Ray Alder

II

InsideOutMusic (2023)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 09/06/2023
Βρίσκοντας την ηχητική του ταυτότητα, ο Ray Alder παρουσιάζει μια ακόμη αξιόλογη δουλειά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μετά το πολύ καλό "What The Water Wants" του 2019, και τους Fates Warning να έχουν μπει στον πάγο επ αόριστον, ο Ray Alder δείχνει να θέλει να αφήσει τη δική του πινελιά, χτίζοντας σταδιακά μια σόλο παρουσία, τουλάχιστον σε δισκογραφικό επίπεδο. Η δημιουργική ομάδα παραμένει σταθερή, με τους Mike Abdow και Tony Hernando στις κιθάρες και τον Craig Anderson στα τύμπανα.

Μπορεί να έχουμε συνηθίζει τη φωνή του Ray να πλαισιώνει τα περιπετειώδη κομμάτια των Fates Warning, ωστόσο όπως και στον προκάτοχό του, έτσι και στο "II", η προσέγγιση είναι περισσότερο μαζεμένη και προσανατολισμένη σε απλούστερα κατά βάση κομμάτια, με ψήγματα prog που βρίσκουν χώρο στην εξίσωση. Από το ξεκίνημα με το "This Hollow Shell", η συνθετική (και παικτική) ικανότητα του Mike Abdow ξεδιπλώνεται, σε μια μελαγχολική σύνθεση που υφολογικά θα μπορούσε να σταθεί στην "Disconnected" εποχή των Fates. Τα χαμηλοκουρδισμένα riffs δίνουν το παρόν και στο πιο εμπορικό "Μy Oblivion", ενώ στο "Hands Of Time" το ρεφραίν κλέβει την παράσταση, με ένα σύντομο ορχηστρικό πέρασμα να δίνει το χώρο στους μουσικούς να ξεδιπλώσουν τις δεξιότητές τους.

Ξεχωρίζει το ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό "Waiting For Some Sun", με τα κοφτά του, οριακά djenty riff, και ξεδιπλώνει την πολύπλευρη ερμηνευτική ικανότητα του Ray. Το "Keep Wandering" από την άλλη μοιάζει σαν ένα συμπυκνωμένο prog κομμάτι, με jazzy επιρροές αλλά και διάφορες υφολογικές αλλαγές, ακουστικά περάσματα, αλλά και ένα αρκετά πορωτικό και δυνατό κλείσιμο.

To κλείσιμο με το "Changes" μοιάζει σαν μια έξυπνη επιλογή, αφού φέρνει έναν αέρα οικειότητας, και στα οκτώ λεπτά του θυμίζει αρκετά τις πιο "εμπορικές" prog συνθέσεις που χτίζουν πάνω σε δυνατές μελωδίες αλλά προσφέρουν και αρκετές εναλλαγές για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του ακροατή.

Τι έχουμε λοιπόν συνοψίζοντας στο λιτά τιτλοφορούμενο "II"; Μια αξιοπρεπέστατη δουλειά, με κάποιες ξεχωριστές στιγμές, κι έναν ερμηνευτή που και να θέλει είναι αδύνατον να σε αφήσει αδιάφορο με τη φωνή του. Δεν είναι ούτε κάτι το ρηξικέλευθο, ούτε κάτι που θα κάνει εν μια νυκτί τον Ray Alder να ξεφύγει από το κοινό που τον γνωρίζει ήδη.

Από την άλλη, δείχνει μια σαφή αναγνώριση της ηχητικής του ταυτότητας και μια αξιέπαινη προσπάθεια να υπάρξει αυτόνομα,έξω από τη δυσθεώρητη σκιά των Fates Warning, των οποίο το δισκογραφικό τουλάχιστον μέλλον μοιάζει αβέβαιο. Υπό αυτό το πρίσμα, το εγχείρημα κρίνεται επιτυχημένο και εν τέλει έχει μέσα του στιγμές που μπορούν να σταθούν επάξια απέναντι σε μια δισκογραφία γεμάτη διαμάντια.

  • SHARE
  • TWEET