Rival Sons

I wanna be a darkfighter / A lightbringer to the end

«Μετά από 40 λεπτά μουσικής είναι φανερό πως το ταξίδι δεν έχει τελειώσει και πως το "Lightbringer" που θα έρθει αργότερα μέσα στη χρονιά θα ολοκληρώσει το ταξίδι» έγραφα πριν λίγους μήνες στο κείμενο για το "Darkfighter". Έτσι και αλλιώς το έργο είναι ένα, γράφτηκε έτσι αλλά οι εποχές απαίτησαν το σπάσιμο σε δύο κυκλοφορίες.

Από άποψη marketing ο αριθμός δύο είναι πάντα προτιμότερος (δύο κύκλοι δημοσιεύσεων, δύο κύκλοι κριτικών κ.ο.κ.) ενώ και για τους ακροατές τα 80 λεπτά μουσικής είναι πλέον δυσκολοχώνευτα.

Ξεκινώντας με τα καινούργια τραγούδια και πριν καταλήξουμε στο πως συνολικά αυτό το έργο στέκεται στα αυτιά μας, στην καρδιά μας και φυσικά στην συνολική δισκογραφία των Αμερικανών δεν γίνεται να μην αναφερθώ στο σοκ που έρχεται με την πρώτη ακρόαση του εναρκτήριου "Darkfighter" (μην μπερδεύεστε - απλά η πρώτη σύνθεση του νέου δίσκου έχει τον ίδιο τίτλο με τον προηγούμενο). Ένα νέο επίτευγμα των Buchanan/ Holiday - σίγουρα ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους - που συνδυάζει με καινούργιο τρόπο τις διαφορετικές καταβολές τους. Εξαιρετικός συνδυασμός ακουστικής και ηλεκτρικής κιθάρας, ένα καταπληκτικό τζαμάρισμα στην μέση του τραγουδιού και μια ερμηνεία που δένει με το πρώτο μέρος και προσφέρει την μετάβαση που περιμέναμε στο πιο «φωτεινό» μέρος της ψυχής του Jay Buchanan.

O «οδηγός αισιοδοξίας» συνεχίζεται με το Mercy μια κλασική σκληρή ροκιά για το συγκρότημα στην οποία ο στιχουργός απευθύνεται στην ανθρωπότητα ζητώντας το αυτονόητο του τίτλου το οποίο η ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών δείχνει πόσο έχει χαθεί.

Try a little mercy / Mercy never let you down

Με το "Redemption" συνεχίζεται ο δρόμος προς την κάθαρση και την «εγκατάλειψη των χτες» για να φτάσουμε στο "Sweet Life" το οποίο με έναν παλαιομοδίτικο ρυθμό και στίχο μιλά για τον ανυπόμονο έρωτα ως αντίδοτο στις κακοτοπιές της εποχής.

Ο δίσκος κλείνει ιδανικά με δύο σπουδαία τραγούδια χαμηλών ταχυτήτων αλλά υψηλών συναισθημάτων - κομβικά για την ολοκλήρωση του έργου.

Στο "Before The Fire" έχουμε την συνειδητοποίηση της καταστροφής αλλά ταυτόχρονα και της ελευθερίας. Ναι τα χάσαμε όλα αλλά τώρα είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε νέο δρόμο χωρίς καμία αγκίστρωση να μας κρατά πίσω.

Ιδανικό για το κλείσιμο, το "Mosaic" ενώνει όλα τα σπασμένα κομμάτια από τα γέλια και τα κλάματα τα οποία τελικά ταιριάζουν στο παζλ της ζωής μας και είναι τα υλικά με τα οποία θα χτίσουμε ξανά τις ζωές μας. Το υπέροχο ανθεμικό ρεφρέν απογειώνει τα συναισθήματα λίγο πριν το κλείσιμο με το "We are only here for each other" να δίνει το στίγμα.

The broken pieces fit together / Back away, and the lines disappear

Συνολικά τα δύο άλμπουμ μας προσφέρουν το επιθυμητό. Πολλές σπουδαίες και διαφορετικές μεταξύ τους στιγμές, εναλλαγές συναισθημάτων, πολλά καινούργια και ενδιαφέροντα παιξίματα και συνθέσεις που διαφοροποιούνται από παλαιότερα καλούπια.

Το συγκρότημα δείχνει ότι η πορεία του συνεχίζεται όχι προς κάποια κορυφή που οι οπαδοί του ίσως φαντάζονται αλλά προς ένα - σπάνιο για την εποχή - στόχο. Την καλλιτεχνική του ολοκλήρωση η οποία δυστυχώς δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιεί τους πάντες. Το ευτύχημα είναι ότι με αυτό τον τρόπο οι Rival Sons εκπαιδεύουν το κοινό τους σε μια ανοιχτή προσέγγιση ως προς στην προσδοκία του.

Κλείνοντας, δεν ξέρω αν έχουμε δει ακόμη το σπουδαιότερο που μπορούν να δώσουν και όλο το φάσμα του ταλέντου τους.

Το σίγουρο είναι ότι με αυτά τα 2 (=1) τελευταία τους άλμπουμ πήραμε την καλύτερη ιδέα ως τώρα.