. Φυσικά δεν λείπουν οι χιουμοριστικές στιγμές, γιατί όπως είπαμε, ο μεγάλος κοντός είχε χιούμορ.

Οι επιπλέον αφηγήσεις που δεν χώρεσαν στην ταινία και προβλήθηκαν μετά το φινάλε ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες και μας έβαλαν την ιδέα ότι θα μπορούσαμε να ακούμε ιστορίες για τον Dio για πάρα πολλές ώρες. Μπορεί η ζωή μας να μην αλλάξει, σίγουρα όμως αισθανόμαστε πιο πλήρεις όσον αφορά την κατανόηση του φαινομένου, σίγουρα θα συνεχίσουμε να ακούμε τις μουσικές που τραγούδησε με την ίδια θέρμη. Αν υπάρχει κάτι που ελαφραίνει την κατάσταση, είναι ότι είχαμε την τύχη να τον απολαύσουμε επί σκηνής στην χώρα μας αρκετές φορές μετά το 2000. Μου φαίνεται ότι θα σιγοτραγουδάω Dio μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα και τον Zappa, για να μην πω μέχρι την μεθεπόμενη και τους Death!

Φωτογραφίες: GSFF/ Χρήστος Κισσατζεκιάν